All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 31 - Chapter 40

"เหตุใดท่านพ่อตาถึงได้ทำเช่นนั้น ตอนนี้เราขาดพยานในการสืบสวนเรื่องที่เซียนเอ๋อร์เกือบถูกฆ่ากลางป่าไปแล้ว"เสวียนสวี่ตำหนิบิดาของเจินซู่ แต่ยังคงสงวนท่าทีสุภาพอยู่หลายส่วน"เจ้าอยู่กินกับซู่เอ๋อร์มากี่ปีแล้ว นี่คือเลือดเนื้อของเจ้ากับนาง"อ้าวหลุนชี้ไปที่เจินเม่ยที่ตอนนี้เอาแต่ยืนมองทุกคนที่เคยรังแกนางด้วยแววตาเหยียดหยาม"นอกจากเจ้าจะไม่เชื่อใจคนในตระกูล ฮูหยินเจ้านอนบาดเจ็บอยู่ขนาดนี้ยังไม่รีบนำตัวกลับเมืองหลวง ห่วงแต่หาคนผิดเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เห็นทีข้าคงปล่อยให้ลูกกับหลานข้าอยู่ในจวนคนไร้ความรับผิดชอบเช่นเจ้าต่อไปไม่ได้แล้ว"ดวงตาอ้าวหลุนวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะ เขาเสียใจที่เห็นบุตรสาวนอนเหมือนคนตายที่ยังหายใจ ครั้นเหลือบมองดูหลานสาวที่ไม่รู้ความรู้สึกในใจจะบอบช้ำกับเรื่องไม่เป็นธรรมนี้ขนาดไหนก็ได้แต่เคียดแค้นเสวียนสวี่ยิ่งนัก"ตั้งแต่บัดนี้ สกุลเทียนไม่เกี่ยวข้องอันใดกับสกุลฟ่างอีกต่อไป""ท่านพ่อตา""ข้าคือเจ้ากรมมหาดไทยเทียนอ้าวหลุน"สิ้นถ้อยคำนั้นของอ้าวหลุน เสวียนสวี่ก็ไร้คำโต้แย้ง สองตระกูลตัดขาดสัมพันธ์ทันทีอย่างไร้ผู้ใดห้าม"ขอบพระทัยองค์ชายอี้ซินที่ส่งข่าว ข้าจะพาซู่เอ๋อร์กลับเ

เฟิงซูเหยาถามคำถามปกติ หากแต่คนที่ถูกถามถึงกับกระแอมไอ สายตาเลิกลั่กขึ้นมาทันที พวงแก้มของเจิ้นหยางมีสีแดงระเรื่องขึ้นอยู่บาง ๆเพียงแค่ซูเหยาเห็นท่าทางนั้นนางก็ปล่อยเสียงขำออกมาเบา ๆ"นี่คุณชายไป๋คงไม่ได้ใช้บริการข่าวกรองของทางหอคณิกากรอกนะเจ้าคะ""คุณหนูสามรู้จักสถานที่เช่นนั้นด้วยหรือ"ไม่ใช่แค่เจิ้นหยางที่อยากรู้ อี้เฟยที่นั่งเงียบรอจังหวะของตนก็ใคร่สงสัยตาม"ในเมืองใหญ่เช่นเมืองต้าถัง จะมีแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือได้สักที่กัน"คำแก้ตัวของนางก็ฟังดูมีเหตุมีผลอยู่หรอก แต่คนที่เก็บตัวอยู่แต่ในจวนเช่นนางเหตุใดถึงรู้เรื่องภายนอกได้เยอะเช่นนี้เฟิงซูเหยาสังเกตเห็นความสงสัยและคำถามมากมายออกมาจากแววตาของบุรุษทั้งสองจึงรีบเอ่ย"แม้หม่อมฉันจะเป็นคนขี้โรคมาแต่เด็ก ทว่าก็มิเคยปิดหูปิดตาเรื่องราวภายนอกจากบ่าวรับใช้ในจวนนะเพคะ"หากถามนางเรื่องหอคณิกาในตอนนี้เฟิงซูเหยายิ่งตอบได้ทุกซอกทุกมุม แม้แต่ชื่อนางคณิกาในหอนั้น เพราะชาติก่อนนางก็หาข่าวจากคนในหอคณิกาเช่นกัน"สมแล้วที่คุณหนูสามเอาตัวรอดจากอันตรายได้เป็นอย่างดี"ไป๋เจิ้นหยางชื่นชมซูเหยาอย่างจริงใจ"เล่าต่อเถิด"อี้เฟยไม่อยากให้ทั้งสองออกนอกเรื

"พรุ่งนี้เช้า เจ้าต้องให้การต่อหน้าเจ้ากรมเหม่า เจินซู่คือตัวการว่าจ้างโจรสามคนหวังฆ่าปิดปากฟ่างเซียนเซียน ส่วนตัวเจ้าเองให้ยอมรับผิดเรื่องที่วางแผนฆ่าฟ่างเซียนเซียนปิดปากด้วยการสร้างสถานการณ์เรือล่ม""เข้าใจแล้ว ท่านแม่คือคนบ่งการ ข้าคือคนวางแผน"ดวงตาเจินเม่ยยังคงหลับพริ้ม ทว่าริมฝีปากกลับขยับตอบเฟิงซูเหยาราวคนตื่นควันยาที่ซูเหยาให้เจินเม่ยสูดดมเข้าไปคือพิษของหนอนไหมเจ็ดสี พิษของมันจะทำให้คนไร้สติชั่ววูบ และถูกผู้บ่งการควบคุมสมองที่ว่างเปล่าในตอนถูกพิษจดจำสิ่งที่ได้ยินในตอนที่สูดดมควันพิษเข้าไปและทำตามอย่างควบคุมตัวเองไปได้ทว่าคนถูกพิษจะไม่แสดงอาการผิดปกติอะไรและไม่รู้ตัวว่าโดนพิษนี้จนกว่าภารกิจจะเสร็จสิ้น หากรักษาไม่ทันการจะเป็นผลร้ายกับร่างกายเมื่อเสร็จภารกิจครั้งนี้แล้วเฟิงซูเหยาก็รีบไปจัดการอีกเรื่องแล้วกลับไปยังกระโจมตนเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดเดิมและแกล้งสลบเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยศาลแห่งเมืองถังเหลียนตอนนี้เป็นเวลายามซื่อ[ช่วงเวลา 9.00-10.59 น.] ภายในศาลแห่งเมืองถังเหลียนแน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่อยากรู้อยากเห็น ทหารคุมศาลต่างพากันปิดกั้นไม่ให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องข้ามเขตพื้นที่ต

"เหตุใดเจ้ายังคิดปรักปรำบุตรสาวข้าไม่หยุดเช่นนี้"เทียนอ้าวหลุนเริ่มไม่พอใจที่ซูเหยากัดพวกเขาด้วยเรื่องนี้ไม่เลิกรา"หากยังพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้กระจ่างมิได้ เซียนเอ๋อร์ก็ยังมีสิทธิ์แคลงใจฮูหยินรองเจ้าค่ะ"สายตามุ่งมั่นของเฟิงซูเหยาจ้องตากับเทียนอ้าวหลุนอย่างไร้ความเกรงกลัว ทุกอย่างอยู่ในการจับตามองขององค์ชายทั้งสองรวมถึงฟ่างเสวียนสวี่"เจ้ายังมีหลักฐานอันใดที่ใช้มัดตัวฟ่างฮูหยินรองอีกแสดงออกมาได้เลย"เหม่าทันบีบให้ซูเหยาเร่งเอาหบักฐานออกมาเพราะเขารู้ดีว่านางไม่มีของที่ว่านั่น"พี่เจินเม่ยคือหลักฐานเจ้าค่ะ"เจินเม่ยรีบมองหน้าเฟิงซูเหยาด้วยความงุนงง"เจ้าพูดบ้าอะไร ข้าจะไปมีหลักฐานอะไรมัดตัวท่านแม่ ในเมื่อเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง"เจินเม่ยยังคงยืนกรานคำเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นกัน"หากข้าถูกฆ่าตั้งแต่ที่กลางป่า เรื่องล่องเรือในวันนั้นคงไม่เกิดขึ้น ใช่หรือไม่เจ้าคะ""ข้ากับท่านแม่ก็แค่อยากขอโทษเจ้าที่เข้าใจผิดจนลงไม้ลงมือให้เจ้าเจ็บตัว จ้าไม่ได้มีใจมุ่งร้ายต่อน้องสามจริง ๆ นะเจ้าคะใต้เท้า"เจินเม่ยเรียกร้องความสงสารกับเหม่าทัน"ข้าเข้าใจแล้ว วันนั้นพี่รองคงอยากขอโทษข้าจริง แต่มิใช่

"ท่านแม่ข้าฟื้นแล้วเจ้ายังคิดจะใช้อุบายโยนหนามให้คนอื่นเหยียบแล้วบอกตนเองเป็นคนเจ็บอีกหรือ"น้ำเสียงเจินเม่ยยั่วโมโหเฟิงซูเหยา ทว่าคนถูกยั่วยุกลับไม่มีท่าทีใด ๆ ต่อถ้อยคำนั้น มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากเมื่อใกล้ถึงเวลาที่นางจะจบเรื่องนี้สักที"ข้าหรือโยนหนามใส่ผู้อื่น พี่รองคงรักท่านแม่ท่านมากจนไม่มีความคลางแคลงใจใด""เจ้าจะบอกอะไร"เจินเม่ยไม่เข้าใจสิ่งที่ซูเหยาเอ่ย คิ้วเรียงเส้นสวยขมวดเข้าหากันหวังรอคำตอบจากเฟิงซูเหยา"พี่รองเชื่อจริง ๆ หรือว่าท่านแม่ท่านเพิ่งฟื้นเมื่อครู่นี้""บังอาจ! เจ้ากล้าใส่ความฮูหยินรองของจวนฟ่างถึงเพียงนี้เชียวหรือ"แท่งหยกขนาดพอดีกำมือกระทบโต๊ะไม้ดังก้องทั้งศาลพร้อมเสียงกังวาลของเหม่าทันที่ตำหนิเฟิงซูเหยา"ข้าน้อยมิได้ปรักปรำนะเจ้าคะ อีกอย่าง หากข้ามิได้ความจำเลอะเลือน เหมือนใต้เท้าเทียนจะตัดขาดสายสัมพันธ์กับสกุลฟ่างไปแล้ว ใช่หรือไม่เจ้าคะ"เสวียนสวี่เบิกตากว้าง เขาไม่คิดว่าบุตรสาวจะกล้ายกเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในสถานที่เช่นนี้ เพราะหากเหม่าทันสืบสาวต่อเรื่องราวจะต้องยุ่งเหยิงวุ่นวายป็นแน่ อีกทั้งเขากลัวว่านางจะไม่ปลอดภัยหากยั่วยุโทสะของเทียนอ้าวหลุนที่มีอำ