บททั้งหมดของ สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: บทที่ 11 - บทที่ 20

"กำลังนินทาอะไรหม่อมฉันหรือเปล่าเพคะ"เฟิงซูเหยาเดินเข้ามาร่วมงานเฉลิมฉลองด้วยชุดสีแดงโดดเด่นหากแต่แต่งแบบทะมัดทะแมงเล็กน้อยเพื่อให้เคลื่อนไหวสะดวก ด้านหลังมีอาถังเดินตามมาติด ๆ"นั่นองค์ชายไป๋เจิ้นหยาง" เสวียนสวี่แนะนำบุคคลแปลกหน้าให้กับบุตรสาวทว่ากับเฟิงซูเหยาแล้วนางรู้จักคนผู้นี้ระดับหนึ่งเพราะเคยเป็นสายลับคอยสืบเรื่องส่วนตัวให้กับบุรุษผู้นั้น"องค์ชายไป๋"เฟิงซูเหยาย่อตัวเล็กน้อยเคารพองค์ชายจากแคว้นอื่นด้วยกริยาท่าทางเรียบร้อย เรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นจากใบหน้าของบุรุษเจ้าสำราญตรงหน้าได้เป็นอย่างดี"องค์ชายสามยังไม่เสด็จหรือเจ้าคะ"ซูเหยาหันไปถามเสวียนสวี่หลังจากนั่งเรียบร้อยแล้วทว่าไม่เห็นเจ้าของงานเลี้ยงฉลองนี้จึงถามขึ้น"ศิษย์น้องเฟยคงกำลังมา"ไป๋เจิ้นหยางตอบคำถามนั้นแทนเพราะเขารู้ดีว่าอีกคนเหตุใดถึงมาช้า เฟิงซูเหยาจึงค้อมศีรษะให้เล็กน้อยเป็นการกล่าวขอบคุณสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันประสูตินี้จัดขึ้นที่ค่ายทหารหลวงของ 'ค่ายเหลียนจิ้น' เป็นค่ายทหารขนาดใหญ่รักษาเขตชายแดนเมืองถังเหลียน มีทหารที่พักอยู่ในค่ายแห่งนี้หกร้อยนาย แต่มีทหารในปกครองห้าแสนนายโดยแบ่งเป็นทหารของกองทัพแม

"เดี๋ยวข้านำทางเอง"ไป๋เจิ้นหยางด่าทอทางสายตาแก่สหายสนิท หากอี้เฟยอ่านสายตานี้ออกคงพบคำว่า 'ฝากไว้ก่อน' เป็นแน่"ขอบพระทัยคุณชายไป๋"อี้เฟยปล่อยให้พวกเจิ้นหยางกับสาวใช้เดินห่างออกไปก่อน สายตาคู่คมจึงมองไปยังอีกฝั่ง เห็นกระโจมที่ว่าอยู่ไม่ไกลเขาจึงตัดสินใจเดินทางไปจุดหมายเพื่อถามไถ่สิ่งที่อยากรู้มาตลอดทั้งคืน"คุณหนูสามฟ่าง"ทันทีที่เดินมาถึงกระโจมที่ว่า องค์ชายอี้เฟยจึงทักทายสตรีที่นั่งเพียงลำพังและวุ่นวายอยู่กับมีดและท่อนไม้ตรงหน้า"องค์ชายสาม ท่านมาแล้ว"อี้เฟยแปลกใจเล็กน้อยที่สตรีนางนี้ทักตนเหมือนกำลังรอเขาอยู่ หรือว่าสุราที่สาวใช้ผู้นั้นไปนำมาให้จะเป็นของเขากัน"ฝีมือเจ้า?"มือหยาบกร้านหยิบหุ่นไม้สลักคล้ายตัวบุรุษขึ้นมาเชยชม"หม่อมฉันฝีมือยังไม่เอาไหน ทำไว้แก้เหงาเวลาใช้ความคิดเพคะ""งานปรานีตมาก ข้าเป็นชายชาตรียังทำเรียบร้อยไม่ได้ครึ่งของเจ้า""เหมือนหม่อมฉันกำลังถูกจับผิดเลยนะเพคะ""เหตุใดข้าต้องจับผิดเจ้า"นั่นสิ นางผู้นี้มีอะไรซ่อนอยู่ถึงได้กล่าวเหมือนกลัวว่าเขาจะจับพิรุธนาง"พระองค์ช่างไม่มีอารมณ์ขันดั่งเช่นเขาลือกันเลยนะเพคะ"เฟิงซูเหยาวางมีดที่กำลังแกะสลักไม้ลง หันไปรินน้ำช

"เจ้ากล้าเอาศักดิ์ศรีของสตรีมาเดิมพัน งั้นข้าเองก็จะเชื่อผู้ที่สวรรค์ส่งกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งเช่นเจ้าดู"เฟิงซูเหยายิ้มในใจสมแล้วที่เป็นองค์ชายสามผู้ฉลาดหลักแหลม แผนการแก้แค้นของนางขยับขึ้นมาแล้วหนึ่งขั้น ความตื่นเต้นที่จะได้เอาคืนคนที่หลอกลวงนางทำให้เฟิงซูเหยาแทบจะรอดูวันหายนะของเขาไม่ไหวแล้ว"เรื่องหมั้นหมาย หวังว่าพระองค์จะกระทำเร็วไวนะเพคะ"เพราะนางไม่รู้ว่าจะทนรอแก้แค้นตามแผนการได้นานแค่ไหนเช่นกัน"สุรารสเลิศมาแล้ว"เสียงไป๋เจิ้นหยางดังแทรกขึ้น ด้านหลังเขามีอาถังและต้าลู่ตามมาพร้อมของกินเต็มไม้เต็มมือ"มาได้เวลาพอดี ข้ามีเรื่องสำคัญจะแจ้งแก่พวกเจ้า"ทั้งสามคนที่มาใหม่ถึงกับมองหน้ากัน ส่วนเฟิงซูเหยาทำตัวเก้อเขินหลบสายตาของคนอื่น ๆ ที่มองนางสลับกับองค์ชายอี้เฟย"อย่าบอกนะว่าพวกข้าหายไปไม่กี่เพลาพวกท่านก็ปลูกต้นรักกันแล้ว"ไป๋เจิ้นหยางพูดแหย่เล่นตามประสาคนช่างจ้อ ทว่าสิ่งที่อี้เฟยตอบกลับมาทำเอาทั้งสามคนที่มาใหม่ถึงกับตกตะลึง"ข้ากับแม่นางฟ่างจะหมั้นหมายกัน"เฟิงซูเหยาตกใจเล็กน้อยที่องค์ชายสามผู้นี้ตัดสินใจเร็วขนาดนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นผลดีสำหรับนางอยู่"คุณชายล้อพวกเราเล่นหรือขอรับ"

"ท่านพี่จะไปแล้วหรือเจ้าคะ"เจินซู่รีบเรียกฟ่างเสวียนสวี่เอาไว้ ทว่าอีกคนกลับไม่สนใจเดินออกจากกระโจมนี้ไปราวไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น"ไปกันเถอะเจ้าค่ะ เซียนเอ๋อร์จะพาฮูหยินรองและท่านพี่ไปพักผ่อน""โอ๊ย!""เจ้าทำอะไรท่านแม่ข้า"เจินเม่ยรีบผลักเฟิงซูเหยาออกห่างมารดาเมื่อเจินซู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งหลังถูกเฟิงซูเหยากดที่จุดกลางหลังให้เจ็บถึงภายในเจินซู่ขมวดคิ้วจนหว่างคิ้วย่นเข้าหากัน ดวงตาถลึงมองเฟิงซูเหยาที่มอบความเจ็บปวดให้นางถึงสองครั้งติด"ข้าแค่เห็นร่างกายฮูหยินรองเกร็ง ๆ เกรงว่าน่าจะเคล็ดขัดยอกตอนเดินทางจึงช่วยนวดให้""นวดบ้าบออะไรแม่ข้าร้องเหมือนเจ็บปวดปานนั้น"เจินเม่ยตะคอกเสียงใส่อย่างเอาเรื่อง"ฮูหยินรองแค่ถูกนวดสองครั้งพี่รองก็โวยวายดิ้นพล่าน ๆ แล้ว หากพวกท่านเจอเหตุการณ์เช่นข้ากับอาถังที่ถูกพวกโจรเอาดาบจ่อคอจะไม่กรีดร้องเสียงลั่นป่าเลยหรือเจ้าคะ"เฟิงซูเหยาเริ่มรื้อฟื้นเรื่องที่นางกับสาวใช้เจอมาต่อหน้าสองแม่ลูกเพื่อดูท่าทีของทั้งสอง"น่าจะถูกโจรสามคนนั้นบั่นคอให้สิ้นซาก"เจินเม่ยโมโหที่มารดาถูกทำร้ายจึงพูดไม่คิดออกไป"พี่รองข้าช่างเก่งกาจเดาถูกด้วยว่าโจรที่ดักปล้นพ

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว"อี้เฟยโอบกอดร่างเล็กที่แสดงความหวาดกลัวได้แนบเนียนเข้ามาสู่อกอุ่นสองแม่ลูกแทบจะถลาเข้ามากระชากหนังศีรษะศัตรูหัวใจของบุตรสาวให้หายแค้นใจหากแต่ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้"หม่อมฉันมาเพื่อดูบาดแผลของเซียนเอ๋อร์"เจินซู่กล่าวราวสำนึกผิด"ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ฮูหยินรองอย่ารู้สึกผิดเลยเจ้าค่ะ"ซูเหยาตอบนางทั้ง ๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของอี้เฟย"เม่ยเอ๋อร์"เจินซู่เรียกบุตรสาวที่จ้องซูเหยาจนตาแทบจะลุกเป็นไฟให้ได้สติ"เซียนเอ๋อร์ พี่รองต้มน้ำแกงมาให้ หวังว่าเจ้าจะไม่ถือโทษกับเรื่องก่อนหน้านี้"แค่แสร้งสำนึกผิดเหตุใดคนอย่างซูเหยาจะดูไม่ออกแต่ถึงกระนั้นซูเหยาก็แสร้งเป็นสตรีน้ำใจงามยกโทษให้งูพิษตรงหน้าเพราะนางมีแผนในใจที่จะเอาคืนแล้ว"องค์ชายเพคะ" ซูเหยาผละออกจากอ้อมกอดของอี้เฟย นางจ้องตาสีเหล็กกล้าอย่างอบอุ่นพร้อมเอ่ย"หม่อมฉันขอปรับความเข้าใจกับพี่หญิงและฮูหยินรองได้ไหมเพคะ"อี้เฟยมองซูเหยาสลับกับสองแม่ลูกตรงหน้า พลางมองเลยไปด้านหลังพวกนางเห็นไป๋เจิ้นหยางด้อม ๆ มอง ๆ อยู่จึงไม่ขัดสิ่งที่ซูเหยาขอ"หวังว่าข้าจะไม่เห็นเจ้ามีแผลอันใดเพิ่มมาอีก"ก่อนปลีกตัวออกไปอี้เฟยก็ไม่วายพูดเช