All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 41 - Chapter 50

ฟุบ!"เซียนเอ๋อร์"จู่ ๆ ซูเหยาก็เกิดหน้ามืดจนเป็นลมวูบหลับไป โชคดีที่อี้เฟยสังเกตทันจึงเข้ามารับร่างเล็กนั้นไว้ทันก่อนจะหัวฟาดพื้นบาดเจ็บไปอีกคน"เม่ยเอ๋อร์ เม่ยเอ๋อร์ลูกแม่แค่หลับสินะ เจ้าจะอ้อนให้แม่ร้องเพลงกล่อมเหมือนตอนเด็ก ๆ อีกแล้วสิ"เสียงคล้ายกล่อมเด็กของเจินซู่ดังขึ้น แววตาของนางเหม่อลอย เอาแต่กอดร่างไร้วิญญาณของเจินเม่ยไว้อย่างหวงแหน"นำตัวเทียนเจินซู่ไปขังไว้ในคุกรอการตัดสิน ควบคุมตัวเจ้ากรมเทียนไว้ก่อนขาจะเขียนฎีกาทูลฝ่าบาทเพื่อพระราชทานโทษทัณฑ์อีกที"เทียนอ้าวหลุนได้แต่กัดฟันกรอด เขามองเสวียนสวี่และเฟิงซูเหยาด้วยความเคียดแค้นหากมีโอกาสได้รับโทษเบา เขาสาบานว่าจะแก้แค้นสกุลฟ่างให้พินาจย่อยยับเฉกเช่นเดียวกับเขาที่สูญเสียทั้งหลานสาวและบุตรสาวในครั้งนี้"เลิกศาล!"สิ้นสุดเสียงของเหม่าทัน ทุกคนก็ค่อย ๆ ทยอยกันกลับที่พำนักของตนเอง"องค์ชายอี้เฟย ข้าฝากเซียนเอ๋อร์ด้วย"เสวียนสวี่บาดเจ็บจึงถูกนำตัวไปยังโรงหมอ แม้เขาจะอยากปฏิเสธแต่เพราะองค์ชายอี้ซินเรียกหมอให้เขาจึงไม่กล้าหักหาญน้ำพระทัย"ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดวางใจ ข้าจะดูแลเซียนเอ๋อร์ให้อย่างดี"ทุกการกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของอ

"นั่นคือสาเหตุที่พระองค์ถูกเนรเทศออกจากวังหลวง ตั้งแต่ลืมตาดูโลก แต่เพราะอดีตองค์ฮองเฮาไม่อาจปล่อยพระองค์อยู่เพียงลำพังด้วยวัยเพียงแค่ครึ่งชั่วยามจึงทูลขอฝ่าบาททิ้งตำแหน่งอันสูงศักดิ์เนรเทศตนเองออกจากวังพร้อมพระราชโอรสของพระนาง"อี้เฟยได้ฟังถึงกับเจ็บในอกหากวันนั้นพระมารดาเลือกทิ้งตนที่เป็นดาวแห่งความหายนะนั้นมาคนเดียว ตัวเขาคงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ แต่หากย้อนเวลาได้ เขาอยากให้พระมารดาเลือกทิ้งเขาในวันนั้นแล้วอยู่ในวังอย่างสุขสบายมากกว่าที่ผ่านมา"ฟังดูก็เป็นคำทำนายทั่วไปที่ข้ารับรู้มาจากเสด็จแม่""ไม่เพค ทุกอย่างตรงข้ามกันหมด" เฟิงซูเหยารีบเอ่ยต่อ"หากหม่อมฉันไม่ได้ฟื้นขึ้นมาในวันนั้น ความจริงที่ถูกปกปิดไว้คงไม่มีผู้ใดกล้าทูลถวายพระองค์แน่"อี้เฟยอยากรู้ใจจะขาด สตรีตรงหน้านางหยั่งรู้อดีตและวันข้างหน้าได้จริงหรือเรื่องในศาลวันนั้นแม้จะประจักษ์แก่สายตาไปแล้วทว่าหากมันคือเรื่องบังเอิญเล่า เพราะตามเนื้อผ้าเหตุการณ์วันนั้นทำให้เทียนอ้าวหลุนสูญเสียหลานสาวไปต่อหน้าต่อตาเขาย่อมขาดสติจนกลายเป็นนักฆ่าขึ้นมาตามคำบอกเล่าล่วงหน้าของเฟิงซูเหยาแต่หากเรื่องต่อจากนี้เกิดเป็นความจริงขึ้นมาตา

ในที่สุดก็ถึงวันชมจันทร์ที่ฮ่องเต้ต้าถังองค์ปัจจุบันจัดขึ้นทุกปีเพื่อระลึกถึงบรรพบุรุษที่จากไปและเป็นการขอพรต่อพนะจันทร์"คุณหนูงดงามมากเจ้าค่ะ"อาถังยิ้มกว้างมองเหองซูเหยาในชุดฮั่นฟูปักลายดอกเหมยสีขาวอมชมพูตัดกับพื้นอาภรณ์ที่เป็นสีแดงฉูดฉาดสีมงคลของฮ่องเต้ทุกพระองค์ของแคว้นต้าถัง"ใช้ปิ่นอันนี้""เจ้าคะ?"อาถังกำลังจะปักปิ่นหยกน้ำงามลงบนผมที่เกล้าขึ้น ทว่าเฟิงซูเหยากลับยื่นปิ่นไม้ที่นางแอบแกะสลักเอาไว้หลายวันแล้วให้สาวใช้แทนแม้จะบอกว่าเป็นปิ่นไม้ หากแต่การแกะสลักของมันช่างสวยงามไม่ต่างจากปิ่นที่ทำจากหยกเนื้อดี รูปผีเสื้อที่นางแกะออกมาช่างเหมือนกับมันมีชีวิตและกำลังบินอยู่เหนือเส้นผมนางอย่างไรอย่างนั้น"คุณหนูเจ้าคะ รถม้าขององค์ชายสามมารออยู่หน้าจวนแล้วเจ้าค่ะ"เสียงสาวใช้นางหนึ่งรายงานอยู่หน้าห้อง"เข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามาก"เฟิงซูเหยาค่อย ๆ สำรวจใบหน้าและเครื่องประดับตนเองเล็กน้อย ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงเพื่อเดินออกไปยังจุดนัดหมาย"คุณหนูลืมเสื้อคลุมเจ้าค่ะ"คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงอากาศยามค่ำคืนคงเย็นยะเยือก อาถังนีบหยิบเสื้อคลุมสีขาวนวลมาห่มไหล่ให้คุณหนูนาง"เจ้าเก็บเสื้อนี้ไว้เถิด

"เสด็จแม่มาได้ทันเวลาพอดี""เวลาอันใดหรือ"จางปิงกุ้ยเฟยมองหน้าพระโอรสของนางด้วยความใคร่รู้"เสด็จแม่ทรงทอดพระเนตรตรงนั้นสิพ่ะย่ะค่ะ"จางปิงกุ้ยเฟยมองตามนิ้วที่บุตรชายชี้ให้ดู"พี่ชายเจ้า""ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ ลูกให้เสด็จแม่ดูสตรีนางนั้น"องค์ชายอี้ซินเอ่ยบอกมารดาด้วยเสียงแง่งอนเล็กน้อย"แม่รู้แล้วแค่แกล้งเจ้าเล่น"ใช่เวลาที่ไหนกัน ตอนนี้องค์ชายอี้ซินอยากจะแนะนำสตรีที่เขาหมายปองให้มารดารู้จักจนแทบจะทนไม่ไหว"นางคือผู้ใดกัน ว่าที่พี่สะใภ้เจ้ารึ"เห็นยืนเคียงข้างกับองค์ชายสามเช่นนั้นจะให้นางคิดอื่นใดไปได้"นางนั้นคือเซียนเอ๋อร์ที่ข้าเล่าให้เสด็จแม่ฟังไงพ่ะย่ะค่ะ"หืม... นี่หรือคือสตรีที่บุตรชายเยินยอว่าสวยและฉลาด เหมาะที่จะเอามาเป็นมือเป็นเท้าให้เขาแทนสตรีหน้าโง่ที่ฆ่าตัวตายไปนึกถึงแล้วก็น่าเสียดายสตรีต่ำต้อยนางนั้นที่ทั้งเชื่องและฝีมือเก่งกาจทำงานลับ ๆ ให้พวกนางสองแม่ลูกอย่างถวายหัว น่าเสียดายสุดท้ายแล้วเบี้ยก็คือเบี้ย ถึงเวลาเสียสละจึงต้องเขี่ยทิ้งเพื่อปกป้องความผิดของบุตรชายนางเอาไว้"หน้าตาสะสวยอย่างที่ซินเอ๋อร์ของแม่พูด แต่ดูท่าทางพี่สามของเจ้าจะหึงหวงนางไม่เบา เช่นนี้จะไม่เป็นไรหรือ"

"ข้าจำได้แล้ว พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เมื่อยี่สิบปีก่อนพระจันทร์ก็กลมโตดวงใหญ่กว่าทุกปีเช่นนี้ ต่างกันตรงที่ปีนั้นพระจันทร์ไม่ได้สวยเด่นเช่นปีนี้เพราะสีของพระจันทร์แดงฉาน มองแล้วคล้ายสีของโลหิตที่ไหลอาบพระจันทร์ดวงนั้นไว้""จริงด้วย ๆ วันนั้นเป็นวันประสูติขององค์ชายสาม ท่านราชครูซ่งยังทำนายไว้ว่าเด็กที่เกิดในวันนั้นเป็นดาวแห่งหายนะ"สำเร็จตามแผนที่เฟิงซูเหยาวางไว้ สิ่งที่นางต้องการในการชมจันทร์วันนี้คือพาทุกคนที่อยู่ในงานชมจันทร์หวนพูดถึงเรื่องราวเมื่อยี่สิบปีก่อนออกมา"น่าเสียดายที่ตอนนั้นเซียนเซียนยังมิเกิดเลยไม่ได้ฟังคำทำนายของท่านราชครูซ่งทั้งหมด"รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบาง ๆ ครู่หนึ่ง สายตาเฉี่ยวคมปราดมองไปที่ราชครูซ่งเหยียนที่มองไปยังจางปิงกุ้ยเฟยราวร้อนรนเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องในปีนั้นขึ้นมา"อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันผ่านไปเถิด เรื่องร้าย ๆ อย่าเอามาถกเถียงในวันมงคลเช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือเพคะฝ่าบาท" จางปิงกุ้ยเฟยรีบเอ่ยขึ้น"ทูลเสด็จพ่อ ลูกเองก็อยากฟังกับหูอีกสักครั้งว่าปีนั้นถูกทำนายไว้เช่นไรบ้าง ไม่ทราบว่าเสด็จพ่อจะทรงอนุญาตได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"ในเมื่อเฟิงซูเหยาเคยบอกให้เขาหาความจริงเ