บททั้งหมดของ สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: บทที่ 61 - บทที่ 70

"เสด็จแม่อย่าทรงกริ้ว ครั้งนี้ลูกเชื่อว่าแผนการของเราต้องลุล่วง""ทำให้ได้อย่างที่ปากเจ้าพูด"มาถึงตอนนี้แล้วสำหรับจางปิงกุ้ยเฟยจะมีคำว่าพ่ายแพ้มิได้ ทั้งบัลลังก์ทั้งหวังเหลียนจงจะต้องเป็นของนางกับบุตรชายเท่านั้น"เช่นนั้นลูกทูลลา"อี้ซินกล่าวลาพระมารดาพร้อมเร่งรีบเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ทันที"องค์ชายสาม หม่อมฉันจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณหนูเสร็จแล้วเพคะ"อาถังเดินออกมาจากห้องหลังจากจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของคุณหนูนางเสร็จเรียบร้อยแล้ว"อืม ยานี่เจ้าจัดการตามที่หมอสั่งด้วย"สมุนไพรหลายห่อที่อี้เฟยได้รับจากหมอที่เพิ่งกลับหลังจากรักษาเฟิงซูเหยาเรียบร้อยแล้วถูกยื่นให้สาวใช้"อาถังจะเร่งจัดการให้เพคะ"อาถังกล่าวลาพร้อมกลับไปทำหน้าที่ของตนเองอี้เฟยยืนมองประตูตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใช้มือผลักเข้าไปช้า ๆภายในห้องสี่เหลี่ยมจัดวางข้าวของเครื่องใช้เป็นระเบียบเรียบร้อย มีสตรีนางหนึ่งนอนอยู่บนเตียงสี่เสา กลิ่นยาสมุนไพรตลบอบอวลทั่วทั้งห้อง ขายาว ๆ ภายใต้อาภรณ์ไหมเนื้อดีค่อย ๆ ก้าวไปยังเตียงตรงหน้าที่มีร่างผู้มีบุญคุณนอนหลับอยู่"เจ้าจะใช่นางหรือไม่"อี้เฟยเอื้อมมือไปจับเส

"เพราะเหตุนี้เสด็จแม่ถึงกำชับมิให้ข้าเคียดแค้นเสด็จพ่อใช่หรือไม่"ราวกับถามลมถามอากาศ ถ้อยคำตัดพ้อนั้นทำให้ไป๋เจิ้นหยางมองด้วยความสงสารปนห่วงใย"ครั้งนี้ที่ใต้เท้าเหม่าหายตัวไปจะใช่ฝีมือกุ้ยเฟยอีกหรือไม่"อี้เฟยกลับส่ายหน้า เขาทำเพียงทอดมองออกไปไกลสุดสายตาก่อนเอ่ย"ใต้เท้าเหม่าอยู่ในที่ปลอดภัย"ไป๋เจิ้นหยางเพิ่งคลี่พัดออกมาได้ไม่ทันไรก็เก็บกลับเสียงดังฉึบ!"ฝีมือเจ้า"นิ้วเรียวของบุรุษชี้ไปยังใบหน้าเจ้าเล่ห์ของศิษย์น้องที่มิปิดบัง"ร้ายนักนะ ขนาดข้าสหายสนิทเจ้ายังมิแจ้งแผนนี้"พูดเหมือนน้อยเนื้อต่ำใจ หากแต่คนเจ้าสำราญอย่างไป๋เจิ้นหยางโกรธง่ายหายไวยิ่งกว่ารินน้ำให้เต็มถ้วยชาเสียอีก"ไว้ศิษย์พี่ปิดปากเงียบได้เมื่อไร ข้าจะเล่าทุกแผนการให้ท่านฟังทั้งหมดเอง"คนถูกหลอกด่าได้แต่ชี้หน้าเขาด้วยความสั่นโกรธที่ถูกแหกหน้าหาว่าเป็นคนปากสว่างเก็บความลับไม่อยู่"ข้าขอตัวไปสอบปากคำคนชั่วนั่นต่อก่อน""แล้วคุณหนูสามเล่า"ไป๋เจิ้นหยางรีบรั้งไว้ เขากำลังดูว่าระหว่างสอบสวนนักฆ่าที่ใครก็ทำได้กับการกลับไปดูแลสตรีที่รับลูกธนูแทนเขา อี้เฟยจะเลือกอันใด"ตอนนี้นางคงยังไม่ฟื้น ข้ามีเวลาสอบสวนอีกนาน เสร็จแล้วค่อย

"จับคนร้ายได้หรือไม่เพคะ"นางอยากรู้ว่าคนร้ายที่ลอบเข้าจวนแม่ทัพใหญ่ผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่และอยู่ที่ใด"ต้าลู่ไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง"หมายความว่าพวกเขาจับคนร้ายได้แล้ว แล้วตอนนี้คนร้ายที่ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง หากยังหายใจ นางจะเป็นคนไปเยือนด้วยตนเอง"หมายความว่าองค์ชายส่งตัวให้กับทางการแล้ว"เฟิงซูเหยาหยั่งเชิงถาม"เจ้าเพิ่งฟื้นอย่าเพิ่งถามมากเลย ออกไปสูดอากาศด้านนอกดีหรือไม่"ไม่กล้ตอบคำถามนางแปลว่าเขาไม่ได้ส่งคนร้ายให้กับทางการ งั้นเรื่องที่นางเกือบถูกฆ่าคนนอกคงยังไม่มีผู้ใดรู้"โชคดีที่องค์ชายปลอดภัย"นางมาปล่อยโอกาสซักไซ้ให้หลุดมือจึงชวนอี้เฟยคุยเรื่องเดิมต่อ"ข้ามิใช่เป้าหมายในครั้งนี้"เฟิงซูเหยาแสร้งขมวดคิ้วย่น ดวงตาใสซื่อทำเหมือนไม่เข้าใจทั้ง ๆ ที่นางรู้ดีว่าถ้อยคำต่อไปเขาจะพูดอะไรต่อ"คนร้ายมาเพื่อสังหารเจ้า"อี้เฟยไม่รอช้าเมื่อเห็นแววตาใคร่สงสัยของสตรีตรงหน้า"สังหารหม่อมฉัน เหตุใดถึงต้องสังหารหม่อมฉันหรือเพคะ หรือว่าเพราะเรื่องในวังเมื่อคืน"หากไม่ซักถามเลยจะดูมีพิรุธ เฟิงซูเหยาเลยจำต้องแสร้งเป็นคุณหนูผู้ขลาดเขลาที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยแทน"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับค

"หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าวันนี้เพราะเป็นห่วงพลานามัยพระองค์จริง ๆ เพคะ ช่วงนี้ไหนเลยจะต้องทรงสอนงานให้กับองค์ชายสามแล้วยังต้องดูฎีกาจากเหล่าขุนนางอีก""เรื่องเฟยเอ๋อร์ไม่มีอะไรให้เราเหนื่อยทั้งสิ้น โอรสเราผู้นี้หัวไวแถมยังเฉลียวฉลาดใช่ย่อย"ได้ยินคนรักของตนเอ่ยชมลูกของศัตรูเช่นนี้ใครจะไปทนได้ จางปิงกุ้ยเฟยถึงกับกัดเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อความคุมอารมณ์โกรธที่สุมในอก"ไม่น่าเชื่อว่าคนหลังเขาอย่างองค์ชายสามจะมีพรสวรรค์มากมายเช่นนี้ สมแล้วที่เป็นโอรสของมังกรผู้ยิ่งใหญ่เช่นฝ่าบาท"แม้จะเป็นการฝืนเชยชมคนที่เกลียดแต่เวลาเช่นนี้นางต้องทำให้แนบเนียนที่สุดเพื่อเอาใจพระสวามี"พูดได้ดี พูดได้ดี"นี่ฝ่าบาททรงหลงใหลพระโอรสพระองค์นี้มากมายเช่นนี้เชียวหรือ ถึงว่าวันนั้นถึงได้ตำหนิซินเอ๋อร์จนอับอายต่อหน้าอี้เฟยเช่นนั้นในใจทีแต่ความเคียดแค้นเพิ่มทวี เสียงแห้ง ๆ จากฝ่าบาทดังขึ้นนางจึงรีบเทน้ำชาถ้วยใหม่ส่งให้คนคอแห้งจิบ"อืม ชานี้เลิศรสจริงหากเฟยเอ๋อร์ได้ดื่มคงผ่อนคลายไม่น้อย"เฟยเอ๋อร์ เฟยเอ๋อร์ เฟยเอ๋อร์! เป็นชื่อนี้อีกแล้ว ช่วงนี้รู้สึกว่าในใจของฝ่าบาทจะมีเพียงแค่ชื่อโอรสที่เกิดจากเขาและอดีตฮองเฮาเท่านั้น"เช

"น่าขายหน้ายิ่งนัก หม่อมฉันแอบท่านพ่อเรียนเพลงกระบี่นี้เท่าใดก็ยังรำกระบี่ไม่สง่าคล่องแคล้วเช่นผู้อื่นสักที""ใครบอกเจ้า ท่วงท่าเมื่อครู่ของเจ้าสวยงามที่สุดแล้ว ทำให้ข้านึกถึงสหายผู้หนึ่ง"หัวใจนางกระตุกวูบ แม้จะเป็นบทเพลงกระบี่ทั่วไป แต่นางคิดว่าการร่ายรำเมื่อครู่คือตัวตนของเฟิงซูเหยามิใช่ฟ่างเซียนเซียน องค์ชายห้าที่เคยร่วมรำกระบี่คู่กับนางเมื่อชาติที่แล้วต้องสังเกตมันได้แน่"องค์ชายห้ารำกระบี่เป็นด้วยหรือเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าพระองค์สนใจแต่งกาพย์กลอนกับว่าราชการมากกว่า"แม้ใจใจจะหวาดหวั่นแต่เฟิงซูเหยาก็แก้ไขสถานการณ์พาองค์ชายอี้ซินไขว้เขวไปทางอื่นอย่างไร้พิรุธ"ขนาดสตรีเช่นเจ้าที่ร่างกายอ่อนแอแต่เด็กยังทำได้ ข้าดูไร้แววพอจะจับกระบี่บ้างเลยหรือไร"เฟิงซูเหยาก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการขออภัยคนตรงหน้า"หม่อมฉันมิกล้าเพคะ ไม่ทราบว่าสหายที่องค์ชายเอ่ยถึงเมื่อครู่คือผู้ใดกันเพคะ""สหายข้าเป็นสาวงามผู้หนึ่ง หากแต่วาสนานางน้อยด่วนจากข้าไปเมื่อสองเดือนก่อนนี่เอง""พระองค์คงอาลัยอาวรณ์แม่นางผู้นั้นมาก"ในคำถามนั้นมีแต่ความเคียดแค้นในใจแต่ต้องกักกั้นความเคียดแค้นไว้แสดงออกว่าเป็นสตรีไร้เดียง