All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 81 - Chapter 90

"ข้าให้เหลากงกงนำตรานั้นไปซ่อนไว้แล้ว""ซ่อน... พระองค์นำมันไปซ่อนไว้ที่ไหน"เสียงหัวเราะดังขึ้น สายตาเฉยฉาทอดมองใบหน้าของพระสนมเอกที่ครั้งหนึ่งเขามองนางว่าเป็นสตรีที่งดงามทั้งกายและใจได้เยี่ยงไร"หากเจ้าอยากรู้ข้าจะบอกให้"ฮ่องเต้พยักส่งสัญญาณ จางปิงกุ้ยเฟยรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้พระพักตร์เขาเพื่อเงี่ยหูฟัง"หากเจ้าอยากรู้ก็ตามเหลากงกงไปถามที่ปรโลกดูสิ อั่ก!"ร่างกายที่อ่อนระโหยไร้เรี่ยวแรงถูกผลักอย่างแรงจนแผ่นหลังกระแทกกับเตียง"เจ้าแช่งให้ฆ่าตายตกตามเหลากงกงหรือ"ตอนนี้นางกำลังโกรธอย่างหนักเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการแถมยังถูกพูดเรื่องความตายกับนางเช่นนี้"พระองค์เลือกทางนี้เองนะเพคะ ในเมื่อตามธรรมเนียมบ้านเมือง หากองค์ชายลำดับที่หนึ่งสิ้น ต่อให้พระองค์ไม่แต่งตั้งซินเอ๋อร์เป็นรัชทายาท สุดท้ายแล้วอี้ซินของหม่อมฉันก็ได้ครองราชย์อย่างถูกต้องอยู่ดี""อย่าแตะต้องเฟยเอ๋อร์"เขาคิดผิดหรืออย่างไรถึงได้แหย่จิ้งจอกอย่างนางให้คิดไปทิศทางนั้นได้"งั้นพระองค์ก็นำตราแผ่นดินมาแลกสิเพคะ"ดวงตาวาวโรจน์คิดหนัก เขาจะยอมเอาชีวิตคนทั้งแคว้นมาแลกกับชีวิตโอรสเพียงคนเดียวเช่นนี้หรือแต่เขาเคยทำผิดต่อองค์ชายสามม

"ของจริงใช่หรือไม่"ใบหน้าสวยเงยขึ้นมององครักษ์ที่อยู่ข้างกายฝ่าบาทอย่างรอคำตอบ"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสะกดรอยตามเหลากงกงจนถึงที่ซ่อนตราแผ่นดินนี้""นี่เจ้า!"เหตุใดคนรอบข้างเขาถึงไม่มีผู้ใดไว้ใจได้สักคน นี่เขายังเป็นฮ่องเต้ผู้มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดินต้าถังอยู่อีกหรือไม่"ขออภัยฝ่าบาท กระหม่อมมิได้อยากแปรพรรค หากแต่คนเราย่อมรักตัวกลัวตาย หากฝ่ายพระองค์มีโอกาสพลิกกระดานสูง กระหม่อมคงไม่เลือกอยู่ฝ่ายกุ้ยเฟยเช่นตอนนี้"เจียงเจิงผู้ภักดีต่อฝ่าบาทคนนั้นหายไปแล้ว อำนาจสามารถทำให้ใจคนเปลี่ยนไปได้จริง ๆ"ทำดีมาก ข้าจะประทานรางวัลให้เจ้าอย่างงาม"รอยยิ้มหวานที่เคลือบไปด้วยยาพิษผุดพรายขึ้น กบฎที่เพิ่งแปรพรรคยังมิได้สมปรารถนา แผ่นหลังกว้างของเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลออกมาอาบทั่วแผ่นหลัง"จ...เจ้า นาง จิ้ง จอก"ผลของคนคิดชั่วตามทันในชั่วพริบตา เจียงเจิงผู้นี้ก็ตายภายใต้คมมีดสั้นของฉินเทาเสียแล้ว"เจ้าไม่น่าเลือกทางนี้เลย"ฮ่องเต้หวังเหลียนจงได้แต่ส่ายหน้าไปมา แววตาเขามีแต่ความเวทนาองครักษ์ที่เคยไว้ใจ มองร่างไร้วิญญาณที่แม้ตายตายังไม่หลับอย่างเวทนายิ่งบรรยากาศกำลังน่าหดหู่ ทว่ากลับม

"เหม่าทัน เจ้าคนชั่ว เจ้าจับหยังเอ๋อร์ลูกข้าไป"ทันทีที่จางปิงเห็นโอรสองค์เล็กที่ตามหาไม่พบเดินเข้ามาพร้อมเหม่าทันนางร้อนใจทันที"ใต้เท้าเหม่าทันจะทำการใด"ไป๋เจิ้นหยางถามขึ้นเพราะสิ่งที่เหม่าทันทำอยู่มิได้อยู่ในแผนการในครั้งนี้ แผนของพวกเขาคือให้เหม่าทันเฝ้าองค์ชายอี้หยังเอาไว้ หากพวกเขาพลาดพลั้งเสียท่าค่อยนำตัวองค์ชายสิบมาแลก"กุ้ยเฟย ท่านอยากได้องค์ชายสิบกลับไปหรือไม่"เหม่าทันไม่สนใจคำถามไป๋เจิ้นหยางสักนิด เขาตะโกนถามจางปิงที่ยืนตัวสั่นเทาเมื่อแผนทุกอย่างที่นางวางไว้ดิบดีถูกศัตรูทั้งหลายขัดขวาง"อยากฆ่าก็ฆ่า เจ้าจะพูดพล่ามเพื่ออันใด""เสด็จพี่"อี้หยังได้ยินเช่นนั้นรู้สึกปวดร้าวไปทั้งใจแม้ตลอดมาพวกเขาจะไม่เคยเห็นตนในสายตา แต่อี้หยังยังเชื่อว่าครอบครัวต้องไม่ทิ้งเขา แต่นี่กระไร ถ้อยคำที่พี่ชายเอ่ยบอกแก่ศัตรูมิได้มีความเป็นห่วงเขาสักนิด"เอาสิใต้เท้าเหม่า ท่านกล้าฆ่าคนจริงหรือ"กระบี่ในมือเหม่าทันสั่นเล็กน้อย ตั้งแต่เกิดมาเขาตัดสินโทษประหารผู้คนมาก็เยอะแต่ไม่เคยลงมือเชือดคอผู้อื่นด้วยตัวเองสักครั้งเดียว พอถูกองค์ชายอี้ซินท้าทายเช่นนี้เขายิ่งประหม่าและกลัวการฆ่าคนขึ้นมาจับใจ"โอ๊ย!

"ดาบนี้ตอบแทนที่ท่านพ่อชุบเลี้ยงข้ามาด้วยความเลือดเย็น"เฟิงซูเหยากระซิบแผ่วเบาข้างหูเฟิงเสี้ยวที่ถามว่านางเป็นใครเพียงแค่ได้ยินถ้อยคำนั้นดวงตาเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ"จ...เจ้า เจ้ายังไม่ตาย"น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเบาจนเฟิงซูเหยาเองก็แทบจะไม่ได้ยิน"ข้าจะตายก่อนได้แก้แค้นคนชั่วช้าเช่นพวกท่านได้เยี่ยงไร"น้ำเสียงที่ส่งออกมามีแต่ความเคียดแค้น"จ...เจ้า ..เฮือก!"มีคำพูดมากมายที่เฟิงเสี้ยวอยากเอ่ยแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเฟิงซูเหยาแทงกระบี่เข้าไปจนสุดด้ามปลิดลมหายใจเขาจนสิ้นในครั้งเดียว"แม่นางระวัง!"เฟิงซูเหยาที่ไม่ทันระวังตัวเกือบถูกมีดจากฉินเทาปลิดชีพไปแล้ว โชคดีที่ได้ฟ่างเสวียนสวี่ร้องเตือน"ยานี้ช่วยถอนพิษได้"นางรีบยื่นขวดยาถอนพิษที่พกติดตัวมาเผื่อให้ฟ่างเสวียนสวี่ก่อนจะรีบปลีกตัวหนีไปปิดบัญชีแค้นในครั้งนี้หมับ!ทว่าข้อมือเล็กกลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อนด้วยฝ่ามือแกร่งของฟ่างเสวียนสวี่เอง"เซียนเอ๋อร์ นั่นเจ้าใช่หรือไม่"บิดาที่ไหนกันจะจำเพียงแววตาของบุตรสาวตนเองไม่ได้ครั้งแรกที่เขาลืมตาขึ้นมาเห็นเพียงแววตาของฟ่างเซียนเซียนที่อยู่ด้านหลังประมุขเฟิงเขาก็จับได้ในทันทีเฟิงซูเหยาไม่มีเ

"อั่ก! จ...เจ้า"ดวงตาอี้ซินเบิกโพลง เลือดมากมายค่อย ๆ ไหลออกมาจากปากและจมูก เฟิงซูเหยาที่ถูกกระบี่ของเขาแทงไหปลาร้าก็มีสภาพไม่ต่างจากอี้ซินเช่นกัน"รสชาติของมีดเล่มนี้ยามปักที่อกท่านเป็นเช่นไรบ้างเพคะ คุณชาย"เฟิงซูเหยากระซิบออกมาแผ่ว ๆ นางเรียกอี้ซินอย่างที่เคยเรียกตอนเป็นเฟิงซูเหยา ทำเอาคนที่คุ้นชินทั้งเหตุการณ์ทั้งสรรพนามที่เคยถูกเรียกหลุบตามองนางด้วยแววตาสั่นไหว"ตอนที่ข้าปักมันลงบนอกด้วยมือของข้าเองท่านรู้หรือไม่ว่ามันไม่เจ็บปวดเลย เพราะตอนนั้นหัวใจข้าได้ตายลงก่อนที่ข้าจะแทงขั้วหัวใจตัวเองแล้ว"เฟิงซูเหยาพรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างที่นางอยากเล่าในชาติที่แล้วแต่ไม่มีโอกาสให้เขาฟังด้วยความขมขื่น"เจ้าเป็นใครกันแน่"อี้ซินฝืนรวบรวมแรงทั้งหมดเอื้อมมือที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นมากระชากผ้าปิดหน้าของสตรีตรงหน้าออกดวงตาเขาสับสนปนวูบไหวเมื่อใบหน้านี้คือใบหน้าของฟ่างเซียนเซียน แต่ประโยคที่นางเอ่ยกับตนกลับเป็นเหตุการณ์ของอีกคนที่นางผู้นี้ไม่มีวันรู้ว่าวันนั้นเมื่อสองเดือนก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้าง"คุณชายคงกำลังสับสนใช่หรือไม่ว่าข้ารู้เรื่องราวของเฟิงซูเหยาได้เช่นไร"รอยยิ้มแห่งชัยชนะผุดพรายขึ้นบนใบหน้าสว