All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 71 - Chapter 80

"เจ้ามิโกรธข้าใช่หรือไม่ที่ไม่รีบบอกเรื่องนี้""หม่อมฉันหรือจะกล้า เป็นเช่นนี้ดีแล้วเพคะ รู้น้อยคนใต้เท้าเหม่ายิ่งปลอดภัย"ปลอดภัยตอนที่ยังมีประโยชน์หรอกนะ หากนางทวงแค้นจากเจ้านายเก่าเขาได้สำเร็จ โทษตายที่เคยขีดไว้นางย่อมสนองให้เขาตามปณิธานที่ตั้งไว้ดังเดิม"ข้าเคยปิดหูปิดตารับใช้คนชั่วมาหลายปี บัดนี้ข้าตาสว่างแล้ว หากมีสิ่งใดที่พอช่วยพวกท่านได้ข้ายินดีทำ""เจ้าคงมิพลิกลิ้นในภายหลังใช่หรือไม่"ไป๋เจิ้นหยางถามได้สะใจสตรีนางเดียวที่อยู่ตรงนี้เสียจริง"ข้าขอสาบานต่อสวรรค์ หากเหม่าทันหักหลังองค์ชายสามและมิตรสหาย ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ไม่ตายดี"เฟิงซูเหยาแอบลอบยิ้มในใจสวรรค์กำหนดชะตาเจ้าไว้แล้วถึงได้ส่งนางกลับมาเกิดใหม่เร็วเช่นนี้อย่างไรเล่า"งั้นท่านช่วยพวกข้าคิดที เหตุใดตำหนักกุ้ยเฟยที่ไม่เคยคิดเชิญองค์ชายสามไปร่วมงานฉลองวันประสูติกุ้ยเฟยสักครั้งถึงได้ส่งเทียบเชิญนี้มา"ไป๋เจิ้นหยางเป็นหัวเรือออกคำถามอย่างตรงไปตรงมา"เรื่องนี้แปลกจริง ๆ งานเฉลิมฉลองของกุ้ยเฟยไม่เคยเชิญองค์ชายพระองค์อื่นด้วยเทียบเชิญเช่นนี้ นอกจากฝ่าบาทจะรับสั่งเป็นราชโองการให้องค์หญิงและองค์ชายพระองค์อื่นเข้าร่วมงานด้วยพระอ

"ข้าขอตัวไปสนทนากับเหล่าขุนนางแทนเสด็จแม่สักประเดี๋ยวพะย่ะค่ะ"สายตาดุจเหยี่ยวมองเห็นสตรีนางหนึ่งที่นั่งอยู่กับบรรดาลูกหลานขุนนางตามชั้นบรรดาศักดิ์ที่จัดลำดับไว้จึงปลีกตัวออกมาหวังไปหานางวันนี้เฟิงซูเหยาเข้างานมาพร้อมกันกับองค์ชายสามก็จริง ทว่านางรู้จักเจียมตัวจึงขอนั่งตรงนั้นเพื่อไม่ให้อี้เฟยถูกเหล่าขุนนางตำหนิได้ว่าพาสตรีต่ำศักดิ์ร่วมวงอาหารกับเชื้อพระวงศ์"แม่ฝากเจ้าเป็นธุระให้ด้วย"จางปิงกุ้ยเฟยรีบกช่าวบอกโอรสแล้วหันมารั้งองค์ชายอี้เฟยที่เตรียมจะเอ่ยขัดคออีกคนเอาไว้"องค์ชายสามทรงให้เกียรติมางานเล็ก ๆ ของข้าในวันนี้ช่างเป็นวาสนายิ่งนัก"แม้น้ำเสียงจะให้เกียรติ แต่ในใจนางกลับตรงกันข้าม"กุ้ยเฟยทรงกล่าวเกินไปแล้ว ข้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบพระทัยพระนางที่ส่งเทียบเชิญไปให้""เฟยเอ๋อร์ เจ้าได้ชาผู่เอ๋อร์และโสมพันปีที่พ่อสั่งให้กุ้ยเฟยนำไปให้หรือยัง"จางปิงกุ้ยเฟยถูกตัดหน้าแย่งคนคุยอีกแล้ว เหตุใดวันนี้วันสำคัญของนางผู้เป็นพระสวามีถึงไม่สนใจดูดำดูดีนางสักหน เอาแต่แย่งคุยกับโอรสที่ไม่เคยชุบเลี้ยงราวกับไม่เห็นหัวนางและลูกคนอื่น ๆ"หม่อมฉันได้รับแล้ว ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตา"ทุกครั้งท

"ฆ่าคน! มีคนถูกฆ่า!"จากนั้นเกิดเสียงโวยวายลั่นจากอีกฝั่งที่องค์ชายอี้เฟยเดินหายไป"ทูลฝ่าบาท เหลากงกงถูกองค์ชายสามสังหารแล้ว"ทหารนายหนึ่งรีบเข้ามารายงานหน้าตาตื่น ตามมาด้วยอี้เฟยที่เดินมาพร้อมกระบี่ในมือที่มีเลือดติดอยู่"กบฎ! องค์ชายสามก่อกบฎ"จางปิงกุ้ยเฟยเป็นคนปลุกระดมให้ขุนนางคนอื่น ๆ เชื่อสิ่งที่ตาเห็นและหูที่ได้ยินนางพูด"จับกุมองค์ชายสามไว้"ขุนนางท่านหนึ่งสั่งการ ทหารองครักษ์ที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบวิ่งเข้ามาชี้กระบี่ล้อมอี้เฟยไว้ทันที"นั่น... ในมือองค์ชายสามมีอะไรอยู่ด้วย"เสียงองค์ชายอี้ซินที่รอโอกาสอยู่ใกล้ ๆ รีบวิ่งเข้ามาสมทบ"อ...อี้.. เฟ...ย""เสด็จพ่อ!"อี้เฟยเห็นฮ่องเต้ยื่นมือมาทางตน ใบหน้าซีดแถมมีเลือดไหลออกมาจากปากจนน่ากลัวถึงกับใจหายวูบ ครั้นจะก้าวเข้าไปดูอาการกลับถูกทหารกีดกันด้วยปลายกระบี่หลายสิบคน"เจ้า... เจ้าลอบปลงพระชนม์เสด็จพ่อหรือ"องค์ชายอี้ซินรีบชักนำความคิดเหล่าขุนนางที่ส่วนมากเมามายไปกับสุราและอ่อนเพลียไร้ความคิดเป็นของตัวเองเพราะถูกวางยา"องค์ชายสาม ท่านกบฎเช่นนั้นหรือ"เจ้ากรมการคลังเสิ่นเฉียวที่รับสินบนมาจากตำหนักกุ้ยเฟยรีบชี้นำความผิดให้อี้เฟยอีกเสียง

เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังขึ้น เฟิงซูเหยาทิ้งร่างกายลงนอนกอดกายพิงหลังกับผนังถ้ำที่ใช้เป็นที่หลบซ่อนหลังจากพาอี้เฟยหนีออกมาได้ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อร่างกายข้างในหนาวยะเยือกราวเดินอยู่ท่ามกลางหิมะในฤดูเหมันต์"จักจั่นครวญคู่"ปากที่สั่นเทาเอ่ยชื่อพิษชนิดหนึ่งที่นางคิดค้นขึ้นมาหากยังไม่สมบูรณ์ขึ้นจักจั่นครวญคู่เป็นการนำสัตว์ที่มีพิษร้อนและพิษเย็นสิบชนิดมากลั่นเป็นตัวยา ผู้ใดถูกพิษนี้เข้าหากร่างกายเป็นหญิงจะทำให้ธาตุหยินในร่างกายสูงกว่าปกติ จะเกิดอาการหนาวสั่นจนขาดใจตายในที่สุดหากปรับลดอุณหภูมิในร่างกายไม่ทัน แต่หากเป็นชายพลังหยางจะพุ่งสูง ทำให้ร่างกายร้อนราวอยู่ในกองเพลิงขนาดมหึมา"เจ้าทำมันสำเร็จจนได้"นางเค้นเสียงออกมาอย่างเกรี้ยวกราดก่อนที่จะถูกใส่ร้ายจนตัวตาย นางเขียนบันทึกยาพิษชนิดนี้เอาไว้ ไม่คิดว่าองค์ชายห้าจะค้นพบและทดลองสกัดยาพิษนี้จนสำเร็จ"เจ้า... นางโจรผู้นั้น"เฟิงซูเหยาเลื่อนสายตาไปทางต้นตอของเสียงนั้นอี้เฟยได้สติแล้วทว่าร่างกายเขายังอ่อนแรงสายตายังคงฝ้าฟางมองไม่ชัดเพราะพิษที่ถูกกรอกปากยังคงกระจายอยู่"อย่าขยับ"มือแน่งน้อยรับยกขึ้นบีบจมูกเพื่อเปลี่ยนเสียงไม่ให้ถูกจั

"เป็นเจ้าใช่หรือไม่ นักฆ่าสาวผู้นั้น"เฟิงซูเหยาเบิกตากว้างยิ่งกว่าตอนคิดว่าเขารู้ว่านี่คือฟ่างเซียนเซียนเสียอีกเหตุใดเขาถึงคิดถึงนักฆ่าที่คิดจะเอาชีวิตเขาได้"หากเป็นดั่งที่ท่านว่า หลอดลมของท่านคงขาดไปแล้ว""เพราะข้ามั่นใจ นางผู้นั้นคือสหายมากกว่าศัตรู""พระองค์คบสหายที่มือเปื้อนเลือดแถมยังลอบปลงพระชนม์ด้วยหรือเพคะ"นางถามอย่างกลั้วขำกับคำพูดนั้นของเขา"มือเปื้อนเลือดแล้วเช่นไร มีผู้ใดเกิดมาไม่เคยทำผิดบาปบ้าง"เฟิงซูเหยารู้สึกจุกในอกองค์ชายผู้นี้บางครั้งก็เหมือนอ่อนไหวมากเกินพอดี จิตใจบริสุทธิ์จนอาจจะกลายเป็นจุดอ่อนย้อนทำร้ายตัวเขาเองได้ในวันข้างหน้า"สิ่งที่ข้าต้องทำก็ทำแล้ว พระองค์ปล่อยหม่อมฉันเถิดเพคะ"ตอนนี้เรี่ยวแรงนางแทบจะหมดสิ้น กิจกรรมเมื่อครู่แม้จะแค่เวลาสั้น ๆ แต่กลับกอนพลังงานนางมากเหลือเกิน"เจ้าตอบคำถามข้าก่อน แม่นางใช่นักฆ่าที่เคยฝากแผลเป็นบนร่างกายนี้ให้ข้าใช่หรือไม่"มือแน่งน้อยถูกอี้เฟยจับไว้มั่น เขานำพาฝ่ามือบางแตะลงบนอกหนัดแน่นที่มีแผลเป็นจากคมกระบี่เมื่อหลายปีก่อนเฟิงซูเหยารู้สึกเสียใจทุกครั้งที่เห็นแผลนี้ เพราะมันสะท้อนให้เห็นว่าชาติที่แล้วนางเป็นคนชั่วช้าแถมย