All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 21 - Chapter 30

"เจิ้นหยางมิได้เห็นกับตา ทว่าจากคำบอกเล่าของเหล่าทหารที่ข้าแอบไปถามก่อนมาที่นี่ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนที่ฮูหยินรองกับแม่นางเซียนเซียนจะตกน้ำ พวกเขาเห็นทั้งสองคนมีปากเสียงกันหลังจากนั้นฮูหยินรองก็ปรี่เข้าไปทำร้ายแม่นางเซียนเซียนจนทั้งคู่พลัดตกน้ำไป"ไป๋เจิ้นหยางเล่าสิ่งที่ตนไปตามสอบถามกับเหล่าทหารนายอื่นที่ไม่ได้ถูกเรียกเข้ามาในกระโจมแห่งนี้จนได้ความเท็จจริงจึงรีบมารายงานเสวียนสวี่"เทียนเจินซู่"ฟ่างเสวียนสวี่เอ่ยนามฮูหยินตนออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น หากแต่อี้ซินกลับเก่งเรื่องการอ่านปากผู้คนจึงจับใจความได้ เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ เมื่อนึกถึงผลลัพธ์ต่อจากนี้"ข้าว่าทางที่ดีเรารอให้คุณหนูสามตื่นก่อนดีหรือไม่"องค์ชายอี้ซินยังคงไกล่เกลี่ยปัญหาด้วยความนิ่งสงบบ่งบอกถึงศักยภาพในการเป็นผู้นำที่ดี ทำให้ทหารที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาเหมาะกะบตำแหน่งรัชทายาทเป็นที่สุด"อ้อ ที่ข้ามาเพราะมีอีกเรื่องจะแจ้งแก่ท่านแม่ทัพใหญ่"ไป๋เจิ้นหยางเก็บพัดที่คลี่ไว้ด้วยการตบเพียงหนึ่งครั้งลงที่ฝ่ามือก่อนจะสบตากับเสวียนสวี่"คุณชายไป๋ที่มีเรื่องอันใดจะกล่าวกับข้า""อาถัง"

เสียงสะอื้นเบา ๆ แบบข่มกลั้นน้ำเสียงเอาไว้ดังออกมาจากกองขยะในตรอกที่ทั้งมืดทั้งแคบแห่งหนึ่งเด็กน้อยวัยสักสิบขวบเศษขดตัวคุดคู้เร้นกายให้กลมกลืนกับกองขยะเพราะกลัวจะมีคนตามหานางเจอแล้วจับกลับไปยังสถานที่ที่น่ากลัวแห่งนั้นอีกทุกลมหายใจที่พ่นเข้าพ่นออกล้วนขมขื่นไปถึงขั้วหัวใจ ร่างน้อยสั่นเทิ้มด้วยความโดดเดี่ยวและหวาดกลัวหากแต่เด็กน้อยผู้นี้กลับไร้น้ำตาแม้แต่หยดเดียว มีเพียงเสียงสะอื้นในลำคอดังออกมาเป็นจังหวะเท่านั้นตอนนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มราวอยู่ในห้วงลึกใต้หุบเหว ลมพัดกรรโชกแรงกลัวจะหอบเอาร่างเล็กพัดปลิวไปตามแรงลมนั้น เสียงฟ้าดังคำรามมาแต่ไกล ๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนคงตกแล้วตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมาเด็กน้อยผู้นี้ไม่เคยหวาดกลัวกับสิ่งใด แต่วันนี้นางกลับรู้สึกถึงความสิ้นหวังเหมือนชีวิตนี้ไร้แสงสว่างให้เดินหน้าต่อไป"เจ้าต้องอดทน เจ้าต้องอดทน"เสียงแหบพร่าสั่นสะอึกพร่ำบอกตนเอง กว่าจะหนีออกมาจากค่ายโจรแห่งนั้นมิใช่เรื่องง่าย ต้องผ่านกับดักมากมายจนเกือบจะเอาตัวไม่รอด ทั้ง ๆ ที่คิดว่าสิบปีที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้นนางจะคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมของค่ายโจรนี้แล้ว แต่เปล่าเลย...ด้วยความเยาว์วัยทำให้การหนีอ

"เหยาเหยาของข้า"ชื่อเรียกที่เมื่อก่อนหากได้ยินเมื่อใดหัวใจดวงน้อยของนางต้องอ่อนยวบทุกครั้ง หากแต่บัดนี้คำหวานที่อาบยาพิษเหล่านี้ทำอะไรความรู้สึกนางไม่ได้อีกต่อไปแล้ว"เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้"เสียงที่ถามออกไปเจือไปด้วยความตัดพ้อ แววตาของเฟิงซูเหยามีแต่ความเจ็บปวด"เจ้าผิดเองที่ทำงานไม่สำเร็จ"น้ำเสียงเขาทั้งไร้ความรับผิดชอบและไร้ความรู้สึกผิด ฟังแล้วช่างเย็นชาจนขั้วหัวใจของซูเหยาแทบหยุดเต้นงานสุดท้ายที่คุณชายผู้นี้สั่งให้นางไปทำคือลอบปลงพระชนน์องค์ชายสามอี้เฟย หากแต่นางกลับทำผิดพลาดแทงกระบี่พลาดขั้วหัวใจคนผู้นั้นจนเรื่องราวบานปลายรู้ถึงหูฮ่องเต้ทหารหลวงต่างพากันออกตามหาตัวมือสังหารกันให้วุ่น ขุนนางหลายฝ่ายที่อยากได้ผลงานต่างสืบสาวราวเรื่องจนเกือบรู้ถึงคนบ่งการ ทำให้คุณชายผู้แสนอ่อนโยนของเฟิงซูเหยาต้องเสียสละตัวเบี้ยไร้ค่าอย่างนางทิ้ง โดยการจัดสร้างหลักฐานเท็จเป็นภาพวาดแผนที่ซ่อนสุมกำลังข้าศึกแล้วนำไปซุกซ่อนไว้ในห้องนอนของเฟิงซูเหยา พร้อมกับให้คนสนิทปลอมเป็นโจรชุดดำหลอกล่อทหารยามจนมาพบหลักฐานชิ้นนี้เหม่าทันที่รักษาตำแหน่งเจ้ากรมตุลากรในขณะนั้นจึงเร่งเดินทางมาถึงจวนตะวันบูรพาพบทั้งแผ

"เจ้าขอโทษข้าเรื่องอันใด"'ทุกเรื่องที่ตอนที่ข้าเป็นเฟิงซูเหยา'"ช่างเถิด เจ้าหิวแล้วหรือไม่ ข้าจะได้ให้อาถังเอาของกินมา"เฟิงซูเหยาส่ายหน้าช้า ๆ เป็นการบอกปัด"ข้าอยากไปเยี่ยมฮูหยินรองกับท่านพี่"อยากรู้ว่าผลงานของนางจะออกมาน่าประทับใจหรือไม่"เจ้าไหวแน่นะ"สายตาของอี้เฟยมีแต่ความเป็นห่วงเป็นใยนาง แตกต่างกับน้องชายของเขาอย่างสิ้นเชิงแต่ไม่แล้ว...นางจะไม่มีวันเชื่อใจบุรุษหน้าไหนอีก ยิ่งเป็นคนที่มาจากสายเลือดเดียวกันกับองค์ชายอี้ซินนางยิ่งจะต้องหวาดระแวงเข้าไว้"ข้าไหวหากได้ท่านช่วยประคองอีกแรง"ถ้อยคำหวานกล่าวอย่างขวยเขินชาติก่อนนางเคยเป็นตัวหมากในกระดานให้น้องชายเขาใช้แล้วทิ้ง ชาตินี้คงไม่ผิดหากนางจะใช้เขาเป็นหมากเพื่อเปิดโปงใบหน้าที่ชั่วร้ายขององค์ชายห้าอี้ซินคืนบ้าง"มา ข้าประคองเจ้าเอง"ใบหน้าอี้เฟยไม่มีความเคลือบแคลงอันใดกับการละเมอของนาง ทำให้ลึก ๆ ความรู้สึกหวั่นไหวกลับก่อตัวขึ้นไม่ใช่...นี่มิใช่ความรู้สึกนาง อาจจะเป็นความู้สึกของฟ่างเซียนเซียนที่ตกค้างอยู่ภายในร่างกายนี้ใช่ ต้องเป็นอย่างที่นางคิด จะให้เป็นอื่นได้เยี่ยงไรกัน"ออกไป ออกไปให้หมด!"เสียงโวยวายดังออกมาจากกระโ

"พยานในเหตุการณ์ที่คุณหนูสามถูกดักทำร้าย"ไป๋เจิ้นหยางกล่าวอย่างใจเย็นก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ศิษย์น้องอย่างอี้เฟยเมื่อหลายวันก่อน หลังจากที่อี้เฟยตกลงกับเฟิงซูเหยาเรื่องแต่งงานกันหลอก ๆ เสร็จ เขาจึงให้ไป๋เจิ้นหยางไปสืบเรื่องความสัมพันธ์ของสกุลฟ่างรวมถึงสืบเรื่องที่มีโจรดักปล้นบุตรสาวแม่ทัพใหญ่กลางป่า"เล่าความจริงให้แม่ทัพใหญ่ฟังเดี๋ยวนี้" ต้าลู่ใช้ปลายดาบในฝักสะกิดเบา ๆ นักเลงหัวไม้สองคนก็ตัวสั่นปากสั่นด้วยความหวาดกลัว"เจ้าคือโจรที่ดักทำร้ายบุตรสาวข้า"เสวียนสวี่เอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีสองคนนี้ไม่น่าจะเปิดปากง่าย ๆ"ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยถะ..ถูกว่าจ้างมา"หนึ่งในสองคนสารภาพขึ้นด้วยเสียงสั่นจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง"ใครคือคนว่าจ้างเจ้า!"เสียงกังวาลด้วยโทสะดังจากปากแม่ทัพใหญ่เพิ่มความหวาดกลัวให้โจรสองคนนี้เป็นทวีคูณ"ฮ...ฮะ... ฮู..."โจรอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยความกลัวและหวาดระแวง ครู่หนึ่งเขาเหลือบมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ครั้นเห็นว่าเป็นผู้ใดความหวาดกลัวในครั้งนั้นค่อย ๆ ทุเลาลง"ฟ่างฮูหยินรองเป็นคนสั่งข้าน้อยขอรับ"โจรคนที่สองตอบเสียงดังฟังชัดตัวบงการนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเช่นนั้นเขาจะหวาดกลัว