บททั้งหมดของ สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: บทที่ 91 - บทที่ 100

หลังจากหยางเทียนฉีเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อเยี่ยมบิดาที่ล้มป่วย ฉีหลินและเฟยเทียนเมื่อได้รับเงินจากท่านลุงมาแล้ว พวกเขานำเงินไปซื้อที่ดินเพิ่ม ที่ดินที่อยู่ติดกับป่าหมอกทั้งหมดเป็นของบ้านตระกูลหยาง หลังจากหิมะได้ละลายและฤดูหนาวผ่านพ้นไป ฉีหลินได้ไปหาจางสงเพื่อให้เขาช่วยประกาศรับสมัครชาวบ้านเพื่อมาทำการแผ้วถางที่ดินทั้งหมดที่ซื้อมาใหม่ และนางยังได้จ้างชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้เคียงมาทำงานด้วย อีกทั้งมีเกวียนรับส่งสำหรับคนที่อยู่หมู่บ้านข้างเคียงไป๋อี้ถังเข้าเมืองไปว่าจ้างทาสหลวงมาสร้างกำแพงล้อมรอบที่ดินทั้งหมด และทุบกำแพงจากเดิมที่มีอยู่ให้ทะลุหากัน ชาวบ้านบางคนรู้สึกอิจฉาที่บ้านหยางมีญาติพี่น้องที่ร่ำรวยอีกทั้งเป็นคนเมืองหลวงด้วย แต่มากกว่าความอิจฉาคือความยินดี พวกเขายินดีกับครอบครัวหยางด้วยใจจริงจางสงพาลูกเมียมาช่วยงานทุกวันหลังจากที่พวกเขาจัดการงานที่บ้านของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เซียวหลางตอนนี้ที่ได้รับคำสั่งจากไป๋อี้ถังให้พาลูกและเมียเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา ส่วนบ้านเดิมของเพ่ยอิงก็ปิดเอาไว้ รอสร้างใหม่เพื่อเป็นเรือนหอของฮั่นเหวินในตอนที่เขาแต่งงานอู๋เล่ยพาพี่ชายของเขาอู๋ชุนมาช่วยด้วยเช่

ระหว่างที่ชาวประชากำลังหลับใหลสภาพแวดล้อมได้เริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ความทรงจำเกี่ยวกับยุคแผ่นดินใหม่หลั่งไหลเข้าไปในความทรงจำของทุกคน สัตว์ป่าได้เปลี่ยนเป็นสัตว์อสูรแต่ยังคงเหลือเอาไว้ซึ่งสัตว์ป่าธรรมดาอยู่ โดยส่วนมากสัตว์อสูรจะอยู่ในป่าลึกหรือป่าชั้นใน ส่วนสัตว์ป่าธรรมดานั้นจะอยู่ในป่าด้านนอก ยกเว้นป่าหมอกทมิฬที่พัฒนาขึ้นมาจากป่าหมอกหรือมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าป่าหมอกหมื่นอสูรเบื้องบนเหล่าเทพทั้งหลายต่างทำงานกันอย่างหนักเพื่อให้โลกเบื้องล่างเปลี่ยนไปตามบัญชาสวรรค์ พวกเขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุที่ผู้เป็นใหญ่แห่งสวรรค์นั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้เปลี่ยนแปลงโลกมนุษย์มากมายถึงเพียงนี้“เทพจันทรางานของท่านเรียบร้อยดีใช่หรือไม่ ข้าหวังว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดนะ” เทพมารดร“เรียบร้อยดีเทพมารดร ท่านอย่าได้กังวลทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามพระประสงค์ของท่านมหาเทพ ข้าหาได้ทำตามอำเภอใจตัวเองไม่”“แม่ทัพสวรรค์มีความคิดเห็นเช่นไรเกี่ยวกับเผ่ามารที่หลุดรอดลงไปยังโลกมนุษย์”“ข้าเพียงแต่หวังว่าบุตรสาวของข้าและบุตรเขยจะสามารถจัดการได้ เพราะเหตุนี้กระมังท่านมหาเทพถึงได้ทำการเปลี่ยนแปลงโลกมนุษย์ อาจจะเกี่ยวข้องกับเผ

ตอนนี้ผลไม้เริ่มออกดอกออกผลแล้ว ค่ายกลฟ้าดินทำงานของมันได้อย่างดีเยี่ยม คนงานในไร่ที่ทำงานเสร็จแล้วพวกเขาสามารถนั่งบ่มเพาะฝึกฝนภายในสวนผลไม้ได้ เพราะในสวนผลไม้มีปราณหนาแน่นมาก ฉีหลินอยากกินทุเรียน แต่นางยังหาต้นทุเรียนไม่พบ เป็นเหตุให้นางต้องเข้ามาในป่าหมอกอันเป็นเขตการปกครองของนาง เพื่อสอบถามกับเหล่าสัตว์อสูรทั้งหลายว่าเคยพบเจอผลไม้ชนิดนี้หรือไม่ฉีหลินเข้าป่าไปพร้อมกับภาพวาดทุเรียนในมือ อันดับแรกนางไปพบแม่หมีก่อนเพื่อเยี่ยมเยียนลูกหมีที่ตอนนี้มันโตขึ้นมาก เมื่อนางไปถึงถ้ำของแม่หมีก็พบกับพ่อหมีที่กลับมาหลังจากที่จากบ้านไปนาน“คารวะนายหญิงขอรับ ที่ผ่านมาข้าขอขอบคุณท่านที่ช่วยดูแลลูกเมียให้ข้านะขอรับ” พ่อหมี“ช่างเถอะเรื่องเล็กน้อย เจ้ากลับมาก็ดีแล้วภรรยาเจ้าอยู่หรือไม่” ฉีหลินโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร“อยู่ขอรับ รอสักครู่ข้าจะเรียกนางให้” พ่อหมีฉีหลินรออยู่ไม่นานแม่หมีก็ออกมาพร้อมลูกหมี เจ้าหมีน้อยที่เห็นฉีหลินมาเยี่ยมมันดีใจมากเพราะฉีหลินไม่เคยมามือเปล่าเลยสักครั้ง นั่นย่อมหมายความว่ามันจะได้กินของอร่อยที่นางนำมาฝากเช่นทุกครั้ง“นายหญิง ท่านมาแล้ว มีของฝากมาฝากข้าหรือไม่” ลูกหมี“ข้าย่

เช้าวันต่อมาเฟยเทียนกับฉีหลินเดินทางไปที่หุบเขาไป๋หลางเฟิ่ง เพื่อเจรจากับม้าเพลิงทมิฬ หากว่าการเจรจาครั้งนี้สำเร็จพวกเขาจะมีม้าเอาไว้ใช้ภายในบ้านฝูงใหญ่ พร้อมทั้งให้พวกมันโยกย้ายมาอยู่ที่บ้านหยางหรือจะอยู่ในป่าหมอกก็ย่อมได้ม่อถูและเซียวหลางนั้นเมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงพวกเขาทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังจวนราชครูทันที เพราะพาหนะของพวกเขาเป็นสัตว์อสูรวัวสายฟ้า จึงทำให้ชาวบ้านที่พบเห็นแตกตื่นอยู่ไม่น้อย แต่มันยิ่งทำให้สือเอ้อร์และสืออีได้หน้ามากในเมืองหลวงแห่งนี้“ท่านพ่อบ้านคุณชายใหญ่อยู่หรือไม่ แล้วนายท่านอยู่จวนหรือไม่”“คุณชายใหญ่ยังไม่กลับมาจากกรมอาญา ส่วนนายท่านพักผ่อนอยู่ที่ศาลาในสวน”“อ่อ เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อน”“ดีใจกับเจ้าด้วยนะเซียวหลาง ในที่สุดก็มีครอบครัวกับเขาเสียที แล้วเจ้าล่ะม่อถูเมื่อไหร่จะแต่งเมียหรือ”“ช่างข้าเถอะน่าท่านพ่อบ้าน แล้วเมื่อไหร่ท่านจะแต่งเมียล่ะ ฮ่า ฮ่า”“เพ้ยเจ้าเด็กนี่ ยังมีหน้ามาย้อนข้าอีก รีบ ๆ ไปหานายท่านเลยไป”หลังจากได้รับค้อนงาม ๆ จากพ่อบ้านแล้วทั้งสองคนมุ่งหน้าไปยังศาลารับลมในสวนด้านหลังจวนทันที ด้วยการมาของพวกเขาในครั้งนี้ไม่ได้มีการแจ้งล่วงหน้าแต่อย

หลังจากส่งจดหมายตอบรับไปที่เมืองหลวงแล้ว ฉีหลินเองฉุกคิดได้ว่าในแผ่นดินยุคลมปราณนี้มีผู้คนอีกมากมายที่มีพลังปราณสูงและมีวรยุทธ์สูงด้วยเช่นเดียวกัน มีชาวยุทธภพจำนวนมากที่ผันตัวมาเป็นโจรออกปล้นชิงรังแกชาวบ้าน ซึ่งคนเหล่านี้มีฝีมือที่ไม่ธรรมดา ซึ่งเจ้าหน้าที่ของทางการนั้นไม่สามารถต่อกรได้ ซึ่งคนชาวยุทธภพที่ผันตัวมาเป็นโจรนั้นเป็นถือว่าทำผิดกฎของยุทธภพอย่างร้ายแรง และอีกไม่นานคนพวกนี้ก็จะถูกจิตมารเข้าครอบงำให้กระทำแต่ความชั่วสองวันต่อมาฉีหลินและเฟยหลงพร้อมด้วยเสี่ยวเฮย ออกเดินทางไปที่เมืองเว่ย ทั้งสองคนปลอมตัวเป็นชาวบ้านที่นำของไปขายยังต่างเมือง สืออีและสือเอ้อร์ทำหน้าที่ลากเกวียน ต้าเซี่ยมีหน้าที่ร่ายเวทย์บังตาให้คนทั่วไปมองเห็นทั้งสองตัวเป็นเพียงวัวธรรมดาเท่านั้นการเดินทางครั้งนี้คนที่ดีใจที่สุดไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเสี่ยวเฮย ครั้งนี้ต้าเซี่ยร่วมเดินทางไปด้วยเช่นเดียวกัน เสี่ยวเฮยย่อขนาดตัวลงและเข้าไปอยู่ในอกเสื้อของเฟยเทียน ต้าเซี่ยนั้นเป็นเพียงแมวธรรมดาที่นอนขี้เกียจอยู่บนตักฉีหลินเมื่อทั้งสองคนและสองตัวเดินทางมาถึงจุดที่โจรป่าออกดักปล้นชาวบ้าน เฟยเทียนและฉีหลินจงใจพักเกวียนที่จุดนี