บททั้งหมดของ สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: บทที่ 101 - บทที่ 110

ตอนนี้บ้านตระกูลหยางนั้นเงียบสงบ การค้าถือว่าเป็นไปได้ด้วยดี เฟยจินตัดสินใจจะเข้ากองทัพเพื่อรักษาบ้านเมือง นอกจากเฟยจินแล้วยังมีเฮ่ออีและฮั่นเหวินตัดสินใจจะไปเข้าร่วมกองทัพด้วยเช่นกันตอนนี้ฮั่นเหวินไม่มีห่วงอะไรแล้ว ที่บ้านของเขามีบิดาและน้องชายน้องสาวอยู่ก็พอแล้วเขาเองก็อยากจะมีความก้าวหน้าในชีวิต เมื่อเขาได้รู้ว่าเฟยจินกับเฮ่ออีจะสมัครเข้าร่วมกองทัพเขาจึงตัดสินใจจะไปเข้ากองทัพด้วย“ท่านพ่อข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะเดินทางไปเข้าร่วมกองทัพกับเฟยจินและอีอีขอรับ” ฮั่นเหวิน“เจ้าคิดดีแล้วหรือ แล้วเรื่องนี้แม่ของเจ้ารู้หรือไม่” เซียวหลาง“ท่านแม่ไม่ว่าอันใดขอรับ ท่านแม่เพียงแค่บอกว่าให้ข้าทำตามใจตัวเองขอรับ” ฮั่นเหวิน“เช่นนั้นก็เอาตามนั้นเถอะ พ่อเองก็ไม่ขัดข้องที่เจ้าจะไปรับใช้บ้านเมือง แต่จงจำเอาไว้ว่านอกบ้านนั้นอันตราย จะทำอะไรก็ตามแต่ขอให้ตั้งสติให้ดี ตรึกตรองให้ดีเสียก่อนค่อยตัดสินใจลงมือทำเข้าใจหรือไม่”“เข้าใจแล้วขอรับ ขอบคุณท่านพ่อที่สนับสนุนข้า ต่อไปนี้เรื่องที่บ้านข้าต้องฝากท่านพ่อดูแลท่านแม่ และน้อง ๆ แทนข้าด้วย”“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ตั้งใจฝึกให้ดี ระดับพลังเจ้าสูงมากเท่าไหร่

หลังจากที่ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเป็นลมล้มลงก็เกิดเรื่องโกลาหลขึ้นอีก ลูกชายลูกสะใภ้ที่กลับมาจากแปลงนาพลันเห็นกองสัตว์ป่าที่กองอยู่ในลานบ้านก็เข่าอ่อนจนเดินต่อไปไม่ไหว“ท่านพ่อ ทำไมถึง ทำไมถึงมีพวกนี้กองอยู่ในลานบ้านเราได้” ซ่งฉีลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ“ยังจะมัวถามมากอยู่อีก รีบทำให้แม่ของพวกเจ้าฟื้นขึ้นมาก่อน ลูกสะใภ้เจ้าตั้งสติก่อนจะได้หรือไม่” จงซ่งเหลียงที่หันไปเห็นลูกสะใภ้กำลังจะล้มลงไปอีกคนหลังจากผ่านเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายมาได้ ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านก็ถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ คนพวกนี้เป็นใครกันตอนที่เขาเข้ามาในบ้านเขาเห็นคนพวกนี้ยืนอยู่ในลานบ้านแต่ยังไม่ทันได้ถามไถ่ทักทายก็ต้องรีบมาดูท่านแม่ของเขาที่นอนอยู่บนพื้นเสียก่อน “ท่านพ่อนี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ แล้วสัตว์ป่าพวกนี้มาได้อย่างไรกัน” ซ่งฉี“เจ้าไม่ต้องถามมากแล้ว สัตว์ป่าพวกนี้คุณชายเหล่านี้นำมาให้ เจ้าพาแม่ของเจ้าไปนั่งดี ๆ ข้าจะเรียกประชุมชาวบ้านก่อน” หัวหน้าหมู่บ้าน“ขอรับท่านพ่อ”หลังจากที่ส่งสัญญาณเรียกประชุมด่วนไปไม่นานก็มีชาวบ้านที่เป็นตัวแทนของแต่ละครอบครัวเดินทางมาที่บ้านของหัวหน้าหมู

เพราะเด็ก ๆ ต้องเดินทางไปทดสอบพลังที่เมืองหลวงเพื่อเข้าเรียนในสำนึกศึกษาหลวงสังกัดกรมพระราชวัง สองแฝดตื่นเต้นเป็นอย่างมากและพวกเขาต้องการชวนพี่น้องบ้านเมิ่งไปด้วยกันด้วยเหตุนี้เฟยหลงจึงไปหาสหายเช่นเมิ่งจวินตั๋งที่หมู่บ้านเหอมู่ เพื่อแจ้งวันเวลาที่จะออกเดินทาง และให้เด็ก ๆ มีโอกาสเตรียมตัวและเตรียมของใช้ที่จำเป็นนำติดตัวไปด้วยการเดินทางไปเมืองหลวงในครั้งนี้ เสี่ยวหลางและเสี่ยวหู่จะเดินทางไปด้วย และที่ขาดไม่ได้คือเสี่ยวเฮยผู้หลงรักเจี้ยนเอ๋อร์หัวปักหัวปำ ให้ท้ายกันเต็มที่ ข้าเลี้ยงของข้ามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย การให้ท้ายของเสี่ยวเฮยนั้นทำเอาเสี่ยวหลางและเสี่ยวหู่นั้นได้ถอนหายใจด้วยความเอือมระอาแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็นับว่าไม่แย่ไปเสียทีเดียว เพราะเสี่ยวหลางและเสี่ยวหู่นั้นก็ให้ท้ายเฉิงเอ๋อร์เช่นเดียวกัน แต่ก็ให้ท้ายเจี้ยนเอ๋อร์ด้วยถึงจะไม่เท่าเฉิงเอ๋อร์ก็ตามทีตอนนี้ท้องของฉีหลินนั้นขยายใหญ่มากถึงแม้ว่าอายุครรภ์ได้เพียง 4 เดือนเท่านั้นแต่กลับมีขนาดใหญ่โตเสียจนกลัวว่าจะแตกออกมาได้ทุกเมื่อ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเฟยเทียนจึงไม่ให้ภรรยาทำอะไรนอกจากกินแล้วก็นอน จากนั้นเขาจะพานางออกเดินเล่นเป็นการ

หลังจากที่ไท่ซ่างหวงกลับเข้าวังไปพร้อมกับเสี่ยวเฮย คนที่เหลือก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน สหายทั้งสามของไป๋อี้ถังเองไม่ได้เดินทางกลับไปที่ตระกูลของพวกเขาแต่อย่างใดเสี่ยวเฮยเมื่อมาถึงวังหลวงก็ออกไปหาของกินมาเติมเต็มความหิวของตัวเองทันที ที่แห่งแรกที่เสี่ยวเฮยไปคือคุกหลวง เริ่มจากแดนที่กักขังคนที่ทำความผิดร้ายแรงก่อน หลังจากนั้นค่อยออกไปหาตามตำหนักต่าง ๆเช้าวันรุ่งขึ้นในวังหลวงเกิดเรื่องโกลาหลขึ้น มีขันทีและนางในสูญหายไปหลายคน ทุกคนที่หายไปนั้นย่อมเป็นสายสืบของพวกศัตรูทั้งนั้น นับว่าเป็นการทำความสะอาดวังครั้งยิ่งใหญ่โดยที่ฮ่องเต้ไม่ต้องลงมือลงแรงทำอันใดเลยตอนนี้พวกขุนนางที่มีความคิดที่ไม่ซื่อหรือมีความคิดคดทรยศบ้านเมือง ต่างรู้สึกว่าชีวิตพวกเขาไม่ปลอดภัยอีกต่อไป หากยังไม่รู้จักพอและกลับตัวกลับใจคงไม่แคล้วว่าตระกูลของพวกเขาคงตกตายตามกันไปหมด คงไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษในปรโลกเป็นแน่แท้เหตุการณ์หายสาบสูญของเหล่าขันที นางกำนัลสูญหายโดยปริศนาสร้างความตื่นตระหนกให้แก่บรรดาเหล่าเจ้านายในแต่ละตำหนักเป็นอย่างมาก นี่เป็นสัญญาณเตือนว่าเบื้องบนได้รับรู้ตัวตนของศัตรูผู้ไม่หวังดีแล้ว หากยังไม่คิดรามือนั่น

หลังจากมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงเสียหลายเดือน ตอนนี้ก็ถึงเวลาเดินทางกลับบ้านแล้ว ตอนนี้เด็กทุกคนคิดถึงบ้านและคนในครอบครัวมาก ธุระของไป๋อี้ถังที่เมืองหลวงก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกเขาขนของขึ้นรถม้าเตรียมออกเดินทางกลับหมู่บ้านป่าหมอก โดยเฟยจิน ฮั่นเหวิน เฮ่ออี ออกเดินทางกลับไปพร้อมกับพวกเขาด้วย เมื่อคำนวณเวลาแล้วยังพอมีเวลาอีกมากกว่าที่จะถึงงานแต่งงานของน้องเล็ก เฟยจินจึงตั้งใจว่าจะเดินทางกลับในเส้นทางสายรองเพื่อเยี่ยมเยียนชาวบ้านที่เขาเคยได้ให้ความช่วยเหลือเอาไว้เมื่อครั้งที่เดินทางเข้ามาร่วมกองทัพในครั้งนั้น“ท่านปู่ไป๋ ท่านปู่ใหญ่พวกข้ากลับก่อนนะขอรับ เอาไว้ปีหน้าพวกข้าจะมาเยี่ยมใหม่ หรือไม่ท่านปู่กับท่านปู่ใหญ่จะเดินทางไปหาพวกเราที่หมู่บ้านก็ย่อมได้ขอรับ” เจี้ยนเอ๋อร์“เอาไว้ปู่ใหญ่จะไปหาพวกเจ้านะ อีกไม่นาน เดินทางปลอดภัยนะหลานรัก” ไท่ซ่างหวง“อี้ถังดูแลเด็ก ๆ ให้ดีล่ะ” ไป๋หย่งเต๋อ“ไม่ต้องห่วงขอรับท่านพ่อ ข้าย่อมดูแลพวกเขาอย่างดี ข้าลาขอรับ ท่านพ่อ เสด็จลุงรักษาตัวด้วย”หลังจากร่ำลากันเสร็จแล้ว ขบวนรถม้าวิ่งออกจากจวนไป๋ท่ามกลางสายตาทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งบ่าวไพร่ที่ออกมาส่งเมื่อขบว