All Chapters of สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 81 - Chapter 90

หลายวันผ่านมาหิมะเริ่มตกลงมาอีกครั้ง ชาวบ้านหลาย ๆ หมู่บ้านเริ่มขาดแคลนอาหาร เมื่ออาหารเริ่มขาดแคลนชาวบ้านหลายคนผันตัวมาเป็นโจรเพื่อขโมยอาหารจากคนอื่น แม้กระทั่งกลุ่มโจรป่าเองก็เริ่มออกปล้นชาวบ้านตอนนี้หลาย ๆ หมู่บ้านได้ถูกกลุ่มโจรเข้าปล้นเสบียงและทำร้ายชาวบ้าน บางหมู่บ้านมีชาวบ้านที่เสียชีวิตจากการต่อสู้กับกลุ่มโจร นอกจากจะเข้าปล้นเสบียงของชาวบ้านแล้ว พวกโจรยังฉุดหญิงสาวในหมู่บ้านเพื่อไปขืนใจ มีหญิงสาวจำนวนไม่น้อยที่เสียชีวิตไปกลุ่มโจรพวกนี้ออกปล้นชาวบ้านและเดินทางต่อไปเรื่อยท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา แต่ไม่อาจขวางกั้นความชั่วของพวกโจรเหล่านี้ได้ เจ้าหน้าที่ของทางการเองก็ทำงานหนักเป็นอย่างมาก พวกเขายังออกไปช่วยชาวบ้านนำอาหารไปแจกจ่ายพร้อมด้วยเครื่องนุ่งห่ม และยังต้องแบ่งกำลังคนออกตามล่าโจรป่ากลุ่มนี้อีกหัวหน้าโจรนั้นลำพองใจว่าตัวเองนั้นมีฝีมือเก่งกล้าและไม่มีใครสามารถต่อกรกับตัวเองได้ เขาจึงพากลุ่มโจรที่มีจำนวนมากกว่า 50 ชีวิต ออกปล้นชาวบ้านไปเรื่อย ๆ จากหมู่บ้านสู่หมู่บ้าน พวกเขาเข้าปล้นหมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่าในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านป่าหมอก“ลูกพี่ ถึงหมู่บ้านป่าหมอกแล้วขอรับ ตามข้อ

หลังจากที่ราชครูจงใจทิ้งเบาะแสขององค์ชายแปดให้กับหมิงหลงฮ่องเต้ได้รับรู้ จากนั้นเขาก็แสร้งป่วยนอนอยู่ที่จวนทำทีเหมือนกับว่าตัวเองป่วยหนักไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้ป่วยเป็นอันใดเลย เพียงแต่เขาต้องการดูความร้อนใจของคนผู้นั้นเพียงแค่นั้นเอง ตอนนี้คนที่เสแสร้งแกล้งป่วยนั้นกำลังนอนอย่างมีความสุข ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่แสนอบอุ่น ผ้าห่มผืนนี้ฉีหลินให้เขามา หลานสะใภ้ช่างแสนดีห่วงใยว่าเขาจะหนาวจนนอนไม่หลับ นอกจากนางจะให้ผ้าห่มมาแล้วยังมีหมอนและฟูกนอนอีกด้วย ราชครูกำลังนอนอย่างมีความสุข แต่ในวังหลวงตอนนี้กำลังร้อนเป็นไฟส่วนคนที่ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินร้อนใจนั้นตอนนี้กำลังนอนอย่างสบายใจ ไป๋หย่งเต๋อไม่คิดว่าคำพูดของเขาเพียงไม่กี่คำจะทำให้หมิงหลงฮ่องเต้ร้อนพระทัยได้ถึงเพียงนี้“ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาหน่อย”“พะย่ะค่ะฝ่าบาท”“เจ้าไปที่จวนราชครู บอกว่าเรามีรับสั่งให้ราชครูเข้าเฝ้าด่วนเข้าใจหรือไม่”“พะย่ะค่ะ แต่ว่าเช้านี้กระหม่อมให้คนไปแจ้งราชครูแล้วแต่พ่อบ้านที่จวนราชครูแจ้งว่าท่านราชครูป่วยพะย่ะค่ะ ตอนนี้กำลังนอนพักรักษาตัวอยู่ไม่สามารถที่จะเข้าเฝ้าได้ในตอนน

หลังจากที่อู๋ชุนพามู่ตานออกไปส่งในเมืองจิ่งหงเขากลับมาและนำเกวียนไปคืนที่บ้านของจางสง ลูกชายตัวน้อยของเขานั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาแต่เขาก็เลี้ยงมาด้วยความรัก เด็กคนนี้แทบไม่มีความผูกพันกับแม่ของเขาเลย จะมีหรือไม่มีแม่อยู่ไม่ต่างกัน ในทางกลับกันเด็กน้อยรู้สึกโล่งใจและสบายใจมากกว่าที่ไม่ต้องโดนทุบตีจากแม่ของเขาอีก“เฮ้อ ไปได้เสียที พี่ใหญ่ต่อไปนี้เป็นคนดีให้มันน้อย ๆ หน่อยนะขอรับ ข้าไม่ได้บอกว่าไม่ให้ท่านเป็นคนดี แต่อย่าเป็นคนดีจนกลายเป็นคนโง่ มันจะทำให้ท่านเดือดร้อนเอาได้ จำเอาไว้เป็นบทเรียนเสียด้วยล่ะ”“ข้าเข้าใจแล้วน้องเล็ก เจ้าอย่าบ่นมากนักเลย นี่ข้าเริ่มสงสัยแล้วว่าเจ้าเป็นน้องชายของข้าหรือเป็นมารดาของข้ากันแน่”“ยังจะมาพูดมากอีก ข้าไม่คุยกับท่านแล้ว”อู๋เล่ยเดินหนีออกมาทันที หนอย ที่เขาบ่นเพราะเขาเป็นห่วงหรอก ยังจะมาว่าเขาบ่นเหมือนท่านแม่อีก คอยดูเถอะเวลาเดือดร้อนมาเขาจะไม่ชายตาแลเลยทีเดียว“เหอะ ๆ ท่านพ่อท่านแน่ใจนะขอรับว่าเป็นลูกชาย ข้าว่าน้องเล็กเหมือนลูกสาวมากกว่าอีก ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีน้องสาวเลยล่ะ”“นี่เจ้าอย่าไปพูดให้น้องเจ้าได้ยินเชียวนะ”“ทำไมหรือ

สองวันต่อมาไป๋หย่งเต๋อออกเดินทางพร้อมกับองครักษ์ลับและหมิงหลงฮ่องเต้ที่ปลอมตัวเพื่อออกเดินทางไปหมู่บ้านป่าหมอกในครั้งนี้ ไป่หย่งเจี้ยนส่งเวินหนิง ไท่ปิง และองครักษ์อีก 5 คน รวมทั้งองครักษ์เงาอีกนับร้อยมาเพื่อคุ้มกันหมิงหลงฮ่องเต้ในการเดินทางครั้งนี้เพราะการเดินทางครั้งนี้เป็นความลับพวกเขาจึงนัดหมายกันที่นอกเมืองในเวลากลางคืน หลังจากพบกันที่จุดนัดพบแล้วก็ออกเดินทางทันที หมิงหลงฮ่องเต้นั้นหวังเอาไว้มากว่าหยางเทียนฉีจะเป็นน้องชายของเขาจริง ๆ“หย่งเต๋อ ข้าหวังว่าเขาจะเป็นน้องแปดของข้าจริง ๆ”"ไปถึงพระองค์ก็จะรู้เองพะย่ะค่ะ อย่าได้ทรงกังวลเกินไป"“พูดกับเราตามปกติเถอะ เราเองก็เบื่อความวุ่นวายเต็มที การได้ใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนเช่นนี้ใช่ว่าเราจะมีโอกาสได้ง่าย ๆ”“ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว”“หย่งเต๋อเราเองก็ขอโทษเจ้าจริง ๆ นะ เราผิดต่อเจ้ากับน้องหญิงมากจริง ๆ แต่ตอนนั้นเราเองก็ไม่สามารถที่จะเชื่อใจใครได้อีกแล้วนอกจากเจ้า เราเองอ่อนแอนักในตอนนั้น แต่รัชทายาทแตกต่างจากเรามาก เราหวังว่าต่อไปเขาจะปกครองแว่นแคว้นได้ดีกว่าเรา ประชาชนจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น”“บางครั้งคนเราก็เรียนรู้มาจากความผิดพลาดขอรั

เฟยเทียนที่ตอนนี้วิ่งเตลิดเข้าป่าหมอกเพื่อตามหาฉีหลิน ท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมไปทั่งผืนป่า อีกทั้งยังมีม่านหมอกหนายังไม่สามารถขวางทางเฟยเทียนเอาไว้ได้ เขาวิ่งเข้าป่าหมอกไปยังส่วนในสุด ตามมาด้วยเสี่ยวหู่ที่วิ่งตามมาติด ๆ เสี่ยวหู่เองก็ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ มันนอนอยู่หลังบ้านก็เห็นเฟยเทียนวิ่งหน้าตั้งออกมาจากในตัวบ้านและปากก็พึมพำว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วจะต้องรีบไปตามหาฉีหลิน จากนั้นมันก็เห็นเขาวิ่งเข้าป่าหมอกไป ด้วยความเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันถึงได้วิ่งตามเขามาเฟยเทียนยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าป่าไปตามที่ต่าง ๆ ที่เขาเคยมากับฉีหลิน เขาหวังว่าจะพบนางเข้าสักที่ เสี่ยวหู่เองยังคงวิ่งตามเฟยเทียนมาติด ๆ เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเฟยเทียนถึงได้มีท่าทีที่ตื่นตระหนกขนาดนี้ “เจ้าบ้านี่เป็นอะไร อยู่ ๆ ก็วิ่งหน้าตาตื่นร้องหาเมีย สรุปแล้วแบบนี้ใครจะต้องดูแลใครกันแน่ แล้วนี่จะวิ่งไปถึงไหนกัน” เสี่ยวหู่บ่นออกมาหลังจากที่วิ่งมาสักพักเฟยเทียนก็ยังหาฉีหลินไม่พบ เขานั่งลงท่ามกลางหิมะด้วยความเหนื่อยล้า เสี่ยวหู่เองก็วิ่งมาหยุดยืนและมองหน้าเฟยเทียน เหมือนมันจะต่อว่าเขาที่วิ่งเตลิดเข้าป