บททั้งหมดของ สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: บทที่ 61 - บทที่ 70

เหลือเวลาอีกไม่มากก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว นับตั้งแต่ไป๋หย่งเต๋อเดินทางมาที่หมู่บ้านป่าหมอกเวลาก็ผ่านไปแล้วกว่าสองเดือน ตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว ถึงแม้ว่าใจของเขาจะไม่อยากกลับไปก็ตามทีแต่เพราะมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบทำให้เขาไม่สามารถอยู่ที่หมู่บ้านป่าหมอกแห่งนี้ได้ การที่เขาได้อยู่ที่นี่ในหมู่บ้านแห่งนี้เขาได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่างที่แตกต่างจากเมืองหลวง วิถีชีวิตที่เรียบง่ายของชาวบ้าน การแสดงน้ำใจโอบอ้อมอารีต่อกัน ซึ่งหาไม่ได้เลยในสังคมเมืองหลวง“ท่านลุงจะกลับเมืองหลวงพรุ่งนี้หรือเจ้าคะ” ฉีหลินที่ออกมาจากการฝึกตนพอดี ถามไป๋หย่งเต๋อ“ใช่แล้วล่ะหลินเอ๋อร์ ลุงเองก็ไม่อยากกลับไปหรอก เอาไว้ลุงจะลาออกแล้วมาอยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่เมืองหลวงตั้งเยอะ อากาศที่นี่ก็ดีมากเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ลุงรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมมาเลย ขอบใจเจ้าที่ดูแลลุงอย่างดีนะ”“ข้ายินดีและเต็มใจเจ้าค่ะ แค่ท่านลุงมีความสุขก็ดีแล้ว ข้าเองก็ขอบคุณท่านลุงด้วยเช่นกันเจ้าค่ะที่สั่งสอนเจ้าลิงแสบทั้งสองคนนั้นเป็นอย่างดี นี่สถานศึกษาก็ใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าพี่อี้ถังหาอาจารย์มาประจำที่นี

หลังจากที่สหายทั้งสามคนของไป๋อี้ถังตัดสินใจว่าจะย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านป่าหมอกเป็นการถาวร วันรุ่งขึ้นหยางเทียนฉีได้พาทั้งสามคนไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างจางสง เพื่อทำการซื้อที่ดินรกร้าง จากเดิมที่เมื่อก่อนมีชาวบ้านย้ายออกไปจากหมู่บ้านหลายครอบครัว และตอนนี้ก็มีคนย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านหลายครอบครัวเช่นเดียวกัน จางสงเองก็ดีใจที่หมู่บ้านของตัวเองขยายใหญ่ขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีต่อไปหมู่บ้านป่าหมอกจะมีสถานศึกษา ลูกหลานชาวบ้านจะได้ศึกษาหาความรู้ไม่ต้อเดินทางเข้าไปถึงในเมืองอีกทั้งค่าใช้จ่ายไม่นับว่าแพงมากจนชาวบ้านธรรมดาไม่สามารถนำมาเป็นค่าใช้จ่ายให้ลูกหลานได้ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วต้องขอบคุณบ้านตระกูลหยางเพราะตั้งแต่ที่พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่หมู่บ้านป่าหมอกแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น หลังจากซื้อที่ดินเสร็จแล้วก็ทำการจ้างชาวบ้านเพื่อแผ้วถางที่ดิน ที่ทั้งสามคนซื้อนั้นอยู่ติดกับสถานศึกษาและไร่ตระกูลหยาง หลังจากจ่ายเงินค่าที่ดินเสร็จแล้ว ตอนนี้แต่ละคนมีที่ดินเป็นของตัวเอง 20 หมู่ จางสงทำการเรียกประชุมชาวบ้านอีกครั้งเพื่อแจ้งให้ชาวบ้านที่ต้องการทำงานได้มาลงชื่อทำ

หลังจากที่เฟยเทียนและจวินตั๋งออกจากป่าลึก ทันทีที่พวกเขากลับมาถึงบ้านทั้งสองคนทิ้งตัวลงนอนในลานบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน เฟยเทียนนั้นถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแรงมากแต่ด้วยความที่ตื่นเต้นดีใจไปกับสหายของเขาที่พบกับสมุนไพรหายากอีกทั้งยังมีราคาแพงอีกด้วย เมื่อสหายดีใจเขาก็ดีใจไปกับสหายด้วย เมื่อสหายตื่นเต้นและดีใจจนแข้งขาอ่อนเขาก็ดีใจจนแข้งขาอ่อนด้วย เพราะครั้งนี้เขาเองก็มีสมุนไพรหายากเช่นเดียวกับสหาย“เฟยเทียนข้าไม่ได้ฝันไปจริง ๆ สินะ ต่อไปนี้ข้าจะมีเงินเพื่อใช้จ่ายในมือมากขึ้น ข้าจะมีเงินให้ลูกชายเรียนหนังสือ ลูกเมียข้า ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าจะมีชีวิตอยู่กันอย่างสบายไปหลายปีหากใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น”“ใช่แล้วเจ้าไม่ได้ฝันไปหรอกนะ ต่อไปนี้ชีวิตของเจ้าก็จะดีขึ้นแล้ว เจ้าสมควรกินให้อิ่ม นอนให้หลับจะได้มีแรงทำงานในวันต่อไป เมียข้าบอกว่าหากท้องไม่อิ่มจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน หากปล่อยให้ตัวเองหิวมาก ๆ จะขาดสติยั้งคิดและบางครั้งอาจจะเผลอทำเรื่องไม่ดีก็ได้”“ข้ารู้แล้ว ข้าจะเชื่อน้องสะใภ้ ข้าจะกินให้อิ่มนอนให้หลับ ข้าจะขยันให้มากกว่านี้ ข้าเชื่อว่าเราจะไม่อดตายหากเราไม่เกียจคร้าน”ในตอนที่ทั้งสอง

เฟยเทียนกลับมาถึงบ้านเขากินอาหารเช้าอย่างรีบร้อนเพราะมันเลยเวลามามากแล้ว ในบ้านจึงมีเพียงเขาคนเดียวที่ยังไม่ได้กิน จากนั้นเขาและภรรยารวมถึงน้องชายก็ขับเกวียนมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเหอมู่ทันทีจวินตั๋งที่ขับเกวียนออกมาจากบ้านของเฟยเทียนนั้นเขามาดักรอเกวียนที่มาส่งข้าวและพวกเครื่องเทศ ส่วนเกวียนของเขามีเพียงเสื้อกันหนาว ฟูกนอนและผ้าพับสำหรับตัดชุดและยังมีผ้าบาง ๆ เหมือนตาข่ายที่เฟยเทียนซื้อเอาไว้บอกว่าจะนำมาทำที่ใส่เนื้อผลงิ้วอยู่อีกหลายพับเมื่อเกวียนที่นำข้าวมาส่งวิ่งมาถึงจุดที่เขาดักรออยู่ เขาก็ขับเกวียนนำหน้าเกวียนร้านขายข้าวไปทันที เมื่อมาถึงหมู่บ้านเหอมู่ โชคดีที่เขาไม่พบชาวบ้านสักคนทำให้ไม่ต้องตอบคำถามของใคร เกวียนทั้งสองเล่มวิ่งตามกันไปจนถึงบ้านของจวินตั๋ง เขานำเกวียนของตัวเองเข้าไปจอดในบ้านก่อน จากนั้นจึงมาช่วยคนงานร้านขายข้าวสารขนของลงจากเกวียนโดยมีเมิ่งจวื้อจวินผู้เป็นพ่อช่วยยกของลงจากเกวียนเช่นเดียวกัน ส่วนพวกผ้าพับและเสื้อกันหนาวนั้น ภรรยาและท่านแม่ของเขาเอาเข้าไปเก็บในบ้านเมื่อขนข้าวของทุกอย่างลงหมดแล้ว ต่อมาพวกเขาก็ช่วยกันยกเข้าไปเก็บในห้องเสบียง ข้าวของที่ซื้อมาวันนี้พวก

ก่อนมื้ออาหารเย็นเล็กน้อยฉีหลินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อแจ้งเรื่องนุ่นกับจางสงโดยมีเสี่ยวหลางตามไปด้วย ส่วนเสี่ยวเฮยตอนนี้ทำตัวเป็นเก้าอี้ให้เจี้ยนเอ๋อร์นั่งท่องตำรา เสี่ยวหูทำหน้าที่เป็นเตียงนอนให้เฉิงเอ๋อร์นอนท่องตำราเพื่อจดจำตัวอักษรเช่นเดียวกัน อย่าถามหาแมวอ้วนอย่างต้าเซี่ยเลยมันยังนอนขี้เกียจอยู่บนเบาะนอนที่นางฟางเย็บให้มัน“ท่านแม่ ข้าจะไปบ้านท่านลุงจางสง กับข้าวข้าทำไว้หมดแล้ว พวกท่านกินก่อนได้เลยหากข้ากลับมาช้าไม่ต้องรอข้านะเจ้าคะ”“ได้ ๆ เจ้าไปเถอะเดี๋ยวแม่จะแบ่งส่วนของเจ้าเอาไว้ให้ก็แล้วกัน เจ้าใหญ่ไป ๆ ไปเป็นเพื่อนเมียเจ้าไป อย่ามาเกะกะแม่ อี้ถังอย่าเป่านุ่นเล่นมันปลิวไปหมดแล้ว ท่านบัณทิตทั้ง 3 เจ้าคะ รบกวนพวกท่านไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ อย่าได้ลำบากมาช่วยงานเลย งานแค่นี้ให้คนงานทำก็พอ ไปอาบน้ำผลัดผ้ารอกินมื้อเย็นเถอะเจ้าค่ะ”และนี่คือความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในแต่ละวันในบ้าน ถึงนางฟางจะปวดหัวกับเหล่าเด็กโข่งพวกนี้ แต่ชีวิตในแต่ละวันล้วนเต็มไปด้วยความสุข และนางหวังว่าความสุขเช่นนี้มันจะอยู่กับครอบครัวของนางตลอดไปเฟยเทียนเมื่อได้ยินท่านแม่บอกให้เขาไปกับภรรยาเขารีบลุกขึ้นเดินตามไปทันที