All Chapters of สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนนี้สวนผลไม้เป็นรูปเป็นร่างแล้ว ฉีหลินไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูแลมากนัก ที่เหลือปล่อยให้คนงานในไร่รดน้ำพรวนดินและถอนหญ้าออกไปเท่านั้น ตอนนี้นางสอนให้คนงานทำปุ๋ยหมักเอาไว้หลายบ่อหลังจากเสร็จงานจากสวนผลไม้แล้วฉีหลินให้คนงานช่วยกันปรับหน้าดิน พื้นที่ตรงนี้ฉีหลินจะเตรียมทำนาข้าวโดยให้คนงานช่วยกันทำคันดินเพื่อแบ่งที่กินออกเป็นช่องสำหรับปลูกข้าว ต่อไปนางจะปลูกข้าวปราณเอาไว้กินภายในบ้านหลังจากที่ฉีหลินแจ้งข่าวภัยหนาวให้กับจางสงรับรู้ ในตอนเย็นวันเดียวกันจางสงได้เรียกประชุมชาวบ้านและแจ้งข่าวให้ชาวบ้านได้รับรู้ ชาวบ้านเองเมื่อได้ฟังสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านบอกเล่า พวกเขาทุกคนก็เริ่มที่จะเตรียมกักตุนเสบียงเอาไว้ให้มากที่สุดการมีอาหารกินมากพอนั้นเป็นเรื่องที่ดี หากไม่มีอาหารกินนั้นนับว่าเป็นสิ่งที่เลวร้ายมาก ตอนนี้ชาวบ้านทยอยซื้อข้าวและธัญพืชมาเก็บเอาไว้ หลาย ๆ คนเริ่มซ่อมแซมบ้านและห้องเก็บเสบียง ชาวบ้านต่างก็ช่วยกันซ่อมแซมบ้านให้แข็งแรงหมู่บ้านเหอมู่เองหลังจากหัวหน้าหมู่บ้านแจ้งข่าวให้ชาวบ้านได้รู้ ชาวบ้านเองก็เตรียมซ่อมแซมบ้านและกักตุนเสบียงเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เช่นเดียวกันบ้านผู้นำหมู่บ้าน เม

หลังจากที่นางหลานให้อาหารหมูเสร็จแล้วนางก็ล้างไม้ล้างมือเรียบร้อยแล้วจึงได้ปิดบ้านเอาไว้และเดินตามสามีไปยังบ้านหยางทันที ถึงแม้ว่านางจะยังกังวลอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่ลองไปทาบทามดูก็จะไม่รู้คำตอบหากว่าทางบ้านหยางไม่ตกลงนางก็คงจะทำอะไรไม่ได้เช่นเดียวกันทั้งสองคนเดินมาถึงบ้านหยางพอดีกับที่ไป๋อี้ถังและม่อถูกลับมาถึงบ้านพอดี หลังจากทักทายจางสงและนางหลานตามมารยาทแล้ว ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านทันที“ท่านป้าข้ากลับมาแล้วขอรับ” ไป๋อี้ถังเดินไปหานางฟางเพื่อบอกกล่าว“กลับมาก็ดีแล้ว เจ้ากับม่อถูไปพักผ่อนเถอะ อ้อ บ้านของเจ้าเสร็จแล้วนะ เมื่อวานช่างไม้ส่งงานกับลุงของเจ้าแล้ว เจ้าไปตรวจสอบดูอีกที”“ขอบคุณขอรับท่านป้า แล้วก็หัวหน้าหมู่บ้านกับภรรยามาหาท่านป้าขอรับ ข้าให้นั่งรอที่โถงรับแขก”“ขอบใจเจ้า พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะนำชาไปต้อนรับพวกเขาเอง”“ขอรับท่านป้า”นางฟางรีบยกน้ำชาออกไปต้อนรับสองสามีภรรยา ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าเหตุใดสองสามีภรรยาถึงได้มาหาถึงที่บ้าน ก่อนที่นางจะยกน้ำชาออกไปนางได้ให้ลูกสาวไปตามสามีของนางที่แปลงผักให้กลับมาเสียก่อน“ขออภัยที่ให้รอนะเจ้าคะ พอดีไม่มีใครอยู่ข้าเลยค่อนข้างที่จะยุ่งนิดห

หลังจากที่ทุกคนเดินออกมาพ้นเขตป่าลึกของหุบเขาไป๋หลางเฟิ่ง ก็รีบตรงกลับหมู่บ้านทันที การเข้าป่าในครั้งนี้นับว่าพวกเขามีโชคอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว หลังจากจัดการส่วนแบ่งของแต่ละคนเสร็จ ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง ส่วนชาวบ้านบางส่วนที่ติดตามพวกเขาไปล่าสัตว์ด้วยก็กลับบ้านของตัวเองเช่นเดียวกัน เพื่อที่จะนำสัตว์ที่ล่ามาได้ไปทำอาหารให้ลูกเมียได้กินส่วนที่เหลือนั้นพวกเขาใช้วิธีหมักเกลือและรมควันเอาไว้ซึ่งแต่ละครอบครัวมีวิธีการแตกต่างกันออกไป เฟยเทียนเมื่อนำสัตว์ที่ล่ากลับมาถึงบ้าน เขาเอาเกวียนออกมาเตรียมเอาไว้เพื่อไปส่งสหายของเขาที่หมู่บ้านเหอมู่เมิ่งจวินตั๋งเองครั้งนี้เขาได้เนื้อเป็นจำนวนมากเช่นเดียวกัน ในระหว่างที่รอกลับเข้าไปล่าสัตว์ที่หุบเขาไป๋หลางเฟิ่ง จวินตั๋งตั้งใจจะเข้าป่าหลังหมู่บ้านเหอมู่ของเขา อาจจะมีไก่หรือกระต่ายให้ล่าได้บ้าง“จวินตั๋งเจ้าเอาของขึ้นไปวางบนเกวียนก่อนข้าขอตัวไปบอกภรรยาข้าสักครู่ ไม่รู้ว่านางกลับมาจากในเมืองหรือยัง” “ได้ บอกน้องสะใภ้ด้วยวันหลังข้าค่อยมาเยี่ยมใหม่”“ได้ แล้วข้าจะบอกให้”ในหมู่บ้านห่างไกลออกไปจากหมู่บ้านเหอมู่ หลี่กุ้ยฮัวได้แต่งให้กับชายวัยก

หมู่บ้านเหอมู่หยางฮุ่ยหมิงและหยางฮุ่ยเจียงทั้งสองคนพี่น้องกำลังปรึกษากันเรื่องของหยางฮุ่ยเหอผู้เป็นบิดา ที่นับวันอาการยิ่งแย่ลงไปทุกที นอกจากนั่งเหม่อลอยแล้วอาหารก็กินได้น้อยมาก นอนหลับไม่สนิทและมักที่จะฝันร้ายอยู่เสมอ“พี่ใหญ่เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะขอรับ” ฮุ่ยหมิง“แล้วเราจะไปทำอันใดได้ล่ะ ท่านพ่อเองก็เป็นเสียอย่างนี้ ข้าไม่รู้ว่าท่านพ่อเองในใจคิดอะไรอยู่กันแน่ตอนนี้”“ข้าจะไปหาอารอง ลองขอโอกาสอารองสักครั้ง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าคนที่จิตใจดีเช่นอารองจะไม่ให้โอกาสท่านพ่อได้ขอโทษและได้แก้ตัวใหม่”“แต่ข้าละอายใจยิ่งนัก และอีกทั้งยังไม่รู้ว่าท่านพ่อเองต้องการจะขอโทษและขอโอกาสกับอารองจริง ๆ หรือไม่ หรือว่าในใจท่านพ่อคิดเรื่องใดอยู่กันแน่ หรือจะเป็นเรื่องท่านแม่กับน้องเล็ก พวกเราไม่มีทางรู้ได้เลย” หยางฮุ่ยเจียงเองที่ตอนนี้ไม่สามารถที่จะคาดเดาความคิดของผู้เป็นบิดาได้พูดออกมายาวเหยียด“ก็มีแต่เพียงต้องลองดูเท่านั้น หากอารองไม่ให้โอกาสและไม่ให้อภัยท่านพ่อจริง ๆ ก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ เราเองก็สมควรที่จะทำใจยอมรับได้แล้วเช่นกัน”“ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น การกระทำของท่านพ่อในอดีตตอ

ไป๋หย่งเต๋อออกเดินทางจากเมืองหลวงพร้อมกับองครักษ์อีกสองคน ตลอดการเดินทางเขาค่อนข้างจะกังวลใจไม่น้อยจะบอกว่ากังวลใจก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เรียกว่าทั้งกลัวทั้งกังวลถึงจะถูกเขากลัวว่าลูกชายจะไม่ยอมพบหน้า และกังวลว่าลูกชายจะไม่ยอมให้เขาได้อธิบายอะไร สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือลูกชายจะไม่ยอมยกโทษและให้อภัยเขา“เฮ้อ หากว่าไปถึงแล้วเจ้าสามไม่ยอมคุยกับข้าแล้วข้าจะทำเช่นไรดีนะ”“นายท่านอย่าเพิ่งกังวลไปเลยขอรับข้าเชื่อว่าคุณชายสามต้องยอมฟังนายท่านแน่นอนขอรับ”“เจ้าอย่ามาปลอบใจข้าเลยโม่หยุน เจ้าพูดมาเหมือนไม่ได้รู้จักนิสัยของอี้ถังเลย ตั้งแต่เด็กจนโตเจ้านั่นเคยให้ข้าได้พูดได้อธิบายอะไรหรือไม่ ข้ายังไม่ทันได้อ้าปากจะพูดอะไรเจ้านั่นก็หนีไปแล้ว”“แต่ข้าเชื่อว่าคุณชายสามจะยอมพบนายท่านนะขอรับ ข้าเชื่อเช่นนั้น” โม่หยวน“ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น หาที่พักกันก่อนเถอะนี่ก็จะมืดค่ำแล้ว พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อ”“ขอรับนายท่าน”ไป๋หย่งเต๋อใช้เวลาเดินทางอยู่ทั้งหมด 10 วัน ในที่สุดเขาก็มาถึงเมืองจิ่งหงในตอนเช้าของวันที่ 10 ในการเดินทาง พวกเขาไม่ได้หยุดพักในเมืองแต่อย่างใด ด้วยความร้อนใจไป๋หย่งเต๋อจึงเดินทางไปที่หมู