All Chapters of สามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 111 - Chapter 120

กลุ่มคนที่เข้าป่าล่าสัตว์นั้นได้กลับออกมาจากป่าในปลายยามเว่ย พวกเขานำสัตว์ป่าที่ได้มาแบ่งเท่า ๆ กันในกลุ่ม นอกจากแบ่งเอาไว้กินในครอบครัวแล้วที่เหลือพวกเขาตกลงที่จะนำไปขายในเมือง เพื่อสะดวกในการนำสัตว์ป่าไปขายเฟยจินได้ให้ถุงมิติระดับต่ำมอบให้หมู่บ้านพวกเขา 1 ถุง โดยถุงมิตินี้จะอยู่ที่หัวหน้าหมู่บ้าน จะนำออกมาก็ต่อเมื่อพวกเขาจะเดินทางเข้าเมืองเพื่อนำสัตว์ป่าที่ล่ามาได้ไปขายเท่านั้น หลังจากกลับมาจากการขายสัตว์ป่าก็จะนำถุงมิติมาคืนให้กับหัวหน้าหมู่บ้านกลุ่มชายหนุ่มกลับเข้าหมู่บ้านมาแล้ว แต่กลุ่มเด็กน้อยจอมซนทั้งหลายนั้นยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย ไป๋อี้ถังร้อนใจเป็นอย่างมากเขาเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงหมู่บ้านปลายยามโหย่วพร้อมทั้งสัตว์อสูรระดับ 1 หลายตัว“นี่พวกเจ้าเข้าไปในเขตป่าอสูรมารึ เจ้าเด็กพวกนี้ไม่รู้จักเกรงกลัวอันใดเลยจริง ๆ” ไป๋อี้ถัง“ท่านพ่อบุญธรรมขอรับ โปรดระงับโทสะขอรับ อย่าโมโหไปเลยพวกข้าเข้าไปแค่ชายป่าเท่านั้น พวกข้าเพียงแค่ต้องการทดสอบความก้าวหน้าของตัวเองเพียงเท่านั้นขอรับ หาได้มีใจกล้าเข้าไปในป่าลึกไม่” เฉิงเอ๋อร์“พวกเจ้ารู้ก็ดี อย่าให้มีอีก ไม

วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ทุกคนต่างรอคอยวันที่เด็ก ๆ ได้ออกมาลืมตาดูโลก ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เด็กน้อยในท้องของฉีหลินมีท่าทางอยากจะออกมาเต็มที แต่ตอนนี้กลับนอนสงบอยู่ในท้องของมารดาเสียอย่างนั้นจนกระทั่งกลางดึกของคืนหนึ่งได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น ท้องฟ้ายามค่ำคืนในยามปกติมืดมิดมีเพียงแสงดาวระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้าเท่านั้นแต่คืนนี้กลับมีแสงจันทร์สาดส่องสว่างจ้าไม่ต่างกับเวลากลางวัน ผ่านไปประมาณ 2 เค่อกลับมีสายฟ้ากระหน่ำฟาดลงมา ผ่านไปอีก 2 เค่อ กลับมีฝนสีรุ้งตกลงมาอย่างหนักหน่วงจวบจนเวลาครบ 2 เค่อถึงได้หยุด จากนั้นในเวลาต่อมา เด็กน้อยทั้งสามก็ออกมาลืมตาดูโลก โดยที่ฉีหลินไม่ได้รู้สึกปวดท้องเหมือนเช่นเคย นางเพียงรู้สึกว่าจะคลอดลูกเท่านั้น เมื่อเฟยเทียนส่งภรรยาไปยังห้องคลอดที่เตรียมเอาไว้ ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งเค่อลูกสาวของเขาก็ออกมาลืมตาดูโลกพร้อมเสียงร้องไห้ดังจ้า และน้องชายทั้งสองของนางก็ตามกันออกมาจากท้องมารดาในเวลาไม่กี่อึดใจเช้าวันรุ่งขึ้นก็มีเหตุการณ์น่าอัศจรรย์ใจเกิดขึ้นไปทั่วแผ่นดินแคว้นหลง ต้นไม้ใบหญ้าต่างเจริญเติบโตขึ้น ดอกไม้ออกดอกผลิบาน ผลไม้ออกผลดกเต็มต้น ข้าวในนาออกร

หลังจากเดินทางรอนแรมมาหลายวัน ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาจนถึงเมืองชายแดน ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางไปยังค่ายทหารนั้น พวกเขาได้สำรวจหมู่บ้านทั้งหมดในเมืองชายแดนแห่งนี้ เพื่อให้การช่วยเหลือประชาชนที่ได้รับความเดือดร้อน“พวกเราจะยังไม่เข้าไปที่ค่ายทหาร ข้าต้องการช่วยเหลือชาวบ้านก่อน เมืองชายแดนเช่นนี้ชาวบ้านย่อมได้รับความเดือดร้อนมากที่สุด หากว่าพวกเราสามารถช่วยเหลือชาวบ้านได้คงดีไม่น้อย”“พี่เห็นด้วยกับเฉิงเอ๋อร์ เช่นนั้นพวกเราไปกันเถอะ เริ่มจากหมู่บ้านข้างหน้าเลยก็แล้วกัน” เมิ่งจื้อหยวน“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ หมู่บ้านแห่งนี้นับว่าอยู่ไกลจากชายแดนมากที่สุด แต่ไม่ว่าจะอยู่ห่างแค่ไหนผลกระทบจากสงครามนั้นย่อมมี ชาวบ้านเองก็คงหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย” เจี้ยนเอ๋อร์“คงเป็นเช่นนั้นขอรับพี่ชายเจี้ยนเอ๋อร์ แล้วเราจะเริ่มจากตรงไหนกันดี”“เจ้าไม่ต้องห่วงนะฮั่นไค เดี๋ยวเราไปถึงเราจะไปพบหัวหน้าหมู่บ้านก่อนเพื่อสอบถามถึงความเป็นอยู่และความต้องการของชาวบ้าน เราจะได้รู้ว่าชาวบ้านขาดเหลืออะไร หรือต้องการความช่วยเหลือด้านใด”“ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว”เด็ก ๆ ทั้ง 5 คนควบม้าเพลิงวายุเข้ามาในหมู่บ้านเตี้ยนหลี่ การมาถึงของเ

เมืองหลวง ตอนนี้การประชุมเช้าในท้องพระโรงเป็นไปอย่างเคร่งเครียด แคว้นหลงรับศึกสองด้านพร้อมกัน แต่ไหนแต่ไรมาแคว้นอู๋ไม่เคยคิดรุกรานแคว้นหลง แต่มาครั้งนี้ไม่รู้ฮ่องเต้แคว้นอู๋ไปกินดีหมีหัวใจเสือที่ไหนมา ถึงได้กล้าเปิดศึกกับแคว้นใหญ่เช่นแคว้นหลงแคว้นฉานเองแต่ไหนแต่ไรมาก็อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวไม่มีวี่แววว่าจะอยากทำศึกสงครามเลยสักครั้ง อีกทั้งพื้นที่แคว้นฉานส่วนใหญ่เป็นภูเขาหินและมีพื้นที่ดินดีที่สามารถทำการเพาะปลูกได้น้อยนิดตอนนี้ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทั้งสองแคว้นคิดอันใดกันอยู่ ช่างกล้าหาเรื่องจริง ๆ ปกติชาวบ้านก็อยู่กันแบบลำบากอยู่แล้ว หากเกิดศึกสงครามขึ้นย่อมมีการสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายแพ้หรือชนะ“ตอนนี้สถานการณ์ชายแดนยังตึงเครียด กรมคลังตรวจสอบเสบียงให้พร้อม อย่าให้เสบียงอาหารขาดแคลน”“พะย่ะค่ะฝ่าบาท”“สำนักหมอหลวง เตรียมตัวให้พร้อมอีกสองวันส่งหมอหลวงออกไปช่วยรักษาทหารที่บาดเจ็บ”“พะย่ะค่ะฝ่าบาท”“ทูลฝ่าบาท หากเรารับศึกทั้งสองด้านพร้อมกันเกรงว่าจะตึงมือไม่น้อย ฝ่ายเรามีโอกาสเพลี่ยงพล้ำมาก จากหน่วยลับที่ส่งไปสืบข่าวมาเหมือนจะมีมือมืดคอยช่วยเหลือทั้งสองแคว้นอยู่พะย่ะค่ะ มือมืดนี้พวกเ

ยังไม่ทันที่ฉีหลินกับเฟยเทียนจะได้ออกไปจากท้องพระโรง เจ้ากรมพิธีการและเสนาบดีฝ่ายขวายังไม่ยอมรับในข้อสรุปในการประชุม และยังบอกว่าวิธีของฉีหลินไม่แน่ว่าจะทำได้สำเร็จการที่จะลักลอบเข้าบ้านคนอื่นไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งยังไม่สามารถรู้ได้ว่าแคว้นอู๋วางกำลังเอาไว้เท่าไหร่และมีฝีมือมากน้อยแค่ไหน ทหารแคว้นอู๋ล้วนเป็นผู้ที่มีระดับพลังอยู่ในระดับนักรบขั้นสูงส่วนแคว้นฉานนั้นยังไม่สามารถสืบทราบได้“ทูลฝ่าบาท ขอทรงไตร่ตรองด้วยพะย่ะค่ะ” เจ้ากรมพิธีการ“ไตร่ตรอง ไตร่ตรองเรื่องอันใดอีก”“การที่จะเข้าไปในแคว้นอู๋ไม่ใช่เรื่องง่ายพะย่ะค่ะ แล้วจะแน่ใจได้เช่นไรว่าซื่อจื่อเฟยจะสามารถเข้าไปได้ หากมันง่ายดายปานนั้นเหล่าทหารที่อยู่ชายแดนคงลักลอบเข้าไปนานแล้วคงไม่รอมาจนถึงวันนี้กระมังพะย่ะค่ะ”“เจ้ากรมพิธีการ งานของเจ้าคืออะไรรึ” เฟยเทียน“เรียนซื่อจื่อ งานของข้าน้อยหรือขอรับ งานของข้าน้อยคือมีหน้าที่จัดการงานพิธีต่าง ๆ ในวังอย่างไรเล่าขอรับ เหตุใดซื่อจื่อถึงได้ถามเช่นนี้”“มิน่าเล่า ถึงได้โง่เง่า ตำแหน่งของเจ้ามีหน้าที่จัดการงานเกี่ยวกับพิธีการในวัง แล้วเจ้าเกี่ยวอันใดกับการรบ หน้าที่วางแผนแทรกซึมต้องให้เจ้