All Chapters of ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Chapter 61 - Chapter 70

คืนนี้เช่นกัน เมื่อได้รับคำสั่งให้จัดการกับองค์รัชทายาท เจิ้งจู่กลับไม่ถามคำถามสักคำ เขาแค่ยิ้มเย็น ๆ ภายใต้หน้ากากเหล็กบางที่ปกปิดใบหน้าของเขา ก่อนจะลอบออกจากวังหลวงอย่างเงียบงัน ทะยานหายเข้าไปในความมืดเป้าหมายของเจิ้งจู่ไม่ใช่การสังหาร แต่คือการทำให้เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็น "เหตุบังเอิญ" เหวินหลงต้องแนบเนียนพอที่ทุกคนในวังจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิดขึ้น เรื่องนี้ถือเป็นภารกิจที่ต้องใช้ทักษะและความรอบคอบสูงสุดยามกลางดึก เขาเร้นกายอยู่ในมุมหนึ่งของห้องลับในวัง ท่ามกลางเสียงลมพัดเบาๆ ที่แฝงไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ยามค่ำคืน ในความมืด เจิ้งจู่นั่งคุกเข่ารออย่างอดทน รอจนกระทั่งคนในห้องด้านหน้าพากันแยกย้ายกลับที่พัก เหลือเพียงเสียงขององค์รัชทายาทที่ยังไม่ได้นอน"องค์รัชทายาท ดึกมากแล้ว ท่านไม่ควรใช้หัวมากเกินไปนะพ่ะย่ะค่ะ" เหลียงกงกง ขันทีคนสนิทขององค์รัชทายาท กล่าวขึ้นพร้อมกับพับหนังสือราชการในมือและพยายามเกลี้ยกล่อมให้เจ้านายของเขาพักผ่อน"ไม่ ข้ามีเรื่องต้องทำอีกมาก หากข้าจะเป็นจักรพรรดิที่ดี ข้าจะต้องเข้าใ

ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา เสียงเกือกม้าของทัพอวิ๋นเฟยหลงดังกระหึ่มก้องกังวาลปิดทั่วบริเวณ ขณะที่แม่ทัพหนุ่มนำทัพเคลื่อนพลอย่างเร่งรีบ เพื่อเตรียมรับมือกับเหล่าชนพื้นเมืองที่เตรียมโจมตีทัพของพวกเขา “ท่านแม่ทัพ พวกเขาตั้งค่ายอยู่ไม่ไกลจากที่นี่” รองแม่ทัพหยางหลี่เฉิงรายงาน อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า ดวงตาคมเรียบนิ่งมองออกไปไกล เขามีแผนการในหัวแล้ว ก่อนจะมองไปยังเหล่าทหารเรือนแสนที่อยู่เบื้องหลัง “พวกมันมีกำลังพลเท่าไหร่” อวิ๋นเฟยหลงเอ่ยถาม “ตามที่สายรายงาน ตอนนี้มีกำลังพลไม่เกิน 5,000 คน ส่วนใหญ่เป็นทหารราบอาวุธมีเพียงหน้าไม้และดาบขอรับ” รองแม่ทัพหนุ่มตอบ อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้า “ดี เช่นนั้นเราจะหาโอกาสโจมตีในช่วงที่พวกมันเผลอ เช่นนี้เราก็สูญเสียเลือดเนื้อน้อยลง” เมื่อได้ฟังแผนการจากท่านแม่ทัพแล้ว รองแม่ทัพหยางหลี่เฉิงก็นำไปเผยแพร่ให้แก่เหล่าหัวหน้านายกอง เพื่อคัดเลือกกำลังพลมาบางส่วนเพื่อทำตามแผนนี้ให้สำเร็จ เหล่าหัวหน้านายกองหลังคัดเลือกทหารออกมา เพียง 2,000 นายเท่านั้น ทหารทั้งห

คืนนั้นอวิ๋นเฟยหลงเดินเข้าไปในกระโจมที่ไว้ใช้หารือเรื่องแผนการรบกับรองแม่ทัพและเหล่าหัวหน้านายกองทั้งหลาย เขามองแผนที่แคว้นฉางจีด้วยความมุ่งมั่น นี่คือการศึกที่สำคัญยิ่ง เขารู้ดีว่าค่ายศัตรูหลักนี้คือหัวใจของพวกมัน หากสามารถทำลายลงได้ การรุกรานจากฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือจะสิ้นสุดลงทันที และแคว้นฉางจีจะกลับสู่ความสงบสุขอีกครั้ง“เราจะจบศึกนี้ในวันพรุ่งนี้” อวิ๋นเฟยหลงพึมพำกับตนเอง ก่อนจะหยิบภาพวาดเล็กๆขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือของเขาที่เก็บไว้อกเสื้อขึ้นมาดู เป็นภาพของหญิงสาวใบหน้ารูปไข่ คิ้วคาง ปาก จมูกรับกันดี ออกมาเป็นใบหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มสดใสเปล่งประกายออกมา เขาแอบให้ช่างวาดฝีมือดีที่สุดช่วยวาดให้ก่อนจะออกศึกความคิดถึงถาโถมเข้าใส่ทันที เขาหวนคิดถึงรอยยิ้มสดใสของนาง และเสียงหัวเราะที่มักทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะตามไปด้วยเสียทุกครั้ง“ท่านพี่เจ้าขาา~ ช่วยชิมขนมอันนี้ให้ข้าหน่อยสิเจ้าคะ ข้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ” หญิงสาวว่าพลางยิ้มกว้าง พร้อมกับยื่นขนมหน้าตาประหลาดมาตรงหน้าเขา“สิ่งนี้คืออะไร…กินได้หรือ?”“โธ่ ท่านพี่ พูดอย่างนี้ท

หลินเข่อซิงนั่งอยู่ในครัว บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมๆ ของเนื้อและสมุนไพรที่นางกำลังเตรียมมื้ออาหารให้กับท่านโหวและฮูหยินใหญ่ แต่วันนี้นางไม่ค่อยมีสมาธิ ตาทอดมองไปที่มีดในมือ นางหั่นเนื้อไปเรื่อยๆ โดยความคิดล่องลอยไปไกล แล้วจู่ๆ "ฉึก!" คมมีดเฉือนเข้าที่นิ้วชี้ของนาง“โอ๊ย!” หลินเข่อซิงร้องออกมาเบาๆ ดวงตาสั่นไหวเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากบาดแผล แต่นางรีบเอาผ้าเช็ดหน้ามากดแผลไว้ทันที แม้แผลไม่ลึกมาก แต่ความเจ็บแปลบก็ทำให้มือที่ถือมีดสั่นเทา นางหยุดหั่นเนื้อและนั่งนิ่ง รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างกำลังกดทับอยู่ที่อก‘เจ็บแปลกๆ แฮะ...’ นางคิดในใจ นางไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เหมือนมีบางอย่างผิดปกติรบกวนจิตใจของนางเอง“ฮูหยิน! ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ?” หลิงเฉินรีบเข้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงร้องเบาๆ ของหลินเข่อซิง นางเห็นเลือดที่ไหลจากนิ้วก็รีบวิ่งไปหยิบผ้าพันแผลมาพันแผลให้ทันที“ข้า...ข้าหั่นพลาดนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก แผลไม่ลึกเท่าไหร่” หลินเข่อซิงพยายามพูดปลอบใจสาวใช้ของตน แต่น้ำเสียงของนางฟังดูอ่อนล้าและไม่มีชีวิตชีวา“ฮูหยินช่วงนี้ดูอ่อ

หลินเข่อซิงกำจี้หยกไว้ในมือแน่น สัมผัสเย็นเยียบของหยกที่เคยเป็นสิ่งประจำตัวของอวิ๋นเฟยหลง บัดนี้เป็นสิ่งเดียวที่เขาทิ้งไว้ให้ ราวกับความเย็นเยียบจากหยกนั้นค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในหัวใจของนางจนรู้สึกชาไปทั้งตัวความเงียบงันในห้องโถงนั้นหนักอึ้ง นางนั่งนิ่งน้ำตาร่วงพรูไม่หยุด แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นออกมา นางมองจี้หยกที่อยู่ในมือตนอย่างเหม่อลอย ทุกภาพ ทุกถ้อยคำของอวิ๋นเฟยหลงผุดขึ้นมาในความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพของเขาที่ยิ้มบาง ๆ ดวงตาคมที่มองนางด้วยความอบอุ่น น้ำเสียงที่เขาเคยปลอบโยน นางรู้สึกได้ถึงหัวใจที่บีบรัดจนเจ็บ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากก้มหน้ารับความจริงอันโหดร้ายเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ฮูหยินใหญ่ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาด้วยความช่วยเหลือของบ่าวไพร่ นางลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นขาดห้วง น้ำตาไหลเป็นสาย ริมฝีปากสั่นระริกขณะที่นางมองหลินเข่อซิงและจี้หยกในมือนาง “ซิงเอ๋อร์… ลูกเอ๋ย ข้าขอโทษที่ปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพัง ขอโทษจริง ๆ…”หลินเข่อซิงหันไปหาฮูหยินใหญ่ที่กุมมือนางไว้แน่น นางพยายามกลั้นน้ำตา พลางกล่าวเสียงสั่น “ข้าเองก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่เคยคิดเลยว่า...ท่านพี่ที่มีฝีมือเก