All Chapters of ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Chapter 71 - Chapter 80

หลินเข่อซิงที่นับวันยิ่งกินอะไรไม่ลง แต่ละวันนางทำเพียงนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง พร่ำเขียนจดหมายที่ไม่มีผู้รับ‘ท่านพี่ วันนี้ท้องฟ้าโปร่ง แสงแดดทอประกายระยิบระยับตกต้องหยาดน้ำบนกลีบดอกโบตั๋น ช่างงดงามยิ่งนัก ข้าเห็นแล้วนึกอยากให้ท่านมานั่งมองด้วยกันกับข้ายิ่งนัก’‘ท่านพี่ยังจำโรงเตี๊ยมไฉ่หงได้หรือไม่เจ้าคะ ที่เราสองสามีภรรยาไปนั่งกินด้วยกันครั้งแรก ตอนนั้นข้าและท่านยังมิได้รู้จักกันดีนัก วันนี้ข้าให้หลิงเฉินพาไปนั่งกินซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานที่ท่านชอบ แต่ข้ากลับกินได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ข้า….อยากกินด้วยกันกับท่านอีกสักครั้ง'‘เฟยหลง ข้าคิดถึงไออุ่นของท่าน อ้อมกอดของท่าน สิ่งของของท่านข้าเก็บรักษาไว้อย่างดีไม่ต้องกังวลใจไป ส่วนเสื้อผ้าของท่านข้าซักให้สะอาดและพับเก็บไว้อย่างดี เมื่อท่านกลับมาจะได้มีเสื้อผ้านุ่มหอมกรุ่นไว้ใส่'‘ท่านพี่…วันนี้ข้า…' ร่างบางจรดพู่กันไปได้เพียงไม่กี่คำ ก็ผุดลุกขึ้นอย่างว่องไว หลิงเฉินรู้งานยิ่ง รีบนำกระโถนมารองรับอย่างไว หลินเข่อซิงอาเจียนออกมา หนึ่งเดือนมานี้นางอาเจียนเช่นนี้บ่อยๆ อีกทั้งยังกินอะไรไม่ได้มาก ทำให้ร่างกายยิ่งผ่ายผอมยิ่งกว่าแต่ก่อนมากนัก ร

บ่ายวันนี้หลินเข่อซิงนั่งนิ่ง จมจ่อมอยู่ในความคิดมากมายหลังได้รับข่าวจากหลิงเฉิน ขณะนี้ทั่วทั้งแคว้นกำลังโห่ร้องสรรเสริญฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ทุกข่าวคราวที่เข้ามาล้วนบ่งบอกว่า เขาสามารถควบคุมราชสำนักได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ขุนนางผู้มีอำนาจเก่าแก่ที่เคยต่อต้าน บัดนี้ต่างก้มหัวลงยอมรับอำนาจใหม่อย่างราบคาบ ชื่อเสียงความสามารถในการบริหารและควบคุมราชสำนักของเขากำลังเป็นที่เลื่องลือ และยังได้รับการยอมรับจากชาวบ้านมากมายในช่วงเวลาสั้น ๆ "ในที่สุด...เขาก็ทำมันจริงๆ" หลินเข่อซิงพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงปนไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งชื่นชมและกังวล “ฮูหยินเจ้าคะ คิดว่าองค์ชายห้าจะทรงทำได้ดีขนาดนี้หรือไม่เจ้าคะ” หลิงเฉินถามด้วยแววตาสงสัย หลินเข่อซิงถอนหายใจ “ข้าก็ไม่คิดว่าเขาจะมาไกลถึงเพียงนี้ จริงอยู่ที่หานเจี๋ยฉลาดและเจ้าแผนการ แต่ข้าก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะสามารถทำทุกอย่างได้อย่างเด็ดขาดและ...โหดเหี้ยมเช่นนี้” นางรู้ว่าหานเจี๋ยมีความทะเยอทะยานมากเพียงใด และรู้อีกด้วยว่าเบื้องหลังรอยยิ้มเย็นชานั้น เขาอาจไม่รีรอที่จะใช้วิธีใด ๆ เพื่อให้ได้มาซ

“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี” หลินเข่อซิงย่อตัวลงทำความเคารพฮ่องเต้ “ไม่ต้องมากพิธี คนกันเองทั้งนั้น” หายเจี๋ยโบกมืออย่างไม่ใส่ใจพลางนั่งที่โต๊ะน้ำชา “พระองค์ทรงให้คนพาหม่อมฉันมาที่นี่ด้วยเหตุใดเพคะ” หลินเข่เซิงถามเสียงเรียบ แต่แววตาแสดงความไม่พอใจแจ่มชัด “ข้าว่าตำหนักที่เจ้าอยู่ดูจะแคบไปนะ เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าย้ายไปตำหนักที่ใกล้ข้าดีหรือไม่ จะได้มีที่กว้างขวาง ซ้ำยังมีสวนสวยงามและน้ำตกเล็กๆให้เจ้าดูอีกด้วย” หานเจี๋ยเฉไฉพูดเรื่องอื่น ทำราวกับไม่ได้ยินที่นางถาม “ฝ่าบาท เหตุใดจึงกระทำการโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก ท่านโหวจงรักภักดีต่อฮ่องเต้พระองค์ก่อน จนถึงตอนที่ท่านขึ้นครองบัลลังก์มังกรนี้เขามิเคยตั้งคำถาม มีแต่ตั้งใจทำงานของตนอย่างสุดความสามารถ ท่านตอบแทนตระกูลที่ภักดีกับท่านเช่นนี้น่ะหรือ” หลินเข่อซิงถามออกไปอย่างสุดกลั้น คราแรกนางตั้งใจไว้ว่าจะควบคุมอารมณ์ตนเอง เพราะตอนนี้นางไม่มีอำนาจใดๆจะต่อกรกับอีกฝ่ายได้ แต่เมื่อเห็นใบหน้านี้ นางกลับนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบมา เลือดของคนตระกูล

ในท้องพระโรงอันโอ่อ่า เสียงประโคมกลองและฉาบดังขึ้น ประกาศเริ่มต้นพิธีอภิเษกสมรสของหานเจี๋ย ผู้ครองบัลลังก์มังกร และสตรีที่ทรงเลือกขึ้นเป็นฮองเฮา แม่ของแผ่นดิน พื้นผิวของโถงหลวงถูกปูด้วยพรมผืนใหญ่สีแดงฉาน ขับเน้นให้บรรยากาศยิ่งเต็มไปด้วยความสง่างาม บนโต๊ะยาวด้านหน้าถูกจัดเรียงเครื่องบรรณาการ เครื่องหอม และบรรดาของมีค่าจากทั่วสารทิศที่นำมาถวายแด่คู่บ่าวสาวทางเดินทอดยาวไปยังบัลลังก์ทองคำที่ตั้งตระหง่าน ที่นั่นเอง ฮ่องเต้หนุ่มทรงสวมฉลองพระองค์จักรพรรดิเต็มยศ ผ้าคลุมไหล่ปักดิ้นทองเป็นลวดลายมังกรอันงดงาม เสื้อคลุมทอด้วยไหมชั้นดีจากแดนไกล ที่แขนยาวปักลายพยัคฆ์ทองคำอีกชั้น มือซ้ายของพระองค์วางบนที่วางแขน ขณะที่มือขวาทรงวางนิ่งสงบเบื้องหน้าเขาคือเจ้าสาวในชุดสีแดงสด ประดับด้วยผ้าคลุมหน้าแพรบาง สะท้อนแสงไฟจากโคมทองระยิบระยับ ผ้าคลุมไหล่ยาวลากตามราวสายธารสีแดงที่ไหลริน สะท้อนความงามอันบริสุทธิ์ สตรีนางนี้มาพร้อมกับสายตาที่หวั่นไหวและความรู้สึกอันหลากหลายที่มิได้แสดงออกมาให้เห็นเด่นชัดหลังจากนั้น เสียงของหัวหน้าพิธีการดังกังวานขึ้น “ถวายคำนับแรกแด่ฟ้าและดิน!”

บนพื้นที่ห่างไกลออกไปทางเหนือใกล้กับชายแดนแคว้นเกาเยว่ เสียงตัดไม้ดังก้องไปทั่วป่า เมื่อมองลึกเข้าไปจะพบกับชายร่างสูงใหญ่ล่ำสัน เครื่องแต่งกายมีเพียงเสื้อตัวบางทับด้วยเสื้อกั๊กเผยให้เห็นมัดกล้ามสองแขนแกร่ง กำลังตัดไม้อย่างขมักเขม้น หยาดเหงื่อไหลรินผ่านขมับ ชายหนุ่มขบกรามแน่นยามออกแรงยกขวาน ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา หนวดเครารกครึ้ม ส่งให้ใบหน้าคมเข้มไม่ไกลกันนัก มีสาวน้อยวัยกำดัดนั่งเท้าคางมองชายหนุ่มที่กำลังตัดไม้ด้วยแววตาหลงใหล สาวน้อยร่างบางสวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อน ดูน่ารักน่าทะนุถนอมยิ่งนัก ข้างๆมีตระกร้าใส่อาหารและผลไม้ ดูไปก็คล้ายคู่รักที่ดูรักกันดียิ่ง แต่ความเป็นจริงนั้น…“จิ่นสือ วันนี้อากาศดีมาก ข้าว่าพอแค่นี้ดีไหม แล้วเราไปเดินเล่นในเมืองด้วยกัน” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยชวนแต่ชายร่างกำยำกลับทำราวกับไม่ได้ยินเสียงนาง ยังคงตัดไม้ต่อไปอย่างไม่ลดละ“นี่ เมื่อไหร่ท่านจะยอมคุยกับข้าสักที นี่ก็ผ่านมาจะครึ่งปีอยู่แล้วนะ นับจากวันที่ท่านพ่อกับท่านแม่พาท่านมาอยู่ด้วยกัน”“…”“สมแล้วที่ท่านพ่อตั้งชื่อให้ท่านว่าจิ่