Semua Bab ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Bab 91 - Bab 100

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านรูเล็กๆ บนหลังคากระท่อมร้างกลางสวนที่ถูกทิ้งร้างไว้นานปี เศษใบไม้แห้งและฝุ่นละอองปลิวว่อนไปตามกระแสลมอ่อนๆ ที่เล็ดลอดเข้ามา กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นหญ้าป่ากับดินโคลนที่ถูกฝนชะยังคงคละคลุ้งในอากาศ พื้นไม้เก่าคร่ำถูกแมลงกัดแทะจนเป็นรูพรุน เสียงลมหายใจหนักหน่วงของบุรุษผู้หนึ่งดังก้องเบาๆ ไปทั่วห้องเล็กบุรุษผู้นั้นนั่งพิงผนังไม้ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่มีรอยขาดรุ่ยหลายจุด เนื้อผ้าที่เคยเป็นสีขาวสะอาดกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินและฝุ่น บอกไปใครจะเชื่อว่าเขาคืออดีตแม่ทัพอวิ๋นเฟยหลง ผู้เคยยืนหยัดอย่างสง่างามในสนามรบ แต่บัดนี้ สภาพของเขาแทบไม่เหลือเค้าเดิมเส้นผมยาวสยายถูกรวบไว้อย่างลวกๆ ด้วยเส้นผ้าสีหม่น หนวดเคราขึ้นรกรอบคางและสันกรามจนดูหนาทึบ ใบหน้าที่เคยเรียบเกลี้ยงและดุดัน บัดนี้กลับซีดเซียว ดวงตาคมที่เคยฉายแววเด็ดขาดเปลี่ยนเป็นหม่นหมองคล้ายคนที่กำลังแบกรับความทุกข์หนักหน่วง รอยฟกช้ำจางๆ ที่มุมปากยังคงปรากฏให้เห็นเขาค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะข้างแก้มของตน นิ้วเรียวยาวที่เคยจับดาบอย่างมั่นคง บัดนี้ผอมบางจนเห็นกระดูกข้อนิ้วชัดเจน สภาพร่างกายที่ซู

ภายในกระท่อมร้างกลางสวนที่ถูกใช้เป็นที่หลบภัยชั่วคราว อวิ๋นเฟยหลงและเจิ้งจู่นั่งตรงข้ามกัน รอบตัวมีเพียงแสงจากโคมไฟส่องสว่างพอให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดของทั้งคู่“เจ้าคิดว่าวิธีใดถึงจะเหมาะสมที่สุด?” อวิ๋นเฟยหลงถามเสียงต่ำ แต่แววตาเฉียบขาดเจิ้งจู่วางแผนที่คร่าวๆ ลงบนโต๊ะไม้ เขาก้มหน้าเพ่งมองเส้นทางที่เขาวาดขึ้นด้วยมือ “นายท่านขอรับ การจะลอบเข้าวังหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”อวิ๋นเฟยหลงพยักหน้าเข้าใจดี “ข้ารู้ แต่ข้าไม่มีทางทนรอเฉยๆ ให้ซิงเอ๋อร์อยู่ในกำมือของคนชั่วพวกนั้น ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ภรรยาของข้าต้องทนทุกข์อีกต่อไป”เจิ้งจู่มองเจ้านายของเขาด้วยความเคารพ “ตอนนี้การรักษาความปลอดภัยในวังหลวงแน่นหนาอย่างมาก โดยเฉพาะบริเวณตำหนักของฝ่าบาทและเหล่าพระสนม บางครั้งอาจมีการเปลี่ยนเวรยามในช่วงค่ำ แต่พวกเราต้องระวังการสอดส่องจากองครักษ์เงาด้วย”อวิ๋นเฟยหลงนิ่งฟังอย่างตั้งใจ เขาใช้มือชี้ไปยังตำหนักหลังหนึ่งที่เจิ้งจู่วาดไว้ “ที่นี่คือตำหนักของหลินเข่อซิงใช่หรือไม่?”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เจิ้งจู่ตอบ “ตำหนักนี้อยู่ค่อนข้

แสงจันทร์เล็ดลอดผ่านรอยแยกเล็กๆ บนเพดานห้องขัง เสียงน้ำหยดลงพื้นดังเป็นจังหวะก้องในความเงียบ อวิ๋นเฟยหลงนั่งนิ่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง โซ่ที่ล่ามข้อมือและข้อเท้าของเขายังคงกดทับแน่นจนรู้สึกถึงความเจ็บปวด ร่างกายอ่อนแรงเต็มที แต่หัวใจยังคงเต็มไปด้วยความหวังทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากทางเดินไกลๆ เสียงโลหะกระทบกันดังแว่ว อวิ๋นเฟยหลงเงยหน้าขึ้น สายตาคมกริบจ้องไปยังประตูเหล็กตรงหน้าเสียงดาบกระทบกันดังสนั่น เสียงร้องของทหารที่รักษาคุกดังตามมา อวิ๋นเฟยหลงลุกขึ้นยืน แม้ว่าโซ่จะพันธนาการเขาไว้ แต่เขายังคงตั้งใจเฝ้ารอฟัง ทันใดนั้น เสียงทุบประตูเหล็กก็ดังลั่น“นายท่าน! ข้ามาแล้ว!” เสียงที่คุ้นเคยตะโกนขึ้นประตูเหล็กพังลง เผยให้เห็นเจิ้งจู่ที่ยืนหอบหายใจอยู่ เขาสวมชุดดำสนิทพร้อมดาบเปื้อนเลือดในมือ“เจิ้งจู่...” อวิ๋นเฟยหลงเอ่ยด้วยเสียงแผ่ว“ข้าขอโทษที่มาช้า แต่เราจะพาท่านออกไปเดี๋ยวนี้!”เจิ้งจู่เข้าไปแก้โซ่ที่ล่ามอวิ๋นเฟยหลงอย่างรวดเร็ว ทหารในชุดดำอีกสิบกว่าคนเข้ามาเสริมกำลังกันที่ทางเดิน เสียงต่อสู้ยังคงดังมาจ

กลางดึกคืนหนึ่งใต้ฟ้าสีดำสนิท อวิ๋นเฟยหลงและเจิ้งจู่นั่งปรึกษาแผนการกันภายในกระท่อมร้างที่พวกเขาหลบซ่อนอยู่“นายท่าน ครั้งนี้เราจะไม่ยอมให้พลาดอีก” เจิ้งจู่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตาแน่วแน่มองผู้เป็นนายอวิ๋นเฟยหลงนั่งนิ่ง ตากลมคมปลาบจ้องมองแผนที่ที่กางอยู่บนโต๊ะไม้เก่า เขามองเส้นทางเข้าออกวังหลวงด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม“พลาดไม่ได้อีก เจิ้งจู่” เสียงทุ้มของเขาแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “ครั้งนี้เราต้องเอาตัวซิงเอ๋อร์ออกมาให้ได้”อวิ๋นเฟยหลงเงยหน้าขึ้นจากแผนที่ มองไปยังเจิ้งจู่“แล้วเรื่องที่ข้าสั่งไปถึงไหนแล้ว?”“เรียบร้อยดีขอรับ เรารวบรวมกำลังพลได้มากถึงห้าหมื่นนายที่ยังคงภักดีต่อฮ่องเต้องค์ก่อน แต่ก็ยังนับว่าน้อยนักหากเทียบกับทหารที่ประจำการภายในพระราชวัง”“ดี! ดีมาก ขอบใจเจ้ามากเจิ้งจู่ ผลแพ้ชนะมิได้วัดกันเพียงจำนวนทหาร มีกำลังพลมากแล้วอย่างไร หากเขาเหล่านั้นขาดแรงใจและศรัทธาในผู้นำ” อวิ๋นเฟยหลงยืนเหยียดหลังตรงสองมือไพล่ไว้ด้านหลัง เหม่อมองไปยังจันทราบนฟากฟ้า“ข้าดีใจที่ในที่สุด ท่านก็เลือกจะเปิดเผยตั

‘ท่านพี่ เมื่อท่านได้รับสารฉบับนี้ หวังเพียงว่าท่านจะยังไม่กระทำการรุนแรงกับท่านหมอประจำตัวข้าหรอกนะ’ อวิ๋นเฟยหลงเลิกคิ้วสูง ก่อนเหลือบมองไปยังใบหน้าช้ำดำเขียว และเปรอะด้วยโลหิตของหมอหนุ่ม ก่อนจะก้มหน้าอ่านต่อ‘ข้าได้ยินมาว่าท่านได้ยกทัพมาประชิดประตูเมืองแล้ว คืนนี้ยามโหย่ว (17.00น. - 19.00น. โดยประมาณ) ข้าจะแอบมารอท่าน ขอท่านพี่ช่วยมารับข้าด้วย ข้าจะไปรอที่ประตูเมืองด้านทักษิณ หลิงเฉินบอกว่าประตูด้านนั้นค่อนข้างหละหลวม เพราะทหารไปรวมกันที่ประตูหน้าเสียส่วนใหญ่ ข้าจะรอท่านนะ’อวิ๋นเฟยหลงหรี่ตามองไปยังหมอหนุ่มที่ยังนั่งแหงนหน้ามองฟ้า ดูท่ากำเดาคงจะใกล้หยุดไหลแล้วกระมัง อวิ๋นเฟยหลงทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วต่ำ“ข้าต้องขออภัยท่านหมอแทนทหารของข้าด้วย ฝากบอกซิงเอ๋อร์ว่า ไม่ต้องกังวล ข้าจะไปตามนัดหมาย”เวินสือชูมองบุรุษร่างใหญ่บึกบึนตรงหน้าด้วยความยำเกรง ก่อนจะยิ้มออกมาหน่อยๆ“มิเป็นไร ข้าเข้าใจว่านั่นคือหน้าที่ของพวกเขา หากมิมีอันใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน หากมานานเกินไป อาจถูกสงสัยได้”อวิ๋นเฟยหลงพยัก