บทที่ 95

แสงแดดยามเช้าทอประกายเจิดจ้า อวิ๋นเฟยหลงถูกลากออกจากคุกใต้ดิน ท่ามกลางเสียงโซ่กระทบกันดังกังวาน เขาเดินเซไปตามแรงกระชากของทหารยาม แม้สภาพของเขาจะอิดโรยเต็มที แต่สายตาคมกริบยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เมื่อเดินออกจากทางเดินแคบอับชื้น เขาก็พบกับลานกว้างที่มีเสาหินตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง รอบๆ เต็มไปด้วยเครื่องทรมานนานาชนิด ทั้งแส้ ตะขอเหล็ก และเชือกที่เปื้อนคราบเลือดเก่าๆ กลิ่นคาวคลุ้งแตะจมูก ทำให้บรรยากาศยิ่งน่าสะอิดสะเอียน

บรรดาข้าราชบริพารและทหารยศสูงยืนรายล้อม ทั้งหมดล้วนแต่งกายอย่างสง่างาม แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

ท่ามกลางเหล่าขุนนางและทหารยาม อวิ๋นเฟยหลงเงยหน้าขึ้นมองไปยังบัลลังก์ชั่วคราวที่ตั้งอยู่เหนือพื้นลานเล็กน้อย และในที่สุดเขาก็ได้เห็นคนที่เขาเกลียดชังถึงกระดูกดำ

“หานเจี๋ย...” เขากัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสันนูน

ฮ่องเต้หนุ่มนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรทองคำ ตรงหน้าคือโต๊ะไม้แกะสลักอย่างประณีต พระองค์ทอดพระเนตรมองลงมา ดวงเนตรฉายแววเย้ยหยัน แต่ก็แฝงความพึงพอใจที่ได้เห็นอดีตแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อยู่ในสภาพนี้

<