บทที่ 93

ยามเช้าในตำหนักอันห่างไกล อากาศสดชื่นและกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ลอยคลุ้ง หลินเข่อซิงนั่งเอนกายอยู่บนเตียงไม้แกะสลักอย่างงดงาม หมอนนุ่มๆ เรียงซ้อนบริเวณหลังและสะโพกของนาง ขณะที่หลิงเฉินกำลังจัดโต๊ะข้างเตียงให้เป็นระเบียบ

"ฮูหยินเจ้าคะ ทานผลไม้นี่ก่อนเถิด ท่านยังไม่ได้แตะอะไรเลยตั้งแต่เช้า" หลิงเฉินวางจานผลไม้ลงตรงหน้า มีทั้งลูกพลับสุกสีทองและองุ่นเขียวหวานฉ่ำ

หลินเข่อซิงมองจานผลไม้ตรงหน้าด้วยแววตาเฉื่อยชา นางถอนหายใจยาว "หลิงเฉิน ข้าเบื่อ กินอะไรก็เหมือนไม่มีรสชาติเลย"

หลิงเฉินย่นคิ้วพลางยิ้มบาง "ฮูหยินอย่าเพิ่งงอแงเลยนะเจ้าคะ หากท่านไม่ทานอะไร ท่านหมอเวินมาพบเข้า อาจบ่นข้าน้อยเสียยาวแน่"

หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ "เจ้าก็พูดเกินไป ท่านหมอเวินไม่ใช่คนขี้บ่นเสียหน่อย"

"แต่ท่านหมอเวินเป็นคนห่วงใยท่านมากนะเจ้าคะ ข้ากลัวว่าหากท่านยังไม่ยอมดูแลตัวเอง ท่านหมออาจจะหนักใจแทน"

"ข้ารู้...ข้ารู้" หลินเข่อซิงตอบเสียงเบา ขณะยื่นมือไปหยิบองุ่นลูกหนึ่งขึ้นมา นางกัดคำเล็กๆ พลางถอนหายใจอีกครั้ง "ข้าแค่เหนื่อยง่ายไปหมด ตอนนี้แม้แต่ลุกนั่งก็ยังเป็