All Chapters of เส้นทางรักใต้เงาอันตราย: Chapter 11 - Chapter 20

สถานที่ที่พวกเขามาถึงคือห้องลับในโกดังเก่า ที่มืดสลัวราวกับว่าไม่มีวันสิ้นสุด เสียงกุกกักจากสายลมที่พัดเข้ามาในซอกมุมของสถานที่นี้ บางครั้งสะท้อนเสียงจากเหล็กที่ขูดกับพื้นไม้เก่าๆ ราวกับเป็นสัญญาณเตือนภัยที่ไม่มีวันหยุดพัก บรรยากาศเย็นยะเยือกทำให้มิเอโกะรู้สึกถึงการหายใจที่หนักหน่วง และหัวใจที่เต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุมเคนชิโร่เดินนำหน้า มองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น มือของเขาไม่ได้คลายจากการจับกระบอกปืน แม้ว่าภายนอกจะดูเหมือนเขาจะใจเย็น แต่ร่างกายของเขาก็มีความตึงเครียดที่มิเอโกะไม่สามารถมองข้ามไปได้มิเอโกะรู้สึกได้ถึงความอึดอัดภายใน จนทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวหรือพูดอะไรออกไปได้ ในทุกย่างก้าวที่เธอก้าวไปข้างหน้า เธอกำลังเดินเข้าสู่ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง“คุณเคนชิโร่...” มิเอโกะเริ่มพูดในที่สุด เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อพยายามยืนยันความคิดในหัวเคนชิโร่หันมาเธอพร้อมกับมองตรงไปที่ดวงตาของเธอ เขารู้ว่าคำถามนี้จะต้องมีมา แต่ก็เลือกที่จะรอฟัง มิเอโกะยืนอยู่ตรงนั้น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูดคำถามที่เธอไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไป“เรา... จะต้องเผชิญกับอะไรที่นี่คะ? ถ้าฉัน... ถ้าฉันทำไม่ไห

สถานที่: บ้านพักส่วนตัวของเคนชิโร่ค่ำคืนนั้น มิเอโกะและเคนชิโร่เดินทางกลับมาที่บ้านพักส่วนตัวหลังจากออกจากโกดังเก่า ความเงียบในรถทำให้บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย มิเอโกะมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอเหม่อลอย ราวกับกำลังประมวลผลข้อมูลทุกอย่างที่เธอได้เจอในวันนี้เคนชิโร่ที่นั่งอยู่ด้านหน้า สังเกตเห็นท่าทางของเธอผ่านกระจกมองหลัง เขาไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งรถมาถึงบ้านพัก บอดี้การ์ดช่วยเปิดประตูให้ทั้งสอง ก่อนที่เคนชิโร่จะเดินนำเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่นเขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูด “คุณคงมีคำถามมากมายในใจใช่ไหม?”มิเอโกะที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เงยหน้าขึ้นมามองเขา “ใช่ค่ะ… แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มถามจากตรงไหน”เคนชิโร่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะผายมือเชิญให้เธอนั่งลงบนโซฟา “งั้นเริ่มจากสิ่งที่คุณอยากรู้อย่างที่สุดก่อนดีไหม”เธอนั่งลงช้าๆ แล้วหันไปมองหน้าเขา “คุณรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของฉันได้ยังไงคะ? และทำไมข้อมูลพวกนั้นถึงมาอยู่ในโกดังนั้น?”เคนชิโร่นั่งลงตรงข้ามเธอ ดวงตาของเขาสบกับดวงตาเธออย่างตรงไปตรงมา “ผมรู้เพราะผมตามสืบเรื่องนี้มานานแล้วครับ… ทุกอย่างเริ่มจากการสืบสวนเกี่ยว

โกดังร้างเงียบสงัด มีแสงแดดลอดผ่านรอยแตกของหลังคา สร้างลำแสงที่ดูเหมือนมีชีวิตอยู่กลางความมืด บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอับชื้นและสนิม เสียงรองเท้าของเคนชิโร่และบอดี้การ์ดดังก้องไปทั่วเคนชิโร่ยกมือขึ้นให้ทุกคนหยุด เขามองรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะหันไปพูดกับหัวหน้าทีมบอดี้การ์ด“กระจายกำลัง ตรวจสอบพื้นที่รอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครซ่อนตัวอยู่”“รับทราบครับ นายใหญ่”บอดี้การ์ดแยกย้ายกันไป เคนชิโร่เดินไปยังมุมหนึ่งของโกดังที่มีโต๊ะไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ พร้อมเอกสารบางอย่างที่ถูกทิ้งไว้ เขาหยิบเอกสารขึ้นมา พลางอ่านด้วยความสงสัยเสียงฝีเท้าด้านนอกโกดัง“คุณเคนชิโร่ครับ!” เสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งตะโกนเรียก“มีอะไร?” เขาถามพลางเดินออกไป“เราพบร่องรอยของคนที่เพิ่งออกไปก่อนที่เราจะมาถึง ดูเหมือนพวกเขาจะทิ้งของไว้ด้านหลัง”เคนชิโร่มองถุงกระดาษที่ถูกนำมาให้ มันเต็มไปด้วยเงินสดและเอกสารเกี่ยวกับธุรกิจผิดกฎหมาย เขาเม้มปากแน่น ดวงตาแสดงความเคร่งเครียด“พวกเขาคงรู้ว่าเราจะมา...” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งการ “เราต้องรีบกลับไปตั้งหลัก ผมไม่อยากให้ใครตกอยู่ในอันตรายสถานที่: ในรถระหว่างเดินทางกลับคฤหาส

สถานที่: ห้องทำงานส่วนตัวของเคนชิโร่ในคฤหาสน์เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ในห้องทำงานของเคนชิโร่ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้โอ๊กเรียบหรู กำลังพิจารณาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับแก๊งค์มาเฟียอย่างเคร่งเครียด มิเอโกะยืนอยู่ข้างๆ มือของเธอถือถ้วยกาแฟที่กลิ่นหอมกรุ่นอบอวล"คุณดูเคร่งเครียดตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ไหมคะ?" เธอถามพร้อมวางแก้วลงข้างๆเคนชิโร่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบสายตาเธอ "เรื่องนี้มันอันตรายเกินไป ผมไม่อยากให้คุณต้องมาเสี่ยง""ฉันอยู่ตรงนี้เพราะอยากช่วยคุณ คุณเองก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะยืนดูเฉยๆ ได้" มิเอโกะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเคนชิโร่ถอนหายใจเบาๆ "ผมสั่งให้ลูกน้องไปสืบหาลูกน้องเก่าของแก๊งค์มาเฟียสามคน พวกเขาน่าจะมีข้อมูลที่เราต้องการ แต่การทำให้พวกเขายอมร่วมมือกับเราไม่ใช่เรื่องง่าย"---บทสนทนากับลูกน้องเสียงเคาะประตูดังขึ้น ลูกน้องคนสนิทของเคนชิโร่ก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ "นายครับ เราเจอตัวพวกเขาแล้ว ทั้งสามคนหนีออกมาจากแก๊งค์เพราะโดนหัวหน้าทำร้ายเวลางานผิดพลาด พวกเขาไปซ่อนตัวอยู่ในโกดังเก่าแถวชานเมือง พวกเขาน่าจะเต็มใจร่วมมือถ้าเราใ

สถานที่: บ้านของเคนชิโร่, ย่านโคคุระ, โตเกียวหลังจากที่เดินทางกลับจากร้านกาแฟเล็กๆ ในย่านจิโยดะ เคนชิโร่กับมิเอโกะกลับมาที่บ้านของเขาในย่านโคคุระ ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณที่เงียบสงบและห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ เมื่อรถของพวกเขาจอดในลานจอดรถหน้าบ้าน มิเอโกะก็ออกจากรถไปพร้อมๆ กับเคนชิโร่ แต่ท่ามกลางความเงียบสงบของบ้าน ทั้งคู่ก็ยังคงรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างกันมิเอโกะหันมามองเคนชิโร่ก่อนที่เขาจะเปิดประตูบ้าน"คุณเหนื่อยไหมคะ?" มิเอโกะถามด้วยความห่วงใย สายตาของเธอส่องประกายไปที่เคนชิโร่เคนชิโร่ยิ้มให้เธอ พร้อมกับเอามือจับที่บ่าของเธอเบาๆ "ไม่หรอกครับ ผมมีคุณอยู่ข้างๆ แบบนี้ ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็สบายไปหมด"มิเอโกะรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขาที่สัมผัสบ่าเธอ รอยยิ้มของเขาทำให้ใจของเธออ่อนโยนขึ้น แม้ในช่วงเวลาที่ทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายใหญ่โต"ถ้าอย่างนั้น... งั้นฉันไปเตรียมอะไรให้คุณทานหน่อยดีไหมคะ?"เคนชิโร่พยักหน้าเบาๆ "ขอบคุณครับ คุณคงต้องการพักผ่อนเหมือนกัน" เขากล่าว พร้อมกับหันไปมองที่สระน้ำในสวนหน้าบ้านของเขา ที่ล้อมรอบด้วยสวนที่ดูเงียบสงบและเต็มไปด้วย