บททั้งหมดของ เส้นทางรักใต้เงาอันตราย: บทที่ 51 - บทที่ 60

สถานที่: สวนดอกไม้ในเขตชนบทหลังจากการพูดคุยที่คาเฟ่ เคนชิโร่พามิเอโกะมายังสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองไม่ไกลนัก สวนนี้เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงนกร้องแว่วๆ เป็นฉากหลังทางเดินในสวนปูด้วยหินเล็กๆ และล้อมรอบด้วยดอกไม้หลากสีที่กำลังเบ่งบานส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เคนชิโร่นำทางไปยังศาลาไม้ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของสวน ซึ่งสามารถมองเห็นวิวของทั้งสวนได้ชัดเจน“ผมเคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ ครับ” เคนชิโร่เอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินมาถึง “ที่นี่เป็นที่ที่ผมมักจะมานั่งเงียบๆ เวลาอยากคิดอะไรคนเดียว”“มันสวยมากเลยค่ะ” มิเอโกะตอบ พลางเดินไปสัมผัสดอกไม้สีเหลืองที่เบ่งบานอยู่ใกล้ๆ “คุณมาที่นี่บ่อยไหมคะ?”“ตอนนี้ไม่บ่อยเท่าไหร่ครับ” เขาตอบพลางมองเธอ “แต่ผมคิดว่าหลังจากวันนี้ ผมคงอยากมาที่นี่บ่อยขึ้น”มิเอโกะหันมายิ้ม “เพราะอะไรคะ?”“เพราะมีคุณอยู่ที่นี่”ทั้งสองนั่งลงที่ม้านั่งในศาลา ลมพัดเบาๆ จนเส้นผมของมิเอโกะปลิว เคนชิโร่มองเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้น“คุณเคยคิดบ้างไหมว่าชีวิตของเรามันเปลี่ยนแปลงได้เร็วแค่ไหน?”“ฉันคิดบ่อยค่ะ” เธอเอ่ยพร้อมพยักหน้า “บางครั้ง ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ”เขายิ้มจา

หลังจากเช้าของวันที่เต็มไปด้วยแสงแดดอ่อนที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบ้านพักของเคนชิโร่ เสียงนกร้องเบา ๆ สร้างบรรยากาศที่สงบสุข แต่ในใจของทั้งคู่กลับตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับแผนการที่กำลังจะเกิดขึ้นสถานที่: ห้องรับประทานอาหาร บ้านพักเคนชิโร่เคนชิโร่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะไม้โอ๊คสีเข้มในห้องรับประทานอาหาร ข้าง ๆ เขาคือมิเอโกะที่กำลังจิบชาร้อนในถ้วยลายดอกซากุระกลิ่นหอมอ่อน ๆ เธอเงยหน้ามองเคนชิโร่ด้วยสายตาที่แสดงถึงความเชื่อมั่นและห่วงใย“คุณ...” มิเอโกะเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงด้วยความกังวล “คุณมั่นใจใช่ไหมว่าวันนี้ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี?”เคนชิโร่พยักหน้าช้า ๆ เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอและยิ้มให้กำลังใจ“ผมมั่นใจครับ คุณไม่ต้องห่วง ทุกอย่างที่เราทำมาถึงตอนนี้มีเป้าหมายเดียวคือเพื่อความยุติธรรม และวันนี้เราจะก้าวอีกขั้นไปให้ถึง”มิเอโกะถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยิ้มกลับมา “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณค่ะ ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง”คำพูดของเธอทำให้เคนชิโร่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในใจ เขาวางมือบนมือของเธอเบา ๆ“ขอบคุณครับคุณ คุณคือกำลังใจสำคัญของผม”สถานที่: รถ

หลังจากการเดินเล่นในสวนสาธารณะที่เย็นสบาย ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันไปยังที่จอดรถของเคนชิโร่ เมื่อไปถึง รถยนต์ของเขาเงียบสงบอยู่ใต้แสงไฟจากเสาไฟที่ส่องลอดออกมาจากที่จอดรถ รอยยิ้มของมิเอโกะสะท้อนให้เห็นถึงความสุขเล็กๆ ที่เธอรู้สึกในขณะนั้น ทุกย่างก้าวของพวกเขาดูเหมือนจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวังเคนชิโร่เปิดประตูรถและจูงมือมิเอโกะเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับปิดประตูให้เธออย่างระมัดระวัง ก่อนเขาจะเดินไปขึ้นที่นั่งคนขับ รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากที่จอด และเริ่มขับไปตามถนนที่เงียบสงบ“คืนนี้ดูเหมือนจะมีดาวเยอะมากนะคะ” มิเอโกะพูดขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก ดวงตาของเธอมองออกไปที่ท้องฟ้า ภาพของดาวที่เต็มท้องฟ้าทำให้เธอรู้สึกถึงความเงียบสงบและความเป็นนิรันดร์เคนชิโร่หันมามองเธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “ก็เหมือนกับชีวิตของเราที่มีทางที่ไม่คาดคิด แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความหวังและโอกาส”มิเอโกะหันมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาของเธอเป็นประกายเล็กน้อยจากแสงไฟที่ส่องจากถนน รู้สึกถึงคำพูดนั้นในใจลึกๆรถเคนชิโร่แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านพักของเขาที่อยู่ในพื้นที่ส่วนตัว มีความเงียบสงบและห่างจากความวุ่นวายข

เช้าวันรุ่งขึ้น ความตึงเครียดยังคงคุกรุ่นอยู่ในอากาศ แม้แต่ในบ้านที่เคนชิโร่และมิเอโกะอาศัยอยู่ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวังและความกังวลทำให้ทุกอย่างช่างช้าไปเสียหมด การเตรียมตัวสำหรับแผนการในวันพรุ่งนี้ทำให้ทุกคนต้องใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างถูกวางแผนไว้อย่างรอบคอบ เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดในห้องรับแขกของบ้านพัก เคนชิโร่ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างกระจกสูงที่มองเห็นวิวเมืองโตเกียวในยามเช้า ขณะที่มิเอโกะเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เขา เคนชิโร่กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของเขาและเริ่มอ่านเอกสารสำคัญต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการสอบสวนมิเอโกะค่อยๆ ยกจานอาหารเช้าเข้ามาใกล้เคนชิโร่และตั้งมันลงบนโต๊ะ "อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ คุณ" เธอกล่าวเสียงเบาๆ โดยยิ้มให้เคนชิโร่เคนชิโร่ยกหน้าขึ้นจากเอกสารและมองไปที่มิเอโกะ สายตาของเขาอ่อนโยน แต่ยังคงเต็มไปด้วยความเครียดและความมุ่งมั่น "ขอบคุณครับคุณ"มิเอโกะนั่งลงที่ข้างๆ เคนชิโร่ เมื่อพวกเขานั่งกินข้าวด้วยกันบรรยากาศในห้องรับแขกยังคงเงียบสงบ และนั่นทำให้มิเอโกะรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างพวกเขา ทั้งสองรู้สึกถึงการอยู่เคียงข้

เสียงฝนที่ตกหนักนอกอาคารยังคงกระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในห้องประชุมของ Mamori no Te Shien Zaidan ซึ่งเป็นสถานที่ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ เสียงของบอดี้การ์ดและการจัดเตรียมต่างๆ เริ่มเงียบลงหลังจากที่ทุกคนมั่นใจในแผนการที่ได้วางไว้แล้ว มิเอโกะนั่งอยู่ข้างๆ เคนชิโร่ มือของทั้งสองคนสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หัวใจของมิเอโกะเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่คาดคิดเคนชิโร่รู้สึกถึงการสัมผัสนั้น เขาหันไปมองมิเอโกะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความรู้สึกที่ลึกซึ้ง "คุณ... คุณจะไม่หนีไปไหนใช่ไหมครับ?"เสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง เขาพูดถึงมันไม่ใช่แค่ในฐานะผู้นำองค์กร แต่ในฐานะคนที่ต้องการการสนับสนุนจากคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดมิเอโกะเงยหน้าขึ้นและมองเขาตรงๆ รอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้าของเธอแสดงถึงความมั่นใจที่มีในตัวเคนชิโร่ "คุณไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ"เสียงฝนที่ตกกระหน่ำเบื้องนอกเหมือนจะเป็นสัญญาณของการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่เคนชิโร่รู้สึกถึงแรงกดดันที่เริ่มท่วมท้นตัวเขา แต่ทว่าเมื่อสายตาของเขาประสานกับมิเอโกะ ความรู้สึกหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจเขา มันคือความอบอุ่นที่แ