หลังจากเช้าของวันที่เต็มไปด้วยแสงแดดอ่อนที่สาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบ้านพักของเคนชิโร่ เสียงนกร้องเบา ๆ สร้างบรรยากาศที่สงบสุข แต่ในใจของทั้งคู่กลับตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับแผนการที่กำลังจะเกิดขึ้นสถานที่: ห้องรับประทานอาหาร บ้านพักเคนชิโร่เคนชิโร่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะไม้โอ๊คสีเข้มในห้องรับประทานอาหาร ข้าง ๆ เขาคือมิเอโกะที่กำลังจิบชาร้อนในถ้วยลายดอกซากุระกลิ่นหอมอ่อน ๆ เธอเงยหน้ามองเคนชิโร่ด้วยสายตาที่แสดงถึงความเชื่อมั่นและห่วงใย“คุณ...” มิเอโกะเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงด้วยความกังวล “คุณมั่นใจใช่ไหมว่าวันนี้ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี?”เคนชิโร่พยักหน้าช้า ๆ เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอและยิ้มให้กำลังใจ“ผมมั่นใจครับ คุณไม่ต้องห่วง ทุกอย่างที่เราทำมาถึงตอนนี้มีเป้าหมายเดียวคือเพื่อความยุติธรรม และวันนี้เราจะก้าวอีกขั้นไปให้ถึง”มิเอโกะถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยิ้มกลับมา “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณค่ะ ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง”คำพูดของเธอทำให้เคนชิโร่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในใจ เขาวางมือบนมือของเธอเบา ๆ“ขอบคุณครับคุณ คุณคือกำลังใจสำคัญของผม”สถานที่: รถ
สวนสาธารณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่เริ่มเงียบสงบลงเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เสียงนกร้องที่เคยดังเริ่มเบาลง ขณะที่บรรยากาศยามเย็นอ่อนโยนและเย็นสบาย ความรู้สึกของมิเอโกะตอนนี้ก็เหมือนกับการเดินอยู่ในโลกที่ไร้ขอบเขตและเวลา เธออยู่ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากการได้ใกล้ชิดเคนชิโร่ ทั้งสองเดินไปตามทางเดินที่มีต้นไม้ใหญ่เรียงรายสองข้างทาง รอยยิ้มของมิเอโกะแฝงไว้ด้วยความสุขและความสงบสถานที่: สวนสาธารณะริมทะเลสาบมิเอโกะมองไปที่น้ำในทะเลสาบซึ่งสะท้อนแสงจากพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า “คุณคะ...” เสียงของเธอดังขึ้นเบา ๆ ขณะที่เธอหยุดเดินและหันมามองเขา “คุณเคยคิดบ้างไหมคะว่า...ทุกสิ่งที่เราได้ทำมามันจะคุ้มค่าหรือเปล่า?”เคนชิโร่หยุดเดินเช่นกัน เขาหันมามองหน้าเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความเข้าใจ “ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นหรอกครับคุณ...แต่สิ่งที่ผมรู้แน่ ๆ คือการเดินไปข้างหน้าด้วยกันกับคุณ มันทำให้ทุกอย่างมีความหมาย”มิเอโกะรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของเขา และจิตใจของเธอเริ่มรู้สึกสบายขึ้น เสียงของเขาทำให้เธอมั่นใจในเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินร่วมกัน“ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยพูดออกไปบ่อย ๆ
หลังจากการเดินเล่นในสวนสาธารณะที่เย็นสบาย ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันไปยังที่จอดรถของเคนชิโร่ เมื่อไปถึง รถยนต์ของเขาเงียบสงบอยู่ใต้แสงไฟจากเสาไฟที่ส่องลอดออกมาจากที่จอดรถ รอยยิ้มของมิเอโกะสะท้อนให้เห็นถึงความสุขเล็กๆ ที่เธอรู้สึกในขณะนั้น ทุกย่างก้าวของพวกเขาดูเหมือนจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวังเคนชิโร่เปิดประตูรถและจูงมือมิเอโกะเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับปิดประตูให้เธออย่างระมัดระวัง ก่อนเขาจะเดินไปขึ้นที่นั่งคนขับ รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากที่จอด และเริ่มขับไปตามถนนที่เงียบสงบ“คืนนี้ดูเหมือนจะมีดาวเยอะมากนะคะ” มิเอโกะพูดขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก ดวงตาของเธอมองออกไปที่ท้องฟ้า ภาพของดาวที่เต็มท้องฟ้าทำให้เธอรู้สึกถึงความเงียบสงบและความเป็นนิรันดร์เคนชิโร่หันมามองเธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “ก็เหมือนกับชีวิตของเราที่มีทางที่ไม่คาดคิด แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความหวังและโอกาส”มิเอโกะหันมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาของเธอเป็นประกายเล็กน้อยจากแสงไฟที่ส่องจากถนน รู้สึกถึงคำพูดนั้นในใจลึกๆรถเคนชิโร่แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านพักของเขาที่อยู่ในพื้นที่ส่วนตัว มีความเงียบสงบและห่างจากความวุ่นวายข
เช้าของวันถัดไปเริ่มต้นอย่างเงียบสงบ บ้านพักของเคนชิโร่เต็มไปด้วยความเงียบที่แทรกผ่านแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เมื่อมิเอโกะตื่นขึ้นจากการนอนหลับ เคนชิโร่ก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา จ้องมองเอกสารหลายๆ ฉบับที่กระจายอยู่บนโต๊ะ ด้วยสายตาที่จริงจังและลึกซึ้งมิเอโกะยืดตัวออกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องครัว ซึ่งเคนชิโร่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เธอแล้ว อย่างไรก็ตาม ความเงียบที่อยู่ในบ้านทำให้เธอรู้สึกถึงความเครียดที่ยังคงลอยอยู่ในอากาศ“คุณคะ...” มิเอโกะเริ่มพูดเบาๆ เมื่อเข้าไปในห้องครัว พร้อมกับยิ้มให้เคนชิโร่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เตา “วันนี้จะเป็นวันที่หนักหน่วงใช่ไหมคะ?”เคนชิโร่หันมามองเธอและยิ้ม “วันนี้เราจะเริ่มต้นการดำเนินการจริงจังแล้วครับ ทุกอย่างต้องดำเนินไปอย่างรอบคอบ”เขามองไปที่นาฬิกาบนผนัง หัวใจของเขาหยุดอยู่ที่เวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและความมุ่งมั่นที่มิเอโกะรู้สึกได้“ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะ” มิเอโกะพูดอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะยิ้มบางๆ ให้กับเคนชิโร่เคนชิโร่รู้สึกถึงความอบอุ่นในคำพูดของเธอ เขาก้าวเข้ามาหามิเอโกะและยกมือขึ้นแตะเบาๆ ที่ไหล่
เช้าวันรุ่งขึ้น ความตึงเครียดยังคงคุกรุ่นอยู่ในอากาศ แม้แต่ในบ้านที่เคนชิโร่และมิเอโกะอาศัยอยู่ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวังและความกังวลทำให้ทุกอย่างช่างช้าไปเสียหมด การเตรียมตัวสำหรับแผนการในวันพรุ่งนี้ทำให้ทุกคนต้องใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างถูกวางแผนไว้อย่างรอบคอบ เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดในห้องรับแขกของบ้านพัก เคนชิโร่ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างกระจกสูงที่มองเห็นวิวเมืองโตเกียวในยามเช้า ขณะที่มิเอโกะเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เขา เคนชิโร่กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของเขาและเริ่มอ่านเอกสารสำคัญต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการสอบสวนมิเอโกะค่อยๆ ยกจานอาหารเช้าเข้ามาใกล้เคนชิโร่และตั้งมันลงบนโต๊ะ "อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ คุณ" เธอกล่าวเสียงเบาๆ โดยยิ้มให้เคนชิโร่เคนชิโร่ยกหน้าขึ้นจากเอกสารและมองไปที่มิเอโกะ สายตาของเขาอ่อนโยน แต่ยังคงเต็มไปด้วยความเครียดและความมุ่งมั่น "ขอบคุณครับคุณ"มิเอโกะนั่งลงที่ข้างๆ เคนชิโร่ เมื่อพวกเขานั่งกินข้าวด้วยกันบรรยากาศในห้องรับแขกยังคงเงียบสงบ และนั่นทำให้มิเอโกะรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างพวกเขา ทั้งสองรู้สึกถึงการอยู่เคียงข้
เช้าวันใหม่ในโตเกียว ที่มูลนิธิ Mamori no Te Shien Zaidan ความตึงเครียดจากการเตรียมการยังคงอยู่ในอากาศ แต่สิ่งที่ต่างออกไปในวันนี้คือความรู้สึกของมิเอโกะที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความสงบลงเล็กน้อยเมื่อได้อยู่เคียงข้างเคนชิโร่ เธอสัมผัสได้ถึงพลังที่แผ่ออกมาจากเขา ซึ่งคอยปลอบประโลมใจของเธออยู่ทุกเมื่อที่เธอรู้สึกสับสนทุกการเคลื่อนไหวในห้องประชุมเต็มไปด้วยความรอบคอบและมีจุดมุ่งหมาย ทั้งเคนชิโร่และมิเอโกะต่างตั้งใจทำให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด วันพรุ่งนี้คือลมหายใจสุดท้ายของแผนการครั้งนี้ ทุกอย่างต้องสำเร็จเคนชิโร่ยืนอยู่ที่หน้าต่างของห้องประชุมใหญ่ มองออกไปยังเมืองที่สวยงาม แต่ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความกังวล และความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับมิเอโกะเดินเข้าไปข้างๆ เขาและยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น "คุณเคนชิโร่ค่ะ... พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เราทำให้ทุกอย่างถูกต้อง"เคนชิโร่หันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ "ผมเชื่อว่าเราจะทำมันได้ ขอบคุณมากครับคุณมิเอโกะ ที่อยู่ข้างๆ ผมตลอดเวลา"มิเอโกะรับรู้ถึงความจริงใจในคำพูดของเขา ความรู้สึกอบอุ่นที่เขามอบให้เธอทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น "ฉันคิ
เสียงฝนที่ตกหนักนอกอาคารยังคงกระหน่ำลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในห้องประชุมของ Mamori no Te Shien Zaidan ซึ่งเป็นสถานที่ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ เสียงของบอดี้การ์ดและการจัดเตรียมต่างๆ เริ่มเงียบลงหลังจากที่ทุกคนมั่นใจในแผนการที่ได้วางไว้แล้ว มิเอโกะนั่งอยู่ข้างๆ เคนชิโร่ มือของทั้งสองคนสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หัวใจของมิเอโกะเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่คาดคิดเคนชิโร่รู้สึกถึงการสัมผัสนั้น เขาหันไปมองมิเอโกะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความรู้สึกที่ลึกซึ้ง "คุณ... คุณจะไม่หนีไปไหนใช่ไหมครับ?"เสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง เขาพูดถึงมันไม่ใช่แค่ในฐานะผู้นำองค์กร แต่ในฐานะคนที่ต้องการการสนับสนุนจากคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดมิเอโกะเงยหน้าขึ้นและมองเขาตรงๆ รอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้าของเธอแสดงถึงความมั่นใจที่มีในตัวเคนชิโร่ "คุณไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ"เสียงฝนที่ตกกระหน่ำเบื้องนอกเหมือนจะเป็นสัญญาณของการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่เคนชิโร่รู้สึกถึงแรงกดดันที่เริ่มท่วมท้นตัวเขา แต่ทว่าเมื่อสายตาของเขาประสานกับมิเอโกะ ความรู้สึกหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจเขา มันคือความอบอุ่นที่แ
บรรยากาศในห้องทำงานของ Mamori no Te Shien Zaidan กลับมาสงบลงอีกครั้งหลังจากการประชุมเสร็จสิ้นไป และตอนนี้มิเอโกะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง กำลังตรวจสอบเอกสารหลายชุดที่วางอยู่ข้างหน้า ในขณะที่เคนชิโร่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างความเงียบถูกทำลายเมื่อเคนชิโร่เปิดปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหนักใจ "คุณมิเอโกะครับ" เขาเริ่มต้นด้วยคำเรียกที่คุ้นเคยแต่แฝงไปด้วยความจริงจังมิเอโกะเงยหน้าขึ้นจากเอกสารและมองไปที่เคนชิโร่ รู้สึกถึงความกังวลในสายตาของเขา "มีอะไรคะ คุณเคนชิโร่?" เธอถามอย่างใส่ใจ ท่าทางสงบและเต็มไปด้วยความพร้อมที่จะฟังเคนชิโร่ยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา "ผมปล่อยธุรกิจที่ไนท์คลับ Yūgen Club ที่เกียวโตไว้นานแล้ว... ไม่ค่อยได้กลับไปดูแลมันเลยช่วงนี้" เขาพูดออกมาเบาๆ และรู้สึกถึงความหนักใจที่ซ่อนอยู่ในคำพูด "ตอนนี้ผมจะไม่ค่อยได้เข้ามาที่มูลนิธิ Mamori no Te Shien Zaidan สักเท่าไรถ้าไม่มีผมในช่วงนี้... คุณจะทำงานคนเดียวไวไหมครับ?"มิเอโกะมองไปที่เคนชิโร่ ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเห็นเขารู้สึกผิดไป เธอวางเอกสารลงและลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเพื่อที่จ
สถานที่: สวนสาธารณะสวนเคียวอิชิวันที่แห่งความหวังได้มาถึงแล้ว สวนสาธารณะเคียวอิชิเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบานและต้นไม้เขียวขจี ไกลออกไปจากเมืองที่เงียบสงบ มันเป็นที่ที่เหมาะสมสำหรับการเริ่มต้นใหม่ และวันนี้มันจะกลายเป็นที่ที่ชีวิตของมิเอโกะจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เคนชิโรเดินจับมือมิเอโกะออกจากร้านคาเฟ่ ก็ชวนมิเอโกะมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านคาเฟ่กันต่อ มิเอโกะนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เคนชิโร่เดินเข้ามาหาเธอและยิ้มอย่างอบอุ่น เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความมั่นคง"มิเอโกะ" เคนชิโร่เรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ "ฉันคิดมานานแล้วเกี่ยวกับเส้นทางของเรา และมันเป็นสิ่งที่ฉันมั่นใจที่สุดในชีวิต"มิเอโกะหันไปมองเขาและยิ้ม "อะไรคะ เคนชิโร่?"เคนชิโร่สูดลมหายใจเข้าลึกและหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า เขาหยุดสักครู่ก่อนที่จะเปิดกล่องออกเผยแหวนเพชรที่สวยงาม "มิเอโกะ... ฉันไม่สามารถจินตนาการชีวิตของตัวเองหากไม่มีคุณ คุณทำให้ทุกอย่างมีความหมายมากขึ้น คุณพร้อมที่จะเดินทางไปกับฉันตลอดไปไหม?"มิเอโกะตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเต็มไปด้วยน้
สถานที่: คาเฟ่ริมแม่น้ำ ซากุระสเตชั่นแสงแดดยามบ่ายทาบทับแม่น้ำโคะระ และท้องฟ้าโปร่งใสทำให้ทุกสิ่งที่อยู่ข้างนอกดูสดใสและเงียบสงบ มิเอโกะนั่งอยู่ที่โต๊ะในคาเฟ่ริมแม่น้ำ ซากุระสเตชั่น พร้อมกับดื่มกาแฟดำที่เธอชื่นชอบ เธอกำลังคิดถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญที่เธอทำเมื่อไม่นานมานี้ การเลือกที่จะไม่เพียงแต่เลือกเส้นทางเดียวในชีวิต แต่เลือกที่จะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทั้งสองทางในมือ—งานและความรักเคนชิโร่เดินเข้ามาในร้าน คาเฟ่ที่มีทั้งการตกแต่งที่อบอุ่นและบรรยากาศที่เงียบสงบเหมาะกับการมานั่งพักผ่อนหลังจากวันที่วุ่นวาย เขายิ้มให้กับมิเอโกะที่นั่งอยู่ตรงมุมข้างหน้าต่าง เธอหันไปมองเขาและยิ้มตอบด้วยความอ่อนโยน"สวัสดีครับ...วันนี้ดูเหมือนคุณจะนั่งพักไปได้นานเลยนะครับ" เคนชิโร่เริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นมิเอโกะยิ้ม "ใช่ค่ะ บางครั้งการนั่งเงียบๆ และคิดถึงบางเรื่องมันทำให้รู้สึกสงบดีค่ะ" เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วมองไปที่ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งเคนชิโร่เห็นท่าทางของเธอและรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง "คุณคิดอะไรอยู่ครับ? ดูเหมือนว่าจะมีอะไรอยู่ในใจมากมาย"มิเอโกะพยักหน้าแล้วถอนหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดต่อ
สถานที่: ร้านกาแฟริมน้ำ, สวนสาธารณะคามากูระเช้าวันใหม่ในคามากูระเต็มไปด้วยแสงแดดที่อ่อนโยนและท้องฟ้าที่ใสสะอาด มิเอโกะยืนอยู่หน้าร้านกาแฟริมน้ำที่เธอเคยมาพบเคนชิโร่หลายครั้ง มันเป็นสถานที่ที่เธอรู้สึกผ่อนคลายและสามารถคิดได้ชัดเจนในช่วงเวลาที่วุ่นวายภายในจิตใจวันนี้มิเอโกะจะต้องตัดสินใจเรื่องใหญ่ที่สุดในชีวิตการทำงานและความรักของเธอ เธอยืนอยู่ที่นี่เพื่อให้เวลาให้ตัวเองคิดก่อนที่จะพบกับเคนชิโร่ และพูดถึงการตัดสินใจที่เธอคิดมานานไม่ไกลจากนั้นเคนชิโร่เดินเข้ามาที่ร้านกาแฟและมองเห็นมิเอโกะยืนอยู่ริมระเบียงมองไปที่ท้องทะเล สภาพแสงแดดยามเช้าทำให้ทุกอย่างดูสวยงามและเงียบสงบ เหมือนกับโลกใบนี้ให้เวลาเธอได้หายใจ และคิดสิ่งที่ต้องการจะทำเคนชิโร่เดินไปใกล้และทักทายเธอ "มิเอโกะ, คุณมาเร็วมากเลยครับ"มิเอโกะหันไปยิ้มให้เขา และเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ความเครียดที่สะสมไว้หลายวันเริ่มลดลงไป "ใช่ค่ะ ฉันอยากมาให้ตัวเองมีเวลาคิดอะไรหลายๆ อย่าง"ทั้งสองนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างของร้านกาแฟที่มองออกไปเห็นวิวทะเลที่เงียบสงบในตอนเช้า เคนชิโร่เปิดการสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "คุณยังรู้สึกไม่แน่ใจใช่ไหมครับ
สถานที่: อาคารสำนักงานมิเอโกะ, ชายหาดคามากูระหลังจากที่มิเอโกะได้รับคำปลอบใจจากเคนชิโร่ในสวนสาธารณะยูโนะ สองวันที่ผ่านมาชีวิตของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามที่ค้างคาใจ เธอได้กลับไปที่บริษัทและพยายามโฟกัสกับงานมากขึ้น แต่ทุกอย่างยังคงไม่ง่ายดาย เพราะเธอยังคงรู้สึกถึงการแบ่งแยกระหว่างการทำตามความฝันในอาชีพการงานและการเลือกชีวิตส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความรักและความสัมพันธ์วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของมิเอโกะ เพราะเธอต้องทำการตัดสินใจเรื่องใหญ่ในงานที่เธอทำอยู่กับโครงการสำคัญที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของบริษัทได้ แต่การตัดสินใจในเรื่องนี้กลับไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเพราะมันเกี่ยวข้องกับคำถามที่ยากเกี่ยวกับความสำเร็จและความรักมิเอโกะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในอาคารสำนักงานของบริษัท ท่ามกลางกองเอกสารที่ซ้อนกันอยู่ เธอรู้สึกเหมือนมีโลกทั้งใบถล่มใส่ตัวเอง เมื่อเธอต้องรับผิดชอบในโครงการใหญ่ที่สามารถกำหนดทิศทางอนาคตของบริษัท แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกที่ตึงเครียดจากความสัมพันธ์ส่วนตัวกับเคนชิโร่ยังคงตามหลอกหลอนเธอโทโมโกะก้าวเข้ามาในห้องทำงานของมิเอโกะด้วยท่าทางที่จริงจัง "มิเอโกะคะ ว
สถานที่: สวนสาธารณะยูโนะในโตเกียวเมื่อมิเอโกะกลับมาถึงบริษัทในตอนเย็น ความรู้สึกที่ยังค้างอยู่จากการสนทนากับเคนชิโร่ในร้านอาหารริมทะเลคามากูระยังคงตามหลอกหลอนเธอ การตัดสินใจในชีวิตที่เธอต้องทำกำลังกลายเป็นเรื่องที่ยากขึ้นทุกที แต่สิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจกลับไปที่บริษัทก็เพราะไม่อยากให้ปัญหาที่เกิดขึ้นในบริษัทลุกลามไปมากกว่านี้ทุกครั้งที่เธอพยายามทิ้งปัญหานี้ไปสักพักหนึ่ง ความกดดันก็ยังคงกลับมารบกวนใจอยู่ดี เหมือนกับเงาที่ไม่สามารถหลบหนีไปได้ เธอรู้ว่าเธอจะต้องพบกับมันในอนาคตอันใกล้ และความไม่มั่นใจในเส้นทางชีวิตของเธอก็ยิ่งทำให้ความเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในระหว่างการประชุมที่บริษัท โทโมโกะเริ่มพูดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับโครงการใหญ่ของพวกเขา ความเครียดและความวิตกกังวลในตัวมิเอโกะเพิ่มขึ้นเมื่อได้ยินรายละเอียดของปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข ปัญหานี้เป็นสิ่งที่มิเอโกะรู้ดีว่าเธอจะต้องแก้ไข แต่คำถามที่ยังค้างในใจเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา"มิเอโกะค่ะ เราต้องการคุณในการตัดสินใจเรื่องนี้" โทโมโกะพูดด้วยน้ำเสียงเครียด "ถ้าเราไม่รีบแก้ไข ปัญหานี้จะยิ่งซับซ้อนและอาจส่งผลกระ
สถานที่: ร้านอาหารริมทะเลคามากูระหลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความคิดในคาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะ มิเอโกะรู้สึกถึงแรงกดดันจากการตัดสินใจที่ต้องเผชิญในชีวิตของเธอ แม้ว่าเคนชิโร่จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่เธอก็ยังคงมีคำถามในใจเกี่ยวกับอนาคต ความไม่แน่นอนของเส้นทางที่เธอเลือกเดินยังคงเป็นภาระที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้วันต่อมา เคนชิโร่ได้พามิเอโกะไปยังร้านอาหารริมทะเลคามากูระ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาชื่นชอบมากที่สุดที่หนึ่ง สถานที่แห่งนี้มองเห็นทะเลที่เปิดกว้างและท้องฟ้าที่กว้างไกล บรรยากาศสงบและร่มรื่น เหมาะกับการพูดคุยและทำความเข้าใจชีวิตในมุมมองใหม่ร้านอาหารมีพื้นที่กลางแจ้งที่มองเห็นวิวทะเลและยังมีกลิ่นของเกลือทะเลที่ลอยมาจากข้างๆ เมื่อทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นคลื่นทะเลที่กระทบชายหาด มิเอโกะรู้สึกถึงความสงบและสดชื่นที่เริ่มเข้ามาในใจเธอ แม้ว่าจะยังคงมีคำถามที่ติดค้างในใจ"คุณรู้ไหมคะว่าเมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าความสำเร็จในชีวิตคือการมีทุกอย่างที่อยากได้ แต่พอได้ลองใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและความรับผิดชอบ ทุกอย่างมันกลับดูซับซ้อนเกินไป" มิเอโกะเริ่มพูดอย่างเปิดใจ ขณะที่เธอสังเ
สถานที่: คาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะหลังจากวันที่เต็มไปด้วยความท้าทายในการทำงาน มิเอโกะพบว่าเธอต้องการเวลาเพื่อฟื้นฟูจิตใจและพักผ่อนจากความเครียดจากธุรกิจที่ต้องรับผิดชอบ วันนั้นเธอได้ตัดสินใจโทรหาคนที่เธอรู้สึกว่าอาจเป็นแหล่งของความสงบ—เคนชิโร่ หลังจากที่ได้พูดคุยกันในวันก่อนหน้า เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังเติบโตขึ้นทีละเล็กทีละน้อยทั้งสองตกลงที่จะพบกันที่คาเฟ่ริมแม่น้ำสุมิดะ สถานที่ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศสงบและสวยงาม ตลอดทั้งเส้นทางการเดินจากสำนักงานไปยังคาเฟ่ มิเอโกะรู้สึกถึงความตึงเครียดในตัวเองที่เริ่มคลายลงเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นเคนชิโร่ยืนรอที่มุมหนึ่งของคาเฟ่ เขาดูสงบและมั่นคงเช่นเคย รอยยิ้มของเขาทำให้ความเครียดที่สะสมมาทั้งวันเริ่มลดลง"สวัสดีครับ" เคนชิโร่ทักทายมิเอโกะด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่เขาเชิญให้เธอนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นทัศนียภาพของแม่น้ำสุมิดะที่ไหลเอื่อยๆ และท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีไปในยามเย็น"สวัสดีค่ะ" มิเอโกะยิ้มตอบและนั่งลงอย่างสบายๆ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟที่เสิร์ฟให้ขึ้นมาดื่ม "วันนี้วันยาวจริงๆ ค่ะ รู้สึกเหมือนทุกอย่างต้องการความสนใจพร้อมๆ กัน"เคนชิโ
สถานที่: สวนริมน้ำซุมิดะ, โตเกียวฤดูใบไม้ผลิเริ่มแสดงตัวตนผ่านความสดใสของดอกซากุระที่เบ่งบานสะพรั่งรอบๆ สวนริมน้ำซุมิดะในกรุงโตเกียว เสียงน้ำที่ไหลเย็นผ่านหินในลำธารได้สร้างบรรยากาศอันสงบเงียบ ท่ามกลางสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน มิเอโกะและเคนชิโร่เดินเคียงข้างกันท่ามกลางดอกซากุระที่กำลังผลิบาน สองคนต่างรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่มีคำพูดใดสามารถแทนที่ได้ การเดินในสวนแห่งนี้เต็มไปด้วยความสงบจากธรรมชาติที่ล้อมรอบพวกเขา ทั้งสองยิ้มให้กันโดยไม่ต้องพูดอะไร ตลอดระยะทางที่เดินไปด้วยกัน พวกเขาก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดคุยมาก เพราะความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังเติบโตขึ้นในรูปแบบที่เงียบสงบและมั่นคง“คุณเคยคิดไหมครับว่า... อะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต?” เคนชิโร่ถามเสียงเบา ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ต้นซากุระที่กำลังผลิบานอย่างงดงาม "บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตมันไม่แน่นอน เราไม่อาจจะรู้ได้ว่าความท้าทายใหญ่ๆ จะมาเมื่อไหร่"มิเอโกะหันมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ "ชีวิตทุกชีวิตมีอุปสรรคค่ะ แต่เราผ่านมันมาได้แล้วหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่เหรอคะ? ดังนั้น ถ้าเรายังอยู่ข้างกัน เราก็จะเอาชนะทุกอุปสรรคที่ขว
ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิที่อากาศเริ่มเย็นขึ้นเพียงเล็กน้อย ภูมิทัศน์ของกรุงโตเกียวเต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังเบ่งบานอยู่ริมถนน ขณะที่มิเอโกะและเคนชิโร่เดินเคียงข้างกันในสวนสาธารณะใกล้แม่น้ำสุมิดะ เสียงของน้ำที่ไหลกระทบกับหินในลำธารทำให้บรรยากาศรอบๆ เป็นไปอย่างสงบเงียบ ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างไม่มีคำพูดมากมาย แต่ความเงียบนี้กลับเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดในตอนนี้ การอยู่เคียงข้างกันในช่วงเวลานี้ทำให้รู้สึกถึงความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อนๆ เมื่อแสงแดดอ่อนๆ เริ่มลอยเหนือขอบฟ้า เคนชิโร่และมิเอโกะยังคงเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ มือของเคนชิโร่ล้วงในกระเป๋ากางเกง ขณะที่มิเอโกะเดินเคียงข้างเขาด้วยท่าทางผ่อนคลาย แต่ภายในใจทั้งคู่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน“คุณรู้ไหม... มีบางครั้งที่ผมคิดว่าเราอาจจะต้องพบเจอกับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ในอนาคต” เคนชิโร่พูดเสียงเบา ขณะที่มองไปที่ต้นซากุระที่เริ่มผลิบาน “ชีวิตคู่มันไม่ง่ายเลย แต่ผมก็มั่นใจในสิ่งที่เรามี”มิเอโกะยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา "เราผ่านอุปสรรคมามากมายแล้วค่ะ คุณไม่คิดว่าเรามีความสามารถที่จะเผชิญห