บททั้งหมดของ บุตรทั้งโหดทั้งบ้าทว่าน่าสนใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

“อย่ามัวแต่ใจลอยอยู่สิยัยหนู รีบกินเนื้อเร็วเข้า หลังจากกินเนื้อมื้อนี้แล้ว เจ้าจะก็ไม่ใช่ลูกสาวของครอบครัวนักล่าที่ยากจนอีกต่อไป แต่จะเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ของจวนโหว” “กินเถิด กินเถิด เป็นของเจ้าทั้งหมด เจ้ากินได้อย่างเต็มที่ จากนี้ไปท่านพ่อของเจ้าก็จะไม่ตีเจ้าอีก” “แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเรา แต่เราก็หวังเสมอว่าเจ้าจะสามารถมีชีวิตที่ดี” “ยัยหนูรีบกินเถิด นี่เป็นมื้อสุดท้ายของชาตินี้ที่เราจะนั่งร่วมโต๊ะกินอาหารด้วยกันแล้ว...” หลี่เถี่ยหนิวกับฟางชุ่ยฮวาต่างคนต่างพูดกันคนละประโยค แสดงความรักอย่างลึกซึ้ง น้ำตาไหลอย่างอาลัยอาวรณ์ เหลือเพียงจะกอดเซี่ยเหยาฮวาร้องห่มร้องไห้แล้ว มุมปากของเซี่ยเหยาฮวากระตุกเล็กน้อย ในใจของนางมีเพียงเจตนาฆ่าเท่านั้น ชาติที่แล้ว นางก็คือซาบซึ้งใจกับคำพูดโกหกของสามีภรรยาตระกูลหลี่ และลืมความจริงที่ว่าสามีภรรยาคู่นี้เป็นคนชั่วร้ายไป ถูกพวกเขาลวงหลอกให้กินน้ำแกงที่ได้ใส่ยาสลบลงไป หลังจากที่นางหมดสติไป สามีภรรยาตระกูลหลี่ก็ปล่อยให้หลิวต้าจู้ อันธพาลในหมู่บ้านเข้าไปในห้องของนาง เมื่อถึงเวลาที่คนของตระกูลเซี่ยมาถึง นางก็ถูกทรมา

“จวนหยงหนิงโหวมีความผิดปกติหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”จวนหยงหนิงโหวมีความผิดปกติหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด แต่น่าสนใจมาก โดยเฉพาะคุณหนูตัวจริงในนั้นที่กำลังจะกลับมายังเมืองลั่วจิงร่างของหรงเจิ้งอยู่ภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวล แววตาของเขาเย็นเยือก “แม่นางน้อยอายุสิบเจ็ดปีที่ไม่เคยออกจากหมู่บ้านหลิงสุ่ยมาก่อน ทว่ากระบวนท่าการต่อสู้ของนางกลับเหมือนกับเหล่านักฆ่าที่ปรากฏตัวขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจ้าว่ามันน่าสนใจมากไม่ใช่หรือ? ”ดวงตาของเสิ่นหยูเย็นเยือกทันที “ฝ่าบาท ข้าน้อยจะไปกำจัดนางเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ! ”“เจ้าจะไม่รอดเกินยี่สิบกระบวนท่าของนาง อย่าไปทำให้ตัวเองขายหน้าเลย”เสิ่นหยูไม่เชื่อ แต่คำพูดจากปากของหรงเจิ้ง เขาก็จำเป็นต้องเชื่อนายกับบ่าวสองคนพูดคุยกันอีกไม่กี่คำ สุดท้ายก็เหลือบมองไปทางบ้านตระกูลหลี่พร้อมกัน จากนั้นก็หายลับไปในค่ำคืนอันมืดมิดรุ่งสางแล้วไม่นานก็มีเสียงดังเอะอะมาจากนอกประตูตระกูลหลี่ขบวนของแม่นมหวังออกเดินทางจากเมืองลั่วจิง เดินทางข้ามวันข้ามคืนกว่ายี่สิบวันถึงจะมาถึงหมู่บ้านหลิงสุ่ย ในเวลานี้ทั้งเหนื่อยล้าและหิวโหย เดิมทีคิดว่าหลังจากมาถึงบ้านตระกูลหลี่แล้วจะได้กิ

แม่นมหวังสั่นไปทั้งตัวในที่สุดนางก็รู้ว่าบนตัวของเซี่ยเหยาฮวามีอะไรแปลกแล้ว!หญิงสาวบ้านนอกที่เติบโตมาด้วยการถูกเฆี่ยนตีดุด่า นางควรจะเป็นคนขี้ขลาด ไม่มั่นใจ หวาดกลัวจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่น่าใช่คนที่สงบ เยือกเย็น กระทั่งเย็นชาเช่นนี้!แม่นมหลี่เป็นคนโง่เขลามาตลอด ล้มครั้งหนึ่งแล้วตายไปก็ใช่ว่าจะไม่ยุติธรรม แต่นางที่ภาคภูมิใจว่าตนเองเป็นคนรอบคอบ แต่กลับเหมือนตาบอดไปเสียอย่างนั้น ไม่สามารถสังเกตเห็นความผิดปกติของนางเลยแม้แต่น้อย ในหัวของนางปรากฏภาพรูเลือดกลางหน้าผากของแม่นมหลี่ขึ้น แม่นมหวังรู้สึกแค่ว่าวันตายของตัวเองมาถึงแล้ว“แม่นมหวัง? ”แม่นมหวังเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้นทันที “ข้าน้อยอยู่นี่เจ้าค่ะ! ”“ท่านแม่ของข้าชอบกินลูกอมกุ้ยฮวา ขนมดอกสาลี่และขนมนุ่ม ๆ หวาน ๆ ทั้งหมด น่องไก่ ขาหมูก็ขาดไม่ได้ นางร่างกายไม่ดี ไม่สามารถเดินทางรีบเร่งได้ นอนก็ต้องนอนพักโรงเตี๊ยมดี ๆ ใช่แล้ว นางชอบพูดคุย ต่อจากนี่ตลอดทางเจ้าก็คุยคลายความเบื่อกับนางด้วยแล้วกัน”แม่นมหวังเงยหน้าขึ้นทันที นี่คือนางรอดตายแล้วจริง ๆ หรือ?เซี่ยเหยาฮวาหัวเราะเบา ๆ ออกมา “การตายของแม่นมหลี่เป็นเพียงอุบัติเ

ชายคนนั้นก้าวเข้ามาจากด้านนอกอย่างรวดเร็ว “ตอนที่ผู้เฒ่าถังบอกในจดหมายว่าเจ้าเอาแต่ใจหยาบกระด้างข้ายังไม่เชื่อ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เพียงหยาบกระด้างเท่านั้น ยังไร้ความเคารพต่อผู้ใหญ่อีกด้วย! เจ้าแสดงท่าทีเช่นนี้กับท่านแม่! หลี่ม่านเฉา! การอบรมสั่งสอนของเจ้าไม่มีเลยหรือไง? ! ”เซี่ยเหยาฮวาจ้องมองชายที่เข้าด้วยสายตาเย็นเยียบ “เจ้าเป็นใคร? ”“ข้าคือซื่อจื่อของจวนโหวหย่งหนิง! และก็ยังเป็น——”“ดังนั้น ซื่อจื่อผู้สูงศักดิ์ ท่านกำลังจะมาพูดถึงการอบรมสั่งสอนกับคนที่กินไม่อิ่มสวมไม่อุ่นตั้งแต่เด็กอย่างนั้นหรือ? ” ในฐานะบุตรีฮูหยินเอกของจวนโหว กินไม่อิ่มสวมไม่อุ่น นี่มิเท่ากับตบหน้าจวนโหวหย่งหนิงหรือ?สีหน้าของเซี่ยเหวินเสวียนบูดบึ้งไม่สู้ดีทันที แต่เขาก็สงบลงได้ในเวลาไม่นาน “เรื่องในตอนนั้นก็ไม่ใช่ความผิดของท่านแม่! นางเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ! ไม่มีใครเจตนาให้เป็นเช่นนั้น! อีกทั้งเมื่อรู้ที่อยู่ของเจ้าแล้ว ท่านแม่ก็เอาแต่โทษตัวเองตลอดเวลา! ถ้าไม่เพราะสุขภาพของท่านแม่ไม่อำนวย ไม่สามารถทนกับการเดินทางยาวไกลได้ ท่านแม่ก็อยากไปรับเจ้ากลับมาด้วยตนเองด้วยซ้ำ! เจ้าไม่เพียงไม่รู้จักข

เซี่ยหมิงจูไม่ทันระวัง ถูกลากจนเซไปเซมา หากไม่ใช่เพราะเซี่ยเหวินเสวียนมือเร็วคว้าตัวนางไว้ทัน นางคงล้มลงขายหน้าผู้คนไปแล้วแม้กระนั้น ปิ่นปักผมบนศีรษะของนางก็เบี้ยวแล้ว ดูแล้วค่อนข้างไม่น่ามองเซี่ยเหวินเสวียนเตะไปที่ฟางชุ่ยฮวาทันที “เจ้าเป็นใครกัน คนอย่างเจ้าก็คิดว่าจะมาแตะต้องหมิงจูแม้แต่ปลายเล็บหรือ? ! ”พูดพลางสะบัดมือจะตบหน้าเซี่ยเหยาฮวา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว หากเจ้ารังแกหมิงจูอีกครั้งจะได้เห็นดีกัน——อ๊า! ”เซี่ยเหยาฮวาเอียงหน้าหลบหัวเล็กน้อย และตบหน้าเขากลับไปสองครั้ง “นี่คือของขวัญที่ข้ามอบให้กับเซี่ยหมิงจู ของขวัญชิ้นนี้รับหรือไม่รับนางก็ไม่สามารถพูดเองได้หรือ เจ้าจะมายุ่งอะไร? ทำไม นางพูดไม่ได้ เป็นเศษสวะที่ดูแลตัวเองก็ไม่เป็นหรือไง? ! ”เสียงตบดังชัดเจน ก็ทำให้ทั้งห้องเงียบสนิท และตอนที่คำว่า “เศษสวะ” ดังขึ้นก็ดังก้องราวกับฟ้าร้องฟางชุ่ยฮวาหลับตาไม่กล้าเอ่ยพูดเหล่าคนรับใช้ต่างอุทานในใจว่ากล้ามากจริง ๆ พากันเบิกตากว้าง ไม่กล้าหายใจดังเซี่ยหมิงจูอยากจะฆ่าฟางชุ่ยฮวากับเซี่ยเหยาฮวาตรงนั้นเลยนางเกิดใหม่พร้อมความทรงจำจากชาติที่แล้ว ก็ควรจะราบรื่นกว่าชาติที่แล้วไหม? ทำไม