บททั้งหมดของ สามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว : บทที่ 11 - บทที่ 20

จิ่งหลัวคุนแบกเนี่ยหยวนซูขึ้นสะพานหินโค้ง ยามนั้นสภาพอากาศแปรปรวนอย่างหนัก ฟ้าที่ดูเหมือนไร้เมฆหนาทึบพลันมีก้อนสีดำทะมึนปรากฏให้เห็น สายลมพัดแรงหอบกลิ่นหอมของต้นไม้ใบหญ้ากระทบร่างเนี่ยหยวนซู“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ข้าเดินเองได้”“แต่ข้าพาเจ้าเดินย่อมดีกว่า!”คนตัวโตบอกและยังทำเสียงขรึม ติดจะโหดและดุดันเช่นเดิม“ไฉนข้าต้องเชื่อฟังท่าน เมื่อมิใช่ทหารหรือลูกน้อง แม้แต่เป็นสตรีที่มีป้ายแขวนคอในค่ายทหาร”น้ำเสียงนางดังสูง ๆ ต่ำ ๆ คำพูดก็เสียดแทงหัวใจเขา“หาญกล้าแต่งเข้าจวนจิ่ง ย่อมเป็นคนของสกุลจิ่ง ดังนั้นสมควรได้รับการอบรมจากหลัวคุน”“คนเผด็จการ!”ชายหนุ่มหยุดสืบเท้าไปเบื้องหน้า เสียงเขาดังกังวาน ชวนให้นางขนลุกโดยแท้ “สามเชื่อฟัง สี่จรรยา...เรื่องนี้ เจ้าเคยล่วงรู้หรือไม่ หากไม่เคยร่ำเรียน ข้าย่อมต้องสอนให้จดจำ ต่อไปจะได้ไม่แสดงความโง่เขลาจนข้าต้องขายหน้าผู้อื่น!”“เมื่อก่อน ข้าไม่คิดว่าต้องเป็นภรรยาของใคร การแต่งเข้าจวนจิ่ง เพราะเป็นประสงค์ของไทเฮากับฮ่องเต้ ที่อยากช่วยกู้หน้าตาและชื่อเสียงของท่านแม่ทัพที่นับวันดิ่งลงเหวนรกให้พอจะยืนหยัดในสังคมได้!” เมื่อนางเอ่ยจบ หญิงสาวก็ใจหาย ด้วยถูกจับให้ยื

เนี่ยหยวนซูยิ้มหยัน โลกที่จากมานางมักมีนิสัยหน้ามืดตามัวเห็นคนหล่อแล้วมั่นใจว่าพวกเขาคงเป็นบุรุษแสนดี คือพระเอกในนิยายรัก ซึ่งมีฉากจบสมหวัง หากความจริงกลับต้องช้ำใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นางไม่เคยถูกทำร้ายร่างกาย อาจมีแผลในจิตใจอยู่บ้าง ซึ่งรักษาไม่นานก็ลุกขึ้นได้ด้วยสองขาของตนทว่าเมื่ออยู่ในโลกคล้ายจีนโบราณ กลับกลายเป็นว่าถูกผู้ชายที่มีอำนาจในมือ เป็นคนสมองกลวง ทำทุกอย่างเพื่อสนองอารมณ์ร้าย ๆ ของตน นางไม่แปลกใจหรอกที่ซ่งหยูชุนและจิ่งป๋อจะมองจิ่งหลัวคุนเป็นปีศาจหรือมัจจุราช เนื่องจากเขาเป็นเช่นนี้ อำมหิตและยังมักใช้กำลังเหนือเหตุผลใด ๆ จนทั้งจวนจิ่งปั่นปวน อยู่อย่างไม่สงบสุขเมื่อเขากลับมาจากการออกศึกสงครามยามนี้นางหายจากการเพ้อ แม้ในปากจะมีกลิ่นคาวจัด นางไม่ได้สนใจ สิ่งที่อยากสะสางกับบุรุษตรงหน้าสำคัญยิ่งกว่า ร่างนางสั่นอยู่สักหน่อย ขอบตาผะผ่าวร้อน น้ำตาเอ่อคลอหน่วย ถ้าจะบอกว่านางกลัวเขา ฝันไปเสียเถอะ นางโกรธตัวเองต่างหาก ที่ยามนี้ไม่มีมีดสักเล่ม ไม่อย่างนั้นคงได้แทงที่หน้าอกข้างซ้ายเขาแล้วกดให้มันทะลุถึงหัวใจ“อาซู...ได้ยินคำถามของข้าหรือไม่...เกลียดข้าถึงเพียงนั้นหรือ...และต้องทำอย

ในยุคสมัยที่เนี่ยหยวนซูมาอยู่ในร่างนี้ แคว้นเฉิงโจวติดต่อกับต่างชาติทั้งทางน้ำ ทางบก เรียกได้ว่าเมืองหลวงเป่ยตูในช่วงเวลานั้นมีผู้คนหลากหลายสัญชาติ แม้จะสื่อสารต่างภาษากัน ทว่าพอจะรู้ความหมายได้มิยาก อีกทั้งมีล่ามคอยแปลภาษาด้วย บางคนในเมืองหลวงพูด อ่านและเขียนภาษาชาติอื่นได้ด้วย เนื่องจากยุคสมัยดังกล่าวมีสำนักศึกษาที่ก้าวหน้า พร้อมหมอสอนศาสนาที่เข้ามาตั้งหอการแพทย์พร้อมสอนภาษาและเผยแผ่ความเชื่อของตนเหนืออื่นใด สิ่งที่ทุกคนต้องการคือทองคำที่ใช้เป็นการตกลงแลกเปลี่ยนสินค้า มากกว่าเงินของสกุลใดสกุลหนึ่งเนี่ยหยวนซูได้เห็นทั้งชาวเผ่าจากพื้นที่สูง คนเถื่อนจากดินแดนทะเลทรายพวกผมทอง ตาน้ำข้าว กลุ่มคนที่มาจากแดนอาทิตย์อุทัยซึ่งมีหน่วยอารักขาเป็นนินจา คนค้าขายโสม รวมถึงชาวสยาม นางย่อมตื่นเต้นและคิดว่าชีวิตที่สองนี้ได้เกิดใหม่ช่างคุ้มค่า ซึ่งถูกต้องแล้วที่นางได้เป็นลูกสาวเจ้าบ้านเนี่ย และนางจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ให้เกิดผลหลังจากได้ใช้เวลาอยู่กับหญิงสูงวัยซึ่งก็คือท่านย่าของนางเกือบสามวันเต็ม ๆ เนี่ยหยวนซูก็อยากเปิดหูเปิดตาพร้อมสำรวจสินค้าเครือข่ายสกุลเนี่ย แต่เดิมที่มาอาศัยร่างนี้ นางคิดแต

คณะเฉิงอ๋อง หรือฮ่องเต้แคว้นเฉิงโจวบุกป่าเข้ามาในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ โดยมีจุดประสงค์คือตามหาสัตว์ปีกที่เขาต้องการนำไปเลี้ยงเพื่อเสริมบารมีคู่บัลลังก์ครั้งนี้ฮ่องเต้เฉิงโจวออกล่าสัตว์ป่าด้วยตนเอง พระองค์ต้องการจับเป็นนกชิงเหนี่ยวที่มีขนสีขาว ซึ่งบนศีรษะของมันด้านบนสุดดูคล้ายมีเครื่องประดับสีแดงครอบอยู่ ทั้งงดงามแลเห็นแต่ไกล ขนาดตัวเท่ากับทารกแรกเกิด และเป็นนกที่ใช้ชีวิตในถ้ำสูงประวัติของนกชนิดนี้คือ หากผู้ใดสามารถจับได้ครบสามตัว คนผู้นั้นจะยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า เนื่องจากนกชิงเหนี่ยวคือตัวแทนของ นรก สวรรค์ และดินแดนมนุษย์เมื่อเข้าวันที่สามได้เกิดเหตุไม่คาดฝัน จนเกือบทำให้แคว้นเฉิงโจวเกือบต้องเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่ นั่นเป็นเพราะพวกนายพรานและหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ถูกเสือดำทำร้ายเสียชีวิตไปหลายสิบคน เฉิงอี้หลางก็ถูกตะบบที่หลังมือจนเป็นแผลฉกรรจ์ และนั่นทำให้เขาบ้าเลือดอยากเอาชีวิตเสือดำให้จงได้ สุดท้ายเฉิงอี้หลางได้พลัดหลงเข้าไปในป่าลึก เดือดร้อนจิ่งหลัวคุนที่ติดตามมาด้วยต้องเข้าไปให้ความช่วยเหลือทว่าทั้งหมดกลับเป็นแผนร้ายที่มีคนวางกลอุบายเอาไว้ เพื่อลวงให้ฮ่องเต้หนุ่มติดกับดัก“มีผู้

อ้ายเหมยที่ช่วงนี้ทำตัวเป็นนกพิราบสื่อสารก้าวมาใกล้ ๆ เชามี่และเอ่ยอย่างมีท่าทีลับลมคมนัยว่า “นายหญิงเชา ดูเหมือนคนของเราที่แฝงตัวอยู่ในเรือนไท่ฮูหยิน เข้าใกล้ความจริงแล้วเจ้าค่ะ มินานคงหาของพวกนั้นพบ คราวนี้เราคงจัดการพวกนั้นให้อยู่ใต้ฝ่าเท้านายหญิงของบ่าวได้เสียที”“อย่าเพิ่งกระโตกกระตาก ข้าบอกแล้วเมื่อหลักฐานมีพร้อม ข้าถึงจะเปิดโปงทุกอย่าง แต่ตอนนี้เราต้องอยู่ในจวนจิ่งให้ได้อย่างปลอดภัยและอดทนเข้าไว้ ซึ่งข้าคงต้องแสดงตัวเป็นอนุคนโปรดของท่านแม่ทัพให้สมบทบาท”อ้ายเหมยพยักหน้าตามที่เชามี่กล่าว แต่อดสงสัยไม่ได้“แต่...สภาพท่านแม่ทัพตอนนี้ อย่าหาว่าบ่าวแช่งเลยนะเจ้าคะ นอนติดเตียงมาหลายวัน และเกอสวินก็วิ่งเข้าวิ่งออก คอยดูแลเกือบทุกอย่าง หากเกิดเรื่องร้ายแรง ฝ่ายเราจะทำอย่างไร ตัวนายหญิงเชาก็ยังไม่มีทายาท...สืบสกุลจิ่ง”“ฮึ จะยากอะไร ข้าต้องมีทายาทของท่านแม่ทัพในท้องให้ได้ อีกอย่าง สิ่งที่ข้าอยากรู้ก็คือนังจิ้งจอกเก้าหางใช้เล่ห์กลต่ำทรามอันใดในคืนเข้าหอกับท่านแม่ทัพ ถึงได้อยู่กันยาวนานจนรุ่งสาง ที่สำคัญหากมันเกิดตั้งครรภ์ ข้าคงรับมือยาก”“นายหญิงเชาอย่าลืมสิเจ้าคะ ตั้งครรภ์ได้ก็สามารถแท