All Chapters of สามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว : Chapter 21 - Chapter 30

ศาลาหลังดังกล่าวซ่อนอยู่หลังบ่อน้ำพุร้อน เนี่ยหยวนซูตั้งใจนัดจิ่งหลัวคุนมาที่นี่ นางอยากสร้างข่าวดังให้แก่ตน ด้วยรู้ว่ายามนี้ไทเฮาหรือปาอิงเหรินพำนักอยู่ที่นี่เกือบครึ่งเดือนแล้วเพื่อถือศีลกินเจ โดยเป็นคำเชิญของหวังเจิ้นซือไท่ดังนั้นจะมีสิ่งใดเล่าที่ทำให้เนี่ยหยวนซูได้พบต้นเหตุที่ทำให้นางต้องแต่งงานกับแม่ทัพหนุ่ม และการปรากฏตัวให้อยู่ในสายตาไทเฮาย่อมเป็นสิ่งที่ดี ฝ่ายนั้นอย่างไรก็ต้องอยากรู้อยากเห็นว่านางกับจิ่งหลัวคุนยังมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันหรือไม่ และจากการคาดคะเนของหญิงสาว นางมั่นใจว่าปาอิงเหรินต้องการได้กำลังพลของสกุลจิ่งมาอยู่ในกำมือตน นอกจากนั้นก็หาทางบีบสกุลเนี่ยให้ตกเป็นเครื่องมือ เพื่อนางจะได้เสวยสุขบนกองเงินกองทองซึ่งจริง ๆ แล้ว หญิงสาวไม่ได้มีเจตนาก่อกวนจิ่งหลัวคุนหรือปั่นหัวให้เขากลายเป็นหมาบ้า เมื่อรู้ว่าเขาบาดเจ็บเพราะรับลูกเกาทัณฑ์แทนฮ่องเต้ก็สงสาร แต่นั่นไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้กระทำหยาบคายและป่าเถื่อนกับนาง อย่างไรลาโง่ก็ต้องได้รับบทเรียนก่อนที่นางจะได้หนังสือหย่าขาดจากเขาศาลาดังกล่าวเงียบสงบ และน้ำพุร้อนบริเวณนี้ก็ไม่อนุญาตให้คนทั่วไปเข้ามาได้ ซึ่งนอกจากเอ

ร่างสูงใหญ่ยืนจัดเสื้อผ้าของตนด้วยสีหน้ายุ่งอยู่สักหน่อย และเขาต้องยอมรับว่าจิ่งหลัวคุนไม่เคยประหม่าเท่านี้มาก่อน นั่นเป็นเพราะเขาสูญเสียความมั่นใจ ว่ากันตามตรงหากให้ออกรบหรือกรำศึกหนักเจ็ดวันเจ็ดคืน เรื่องเหล่านั้นย่อมง่ายกว่าการทำในสิ่งที่เข้าใจยาก เช่น ตามง้อฮูหยินใหญ่กลับจวนตั้งแต่เด็กเขาถูกฝึกฝนอย่างหนัก เรียกได้ว่า ขี่ม้า จับดาบตอนอายุเพียงห้าขวบ หลังจากมารดาเสียชีวิตก็ถูกส่งตัวเข้าวังหลวงให้เป็นสหายกับรัชทายาท ซึ่งเด็กคนหนึ่งที่แทบไม่ได้ความรักที่แท้จริงจากผู้ใด ต้องอยู่ในสังคมวังหลวงที่ผู้คนนั้นมีแต่เขี้ยวเล็บ มองเพียงผลประโยชน์เป็นหลัก อีกทั้งทุกวันเขาต้องพบเจอความตายหลากหลายรูปแบบดังนั้นวังหลวงก็คือสถานที่ฝึกให้เขาเป็นคนใจตายด้าน เผด็จการ บ้าอำนาจ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอด ในขณะเดียวกันเขาก็ได้รับมอบหมายจากคนผู้หนึ่งให้แสดงเป็นเฉิงอี้หลาง หรือก็คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนั่นเอง สิ่งนี้ทำให้จิ่งหลัวคุนถูกใช้งานลับ ๆ หรือเรื่องเสี่ยงอันตรายหลายหน รวมถึงการแต่งงานกับเนี่ยหยวนซูในครั้งนี้ด้วย“ข้าดูดีแล้วใช่หรือไม่ เกอสวิน”เด็กหนุ่มมองเจ้านายตน และตอบว่า “บ่าวเชื่ออย่าง

ทั้งคู่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อกันอยู่เกือบชั่วเวลาหนึ่งก้านธูปดับ ในตอนนั้น เนี่ยหยวนซูยอมรับว่านางดื่มย้อมใจตนหนักไปหน่อย จนออกอาการยิ้มเรี่ยราดและมองคนตัวโตด้วยสายตาหวานเชื่อมฝ่ายจิ่งหลัวคุนเปิดกล่องไม้ที่นำติดตัวมาด้วย ข้างในคือของแทนใจที่อยากมอบให้เนี่ยหยวนซู“เจ้าบอกว่าชอบสีเขียว เรื่องนี้น่าประหลาดใจสักหน่อย เท่าที่รู้ สีขาวและสีเหลืองเป็นสีโปรดเจ้าเสมอมา กระนั้นนับว่าสวรรค์เป็นใจเหลือเกิน ด้วยข้าเตรียมสิ่งนี้ไว้พอดี อาจไม่ใช่เครื่องประดับหรูหราแต่ก็มีความหมายซ่อนอยู่”ดวงตากลมโตมองสร้อยหยกเส้นงามซึ่งล้อกับแสงแดดจนทำให้ดวงตาพร่าเบลอ และยังมีจี้แกะสลักเป็นรูปหงส์ เนี่ยหยวนซูมิอาจปฏิเสธได้ว่านางพึงใจอย่างที่สุด“ในครั้งหน้าที่เราพบกัน หากอาซูสวมสร้อยเส้นนี้นั่นหมายความว่า เจ้ายังปรารถนาเป็นฮูหยินของลาโง่ ทว่าหากข้าไม่เห็นมัน ย่อมหมายความว่า เจ้า...”ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู เขาเป็นคนไม่ฉลาดเรื่องความรัก ทำหลายสิ่งผิดพลาดเสมอมา เมื่อได้พบเนี่ยหยวนซูกลับพยายามกระโจนเข้าใส่นาง นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวถอยห่างออกไปคนตัวโตสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยด้วยเสียงที่เข้ม ทั้งอัดแน่นด้วยความรู้สึกหลาก

ฝานเหอเข้าใจคำพูดของเนี่ยหยวนซู และนางไม่อยากรื้อฟื้นหลายสิ่งก่อนหน้านี้ ด้วยจำภาพในคืนที่คุณหนูของตนเพ้อหนักได้อาการดังกล่าวนับว่าน่ากลัวยิ่งนัก ดวงตาหญิงสาวเหลือกค้าง สองมือหงิกงอ ก่อนที่ร่างจะสั่นเทารุนแรงราวกับถูกความชั่วร้ายเข้าสิงสู่ หากพอรุ่งเช้าวันใหม่อาการไข้ของเนี่ยหยวนซูลดลง และคำแรกที่นางถามก็คือ“ฝานเหอ เสี่ยวฉุน พะ...พวกเจ้าตามเก็บกระดูกของข้าครบทุกชิ้นส่วนหรือไม่!”ยามนั้นหนึ่งแม่นมและหนึ่งสาวใช้รุ่นเล็กต่างอกสั่นขวัญแขวน มีเรื่องน่ากลัวอันใดถึงเพียงนั้น“กะ...กระดูกอันใดหรือเจ้าคะคุณหนู”เนี่ยหยวนซูทำเสียงหึ ๆ ๆ ในลำคอ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยม สีหน้าสีตาก็แตกต่างจากที่เคยเห็น ทั้งที่นางคือเด็กสาวอายุยังไม่ถึงสิบเจ็ดปีด้วยซ้ำ“พวกมันเลาะกระดูกข้าออกจากเนื้อหนัง ส่วนวิญญาณถูก...คนผู้นั้นสะกดไว้ เพื่อชาตินี้และชาติหน้า ข้าจะไม่อาจหนีไปจากเขา!” น้ำเสียงเนี่ยหยวนซู เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ดวงตากลมโตซึ่งเคยงดงามแดงก่ำ นั่นคือครั้งแรกที่ฝานเหอได้สัมผัสน้ำเสียงและพลังลึกลับบางอย่างจากเนี่ยหยวนซู ราวกับวิญญาณคุณหนูที่นางเคยรู้จักและเลี้ยงดูมาสิบกว่าปีหลุดลอยออกไปจากร่างกายอร

เมื่อสามีภรรยาได้อยู่กันสองต่อสองภายในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง จิ่งหลัวคุนก็ยิ้มกว้าง และเนี่ยหยวนซูสังเกตได้ว่ารอยยิ้มกับดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนกระนั้นแทนที่จะดีใจ เนี่ยหยวนซูกลับต้องระวังตัว ด้วยโลกที่นางโผล่เข้ามา ชีวิตลิขิตไว้เช่นไรนางย่อมรู้ดี และต้องหาวิธีเปลี่ยนมัน ทว่าสิ่งที่เนี่ยหยวนซูอยากไขว่คว้าในตอนนี้คือตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดเมื่อจิ่งหลัวคุนมีความสุข นางก็ชั่งน้ำหน้าอยู่สักหน่อย เลยเบ้ปากให้อีกฝ่าย และนั่นก็ทำให้จิ่งหลัวคุนคึกจัด ผู้ชายคนนี้มีมุมพิลึก ทั้งบ้าบออย่างไม่น่าเชื่อ“แม่ทัพจิ่ง ท่านสูบกัญชาหรือเคี้ยวใบกระท่อมก่อนมาพบข้าหรือไม่!”จิ่งหลัวคุนหัวเราะพรืดใหญ่ “อาซู เจ้าจะหาว่าสามีอารมณ์แจ่มใส เป็นเพราะ ‘พลังใบ’ หรอกหรือ”“ฮึ ก็สิ่งที่ข้าประจักษ์ด้วยสองตางาม ๆ ย่อมเป็นเยี่ยงนั้น”“ภรรยายอดรัก เจ้าล้อสามีเล่นแล้ว”ดูเอาเถิด นี่ยิ่งกว่าเจอผีทั้งป่าช้ากลางวันแสก ๆ จิ่งหลัวคุนกำลังประสาทกลับ พูดหนึ่งคำแล้วยิ้ม ยิ้มแล้วหัวเราะ การแสดงของเขาช่างน่าทึ่งโดยแท้“ไม่อย่างนั้น คงเป็นเพราะคุณชายสามสอนตำราการละครให้ท่านใช่หรือไม่ ถึงได้เป็นเช่