บททั้งหมดของ Black Dessert ขนมหวานจานโปรด: บทที่ 1 - บทที่ 10

การประมูลในตลาดมืดได้เริ่มต้นขึ้น หญิงสาวหน้าตาสะสวยอายุน้อยที่สุดในการประมูลครั้งนี้ ถูกขังอยู่ในกรงที่เหมือนกรงนก ร่างกายสั่นเทาเพราะความหวาดกลัวที่ล้นอยู่ภายในใจ ต่อให้อธิษฐานต่อพระเจ้า ภาวนายังไงก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด...พระเจ้าช่วยลูกด้วย...เธอยังคงนั่งภาวนาอยู่อย่างนั้น ความหวังเล็กๆ ของเด็กสาวที่พึ่งจะอายุครบ20ได้ไม่กี่วัน...มันเริ่มริบรี่ลงไปทุกที “2ล้าน”“5ล้าน”“10ล้าน”“50ล้าน” เสียงของการประมูลราคาค่าตัวเธอดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพราะความสาวความสวย ผิวขาวเนียนผ่อง บวกกับความบริสุทธิ์ที่ติดตัวเธอมา เป็นที่ต้องการของชายแก่ ชายหนุ่ม มากหน้าหลายตา สายตาที่มองเธออย่างหื่นกระหาย... “100ล้าน” เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งพูดขึ้นจากที่ไกลๆ หญิงสาวที่โดนปิดตาอยู่หันไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน ผ้าปิดตาสีแดงทำให้ไม่สามารถมองห็นใบหน้าของคนที่กล้าประมูลราคาค่าตัวของเธอสูงขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครเธอก็ไม่คิดจะอยากขายตัวแบบนั้นแน่!

“ไปสืบเรื่องเจ้าสัวลีมา ช่วงนี้ธุรกิจเงินกู้ที่กูให้ดูแลมันแปลกๆ สืบเรื่องลุงวินัยที่ส่งลูกสาวเข้าประมูลด้วย”“ครับนาย” ธาวินตอบรับก่อนจะเดินออกจากห้องไปเพื่อทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย แฟรงค์ยังคงนั่งคิดเรื่องของวินัยพักหนึ่ง เป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างวินัยที่รักลูกสาวยิ่งกว่าอะไรดีจะยอมขายลูกสาวใช้หนี้ มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแน่ๆตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะพาน้ำหวานมาทำมิดีมิร้ายอยู่แล้ว เพราะเขาก็ตกใจนิดหน่อยที่เด็กสาวในวันนั้นจะโตมาสวยสดงดงามขนาดนี้ทั้งที่ตอนเด็กเธอออกจะน่ารักสดใสแถมยังเรียกเขาว่าคุณอาอยู่เลย แต่กลับมาเจอในตลาดมืด ความสดใสในตอนนั้นมันหายไปหมดเสียแล้ว เหลือเพียงความก้าวร้าวดื้อด้าน...ไหนจะแววตาไม่ยอมใครตอนอยู่ในกรงทองนั้นอีก คุณอาที่เธอเรียกในตอนนั้น ปัจจุบันกลับโดนเธอเรียกคนสารเลวไปซะอย่างนั้น แน่นอนว่าเธออาจจะจำเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำแฟรงค์คิดอย่างนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอนของตน เพราะเขาสั่งให้ลูกน้องพาเธอไปรอที่ห้องของเขา และเธอคงคิดว่าเขาพาเธอมาเพื่อสนองตัณหา แต่เขาต

สองเท้าเล็กๆ ใส่รองเท้าคัชชูสีดำเข้ากับชุดเดรสสีดำที่เลือกใส่เพื่อปิดพลางตนเองในความมืด ทุกก้าวที่ย่างเท้าอย่างไม่มั่นคงและทุลักทุเลด้วยความเหนื่อยอ่อน ทั้งหลบทั้งวิ่งตามซอกตรอกซอยมานานหลายชั่วโมง มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดของตรอกซอยเล็กๆหญิงสาวที่ดูใกล้จะหมดแรงเต็มทน มือข้างหนึ่งค้ำยันผนังตึกเพื่อพยุงตัวเองให้เดินไปทางตรอกเล็กๆ เธอไม่เคยหยุดพักเลย เพราะความคิดที่ว่าจะต้องหนีให้พ้นมันเป็นแรงผลักดันอยู่เต็มอก เธอเลือกวิ่งมาทางมหาวิทยาลัยของตัวเองที่เคยเรียนอยู่ แต่ก็ต้องหยุดเรียนกลางคันเพราะโดนจับตัวไปประมูลเสียก่อน แม้มันจะไกลแต่มันเป็นทางเดียวที่เธอพอจะรู้ทางน้ำหวานกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างเหนื่อยหอบอ้อมไปหลังมหาวิทยาลัยของตน เธอจำไม่ผิดหลังมหาวิทยาลัยมีร้านเหล้าผับบาร์มากมาย เธอมั่นใจว่าตัวเองวิ่งมาเกินสิบกิโลเมื่อมาถึงที่นี่ ยังดีที่สมัยเรียนปีหนึ่งตอนรับน้องเขาบังคับให้เข้าร่วมกิจกรรมวิ่งมาราธอนของมหาวิทยาลัยหญิงสาววิ่งมาหยุดหน้าผับใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งถ้าเธอจำไม่ผิดเพื่อนๆ ของเธอชอบชวนมาเที่ยวแล้วนัดกันที่นี่ในแชทกลุ่ม เธออ่านแต่ก็ไม่เคยคิดจะมาด้วยจึงพอจำได้คร่าว

เปลือกตาดวงตาค่อยๆ ลืมขึ้นรับแสงแดดที่เล็ดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ร่างบางเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มคลุมปิดบังร่างอยู่ใช้แขนเรียวเล็กหยัดกายลุกขึ้น สายตามองไปรอบๆ ห้องที่ตนตื่นขึ้นมากลับไม่พบใครนอกจากเธอ ในห้องว่างเปล่าเหมือนจิตใจของเธอตอนนี้ ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ร่างของเธอเมื่อขยับพลิกตัวนั่งตรงไม่ว่าจะเป็นช่วงล่าง สะโพก ข้อมือ...แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าจะน่าเป็น...หัวใจภาพเหตุการณ์ที่แสนรุนแรงและน่ารังเกียจแล่นผ่านมาในความทรงจำ ทุกฉากทุกตอนเด่นชัดขึ้นมาในหัว...เธอค่อยๆ ยกแขนกอดตัวเอง...น้ำตาที่เหือดแห้งไปหลั่งไหลลงมาอีกครั้ง...สิบมือจิกลงบนไหล่ทั้งสองข้างของตัวเองจนเป็นรอย...เกลียด...เกลียดร่างกายตัวเอง... เกลียดตัวเองที่ช่วงเวลาหนึ่งเธอรู้สึกดีกับสัมผัสของเขา...เธอกลายเป็นเด็กเลี้ยงของเขาอย่างเต็มตัว เป็นเด็กเสี่ยที่เธอไม่คิดอยากจะเป็นมากที่สุดในชีวิตนี้ ไม่ว่าลำบากแค่ไหนเธอก็สู้ด้วยสองมือสองเท้ามาตลอด ก๊อกๆ“คุณผู้หญิงคะ...นายโทรมาบอกให้ฉันเรียกคุณไปทานข้าวค่ะ” เสียงเรียกของสาวใช้ดังขึ้นจากที่ย

ห้องทำงาน“ทำไมช้านัก”แฟรงค์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นประตูห้องทำงานเปิดและลูกน้องคนสนิทโผล่หน้าเข้ามา แม้ว่ามือจะวุ่นวายกับเอกสารแต่ก็ยังไม่วายหันไปปรายตามองผู้มาเยือน ธาวินหันไปปิดประตูห้องก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้เป็นนาย “ขอโทษครับนาย...น้ำหวานเธอ....”“อืม พอรู้” แฟรงค์ตอบทันควันไม่ทันที่ลูกน้องของตนจะพูดจบ ดูจากท่าทางที่อยู่ข้างล่างเมื่อครู่ก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงพยายามยื้อเวลาที่จะไม่เข้ามาเจอเขา หรือกลัวที่จะเจอเขานั่นเอง...ยัยเด็กนี่อ่านง่ายจะตาย... “แล้วนายจะไม่กลับห้องตอนนี้เหรอครับ”“ยัง”“หือ? ...ไม่ใช่ว่านายจะรีบไปทำโทษเธอหรือครับ?” ธาวินพูดอย่างยิ้มๆ เพราะเจ้านายของตอนพูดคาดโทษหญิงสาวไว้อย่างโจ่งแจ้ง แฟรงค์ตวัดสายตามองธาวินครู่หนึ่งทำเอาลูกน้องหนุ่มคนสนิทถึงกับรีบหุบยิ้มแล้วกระแอมเบาๆ “ฉันยุ่งอยู่”“คงยุ่งจริงๆ นั่นแหละครับ