All Chapters of Black Dessert ขนมหวานจานโปรด: Chapter 11 - Chapter 20

ดวงตาสวยยังคงปิดอยู่ทั้งที่คิ้วเรียวสวยกลับขมวดแน่นเมื่อรู้สึกอึดอัดร่างเหมือนมีอะไรมารัดไว้ ก่อนจะค่อยๆ เปลือกตาขึ้นมา ใบหน้าหล่อที่หลับตาพริ้มปรากฏต่อสายตาหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสวยเบิกกว้างก่อนจะหลุบตามองร่างกายของตัวเองที่ตอนนี้ถูกเจ้าของใบหน้าหล่อนั้นกอดอยู่ “กะ...กรี๊ดดดดดดดด!!” คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งโหยงเมื่อเสียงแหลมเล็กหวีดร้องปะทะเข้าโสตประสาทจนแสบหู ร่างบางเด้งตัวลุกพรวดขึ้นหลังจากที่กรีดร้องอย่างตกใจพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของตัวเองมิดเหมือนดักแด้ แฟรงค์เองก็งัวเงียยันตัวเองลุกขึ้นนั่งคิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างหัวเสียเพราะเขายังนอนไม่เต็มตื่นและกำลังหลับสบายอยู่แท้ๆ “ทำไมเธอชอบทำเสียงแสบแก้วหูตลอดเลยวะ”“ใครใช้ให้นายมานอนกอดฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตล่ะ!”“ฮะ? ยังต้องขออนุญาตอีกเหรอ? เธอเป็นคนมากอดฉันเองนะ”“อย่ามาพูดมั่วๆ นะ! ใครมันจะหันไปกอดคนอย่างนายกัน”“เหรอ เป็นคนหันมากอดฉันก่อนแท้ๆ ฉันไม่ปล้ำเธอตอนหลับอยู่ก็บุญ

แฟรงค์มองหน้าของน้ำหวานนิ่งเมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอร้องขอ และเขาก็ไม่ได้ตอบรับอะไรออกไป แต่สายตาของหญิงสาวตรงหน้าดูคาดหวังกับเขามากพอสมควร “ว่าไง...คุณอาจะช่วยฉันไหม?”“ทำไมฉันต้องช่วยเธอ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองด้วยซ้ำ”“คุณพูดแค่คำเดิมๆ เอาง่ายๆ ไหม? ถ้าคุณแตะต้องตัวฉัน คุณก็ต้องช่วยฉันบ้าง อย่างน้อยก็ในฐานะเด็กของคุณ”“เหอะ....เธอยอมใช้ตัวเองเพื่อแลกเรื่องนี้? โดยการยอมมีอะไรกับฉันน่ะเหรอ?”“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น....เพราะยังไงฉันก็หนีคุณไม่พ้นไม่ใช่เหรอ”“ดี...ในเมื่อเธอเลือกทางนี้เองนะ อย่ามาร้องขอชีวิตทีหลังแล้วกัน” พูดจบแฟรงค์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที น้ำหวานมองตามหลังของชายหนุ่มก่อนจะหันกลับมานั่งคิดทบทวนอีกครั้งว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่เนี่ย แค่นึกถึงภาพคืนนั้น...ก็ทำเอาขนลุกซู่ไปทั้งตัว...เกือบเอาชีวิตไม่รอดเสียแล้ว ความรุนแรงนั้นเธอจำได้ดี...น้ำหวานลุกขึ้นตามแฟรงค์ไปที่รถ แม้ว่าตอนนี้อาหารตรงหน้าจะน่ากินแค่ไหนเ

“อ๊ะ...ตรงนั้น...อื้อ...อย่า...” มือหนาที่บีบเต้าตึงเปลี่ยนเป้าหมายลูบไล้ลงล้วงเข้าไปในชุดเดรส ขาเรียวที่หนีบแน่นอย่างหวงแหนก็อ้าออกเพราะมือหนานั้นของเขาที่กำลังหยอกล้อจุดอ่อนไหวของเธอ “อะ...อื้อ...อาแฟรงค์...อ๊า” ปลายนิ้วของเขาเขี่ยไปมาตรงจุดนั้นจนแพนตี้ตัวน้อยเปียกแฉะไปหมด ความร้อนชื้นบวกความนุ่มนิ่มนั้นมันทำให้เขาฮึกเหิมแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้และพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด เพราะเขานึกอยากจะแกล้งเด็กปากดีนี่เสียหน่อย “พร้อมแล้วสินะ...บอกฉันสิว่าเธอต้องการมัน”“ฉะ...ฉัน...อื้อ” หญิงสาวแทบพูดไม่เป็นภาษา เอวบางร่อนรับมือหนานั้นตามสัญชาตญาณ นี่แค่เขาหยอกเย้าด้านนอกก็ทำให้อารมณ์เธอคุกรุ่นได้ขนาดนี้ ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวมือหนาก็เลื้อนเข้าไปในแพนตี้ตัวน้อย หยอกเย้าตุ่มไตนุ่มด้านในจนน้ำหวานเบิกตากว้าง “อ๊ะ...อาแฟรงค์!...อ๊า” เสียงครางหวานไม่แผ่วลงเลย พอๆ กับเสียงหอบหายใจกระเส่าของ

ร่างกายที่บอบช้ำเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำจากสมรภูมิรักที่เธอพาตัวเองกระโดดเข้าไปร่วมด้วยความสมัครใจ ดวงตากลมมองไปรอบตัวก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของชายผู้นั้น...ผู้เป็นเจ้าของรอยจ้ำเหล่านี้...แอบเศร้าใจอยู่เหมือนกันแฮะ... “ชิ!....” หญิงสาวสะบัดความคิดโง่เขลาในหัวตัวเองก่อนจะลุกออกจากเตียงลากผ้าห่มมาคุมบังร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกาย...และเพื่อให้ตัวเองไม่คิดฟุ้งซ่านกับการกระทำของเขาที่ดูไม่ใส่เธอ คงไม่ใช่ว่าไปทำงานแต่เช้าหรอก...อาจจะตั้งใจหลบหน้าเธอมากกว่า...  ห้องทำงานในบริษัท“ทำไมนายไม่นอนพักให้หายเหนื่อยก่อนล่ะครับ” ธาวินลูกน้องคนสนิทที่ถูกลากมายังบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเข้างาน ในตึกไม่มีพนักงานสักคนนอกจากยามธาวินมองไปยังเจ้านายของตนอย่างสงสัย ท่าทางของผู้เป็นนายดูเหนื่อยล้า แฟรงค์ยังคงเอาปลายนิ้วบีบนวดหัวคิ้ว ท่าทางของเขาเป็นคนที่ง่วงซึมจนเหมือนจะหลับอยู่รอมร่อ “นอนดึกหรือครั

หลังจากเดินออกจากห้องของแฟรงค์ น้ำหวานก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะไปไหนไกลแต่อย่างใด เพราะเธอไม่รู้ที่รู้ทางในเมืองไหร่นอกจากเส้นทางจากบ้านไปมหาวิทยาลัย เธอเดินออกมารับลมบนดาดฟ้าของตึกเพียงเท่านั้น ที่เธอรู้ทางมาบนดาดฟ้าก็เพราะถามพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัท แม้ว่าจะมีคนอาสาพาเธอมาให้ถึงที่ แต่น้ำหวานกลับปฏิเสธเนื่องจากว่าเธออยากจะอยู่คนเดียวเพื่อมาระงับอารมณ์หงุดหงิดจึงไม่อยากให้ใครมายุ่งย่ามด้วยในตอนนี้ “น่าแปลกที่ผู้หญิงสวยขนาดนี้เดินขึ้นมาดาดฟ้าคนเดียว” เสียงทุ้มเสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกมุมของดาดฟ้า ในมือคีบบุหรี่อยู่แต่ก็ยังส่งยิ้มให้เธอ น้ำหวานมองชายหนุ่มคนนั้นด้วยทีท่าตกใจไม่น้อย เพราะตอนเธอเดินขึ้นมาไม่เห็นว่าจะมีคนอยู่ “คุณเป็นใครกัน?” น้ำหวานเอ่ยถามพร้อมกับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวหลังจากที่เห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาเธอ ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยแต่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มก่อนจะก้มมองตัวของเขาเอง “ก็เห็นๆ อยู่ว่าใส่ชุดพนักงานออฟฟิศ”“เ