ตอนที่ 4.

“ไปสืบเรื่องเจ้าสัวลีมา ช่วงนี้ธุรกิจเงินกู้ที่กูให้ดูแลมันแปลกๆ สืบเรื่องลุงวินัยที่ส่งลูกสาวเข้าประมูลด้วย”

“ครับนาย”

ธาวินตอบรับก่อนจะเดินออกจากห้องไปเพื่อทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย แฟรงค์ยังคงนั่งคิดเรื่องของวินัยพักหนึ่ง เป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างวินัยที่รักลูกสาวยิ่งกว่าอะไรดีจะยอมขายลูกสาวใช้หนี้ มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแน่ๆ

ตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะพาน้ำหวานมาทำมิดีมิร้ายอยู่แล้ว เพราะเขาก็ตกใจนิดหน่อยที่เด็กสาวในวันนั้นจะโตมาสวยสดงดงามขนาดนี้ทั้งที่ตอนเด็กเธอออกจะน่ารักสดใสแถมยังเรียกเขาว่าคุณอาอยู่เลย แต่กลับมาเจอในตลาดมืด ความสดใสในตอนนั้นมันหายไปหมดเสียแล้ว เหลือเพียงความก้าวร้าวดื้อด้าน...ไหนจะแววตาไม่ยอมใครตอนอยู่ในกรงทองนั้นอีก คุณอาที่เธอเรียกในตอนนั้น ปัจจุบันกลับโดนเธอเรียกคนสารเลวไปซะอย่างนั้น แน่นอนว่าเธออาจจะจำเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

แฟรงค์คิดอย่างนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอนของตน เพราะเขาสั่งให้ลูกน้องพาเธอไปรอที่ห้องของเขา และเธอคงคิดว่าเขาพาเธอมาเพื่อสนองตัณหา แต่เขาตั้งใจจะถามไถ่เธอเพียงเท่านั้นแล้วปล่อยกลับห้อง เขาเตรียมห้องแยกไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว หวังจะเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดีจนกว่าจะหาลุงวินัยเจอ

ครั้งนี้ที่เขาช่วยเธอก็ถือว่าได้ทดแทนบุญคุณที่เธอและพ่อที่เคยช่วยชีวิตไว้ โดยไม่มีอะไรติดค้างกัน แฟรงด์เปิดประตูเข้าห้องของตัวเองก็เห็นหญิงสาวนั่งอยู่นิ่งๆ เงียบๆ บนเตียงอย่างเหม่อลอย

“คิดจะหนีอยู่หรือไง?”

เสียงพูดของเขาเรียกสติ เธอกหันไปมองทางต้นเสียงด้วยแววตาว่างเปล่าดังเดิม แฟรงค์เดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำหวานลุกขึ้นยืนจ้องมองเขา ก่อนที่แฟรงค์จะขมวดคิ้วแน่นกับการกระทำของเธอและไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนั้น น้ำหวานถอดชุดเดรสสีขาวของตนออกต่อหน้าต่อหน้าเขา เหลือเพียงชุดชั้นในลายลูกไม้สีขาว

“เธอคิดจะทำอะไร?”

“ทำหน้าที่ที่นายอยากให้ทำไง จะได้จบๆ ไม่ค้างคาใจแล้วปล่อยฉันไปสักที”

แววตาจากดวงตาสวยจ้องมองเขาอย่างแข็งกร้าวและเครียดแค้นแต่สีหน้ายังคงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ เธอคิดว่าเขาซื้อเธอมาเพื่อเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แม้จะเป็นครั้งแรกแต่เธอก็จะถือว่าให้ทานหมามันไป

มือเล็กเริ่มเอื้อมไขว่หลังเพื่อปลดตะขอเสื้อชั้นใน แฟรงค์จ้องมองเธอนิ่งก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอโดยที่เธอเองก็ไม่ได้หลบหรือถอยออกห่างจนตัวแทบจะติดกัน....ห่างกันแค่ครึ่งก้าว เขาโน้มตัวก้มมองหน้าเธอโดยที่เธอเองก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่มีหลบ

“เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลย?”

“เข้ากระดูกดำเลยล่ะ...ไม่ว่าคนซื้อหรือคนขายก็สารเลวทั้งนั้น”

“แล้วเธอจะยอมให้คนสารเลวนี้แตะต้องตัวเอเธองั้นเหรอ?”

“ทำบุญสัตว์...ไม่จำเป็นต้องถือสาอะไรให้มากนักหรอก”

“อย่าปากดีให้มันมากนัก!”

แฟรงค์เผลอตะคอกใส่น้ำหวานหญิงสาวที่เคยช่วยชีวิตเขา เพราะคำพูดที่หยาบคายของเธอมันรุนแรงไปเสียหน่อย น้ำหวานคนนี้ต่างจากเมื่อสี่ปีก่อนโดยสิ้นเชิง

น้ำหวานยังคงไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงที่ดูโมโหนั้น เธอปลดเสื้อชั้นในของตัวเองออกเผยให้เห็นเต้าสวยใหญ่เต่งตึงปลายยอดชมพูอ่อนต่อสายตาคมนั้น

แฟรงค์เบือนหน้าหนีหันมองไปทางอื่น เธอเองก็ไม่ได้สนใจก้มลงถอดกางเกงในลายลูกไม้ออก ถึงเธอจะกล้าหาญแต่ร่างกายของเธอกลับตรงกันข้าม ร่างบางของเธอกลับสั่นเทาไม่น้อยและพยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่นแต่ก็ห้ามไม่อยู่ ถึสมองจะสั่งจิตใจให้กล้าแข็งแค่ไหนก็ตาม แต่ใจกลับไม่ฟังเลย ใจยังคงสั่นไหววูบตามไปร่างกายไม่เป็นไปตามที่สมองคิด

น้ำหวานแค่ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ถูกขายไป เธอต้องการแสดงจุดยืนของตัวเองว่าไม่เกรงกลัวต่อเขา แค่ต้องทำให้มันจบ ถ้ายอมแต่โดยดีก็จะไม่ต้องเจ็บตัวแล้วค่อยคิดหาทางหนีทีหลัง

“หันหน้าหนีทำไม...นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?”

น้ำหวานพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปแนบชิดตัวเขาจนทุกส่วนชิดติดกัน อุณหภูมิอุ่นของร่างกายเปลือยเปล่าจนรู้สึกถึงได้แม้จะมีเสื้อผ้าของเขาขวางกั้น แฟรงค์ขบกรามแน่นพร้อมกับหลับตาลงอย่างข่มใจ แต่ความสั่นเทาของร่างกายเธอมันกลับมีมากขึ้นเมื่อแนบชิดติดตัวเขา

“ถอยออกไป...ฉันไม่ได้มีความอดทนมากขนาดนั้น”

แฟรงค์พยายามพูดเตือน แต่คราวนี้เธอกลับกอดรั้งคอของเขาไว้แล้วทิ้งตัวดึงเขาล้มลงบนเตียงพร้อมกับเธอ ทำให้แฟรงค์หันกลับไปมองเธอเพราะความตกใจปนอึ้ง นี่เธอเป็นคนใจกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่นึกกลัวเขาเลยสินะ

สายตาคมไล้เลื่อนมองร่างกายเปลือยเปล่าขาวผ่องนั้นอย่างนึกหลงใหลเผลอลืมตัว มือหนาที่ค้ำยันเตียงไว้ก็เลื่อนไปเชิดปลายคางสวยขึ้นพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะยกยิ้ม

“ใจกล้าไม่เบาเลยนี่...อยาก...มากหรอ?”

ใบหน้าของน้ำหวานแดงเรื่อขึ้นมาเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดขึ้น ก่อนเบือนสายตาไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไร ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกแบบนั้น แต่เธอแค่รู้สึกเขินเมื่อเห็นใบหน้าของเขาใกล้ๆ

แฟรงค์แข็งใจลุกออกจากตัวเธอก่อนจะดึงผ้าห่มมาปิดคลุมร่างของเธอเอาไว้ เขายืนหันหลังให้เธอส่วนน้ำหวานยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว นี่เขา...ซื้อเธอมาทำไมกันแน่

“ตอนแรกว่าจะเข้ามาคุย...แต่ดูเหมือนเธอจะไร้สติกว่าที่คิด”

“คุยอะไร? ฉันไม่ได้อยากคุยกับคนอย่างนาย”

“หึ...ไม่อยากคุยแต่อยากทำอย่างนั้นเหรอ?”

“มันจะได้จบๆ ไปเสียที...ฉันจะได้...”

“เธอคิดว่าฉันจะทำครั้งเดียว...คืนเดียวแล้วจบงั้นสิ? คิดน้อยไปมั้ง”

แฟรงค์พูดสวนขึ้นพร้อมหันมายกยิ้มร้าย สายตาคมเหลียวไปหลุบมองเธอที่นอนอยู่บนเตียง ความคิดเด็กๆ นั้นของเธอได้มาจากไหนกันนะ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะเธอยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้และยังไม่เคยต้องมือชายใด วัยนี้อย่างมากก็แค่เคยดูในหนังเท่านั้น

พอมาคิดๆ ดูแล้วเธอก็ดูไร้เดียงสาไม่เบาถึงแม้ว่าจะทำตัวกล้าหาญหยิ่งในศักดิ์ศรีก็เถอะ เขาล่ะอยากจะทำลายความเชื่อมั่นในทางที่ผิดเรื่องศักดิ์ศรีนั้นของเธอเสียจริงๆ สงสัยเขาคงต้องสอนว่าโลกนี้โหดร้ายแค่ไหนให้เธอได้เรียนรู้บ้าง ไม่งั้นถ้าปล่อยเธอไปเธอจะเอาตัวไม่รอดเสียเปล่าๆ แค่ไถ่เธอมาจากการประมูลก็ถือว่าได้ทดแทนบุญคุณคืนให้เธอมากพอแล้ว

“ไว้ค่อยคุยวันหลัง...คืนนี้เธอนอนที่นี่ไปแล้วกัน”

“......”

“อ้อ...แล้วก็...เลิกเรียกฉันว่านายได้แล้ว ฉันอายุมากพอที่จะเป็นอาของเธอเสียอีก”

แฟรงค์พูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะหันตัวเดินออกจากห้องไป เมื่อแฟรงค์เดินออกไปจนลับสายตาแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาหลังจากที่รู้สึกอึดอัดอยู่นาน ในใจรู้สึกโล่งอกที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ก็ใช่ว่าจะรอดไปได้ทุกวัน เธอคงต้องอยู่อย่างหวาดระแวงไปอย่างนี้ ไม่รู้เลยว่าเขาจะเข้าหาเธอตอนไหน ทุกๆ ความรู้สึกปะเดปะดังเข้ามาจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ฮึกๆ ...พ่อ...ฮือ..พ่ออยู่ไหน...”

น้ำหวานทั้งร้องไห้ทั้งคิดถึงผู้เป็นพ่อ ที่เธอยังหลงเหลือความบริสุทธิ์อยู่จนถึงอายุยี่สิบนั้นเพราะผู้เป็นพ่อคอยปกป้องดูแล และเธอก็ไม่เคยดื้อด้านกับพ่อเลยสักครั้งแล้วทำไมถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิด พระเจ้าถึงได้ลงโทษให้เธอมาเจอเรื่องแบบนี้

แฟรงค์ที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นของหญิงสาวที่ตอนอยู่กับเขากลับก้าวร้าวและเหมือนไร้อารมณ์ความรู้สึก ใบหน้าเรียบนิ่งของเขายกยิ้มขึ้นพร้อมคิดว่าเธอกล้าที่จะดื้อด้านกับเขางั้นหรือถึงได้แสดงท่าทีออกมาแบบนั้น

แฟรงค์จะก้มลงมองตัวตนของตัวเองที่ตื่นขึ้นหลังจากเห็นเรือนร่างสวยเปลือยเปล่าของเธอ ไม่มีผู้ชายคนไหนเห็นแล้วยังนิ่งได้หรอก เกือบไปแล้ว...เขาเกือบจะทำร้ายเธอไปเสียแล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะยอมกลับเข้าห้องทำงานของตัวเองไป อย่างแรกที่เขาต้องจัดการคือจัดการตัวเองก่อน เพราะเธอแท้ๆ ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ นี่เขาพยายามที่จะไม่ทำอะไรเธอไปมากกว่านั้น เพราะยังนึกถึงความดีที่พ่อของเธอและเธอช่วยชีวิตของเขาไว้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงมากนักหรอก...ถ้าเธอทำแบบนี้อีกครั้งเขาคงได้...

.

เช้าวันใหม่ผ่านไปหลายวันไม่มีวันไหนสดใสเลยสักนิด น้ำหวานตื่นขึ้นมาบนเตียงใหญ่กว้างสีทึบพร้อมดวงตามองไปรอบๆ ห้องที่ไม่ใช่ห้องที่บ้านของเธอเหมือนเดิม มันยิ่งตอกย้ำความเป็นจริงว่าเธอถูกขายมาให้กับชายแปลกหน้ารุ่นคุณอา

เมื่อคิดถึงความจริงดังกล่าวเธอก็ยิ่งไม่อยากที่จะลุกออกจากเตียง น้ำหวานนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มนิ่งเช่นทุกวัน แม้ว่าจะมีเสียงเคาะประตูจากสาวใช้เรียกให้เธอลงไปทานข้าว เธอก็ยังคงปฏิเสธเหมือนเดิม

“นายคะ...คือ....”

“กี่วันแล้ว?”

“วันนี้เข้าวันที่ห้าแล้วค่ะที่ผู้หญิงคนนั้นไม่กินข้าวกินน้ำเลย”

สาวใช้ตอบพร้อมก้มหน้าลอบมองผู้เป็นเจ้านายอย่างหวาดหวั่น กลัวว่าเขาจะทำโทษที่เธอไม่ทำตามคำสั่งที่ว่าให้ลากหญิงสาวคนนั้นลงมาทานข้าว

แฟรงค์หันมองหน้าสาวใช้อย่างนิ่งๆ นั่นยิ่งทำให้สาวใช้รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ความโหดเหี้ยมไร้ความปราณีของเขาพวกเธอก็เคยเจอมาแล้ว

“ต้องให้ถึงมือฉันใช่ไหม?”

“ขะ...ขอโทษค่ะนาย...”

สาวใช้พูดเสียงสั่นพร้อมกับยกมือพนมไหว้ผู้เป็นเจ้านาย แฟรงค์ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับวางช้อนลงแล้วลุกพรวดขึ้น ทำเอาสาวใช้ถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างรู้สึกกลัวจับใจ ชายหนุ่มปรายตามองสาวใช้คนนั้นก่อนจะก้าวเท้าเดินผ่านเธอไปอย่างเงียบๆ ธาวินเหลือบมองสาวใช้คนนั้นก่อนจะเดินตามผู้เป็นนายไป

แกร๊ก! ประตูห้องนอนที่ถูกล็อคอย่างแน่นหนาก็ถูกปลดล็อคโดนผู้เป็นเจ้าของห้อง น้ำหวานได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาก็รีบมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มอย่างหวั่นใจ แฟรงค์หันไปพยักหน้าให้ธาวินออกไปรอข้างนอก ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามากระชากผ้าห่มของเธอออกจนเธอถึงกับสะดุ้งโหยง

“ประท้วงฉันหรือไง?”

“......”

“ลงไปกินข้าว”

“ฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งนาย”

“อยากตายมากเหรอ?”

“ตายไปเลยก็ยิ่งดีสิ ชีวิตมันไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว...นายจะสนใจทำไมนัก?”

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาตายที่บ้านฉัน”

“งั้นก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันจะได้ไปตายที่อื่น!”

น้ำหวานพร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าแฟรงค์ เขาหรี่ตามองความดื้อด้านเพื่อประท้วงให้เขาปล่อยตัวเธอไป ก่อนที่เขาจะพูดเสียงดังขึ้นเพื่อบอกธาวินที่ยืนอยู่หน้าห้องให้ได้ยิน

“ไปเอาข้าวต้มขึ้นมาให้กู!”

“ครับนาย”

ธาวินตอบรับก่อนจะเดินลงไปเอาข้าวต้มตามที่แฟรงค์สั่ง เขาส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเจ้านายไม่ได้ต้องการจะประเคนข้าวต้มให้ถึงห้องแค่อย่างเดียว แต่เขาต้องการประเคนให้ถึงท้องเลยทีเดียว น้ำหวานคือคนเดียวที่ยังไม่รับรู้ว่าแฟรงค์จะเป็นยังไงกับคนที่ไม่เชื่อฟังเขา

ธาวินหยิบถ้วยข้าวต้มพร้อมช้อนเดินขึ้นไปท่ามกลางสายตาที่งุนงงของบรรดาคนรับใช้ บ้างก็ซุบซิบว่าเป็นเมียของนายถึงได้เอาอกเอาใจขนาดนี้ ธาวินเองก็ไม่ได้แก้ต่างอะไรให้ผู้เป็นเจ้านาย เพราะถึงเขาจะพูดไปแต่บรรดาคนใช้ก็ไม่เชื่ออยู่ดี

ธาวินเดินถือถ้วยข้าวต้มมายืนข้างๆ แฟรงค์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง น้ำหวานหันไปมองธาวินด้วยสายตาว่างเปล่าและคิดว่าถึงประเคนมาให้เธอก็ไม่คิดจะกินมันอยู่ดี

“ไม่กิน”

“..อืม...ได้สิ..”

แฟรงค์พูดแค่นั้นก็เดินเข้าไปคว้ารวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอด้วยมือหนาข้างเดียวพร้อมกับกระชากมาใกล้เขา เธอตกใจจนเก็บสีหน้าที่ตื่นตระหนกเอาไว้ไม่อยู่ พร้อมกับมองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้วแน่น

“นี่นายคิดจะทำอะไร!”

“ในเมื่อเธอไม่กินเอง ฉันก็จะป้อนให้” พูดจบมือหนาอีกข้างที่ว่างก็บีบปลายคางเธอไว้ น้ำหวานดิ้นพล่านทั้งเตะทั้งถีบคนตรงหน้าแต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอเลยแม้แต่น้อย

“วิน มึงเอากรอกปากเธอซะ”

“ครับ...นาย”

“กรี๊ดดดดดด!! ไม่นะ!! อย่าเข้ามานะ!! ฉันยอมแล้ว! ฉันจะกินแล้ว!”

น้ำหวานรีบกรีดร้องออกก่อนเมื่อเห็นธาวินตักข้าวต้มเดินเข้าเตรียมจะเอามากรอกปากเธอตามที่แฟรงค์สั่งทั้งที่มันยังร้อนๆ อยู่เลย

“หึ...คิดว่าจะรอดงั้นสิ? บอกว่าอย่าเรียกนาย เพราะฉันแก่กว่าเธอตั้งเยอะ”

“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร? จะให้ฉันเรียกตามใจเลยไหมล่ะ? ว่าไอ....”

“ลองพูดดูสิ รอบนี้ไม่ใช่แค่ช้อนเดียวแน่...แต่เป็นทั้งถ้วย!”

“คนอย่างนายนี่มัน...”

น้ำหวานชะงักฝีปากไว้เท่านั้น เมื่อเห็นว่าเขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งจ้องมองหน้าเธอเป็นเชิงท้าทายว่าลองพูดดูสิได้เจอดีแน่ เธอจึงเลือกปิดปากตัวเองเสียสนิทแทนก่อนจะปรายตามองธาวินที่ดูเตรียมพร้อมทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายเต็มที่

“เลิกทำตัวซังกะตายได้แล้วสินะ...”

แฟรงค์ยกยิ้มที่เธอเริ่มแสดงสีหน้าท่าทีตอบรับเขาบ้างแล้วถึงเธอจะไม่ตอบอะไรเขาต่อ แล้วหันไปคว้าข้าวต้มมากินเองด้วยความที่กลัวจะโดนเทกรอกปาก เพราะท่าทางของแฟรงค์ดูไม่ได้แค่พูดขู่เล่นๆ แน่

สำหรับแฟรงค์แค่มารยาดื้อด้านทำตัวประท้วงนิดหน่อยทำไมคนอย่างแฟรงค์จะดูไม่ออก ถึงเธอจะเสียใจที่โดนซื้อมาแต่เธอก็แอบโล่งใจอยู่ไม่น้อยที่รอดพ้นหลายคืนมาได้โดยที่เธอไม่ได้โดนทำอะไรต่อมิอะไรอย่างที่คิด

ธาวินมองเจ้านายของตนที่ดูดีใจกับเธอไม่น้อย อย่างน้อยก็ใจดีกว่าทุกคนรอบๆ ตัวเขา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนเคยช่วยเหลือเขาไว้ก็ได้...

“ทีหลังเรียกอาสิ...คุณอา...”

“ทำไมต้องเรียก…นายไม่ใช่ญาติพ่อฉันสักหน่อย”

น้ำหวานตอบอย่างไม่นึกเกรงกลัวและไม่คิดจะเรียกเขา แต่ถึงเธอจะตอบอย่างนั้นแฟรงค์ก็ยังคงมีสีหน้านิ่งขรึมแถมยังจ้องมองเธอไม่วางตา

“ถ้าไม่เรียกอา ต่อไปได้เรียกผัวแทนแน่”

“นายมันตาแก่ตัณหากลับ!!”

“เรียก!”

“คุณอา!! พอใจรึยัง?!”

“อาแฟรงค์ จำไว้!”

“ชิ! ขัดใจชะมัด ต้องมานับญาติกับตาแก่ที่ซื้อตัวเองมาเนี่ย!”

.

.