All Chapters of เสน่หานางมารหน้าใส: Chapter 21 - Chapter 30

"พี่สาวของเจ้าหลินเจี้ยนหลิง ส่งเทียบเชิญมาอีกแล้ว ครั้งนี้คงไม่มีอะไรน่าห่วงในเมื่อเหล่าองค์ชาย ทั้งสามตำหนัก ต่างได้รับคำเชิญนางคงไม่มีลูกไม้อะไร""เจี้ยนหลิงเดิมมักจะทะนงตนว่าตัวเองยิ่งใหญ่เกินใคร ข้ายังแปลกใจว่านางได้รับแต่งตั้งตำแหน่งขุนนางพิเศษเป็นธรรมดาต้องป่าวประกาศ""คนเช่นนางโอ้อวดถือตัว คงได้เวลาที่จะอวดอ้างสรรพคุณตัวเองแล้ว เช่นนั้นเจ้าจงไปทำให้นางเห็นหน่อยว่าคนเช่นนางกับคนเช่นเจ้าใครจะถูกเหล่าองค์ชายชายตามองกว่ากัน""ไท่จือพูดแบบนี้…"ยิ้มเอียงอาย"เสี่ยวหลิน เจ้างดงามอ่อนหวาน ใครเห็นเจ้าในครั้งแรกก็อดที่จะชื่นชมเสียไม่ได้ เจี้ยนหลิงอุปนิสัยหยาบกระด้าง ข้าเห็นนางในครั้งแรกก็ไม่สู้ชอบใจหญิงงามจะต้องอ่อนหวานเช่นเจ้าจึงมีค่าควรคู่"ค่ำคืนมืดมิดแต่ตระกูลหลินกลับสว่างไสวด้วยโคมไฟส่องสว่างงดงามยิ่งนัก เกี้ยวจากตำหนักองค์ชายใหญ่ องค์ชายรององค์ชายสาม และองค์ชายห้า เรียงรายเป็นระเบียบองครักษ์นับสิบผู้ติดตามขันทีและนางกำนัลมากมายนานๆ ทีจึงจะมีงานทำนองนี้สักครั้ง อาภรณ์ตัดเย็บเสียใหม่เพื่อจะประชันขันแข่งถึงความมีหน้ามีตาในวังหลวง เกี้ยวของฟงฉีหลังใหญ่อลังการ อีกทั้งภายในยังกว้างใหญ่

"เจ้าหนีไม่พ้นแน่ ห้องนั้นมีทางออกทางเดียว"เจี้ยนหลิงสร้างความฮึกเหิม ดังนัดหมายทุกคนกรูกันตามเข้าไปในห้องนั้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลังเล ห้องเดิมของเสี่ยวหลินแม้กว้างขวางด้วยเป็นบุตรีของท่านหลินแต่ทว่าก็ไม่ได้กว้างขวางเกินไป ต่างคนต่างตะลึงจังงัง กับสิ่งที่เห็น ทั้งโถกระเบื้องเคลือบลายครามทั้งสังวาลอัญมณีอีกทั้งข้าวของมีค่าควรเมืองมากมายที่วางระเกะระกะบนโต๊ะสองตัวที่นำมาต่อกันเป็นที่วางข้าวของหีบใส่ของที่ผู้บุกรุกชิงไปถูกวางไว้บนโต๊ะ ข้างๆ หีบใส่ทองและเงินอีกอย่างละสองสามลูก เสี่ยวหลินยืนนิ่งดังหุ่น องค์ชายใหญ่เดินเข้าไปเปิดหีบไม้ใบหนึ่งออกดู แสงสีทองต้องประกายไฟเสี่ยวหลินสบถเบาๆ"ช่างโง่งมเสียจริงทำไมไม่เก็บให้มิดชิดกว่านี้" แต่จะว่าไปด้านซ้ายของตระกูลหลินตั้งแต่เสี่ยวหลินแต่งออกไปก็ไม่ค่อยมีใครย่างกรายมาที่นี่“ของเหล่านี้ถ้าข้าจำไม่ผิดล้วนเป็นเครื่องบรรณาการ ที่ถูกส่งมาจากต่างแคว้นและถูกเก็บรักษาไว้ในตำหนักบูรพา”องค์ชายห้าจับรูปแกะสลักเจ้าแม่กวนอิมที่ทำจากหยกเนื้อสีแดง ตั้งคำถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว“พี่ใหญ่ท่านคิดว่าใครเป็นคนนำมันมาไว้ที่นี่”สายตาทุกคู่จ้องที่องค์ชายรองฟงฉี

แม้จะสงสัยว่า เสียงขององค์ชายห้าแปลกไปแต่ก็ไม่บังอาจถามเห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่ฝีมือกระบี่ไม่ได้ธรรมดาตำหนักไทเฮาไทเฮาวางจอกชาลงบนโต๊ะ นางกำนัลบีบนวดป่านนี้ยังไม่นอนเหมือนกำลังรออะไรอยู่"ไทเฮา" คนสนิทวิ่งเข้ามาในตำหนัก"สำรวมหน่อยรู้ว่ามีเรื่องตื่นเต้นรู้ว่ามีเรื่องดีดีแต่ไม่ต้องรีบร้อน ข้าตั้งตารอฟังได้ถึงเช้า หากจะมีใครสักคนเสียใจพอเช้ามาข้าก็จะได้แสร้งว่าเสียใจเช่นกันถึงกลับล้มป่วยกันเลยทีเดียว""เอ่อ เอ่อ ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะองค์ชายห้า.."โบกมือให้หยุดพูดจิบชายิ้มๆ"คงเป็นข่าวเศร้าสินะ รอเสียงแตรป่าวประกาศว่ามีองค์ชายสิ้นพระชนม์ ข้าจึงค่อยไปนอน""ไทเฮา องค์ชายห้า เอ่อเก่งกล้าสามารถคนของเราที่ส่งไปถูกสังหารจนสิ้น ตอนนี้องครักษ์เสื้อแพรทราบเรื่องนี้แล้วล้อมตำหนักองค์ชายห้าเพื่ออารักขาแน่นหนา"จอกชาในมือปาเข้าใส่ใบหน้าของคนสนิทที่แม้จะหลบก็หลบไม่ทัน"เป็นไปได้อย่างไร ฟงเกาอ่อนแอตั้งแต่เด็กอีกทั้งไม่มีองครักษ์ที่คอยอารักขา ตัวเขาเองก็ไม่ได้ร่ำเรียนวิชากระบี่"เป็นไปแล้วพ่ะย่ะค่ะคนของเราสิบสองชีวิตไม่มีใครรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว""ไป สืบจนได้ความกระจ่าง ตามธรรมดาเรื่องนี้ถือว่าเป็นความลับไม่น่

"นั้นก็คงเป็นวันที่ปลากินดาว องค์หญิงคนใหม่เจ้าคิดว่าเช่นไร""เสด็จพ่อให้อำนาจนางและส่งเสริมนางมากไปเกรงว่าจะเป็นที่เกลียดชัง""ตอนนี้ข้าสับสนยิ่งนักคิดไม่ออกว่าจะมอบตำแหน่งไท่จือให้กับใคร""พี่ใหญ่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้อย่างยิ่ง""เจ้าสนับสนุนฟงฉานอย่างนั้นหรือ""ไม่มีใครที่จะเหมาะกว่าพี่ใหญ่อีกแล้ว"หยางฟงหยางอมยิ้มในเมื่อถามฟงฉาน ฟงฉานกลับลังเลไม่กล้าเอ่ยนามใคร ครั้นพอถามองค์ชายสามฟงหลี่กลับลังเลเช่นกันไม่กล้าสนับสนุนคนอื่น ตั้งใจที่จะให้ใครสักคนเอ่ยชื่อของตัวไม่ยอมเสนอชื่อคนอื่นให้ได้เปรียบ"เข้าใจแล้ว เจ้าเสนอชื่อฟงฉานใช่หรือไม่ แล้วฟงฉีเล่าเจ้าคิดว่าข้าควรจะคืนตำแหน่งไท่จือให้เขาไหม""แล้วแต่พระทัยของเสด็จพ่อในเมื่อในพระทัยเสด็จพ่อย่อมรู้ดีแก่ใจว่าอยากจะคืนตำแหน่งไท่จือให้พี่รองหรือไม่""อืม ข้าก็คงต้องขอเวลาไตร่ตรอง ส่วนฟงฉานก็คงต้องรอดูผลงานของเขาอีกครั้ง"ตระกูลหลิน"ท่านพี่..ท่านพี่เจ้าขาอย่าได้โมโหไปเลยลูกยังเด็ก เสี่ยวหลินอ่อนหัดไม่ได้ร่ำเรียนกลยุทธ์เหมือนคุณหนูใหญ่ หากรู้อย่างนี้ข้าจะสั่งสอนนางเช่นที่พี่หญิงสั่งสอนคุณหนูใหญ่ นี่ข้าสั่งสอนนางดั่งเช่นหญิงงามในวังหลวง ท่านพี่ก

"ท่านป้าคุณหนูใหญ่ให้ป้าหงนำขนมของบ้านหลินไปแทนคำขอโทษคุณหนูรองที่ตำหนัก""คุณหนูรองต้องไม่พอใจข้าแน่ ทำไมต้องให้ข้าไป""ท่านป้าคุณหนูใหญ่บอกว่า คราวก่อนคุณหนูรองไม่พอใจท่าน ครั้งนี้เป็นท่านนำขนมที่คุณหนูรองโปรดปรานไปให้นาง นางคงจะดีใจไม่น้อย"ป้าหงยังคงลังเล"ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"รับเอาห่อขนม สาวใช้ยิ้มมุมปากตำหนักเคียงฟ้า"มาแล้วหรือ"ยิ้มหยันในหน้า"คุณหนูรองเจ้าขา ป้าขอโทษที่ทำให้คุณหนูรองไม่พอใจ วันนี้ขนมนี่คุณหนูใหญ่ให้นำมาให้คุณหนูรอง""เพี้ยะ"ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใบหน้าจนสั่นสะท้าน"ช่างโง่งมใครกันคิดว่าแค่ขนมสวะพวกนี้จะทำให้ข้าหายโกรธ คุณหนูของป้าทำข้าต้องพบกับความอัปยศซ้ำซากเป็นนางที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด""คุณหนูรองเจ้าขา แต่คุณหนูทั้งสองเป็นพี่น้องกันนะเจ้าค่ะ""ป้าคิดว่าคำสั่งสอนเมื่อครั้งที่ข้ากับเจี้ยนหลิงยังเป็นเด็ก จะช่วยได้ในตอนที่เราทั้งคู่กำลังชิงดีชิงเด่นหรือไร ข้ากับเจี้ยนหลิงไม่เหลือสิ่งใดให้ต้องเกรงใจกันอีกต่อไปแล้ว พวกเจ้าโบยนางให้ตายแล้วนำศพของนางไปทิ้งไว้ที่สุสานนอกวังหลวง""คุณหนูรองท่านช่างจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก ข้าเพียงทำสิ่งเล็กน้อยท่านกลับถึงกับฆ่าแก