ดอกบ๊วยห้ากลีบ

"เจ้าหนีไม่พ้นแน่ ห้องนั้นมีทางออกทางเดียว"

เจี้ยนหลิงสร้างความฮึกเหิม ดังนัดหมายทุกคนกรูกันตามเข้าไปในห้องนั้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลังเล ห้องเดิมของเสี่ยวหลินแม้กว้างขวางด้วยเป็นบุตรีของท่านหลินแต่ทว่าก็ไม่ได้กว้างขวางเกินไป ต่างคนต่างตะลึงจังงัง กับสิ่งที่เห็น ทั้งโถกระเบื้องเคลือบลายครามทั้งสังวาลอัญมณีอีกทั้งข้าวของมีค่าควรเมืองมากมายที่วางระเกะระกะบนโต๊ะสองตัวที่นำมาต่อกันเป็นที่วางข้าวของหีบใส่ของที่ผู้บุกรุกชิงไปถูกวางไว้บนโต๊ะ ข้างๆ หีบใส่ทองและเงินอีกอย่างละสองสามลูก เสี่ยวหลินยืนนิ่งดังหุ่น องค์ชายใหญ่เดินเข้าไปเปิดหีบไม้ใบหนึ่งออกดู แสงสีทองต้องประกายไฟเสี่ยวหลินสบถเบาๆ

"ช่างโง่งมเสียจริงทำไมไม่เก็บให้มิดชิดกว่านี้"

แต่จะว่าไปด้านซ้ายของตระกูลหลินตั้งแต่เสี่ยวหลินแต่งออกไปก็ไม่ค่อยมีใครย่างกรายมาที่นี่

“ของเหล่านี้ถ้าข้าจำไม่ผิดล้วนเป็นเครื่องบรรณาการ ที่ถูกส่งมาจากต่างแคว้นและถูกเก็บรักษาไว้ในตำหนักบูรพา”

องค์ชายห้าจับรูปแกะสลักเจ้าแม่กวนอิมที่ทำจากหยกเนื้อสีแดง ตั้งคำถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“พี่ใหญ่ท่านคิดว่าใครเป็นคนนำมันมาไว้ที่นี่”

สายตาทุกคู่จ้องที่องค์ชายรองฟงฉี