All Chapters of เสน่หานางมารหน้าใส: Chapter 11 - Chapter 20

ร้องโอดโอ๊ย ก่อนจะหมดสติไปในอ้อมแขนของหยางฟงฉี“องครักษ์ ส่งคนไปจับตัว เจี้ยนหลิงนางวางยาไท่จือเฟย”วังหลวง สามวันต่อมาหลังจากที่ เสี่ยวหลิน เพิ่งจะฟื้นคืนสติด้วยการรักษาอย่างสุดกำลังของหมอหลวง“ตรวจไม่พบพิษ ไม่มีหลักฐาน ไท่จือเจ้ายังกล้ากล่าวหานาง”“ท่านพ่อ เป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อ….”“ในเมื่ออะไรกัน ครั้งนั้นเจ้าเองก็ให้ขันทีตรวจสอบพิษแล้ว”หยางฟงฉี ถอนหายใจ ในเมื่อเขาเองสับเปลี่ยนจานขนมและยังให้สั่งให้เสี่ยวหลินทำแบบเดียวกับเขา จะเป็นไปได้อย่างไรที่นางจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมเขาหากเป็นเช่นนั้นนางก็ต้องจงใจใส่พิษไว้ในจานถัดมาเสมออย่างนั้นหรือ นับว่านางอ่านใจเขาได้แต่แทบจะไม่มีทางจะเป็นไปได้ใครกันจะคิดได้แบบนั้น“เสด็จพ่อลูกไร้คำแก้ตัว”พิษชนิดนั้นคือพิษใดกันแน่แม้แต่ขันทียังตรวจสอบพิษไม่ได้ ทั้งๆที่หมอหลวงบอกว่าเสี่ยวหลินต้องพิษอย่างแน่นอน พิษนั้นทำร้ายช่องท้องของนางจะเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่อาจตรวจสอบพิษได้ มีพิษชนิดนั้นอยู่ด้วยหรือ แต่เมื่อไร้ซึ่งหลักฐานเขาแค่เพียงต้องประเมินหลินเจี้ยนหลิงคนนี้ให้สูงขึ้นกว่าเดิม คนเช่นไรจึงจะ สามารถปรุงยาพิษชนิดที่ไม่อาจตรวจสอบพิษได้“เจ้าส่งคนจับตัวนาง

"โอ๊ย จะช่วยก็ให้มันเบามือหน่อยได้ไหม ..ฟงฉี"เอ่ยนามชัดเจน นายท่านหอสุริยันถึงกับหูผึ่ง"อย่าได้เอ่ยนาม ไปกับข้า"ฉุดกระชากลากร่างสูงของฟงเกาที่ถูกมัดมือไว้ทะยานออกนอกหน้าต่างสูงหายวับไปกับตา"ฟงฉี ฟงฉี หยางฟงฉีไม่น่าเป็นไปได้"นายท่านหอสุริยันทวนคำไปมา"นายท่านร่างสัญญา การจ่ายเงินระหว่างไท่จือกับหอสุริย้นหายไป"บ่าวในหอสุริยันวิ่งหน้าตื่นเข้ามา"ไท่จือ ท่านหลักแหลมยิ่งนักส่งคนมาขโมยร่างสัญญาไปเพื่อไม่ให้มีหลักฐานจะได้ไม่ต้องสาวถึงตัวในคราวหลัง"กัดฟันกรอดๆด้วยความเจ็บใจตระกูลหยางเดิม"เป็นพวกเจ้านี่เอง""องค์ชาย"เจี้ยนหลิงประสานมือพร้อมกับเพ่ยตง"มาทันเวลาพอดี ช้าอีกหน่อยข้าคงต้องถูกทำร้ายใบหน้าหล่อเหลาคงมีบาดแผล ว่าแต่เจ้าใช้เคล็ดวิชาใดในการจัดการคนพวกนั้น ข้ายังไม่ทันกระพริบตา"เจี้ยนหลิงยิ้ม เพ่ยตงถอนหายใจ"เคล็ดวิชาตระกูลหยาง ท่านห้าเองก็ไม่น่าไม่เคยเห็นมัน""ข้าเกิดมาร่างกายอ่อนแอไม่เคยร่ำเรียนวิชากระบี่"เพ่ยตงส่ายหน้าไม่ร่ำเรียนกระบี่แต่กลยุทธ์ต่างๆมีเพียงองค์ชายห้าผู้นี้ที่ไร้เทียมทาน"ขอบใจเจ้าเพ่ยตง"หันมาทางเพ่ยตง เจี้ยนหลิงขมวดคิ้วไปสนิทชิดเชื้อกันตอนไหน"เพ่ยตงกับข้าเรา

“คุณหนูอยากรู้ไหมว่านางพูดอะไรกับเพ่ยตง”สบตานิ่งกลมโตของเจี้ยนหลิงทั้งที่ปกติ เพ่ยตงจะไม่มีทางล่วงเกินไม่ว่าจะอย่างไร เจี้ยนหลิงอมยิ้ม“บุรุษโดยแท้ไม่เอาความลับของหญิงอื่นมาเปิดเผยให้หญิงอีกคนฟัง”“สำหรับเพ่ยตงมีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่มีความหมายกับเพ่ยตงคนอื่นล้วนแค่เพียงมีค่าแค่คนคุ้นเคยมิได้สำคัญไปกว่าคุณหนู อีกอย่างสำหรับเพ่ยตงคนอื่นก้คือคนอื่นหาใช่หญิงอื่น”แสร้งยิ้มไม่ยอมสบตาคม“ไม่เอา แล้วข้าไม่พูดกับเจ้าดีกว่า เพ่ยตง กัวเปาสองสามวันมานี่กลับมาที่บ้านหลิน ข้าอยากให้เจ้ากำจัดเขาเสีย มีเขาเสี่ยวหลินจึงเหิมเกริมอีกอย่างกัวเปาเป็นคนข้างกายเสี่ยวหลินที่ยอมตายเพื่อเสี่ยวหลินได้ ตัดมือตัดเท้าเสี่ยวหลินเสียจึงดี จัดการนางกับไท่จือจึงง่ายขึ้นแผนการของเราจะต้องไม่มี กัวเปามาขัดขว้าง”เพ่ยตงประสานมือ“คุณหนูใหญ่ องค์ชายห้าให้เชิญท่านที่ตำหนักเมฆา”สาวใช้ย่อกาย เพ่ยตงขมวดคิ้ว“อืม ข้ากำลังจะไปหารือเรื่องสำคัญกับองค์ชายห้าพอดี เจ้าก็ไปทำตามแผนการได้แล้ว”เพ่ยตงเดินเอามือไพล่หลัง เจี้ยนหลิงก้าวขาออกจากบ้านหลินเพ่ยตงตามไปติดๆ“อ้าว ไม่ไปทำงานของเจ้าที่ข้าสั่ง”“ข้าลืมไปว่า วันนี้องค์ชายห้าชวนข้า

เสียงอื้ออึงในท้องพระโรงที่ต่างพูดถึงตำแหน่งไท่จือว่าจะเป็นใครในบรรดาองค์ชาย เจี้ยนหลิงส่ายหน้า ฮ่องเต้แม้จะไม่เข้าข้างคนผิดทว่าก็มีความรักและเอ็นดู หยางฟงฉีมากกว่าใคร เรื่องการปลดหยางฟงฉีจึงเป็นแค่การขู่บางทีอีกไม่นานก็จะคืนตำแหน่งไท่จือให้เสีย หากเห็นว่าต่อไปนี้หยางฟงฉีลดบทบาทตัวเองลงยอมอยู่สงบๆ เจี้ยนหลิงกำลังคิดเรื่องที่มารดาพูดในคืนนั้นกับเจี้ยนหลิง“ข้าเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวของฮ่องเต้องค์ก่อน ตำแหน่งองค์รัชทายาทจึงต้องยกให้กับหยางฟงหยางที่เป็นหลานของฮ่องเต้ ข้าเคยคิดว่าตัวเองทำไมไม่เกิดมาเป็นบุรุษเช่นนั้นจึงจะได้นั่งบัลลังก์ แต่พอเจ้าเกิดมาเป็นหญิงข้ายิ่งผิดหวังว่าทำไมเจ้าไม่เกิดมาเป็นบุรุษข้าจะช่วยเจ้าชิงบัลลังก์เสีย แต่พอเจ้าลงประลองเพื่อคัดเลือกเป็นไท่จือเฟยแล้วยอมอ่อนข้อให้ไท่จือผู้อ่อนปวกเปียกข้ากับคิดว่า ...น่าจะมีใครที่เหมาะกับเจ้าแล้วก็ขึ้นเป็นไท่จือมากกว่าหยางฟงฉีผู้ขลาดเขลาคนนั้น”“เจี้ยนหลิงขอบใจเจ้ายิ่งนัก”เจี้ยนหลิงทำสีหน้าเรียบเฉยเสีย“จริงๆนะเจี้ยนหลิงเป็นเพราะเจ้าทำให้ไท่จือได้รับโทษทัณฑ์”"โทษทัณฑ์ที่ได้รับ มันบางเบาดุจขนนก องค์ชายห้าคิดว่า ไม่มีโอกาสที่ไท่จื

เจี้ยนหลิงพูดขึ้นมาทั้งๆ ที่เยว่เหนียงเอ่ยปากถามเพ่ยตง“คุณหนูเป็นหญิงสาว เช่นไรจึงมาค้างอ้างแรมที่อื่นไม่กลัวว่านายหญิงจะรู้เข้า”“ป่านนี้ท่านแม่หลับไปแล้ว อีกอย่างโรงเตี๊ยมของเยว่เหนียงก็อยู่ห่างไกลเจ้ายินดี คุ้มครองข้ากลับไปอย่างนั้นหรือ”เพ่ยตง ผุดลุกขึ้นดึงมือเจี้ยนหลิงจากไป เยว่เหนียงส่ายหน้าตะโกนตามหลังดังๆ“เพ่ยตง ดูแล นางให้ดี” เพ่ยตงหันมาก้มหัวช้าๆ ก้าวขาดึงมือเจี้ยนหลิง ยังทางกลับบ้านหลินที่สองข้างทางมีแต่ป่าเขา เยว่เหนียงปิดประตุดรงเตี๊ยมเดียวดายลงช้าๆพร้อมกับรอยยิ้ม“หากจะมีใครสักคนที่กำลังตกหลุมรัก”เดินไปได้สักพักใหญ่“ไม่ไหวแล้วข้าเมามายเพียงนี้เจ้ายังจะลากข้ากลับบ้าน”ยื้อมือของเพ่ยตงไว้“คุณหนูต้องเร่งแล้ว หากนายท่านกับนายหญิงรู้ว่าคุณหนูออกมากับข้าแล้วพากันเมามายเป็นเพ่ยตงที่จะถูกลงโทษ"“ขอข้าวันหนึ่งนานๆ ข้าจึงจะได้ร่ำสุราเสียเต็มที่ ว่าแต่สุราของเยว่เหนียงนี้แหม รสดีจริงๆ ”“ไม่ได้” ดึงร่างบางที่นั่งจุมปุ๊กให้ลุกขึ้น เจี้ยนหลิงกระชากแขนของเพ่ยตงล้มลงบนตัวของเจี้ยนหลิงเต็มเปา ใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อเขินอายยิ่งกว่าเจี้ยนหลิงเสียอีก“ข้าจะนอนกลางป่าในคืนนี้เจ้าก็น