All Chapters of เสน่หานางมารหน้าใส: Chapter 41 - Chapter 50

“เจ้าสาม ดีแต่ตามให้นำก็ไม่ได้ เขาตอนนี้ไม่มีความทะเยอทะยาน งานไหนที่มอบหมายล้วนทำออกมาได้แค่พอใช้ได้ไม่ถึงกับดี คนอย่างนี้ ให้นำใครก็คงไม่เป็น ส่วนเจ้ารองแม่จะเด่นในทุกด้าน แต่ด้วยเรื่องราวที่ผ่านมาหลายวันนี้ข้ากลัวว่าข้าเลือกเขาไปแล้วเขาจะใช้อำนาจในมือรังแกผู้อื่น สร้างความร้าวฉานในวังหลวง”“องค์ชายใหญ่เล่าพะยะฮะ”“เจ้าใหญ่สุขุมมีคุณธรรม อีกทั้งยังมีความเป็นกลาง แต่บางครั้งเขากลับสนใจแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการก็เท่านั้น ผิดกับเจ้าห้าที่มีบางอย่างตรงกับใจข้าแต่ก็อีกนั่นแหละข้ามองเจ้าห้าไม่ออกด้วยซ้ำไป แม้แต่เรื่องแต่งชายาเอก บางครั้งเหมือนเขาจริงจังกับทุกเรื่องแต่บางครั้งก็เหมือนกับเขามีเรื่องในใจมากไป”“ฝ่าบาทต้องลอง ...ประทานชายาเอกให้เขาดู เพื่อดูท่าทีหญิงใดกันที่ฝ่าบาทหมายมั่นไว้”หยางฟงหยางยิ้ม“คงจะต้องเป็นอย่างนั้น เรื่องแต่งชายาเจ้าห้าคงต้องพูดกันจริงจังส่วนเจ้าใหญ่คงต้องรอให้เขาเอ่ยปากออกมาเอง เพราะเข้ารู้ดีว่าเจ้าใหญ่หากไม่ทำก็ไม่มีใครบังคับเขาได้”โรงเตี๊ยมเดียวดายกลางป่าเขาเยว่เหนียงยืนยิ้มต้อนรับ เจี้ยนหลิงด้วยแววตาเป็นมิตร“ท่านผู้นี้”“ท่านห้า ฟงเกา” เยว่เหนียงย่อตัว“เจี

"ข้าจะแพ้เจี้ยนหลิงตลอดเลยหรือไร"กัดฟันแน่นด้วยความแค้นเคืองโรงเตี๊ยมเดียวดายร้างไร้ผู้คนเพ่ยตงกับองค์ชายห้าฟงเกายกจอกสุราผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนสุราทำให้บังเกิดความกล้า"ทำเช่นไรจะรู้ใจคนที่เรามีใจ"เพ่ยตงแทบจะสร่างเมาเลยทีเดียว"เพียงแค่เอ่ยปาก ท่านห้าเดิมเป็นคนที่ไม่ระวังคำพูดอยู่แล้วเพียงแค่พูดแค่ถามก็คงไม่เกินกำลัง""จะหาว่าข้าปากพล่อยหรือไร""ไม่น้าาาาท่านห้าก็รู้ว่าเพ่ยตงจริงใจเพียงใด"ส่งเสียงยานคาง"ข้าพออยากพูดกับพูดไม่ออก เพ่ยตงข้าสารภาพข้าจริงใจกับคุณหนูของเจ้ายิ่งนัก ครั้งนี้เรื่องที่เจ้าเคยขอร้องข้า ข้าบัดนี้รู้ใจตัวเองว่าไม่มีทางหลอกลวงหรือล้อเล่นกับคุณหนูของเจ้า"เพ่ยตงยิ้มเศร้าๆ เข้าใจทุกคำพูดของฟงเกาอย่างดี"องค์ชายจริงใจเผยความในใจเพียงนี้เพ่ยตงก็คงต้องส่งเสริมท่าน""เจ้าเป็นสหายที่ดี ข้ารับรองต่อจากนี้ข้าจะดูแลคุณหนูของเจ้าอย่างดีแน่นอน""สุราทำให้บังเกิดความกล้า ไปกันเถอะไปพบคุณหนูเสียตอนนี้เลย ท่านห้าท่านจะต้องเผยความในใจกับคุณหนูอย่างที่พูดกับเพ่ยตงคุณหนูจะต้องดีใจแน่ๆ "ฟงเกาอมยิ้ม เพ่ยตงยกสุราขึ้นดกรวดเดียวหมดเหยือก เยว่เหนียงส่ายหน้าไปมา"คุณชายเพ่ยตง ข้าหวั

เสี่ยวหลิน ยกมือขึ้นลูบแท่นนอนของเพ่ยตงอย่างทะนุถนอม เพิ่งจะจัดห้องหับดูแลความเรียบร้อยของห้องพักของเพ่ยตงเสร็จไปหมาดๆหยางฟงฉีไม่เคยสนใจเสี่ยวหลินอยู่แล้วว่าจะไปจะมา แม้มืดค่ำแล้วก็ตามเขาใช้เวลาส่วนมากที่หอ สุริยันกับนางคณิกาซูเหลียง จะเหนื่อยแค่ไหนก็ยังยิ้มได้ เมื่อคิดว่าแสร้งเร้นกายอยู่ในนี้ให้เพ่ยตงเข้ามา“เขาจะทำสีหน้าแบบไหน”ซุกกายลงบนแท่นนอน ดึงผ้าห่มคลุมกายเสีย เสียงประตูเปิดออกช้าๆ เพ่ยตงก้าวขาเข้ามาด้านในเสี่ยวหลินกลั้นหายใจ กลัวว่าเพ่ยตงจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักแทบทะลุออกจากอก ร่างสูงเปลื้องผ้าเผยมัดหล้ามอัดแน่นเสี่ยวหลินดึงผ้าห่มออกมาองร่างบึกบึนสมกับบุรษ อีกทั้งใบหน้านี้ใบหน้าที่เสี่ยวหลินมักจะฝันถึงยามที่นอนเคียงข้างหยางฟงฉีบนแท่นนอนคิดฝันไปเองว่าร่างที่ทาบทับเป็นเพ่ยตงเพ่ยตงหย่อนกายลงในน้ำอุ่นด้วยร่างเปลือย ปล่อยความคิดล่องลอย“ป่านนี้คุณหนูกับท่านห้าคงเข้าใจกันแล้ว ข้าควรจะอยู่หรือไปเสียจึงดี”พึมพัมเบาๆเสี่ยวหลินขมวดคิ้ว เพ่ยตงนอนนิ่งในน้ำอุ่นจนพอใจก่อนจะ ลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อคุมมาคุมตัว ก้าวเดินออกมา หยิบอาภรณ์ชุดนอนมาสวมใส่อากาศหนาวเหน็บยิ่งนักในวันนี้ซุกกาย

หยางฟงหยางถอนหายใจ องค์ชายใหญ่ก้าวขาเข้ามาข้างใน“น้องรองเป็นอย่างไรบ้าง”"สาหัสยิ่งนักเจ้าใหญ่ เห็นหรือไม่น้องต้องลำบากเพียงใด แต่เจ้ากับเอาเวลาไปไล่จับกระต่ายสบายใจ”ไทเฮาพูดขึ้นดังๆ “เสด็จย่า หลานนั่งอ่านฎีกาแทนเสด็จพ่อ ไม่ได้เอาเวลาไปจับกระต่าย อะไรที่เสด็จย่าพูดถึง”“ฮึฮึ ก่อนหน้านั่นใครบ้างจะไม่รู้ว่า องค์ชายใหญ่กับตำหนักปงเปียงความสัมพันธ์ แนบแน่นเพียงใด”“เสด็จย่าหลานมาเพราะห่วงน้อง หากเสด็จย่าจะพูดเรื่องนี้ให้หลานเสียหาย เกรงว่า เสด็จพ่อจะเข้าใจหลานผิดไปอีกคน เห็นทีฟงฉานคงต้องทูลลา”ไทเฮาหน้าเง้า ดึงผ้าเช็ดหน้าที่ปักลวดลายดอกท้อฝีมือของจูจิวออกมายื่นส่งให้หยางฟงหยาง“เสด็จแม่นี่คือ”“เป็นผ้าเช็ดหน้าที่สนมคนใหม่ของเจ้าส่งให้กับองค์ชายใหญ่ฟงฉานแทนคำขอบคุณที่เขาจับกระต่ายของนางไปคืนยังตำหนักปงเปียง”ฮ่องเต้คลี่ผ้าเช็ดหน้าออกดู ลวดลายดอกท้องดงาม แต่ด้านล่างมีนกหยวนหยางคู่ เคียงข้างฟงฉาน ทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น“เสด็จพ่อโปรดไตร่ตรองมีคนใส่ความพระสนม ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ลูกส่งคืนนางไม่อาจรับไว้แต่นั่นเป็นเพียงลวดลายดอกท้อหาได้มีลวดลายนกหยวนหยางไม่” ฮ่องเต้ปาผ้าเช็ดหน้าบนใบหน้าของฟงฉ

"องค์ชายใหญ่ผู้รัดกุมแต่ใจอ่อน คงเสียใจไม่น้อยที่ไม่อาจช่วยสนมจูจิวได้แล้วตัวเองยังต้องมาถึงคราวซวยด้วย”ไทเฮายิ้ม“เสด็จย่า มือสังหารหนีไปได้คนหนึ่งอีกคนถูกฆ่าตาย” ไทเฮา ส่ายหน้าไปมา“ข้าส่งคนตามตัวมือสังหารอีกคนให้พบโดยเร็ว เรื่องนี้จะให้แพร่งพรายไม่ได้เด็ดขาด”“เจ้ารองแม่ทัพเพ่ยตง ยื่นมือเข้ามาช่วยความจริงข้าควรจะรับความดีความชอบไปเพียงลำพัง ให้เสด็จพ่อเห็นว่าข้าพร้อมพลีชีพเพื่อเสด็จพ่อ”“แค่นี้ฮ่องเต้ก็เมตตาเจ้าขึ้นมาไม่น้อย เดิมฮ่องเต้ก็รักเจ้ากว่าองค์ชายคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว เกิดเรื่องเช่นนี้ยิ่งจะทำให้เจ้าได้ใจฝ่าบาท”“คิดไม่ถึงว่า เจ็บตัวเพียงนิดก็ทำให้เสด็จพ่อ กลับมามองข้าเสียใหม่”กระหยิ่มยิ้มย่อง“ต่อไปทำสิ่งใดต้องระวังให้มากก่อนหน้านั้นเจ้าทำตัวตามใจจนทำให้ตำแหน่งไท่จือหลุดมือไปได้ คราวนี้หากได้ตำแหน่งไท่จือคืนมาจะต้องแนบเนียนกว่านี้ อย่าได้ทำตามใจเหมือนครั้งก่อน”ตำหนักฮ่องเต้“ฟงเกาถวายพระพรเสด็จพ่อ”“ เพ่ยตงถวายพระพรฝ่าบาท”“อ่อ เจ้าห้า เพ่ยตง อย่าบอกนะว่าพร้อมใจกันมา ขอร้องข้าเรื่องเจ้าใหญ่”“เสด็จพ่อ ลูกเรื่องนี้ไม่ยุ่งแต่มีเรื่องหนึ่ง ที่รู้ว่ามันไม่ถูกต้องจึงจำต้องมาช่วย