LOGINShare
ถึงเวลาแล้ว
Last Updated:
2024-12-23 06:52:27Related chapters
เสน่หานางมารหน้าใส แล้วแต่เจ้า
“อ๋อเข้าใจแล้วไม่แต่งหากเป็นองค์หญิงแคว้นฉี แต่ถ้าเป็นหลินเจี้ยนหลิง ก็อยากแต่งขึ้นมาทันที”ยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆก้มลง คุกเข่ากับพื้นตระกูลหลิน“เพ่ยตงมาพอดี นั่งลงก่อน”หลินซูหลานผายมือ“ท่านน้ามีเรื่องใดกัน”“ข้า มีเรื่องสำคัญ””“เชิญท่านน้าพูดมาได้เลย”“ข้ามี เจี้ยนหลิงเป็นลูกสาวคนเดียว ส่วนเจ้าข้าเองก็ปฏิบัติต่อเจ้าไม่ต่างจากบุตรชาย บิดาเจ้าก่อนหน้านั้น สนิทสนมกับข้ายิ่งนัก เราสองคนเคยหมั้นหมายพวกเจ้าตั้งแต่เจี้ยนหลิงอยู่ในครรภ์ ครั้งนี้ข้าคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ข้าจะพูดเรื่องนี้กับเจ้า บิดาเจ้าตายอย่างมีเงื่อนงำ ข้าแม้จะปรารถนาในบัลลังก์เพียงใดแต่หากหยางฟงหยางยังคงทำหน้าที่ได้ดี ข้าขอเพียงแค่ได้แก้แค้นให้พี่ชายเพ่ยตวนกับแม่ของเจ้า ไม่หวังในบัลลังก์มังกรนั่น แต่ในใจลึกๆ ก็อยากให้เป็นเจี้ยนหลิงที่นั่งบัลลังก์ไท่จือเฟยหรือฮองเฮาในอนาคต เรื่องของเจ้ากับเจี้ยนหลิง เมื่อท่านพี่เพ่ยตวนตายลงไปแล้วข้าจึงไม่จำเป็นต้องรักษาคำมั่น ข้ากับเจ้าจึงมีเพียงการแก้แค้นทวงความเป็นธรรมคืนให้กับบิดาและมารดาเจ้าก็เท่านั้น”นับว่า หลินซูหลานมีความกล้าไม่น้อยกล้าที่จะพูดถึงคำมั่นสัญญาและกล้าที่จะยกเลิกสัญญา
Last Updated : 2024-12-23เสน่หานางมารหน้าใส เลือกใครดี
"ข้าจะแพ้เจี้ยนหลิงตลอดเลยหรือไร"กัดฟันแน่นด้วยความแค้นเคืองโรงเตี๊ยมเดียวดายร้างไร้ผู้คนเพ่ยตงกับองค์ชายห้าฟงเกายกจอกสุราผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนสุราทำให้บังเกิดความกล้า"ทำเช่นไรจะรู้ใจคนที่เรามีใจ"เพ่ยตงแทบจะสร่างเมาเลยทีเดียว"เพียงแค่เอ่ยปาก ท่านห้าเดิมเป็นคนที่ไม่ระวังคำพูดอยู่แล้วเพียงแค่พูดแค่ถามก็คงไม่เกินกำลัง""จะหาว่าข้าปากพล่อยหรือไร""ไม่น้าาาาท่านห้าก็รู้ว่าเพ่ยตงจริงใจเพียงใด"ส่งเสียงยานคาง"ข้าพออยากพูดกับพูดไม่ออก เพ่ยตงข้าสารภาพข้าจริงใจกับคุณหนูของเจ้ายิ่งนัก ครั้งนี้เรื่องที่เจ้าเคยขอร้องข้า ข้าบัดนี้รู้ใจตัวเองว่าไม่มีทางหลอกลวงหรือล้อเล่นกับคุณหนูของเจ้า"เพ่ยตงยิ้มเศร้าๆ เข้าใจทุกคำพูดของฟงเกาอย่างดี"องค์ชายจริงใจเผยความในใจเพียงนี้เพ่ยตงก็คงต้องส่งเสริมท่าน""เจ้าเป็นสหายที่ดี ข้ารับรองต่อจากนี้ข้าจะดูแลคุณหนูของเจ้าอย่างดีแน่นอน""สุราทำให้บังเกิดความกล้า ไปกันเถอะไปพบคุณหนูเสียตอนนี้เลย ท่านห้าท่านจะต้องเผยความในใจกับคุณหนูอย่างที่พูดกับเพ่ยตงคุณหนูจะต้องดีใจแน่ๆ "ฟงเกาอมยิ้ม เพ่ยตงยกสุราขึ้นดกรวดเดียวหมดเหยือก เยว่เหนียงส่ายหน้าไปมา"คุณชายเพ่ยตง ข้าหวั
Last Updated : 2024-12-25เสน่หานางมารหน้าใส ความจริง
"เลยอาศัยให้เพ่ยตงพามาถึงนี่ เพ่ยตงเป็นคนเดียวที่รู้ว่าข้ามักจะใช้เวลายาม...ว่างตรงนี้""รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเจ้ากับเพ่ยตง...หรือเปล่า"สีหน้าเศร้าสร้อยบางอย่างเหมือนถูกกางกั้นไว้"ไม่ ไม่ได้สำคัญอะไรเดิมข้ากับเพ่ยตง ใช้ที่นี่เป็นที่ฝึกฝนวรยุทธ์ด้วยกันยามว่าง ข้าเติบโตมาพร้อมกับเพ่ยตงวรยุทธ์ของข้าจึงมีเขาเป็นแบบอย่าง""เจ้ากับเขา เลยสนิทชิดเชื้อกันยิ่งนัก""เราไม่มีความลับต่อกันเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ข้ามีเขาคอยปกป้องห่วงใยแต่มายามนี้ข้ายิ่งห่วงใยเขามากกว่า"ฟงเกายิ้มขมขื่น"แล้ว ข้าเล่าข้าเจ้าห่วงใยข้าบ้างไหม5555""องค์ชายไม่ได้มีสิ่งใดให้ห่วงนี่ ตอนนี้ลูกดอกก็ไม่ได้พุ่งเข้าใส่องค์ชายเสียหน่อย""นั่นสินะ ข้าล้อเจ้าเสีย เจ้าไม่ทันได้คิด ความจริงเจ้าอาจห่วงข้ามากก็ได้จริงไหม"ยิ้มตาหยี เจี้ยนหลิงอมยิ้ม"หรืออาจไม่ห่วงเลย แค่ไม่กล้าพูดความจริง องค์ชายแม้จะอ่อนแอแต่ก็เป็นถึงองค์ชาย เพ่ยตงไร้ญาติขาดมิตรมีเพียงข้ากับท่านแม่"ฟงเกาก้มหน้าจะว่าไปเขาก็นับว่าเป็นญาติ"ว้า ข้าก็ไร้ญาติแล้วยังไร้ชายา เมื่อไหร่กันแม่นางเจี้ยนหลิงจะยอมใจอ่อน"พูดทีเล่นทีจริง"คงต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดทีเดียว"พ
Last Updated : 2024-12-25เสน่หานางมารหน้าใส ตอนพิเศษ
เสี่ยวหลิน ยกมือขึ้นลูบแท่นนอนของเพ่ยตงอย่างทะนุถนอม เพิ่งจะจัดห้องหับดูแลความเรียบร้อยของห้องพักของเพ่ยตงเสร็จไปหมาดๆหยางฟงฉีไม่เคยสนใจเสี่ยวหลินอยู่แล้วว่าจะไปจะมา แม้มืดค่ำแล้วก็ตามเขาใช้เวลาส่วนมากที่หอ สุริยันกับนางคณิกาซูเหลียง จะเหนื่อยแค่ไหนก็ยังยิ้มได้ เมื่อคิดว่าแสร้งเร้นกายอยู่ในนี้ให้เพ่ยตงเข้ามา“เขาจะทำสีหน้าแบบไหน”ซุกกายลงบนแท่นนอน ดึงผ้าห่มคลุมกายเสีย เสียงประตูเปิดออกช้าๆ เพ่ยตงก้าวขาเข้ามาด้านในเสี่ยวหลินกลั้นหายใจ กลัวว่าเพ่ยตงจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักแทบทะลุออกจากอก ร่างสูงเปลื้องผ้าเผยมัดหล้ามอัดแน่นเสี่ยวหลินดึงผ้าห่มออกมาองร่างบึกบึนสมกับบุรษ อีกทั้งใบหน้านี้ใบหน้าที่เสี่ยวหลินมักจะฝันถึงยามที่นอนเคียงข้างหยางฟงฉีบนแท่นนอนคิดฝันไปเองว่าร่างที่ทาบทับเป็นเพ่ยตงเพ่ยตงหย่อนกายลงในน้ำอุ่นด้วยร่างเปลือย ปล่อยความคิดล่องลอย“ป่านนี้คุณหนูกับท่านห้าคงเข้าใจกันแล้ว ข้าควรจะอยู่หรือไปเสียจึงดี”พึมพัมเบาๆเสี่ยวหลินขมวดคิ้ว เพ่ยตงนอนนิ่งในน้ำอุ่นจนพอใจก่อนจะ ลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อคุมมาคุมตัว ก้าวเดินออกมา หยิบอาภรณ์ชุดนอนมาสวมใส่อากาศหนาวเหน็บยิ่งนักในวันนี้ซุกกาย
Last Updated : 2024-12-25เสน่หานางมารหน้าใส แรงฮึด
“ฆ่า”กระบี่ในมือมือสังหารหันคมกระบี่พุ่งเข้าใส่หยางฟงหยางฟงฉี ยกมือขึ้นกางกั้นหยางฟงหยางไว้ มือสังหารกระโดดเข้าประชิดตัวเสียงคมกระบี่ปะทะเข้ากับของแข็งดังลั่น ฟงฉีนั่นเองที่ชักกระบี่ออกมาต่อกรกับมือสังหาร ทั้งสองคน กันขันทีชรากันหยางฟงหยางออกจากที่นั่น ปะปนไปกับฝูงชนที่วิ่งหนีแตกตื่น ฟงฉีตวัดกระบี่เข้าใส่มือสังหารสองสามครั้ง ก่อนที่คมกระบี่จะลิ้มรสเลือดเนื้อของฟงฉีแขนข้างซ้ายถูกคมกระบี่เป็นทางยาว หยางฟงหยางถลาเข้าใส่ฟงฉีที่ล้มลงทั้งยืนเสียงวิ่งพร้อมเพรียงของเหล่าองครักษ์และทหารยามโดยการนำของเพ่ยตง“จับตัวคนร้าย อย่าให้หนีรอดไปได้”เพ่ยตงชักกระบี่วิ่งเข้าใส่มือสังหาร องครักษ์และทหารยามวิ่งเข้ามาประคองฟงฉีที่เลือดสดสดไหลหยดเป็นทาง หยางฟงหยางขมวดคิ้ว“มือสังหารพวกนี้มาได้อย่างไร”ขันทีส่ายหน้าไปมา หน้าซีดเผือด“ถวายพระพรฝ่าบาท”เหล่าหทารยามและองครักษ์ต่างทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นไม่คิดว่าจะเป็นหยางฟงหยางเพ่ยตงทะยานตามติดมือสังหารที่หนี ลัดเลาะไปบนหลังคาอย่างไม่ลดละ“พวกเจ้ามาทันเวลาพอดี”เอ่ยปากกับองค์รักษ์แต่มองตามเพ่ยตง“ข้าน้อย สังกัดท่านรองแม่ทัพเพ่ยตออกลาดตะเวณ ในยามค่ำคืน พอดีมาป
Last Updated : 2024-12-27เสน่หานางมารหน้าใส แรงฮึด2
หยางฟงหยางถอนหายใจ องค์ชายใหญ่ก้าวขาเข้ามาข้างใน“น้องรองเป็นอย่างไรบ้าง”"สาหัสยิ่งนักเจ้าใหญ่ เห็นหรือไม่น้องต้องลำบากเพียงใด แต่เจ้ากับเอาเวลาไปไล่จับกระต่ายสบายใจ”ไทเฮาพูดขึ้นดังๆ “เสด็จย่า หลานนั่งอ่านฎีกาแทนเสด็จพ่อ ไม่ได้เอาเวลาไปจับกระต่าย อะไรที่เสด็จย่าพูดถึง”“ฮึฮึ ก่อนหน้านั่นใครบ้างจะไม่รู้ว่า องค์ชายใหญ่กับตำหนักปงเปียงความสัมพันธ์ แนบแน่นเพียงใด”“เสด็จย่าหลานมาเพราะห่วงน้อง หากเสด็จย่าจะพูดเรื่องนี้ให้หลานเสียหาย เกรงว่า เสด็จพ่อจะเข้าใจหลานผิดไปอีกคน เห็นทีฟงฉานคงต้องทูลลา”ไทเฮาหน้าเง้า ดึงผ้าเช็ดหน้าที่ปักลวดลายดอกท้อฝีมือของจูจิวออกมายื่นส่งให้หยางฟงหยาง“เสด็จแม่นี่คือ”“เป็นผ้าเช็ดหน้าที่สนมคนใหม่ของเจ้าส่งให้กับองค์ชายใหญ่ฟงฉานแทนคำขอบคุณที่เขาจับกระต่ายของนางไปคืนยังตำหนักปงเปียง”ฮ่องเต้คลี่ผ้าเช็ดหน้าออกดู ลวดลายดอกท้องดงาม แต่ด้านล่างมีนกหยวนหยางคู่ เคียงข้างฟงฉาน ทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น“เสด็จพ่อโปรดไตร่ตรองมีคนใส่ความพระสนม ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ลูกส่งคืนนางไม่อาจรับไว้แต่นั่นเป็นเพียงลวดลายดอกท้อหาได้มีลวดลายนกหยวนหยางไม่” ฮ่องเต้ปาผ้าเช็ดหน้าบนใบหน้าของฟงฉ
Last Updated : 2024-12-27เสน่หานางมารหน้าใส หนักอึ้ง
“โบยนาง โบยจนกว่านางจะรับสารภาพ ว่าเป็นคนส่งผ้าเช็ดหน้านั้นให้องค์ชายใหญ่ด้วยมีใจปฏิพัทธ์ต่อองค์ชายใหญ่”“ไทเฮา จูจิวไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้นได้โปรดเมตตา”จูจิวถูกดึงตัวไปนอน คว่ำหน้าแผ่นหลังถูกฟาดลงด้วย ท่อนไม้ในมือขันทีสุดแรง“วังหลวงไร้ฮองเฮาข้าเป็นคนดูแลวังหลังเจ้าทำผิดข้าสั่งลงทัณฑ์ ยังจะขอความเมตตาอย่างนั้นใครทำผิดก็ขอความเมตตา เรื่องที่เจ้าทำต่ำช้ายิ่งนักไม่อาจอภัยให้ได้ โบยนาง”“ไทเฮาได้โปรด ผ้าเช็ดหน้าอันนั้น เป็นข้าน้อยที่ปักเองกับมือพระสนมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง”ออกรับแทน จูจิวด้วยความสงสาร“โกหกเจ้าอย่าได้มาใช้คำโกหกของเจ้าปกป้องนาง ข้าเคยถามเจ้าแล้วว่าใครกันที่เป็นผู้ปักลวดลายลงบนผ้าเจ้ากลับบอกว่าเป็นพระสนมจูจิว”“ลวดลายบนผ้าไม่ได้มีรูปนกหยวนหยางคู่ ต้องมีใครเล่นตลก”ตั้งข้อสงสัย“เจ้าคิดว่าข้าใส่ร้ายเจ้าหรือไร โบยนางด้วยอีกคน บังอาจใส่ความข้า”เสียงตวาดลั่นของไทเฮาไม้ท่อนถูกโบยลงบนหลังของสนมจูจิวแต่ละไม้ ส่งผลให้เลือดไหลซึม เพียงสิบไม้นางก็สลบไสล“ไทเฮาเพคะ พระสนมสิ้นสติไปแล้ว”ยิ้มมุมปาก“ดี โบยจนกว่านางจะฟื้นยอมรับผิดเรื่องที่ ทำ”เจี้ยนหลิงรีบสาวเท้าเข้ามาขว้างไว้ทันที“หยุด
Last Updated : 2024-12-27เสน่หานางมารหน้าใส จูบแรก
"องค์ชายใหญ่ผู้รัดกุมแต่ใจอ่อน คงเสียใจไม่น้อยที่ไม่อาจช่วยสนมจูจิวได้แล้วตัวเองยังต้องมาถึงคราวซวยด้วย”ไทเฮายิ้ม“เสด็จย่า มือสังหารหนีไปได้คนหนึ่งอีกคนถูกฆ่าตาย” ไทเฮา ส่ายหน้าไปมา“ข้าส่งคนตามตัวมือสังหารอีกคนให้พบโดยเร็ว เรื่องนี้จะให้แพร่งพรายไม่ได้เด็ดขาด”“เจ้ารองแม่ทัพเพ่ยตง ยื่นมือเข้ามาช่วยความจริงข้าควรจะรับความดีความชอบไปเพียงลำพัง ให้เสด็จพ่อเห็นว่าข้าพร้อมพลีชีพเพื่อเสด็จพ่อ”“แค่นี้ฮ่องเต้ก็เมตตาเจ้าขึ้นมาไม่น้อย เดิมฮ่องเต้ก็รักเจ้ากว่าองค์ชายคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว เกิดเรื่องเช่นนี้ยิ่งจะทำให้เจ้าได้ใจฝ่าบาท”“คิดไม่ถึงว่า เจ็บตัวเพียงนิดก็ทำให้เสด็จพ่อ กลับมามองข้าเสียใหม่”กระหยิ่มยิ้มย่อง“ต่อไปทำสิ่งใดต้องระวังให้มากก่อนหน้านั้นเจ้าทำตัวตามใจจนทำให้ตำแหน่งไท่จือหลุดมือไปได้ คราวนี้หากได้ตำแหน่งไท่จือคืนมาจะต้องแนบเนียนกว่านี้ อย่าได้ทำตามใจเหมือนครั้งก่อน”ตำหนักฮ่องเต้“ฟงเกาถวายพระพรเสด็จพ่อ”“ เพ่ยตงถวายพระพรฝ่าบาท”“อ่อ เจ้าห้า เพ่ยตง อย่าบอกนะว่าพร้อมใจกันมา ขอร้องข้าเรื่องเจ้าใหญ่”“เสด็จพ่อ ลูกเรื่องนี้ไม่ยุ่งแต่มีเรื่องหนึ่ง ที่รู้ว่ามันไม่ถูกต้องจึงจำต้องมาช่วย
Last Updated : 2024-12-30
Latest chapter
เสน่หานางมารหน้าใส จบบริบูรณ์
ฟงเกาฝืนยิ้มทั้งๆ ที่เจ็บปวดไปทั่วสรรพร่าง“นั่นอย่างไรเล่าข้าจึงต้องตายอย่างน้อยก็รู้ว่า เจี้ยนหลิงเจ็บปวดต่อการจากไปของข้า”เจี้ยนหลิงหลับตาไล่หยาดน้ำตา กลืนมันลงในอก“ท่านห้า ข้าไม่ให้ท่านไปไหน เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันไม่มีใครไปไหน”เพ่ยตงกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าก็อยากจะอยู่กับเจ้าอยากยืนเคียงข้างเจ้าในวันเสกสมรส อยากเปิดผ้าคลุมหน้าอยากยิ้มกับเจ้าแต่.. คงไม่มีวันนั้นแล้ว”“องค์ชายหยุดพูดหยุดพูดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น…”เจี้ยนหลิงกลืนก้อนแข็งๆ ลงในลำคอสะกดกลั้นอาการสะอื้นไห้“ 555ข้าชอบเจ้าเวลาโกรธชอบเจ้าเวลาทำท่าทางขึงขัง เจ้ารองแม่ทัพเพ่ยตงปราบพยศคุณหนูของเจ้าแทนข้า แต่ข้าว่าเจ้าจะโดนเจี้ยนหลิงปราบเสียมากกว่า เอาอย่างนี้ดูแลนาง ปกป้องนาง ตามใจนางเหมือนที่ข้าอยากทำ”เพ่ยตงแหงนหน้ามองฟ้า สะกดกลั้นหยาดน้ำตาที่ไหลรินเช่นกัน“ข้าไม่รับปากท่านจะต้องไม่เป็นอะไร ไม่มีอะไรสำคัญเท่าการที่ท่านจะอยู่กับพวกเราที่นี่ไม่มีใครต้องจากไป” ฟงเกายิ้มเศร้าๆ เอื้อมมือสั่นเทาคว้ามือของเจี้ยนหลิงวางบนมือเพ่ยตง“ข้าพยายามแล้วแต่คิดว่าคงไม่อาจกระทำข้าเจ็บเหลือเกินตอนนี้”“ท่านห้าท่านเก่งเกินใครเรื่องเล็
เสน่หานางมารหน้าใส บทสรุป2
"บัดนี้ การสถาปนาฮ่องเต้ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว หยางฟงฉีฮ่องเต้ทรงพระเจริญ"ขันทีอัญเชิญตราประทับหยก ตรงหน้าหยางฟงฉีเอื้อมมือคว้าตราประทับเสี่ยวหลินยิ้มสุขสม ทว่าเพ่ยตงทะยานผ่านหน้าคว้าตราประทับไว้ในมือ"องครักษ์มีผู้ชิงตราประทับ"ขันทีตะโกนก้อง ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าขุนนาง ฟงฉีและเสี่ยวหลิน เพ่ยตงดึงเกราะออกเปิดเผยใบหน้า"เพ่ยตงบังอาจนัก องครักษ์ฆ่าเขาเสีย"เพ่ยตงกระโจนทะยานไปบนศีรษะของเหล่าองครักษ์ที่กรูกันเข้ามา ข้ามไปยังเบื้องหน้าลานกว้างที่บัดนี้ หยางฟงหยางยืนอยู่ เพ่ยตงย่อกายส่งมอบตราประทับให้กับหยางฟงหยางทั้งขุนนางและคนที่มาร่วมงานต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็นหยางฟงหยางชูตราประทับขึ้นสูงสุด"เสด็จพ่อ"หยางฟงฉีพึมพำเบาๆ"ฟงฉี เจ้าลูกชั่ววางยาทำร้ายข้าแล้วยังใส่ร้ายผู้อื่นทหารจับตัวฟงฉีไว้เดี๋ยวนี้"องครักษ์หันหน้าหันหลัง"ทหารจับตัวกบฏหยางฟงฉี"เสียงใต้เท้าหลิน ที่นำกำลังทหารฝ่ายใต้การนำของใต้เท้ากุ้ยและใต้เท้าหลินในตำแหน่งแม่ทัพ เข้ามาล้อมลานพิธีไว้"ท่านพ่อ ทำไมทำแบบนี้ทั้งๆ ที่ลูกกับท่านพี่กำลังจะได้นั่งบนบัลลังก์แล้วแท้ๆ "เสี่ยวหลินตัดพ้อใต้เท้าหลิน"ข้าไม่เคยมีลูกเช่นเจ้า ลูกของ
เสน่หานางมารหน้าใส บทสรุป
ฟงเกา ตวัดคมกระบี่เข้าห้ำหั่นเหล่าองครักษ์และมือสังหารล้มตายเหมือนใบไม้ร่วงแต่กลับเหมือนยิ่งล้มตายยิ่งเพิ่มเข้ามาไม่หยุดหย่อน ฟงเกาแทบจะทรงกายไว้ไม่ไหว มือสังหารได้ใจไม่ยอมให้ได้หยุดพัก ใช้กระบี่คมกริบในมือฟาดฟัน แผ่นหลังเป็นแผลยาวเลือดไหลซึมออกมา ฟงเกาทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นแต่ทว่ามือยังกำกระบี่ไว้แน่น มือสังหารอีกคนพุ่งตรงเข้าใส่ จ้วงกระบี่ เข้าใส่แผ่นหลังหมายปลิดชีพเสีย จวนตัวจนไม่อาจจะหนีพ้น ฟงฉานถลาเข้าเอาตัวบังร่างของฟงเกาไว้เสียงคมกระบี่เสียบเข้าที่ยอดอกของฟงฉานชัดเจนเลือดสดสดไหลออกจากปากดวงตาเหลือกถลนล้มลงกับพื้น ฟงเกาอ้าปากค้างหันมากอดรวบเอาร่างโชกเลือดของฟงฉานไว้ในอ้อมแขน“พี่ใหญ่”ฟงฉานยิ้มน้อยๆ เลือดไหลออกจากปากไม่หยุด“พี่ใหญ่ไม่ ไม่ไม่ ท่านจะต้องไม่เป็นอะไร”“หนีไป เจ้าห้าหนีไปเสีย”“ข้าจะต้องช่วยท่านออกไปให้ได้”ผุดลุกขึ้นกวัดแกว่งกระบี่ในมือย่างบ้าคลั่งแม้จะบาดเจ็บ องครักษ์กับมือสังหารล้มตายดาษดื่นด้วยแรงโทสะสามารถทำให้องครักษ์และมือสังหารมากมายพ่ายแพ้ย่อยยับ หันกลับมาที่ร่างอ่อนแรงเสียงหายใจรวยริน“พี่ใหญ่..พี่ใหญ่ออกไปไปหาจูจิวนางรอเราอยู่ที่นั่นข้างนอกนั่น”พยุงร่า
เสน่หานางมารหน้าใส ตามแผน2
“องค์ชายเรื่องราวมากมายวกวน ล้วนมีทั้งสุขและทุกข์องค์ชายอย่าได้กังวล คิดเสียว่าทุกอย่าง มาถึงเวลาอันควรแล้ว”“พี่รองนับวันยิ่งเหิมเกริมอาศัยอำนาจทำเรื่องชั่วช้า ไม่เกรงกลัวบาปกรรม”“คนเช่นนี้จะต้องจัดการให้เข็ดหลาบ ไม่เปิดโอกาสให้ได้มีทางแก้ตัวได้”“เจี้ยนหลิง ตอนนี้ทุกอย่างกำลังบีบรัดข้าอยากได้กำลังใจจากเจ้าเสียจริง”“กำลังใจแบบไหนกัน” ขยับเข้าหาเจี้ยนหลิงมือไวเท่าความคิดคว้าร่างบางมากอดแนบแน่น“องค์ชาย หาใช่เวลาที่จะ..จะ อุ๊ป”แก้มเนียนถูกขโมยดอมดมกลิ่นหอม จมูกโด่งเป็นสันกดเข้าที่พวงแก้ม สุดแรง“องค์ชาย”“ต่อจากนี้ไม่รู้ว่าจะต้องพบเจอสิ่งใดบ้าง ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้ใกล้เจ้าแบบนี้เจี้ยนหลิง อย่าใจร้ายกับข้านักเลย” เจี้ยนหลิงหลบตาเขินอาย“องค์ชาย ไปที่แห่งใดเจี้ยนหลิงไปที่นั่น ต่อไปก็จะต้องใกล้ชิดกัน ข้าหาได้คิดที่จะปล่อยให้องค์ชายต้องเผชิญเรื่องราวทุกข์เข็ญเพียงลำพังในเมื่อเรามีชะตากรรมเดียวกันถือว่าเป็นวสรรค์ที่ ให้เราทั้งหมดได้พานพบ”กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น สูดดมความหอมจากเรือนผม“ขอบใจเจ้าจริงๆ ขอบใจที่ทำให้รู้ว่าเจ้าจะอยู่ข้างข้าแบบนี้ค่อยมีกำลังใจหน่อย ต่อไปไม่ว่าจะเกิด
เสน่หานางมารหน้าใส ตามแผน
“จูจิว”เจี้ยนหลิงกล่าวทักทายด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคนที่พบจะเป็นจูจิว ทั้งๆ ที่ส่งข่าวให้สาวใช้ที่เป็นคนของเจี้ยนหลิงไปบอกกล่าวคำพูดปริศนากับองค์ชายใหญ่ เพื่อส่งข่าว“พี่สาวเจี้ยนหลิง ท่านปลอดภัยดีไหม ข้าเพิ่งจะเข้าใจเมื่อพบหน้าท่าน องค์ชายใหญ่รอบคอบยิ่งนักไม่ยอมมาด้วยตัวเอง คนของไท่จือจับตามององค์ชายใหญ่ตลอดเวลาข้ายินดีส่งข่าวให้พวกท่านกับองค์ชายใหญ่เอง”“ขอบคุณแม่นางจูจิว” ฟงเกาเอ่ยออกมาบ้าง“องค์ชายตอนนี้ ไท่จือทรงกริ้วอย่างมาก การที่ท่านหนีออกมาแบบนี้ ส่งมือสังหารไล่ล่า”“ไม่หนีก็ไม่ควรจะอยู่ ลมเปลี่ยนทิศอำนาจเปลี่ยนมือ”“ฝ่าบาทตอนนี้ถูกรับมาดูแลที่ตำหนักปลายฟ้า”“แปลกจริงทำไมถึงยอมให้องค์ชายใหญ่รับเอาฝ่าบาทไปดูแลง่ายดาย ไม่ได้การแล้ว”เจี้ยนหลิงลุกขึ้นจากท่านั่ง“คุณหนูท่านหมายความว่าอย่างไร”เพ่ยตงผู้ที่รู้ใจเจี้ยนหลิงที่สุด“หากต้องการอำนาจไว้ในมือไท่จือ จะต้องรับเอาฝ่าบาทไว้ดูแลเองไม่ต้องการให้ใครไปยุ่งเกี่ยว ที่ทำแบบนี้เพราะๆ ..ได้ทุกอย่างไว้ในกำมือแล้วหรือต้องการ... ให้ฝ่าบาทสิ้นพระชนม์ในมือขององค์ชายใหญ่เพื่อจะป้ายความผิดให้กับองค์ชายใหญ่”จูจิว ถอยหลังกรูด“เราจะทำ
เสน่หานางมารหน้าใส ซบหน้าร้องไห้กับอกข้า
"เพ่ยตง เจ้าจะทิ้งข้าไปไหนอีก เพราะไม่มีเจ้าไม่อยู่ท่านแม่จึงต้องมาพบจุดจบเช่นนี้" เพ่ยตงประสานมือตรงหน้าสีหน้าเศร้าหมองไม่ต่างกัน"ไม่ได้ ข้าว่าข้าเคยห้ามเจ้าแล้วนะเพ่ยตรง"ฟงเกาช่วยห้ามอีกแรง"องค์ชายไม่ได้เป็นเพ่ยตงองค์ชายไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าท่านน้าสำคัญกับข้าเพ่ยตงแค่ไหน""จะบอกว่าเจ้าเจ็บแค้นคนเดียวหรือไร ฝ่าบาทตอนนี้ก็อยู่ในมือของพี่รองเป็นตายเท่ากัน คิดว่าข้าไม่ร้อนใจหรือไร""แล้วจะปล่อยคนชั่วไว้ทำไมกัน"“เจี้ยนหลิงเจ้าว่าอย่างไร”"ข้าตอนนี้แทบกระอักเลือด เสี่ยวหลินจะต้องชดใช้เรื่องที่นางทำกับท่านแม่ข้าไม่มีทางอภัยให้นาง แต่ไม่ใช่ตอนนี้หากทำการวู่วามไปนอกจากจะไม่ได้แก้แค้นบางทีกลัวว่าจะไม่อาจรักษาชีวิตไว้”“เราทั้งสามเข้าตาจน ตอนนี้คงต้องเร้นกายที่นี่แต่กลัวเหลือเกินว่าจะทำให้เยว่เหนียงได้รับความเดือดร้อน” เพ่ยตงกล่าวขึ้น“ท่านรองแม่ทัพไม่ต้องกังวล ที่นี่มีห้องลับมากมาย อีกอย่างโรงเตี๊ยมของเยว่เหนียงห่างไกลจากวังหลวง คงไม่มีใครให้ความสนใจหรือหากจะมีใครมาค่ายกลที่สร้างไว้ก็พร้อมที่จะเปิดใช้งาน”“รบกวนแม่นางเยว่เหนียงแล้ว”ฟงเกาประสานมือตรงหน้าเยว่เหนียง“ไม่อาจรับไว้ได้ เยว่เหน
เสน่หานางมารหน้าใส เข้มแข็ง
ชักกระบี่ออกจากอก เลือดสีแดงพุ่งดั่งเขื่อนแตก ซูหลานกำอาภรณ์ไว้แน่น เสี่ยวหลิน สะบัดตัวปล่อยร่างของซูหลานฟุบลงกับพื้น ใต้เท้าหลินถลาเข้าหอบร่างของซูหลานไว้แนบอกน้ำตาไหลริน“ข้าขอโทษข้าขอโทษ ซูหลานข้าขอโทษ”“ท่านพี่ ปกป้องเจี้ยนหลิงให้ข้าด้วย ปกป้องลูกของเราด้วย” กระอักเลือดสดสดออกมาก่อนที่จะสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตาใต้เท้าหลินตำหนักม่านฟ้า องครักษ์กรูกันเข้ามาล้อมฟงเกาที่นั่งไขว่ห้างแสร้งจิบชาสบายอารมณ์ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น“พวกเจ้ารับบัญชาไท่จือ จงใจเป็นศัตรูกับข้าใช่หรือไม่”“องค์ชาย ไท่จือให้กักบริเวณองค์ชายให้อยู่แต่ในตำหนักม่านฟ้า”“คิดว่าจะกักขังข้าได้หรือ” ลุกขึ้นยืนคว้ากระบี่ที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะเครื่องเสวย ชักมันออกจากฝักง่ายดาย องค์รักษ์ต่างตกตะลึงเพราะไม่มีใครรู้ว่าฟงเกาเชี่ยวชาญวรยุทธ์มาก่อน“เข้ามา พร้อมกันข้าจะได้เลือกว่าจะฆ่าใครก่อน”องครักษ์มองหน้ากันเลิกลักก่อนจะ พุ่งทะยานเข้าใส่ ฟงเกาด้วยคิดว่าเป็นต่อ กระบี่ในมือถูกสะบัดไปในอากาศ เพียงพริบตาเดียวเหล่าองครักษ์ต่างล้มลงกับพื้นโอดโอยบ้างก็หนีตายบ้างก็ทรุดกายลงด้วยยอมจำนน“คิดจะกักขังข้า ไม่มีทางเจ้าคิดผิดแล
เสน่หานางมารหน้าใส หนี
"ฝ่าบาททรงพระประชวรอย่างหนัก เพียงชั่วข้ามคืน"ซูหลานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด"ท่านแม่ คงเป็นสัญญาณที่ไม่ดีนัก""ระหว่างนี้เจ้าต้องระวังตัวเมื่อเข้าไปในวังหลวง พวกเรายังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด”"ลูกทราบแล้ว ขอบคุณท่านแม่ที่ห่วงใยองค์ชายรองรีบรุดอาสาดูแลฝ่าบาท ลูกกลัวเหลือเกินว่านี่จะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนมือ""เพ่ยตงมาลา"ลอบมองสีหน้าของเจี้ยนหลิง"ลา ในยามนี้เขาทิ้งเรา ร่ำลาไปที่แห่งใดกัน"ใต้เท้าหลินสาวเท้าเข้ามาในห้อง"ฝ่าบาทมีบัญชาแต่งตั้งองค์ชายรองในตำแหน่งไท่จือทันที"ใต้เท้าหลินเองก็มีสีหน้ากังวลไม่น้อยไปกว่าสองคนแม่ลูกในเมื่ออำนาจเปลี่ยนมือฝ่าบาทประชวรคนที่มีอำนาจสั่งการทั้งหมดจะต้องเป็นไท่จือ"ท่านพี่ฝ่าบาททรงพระประชวร เช่นไรจึงเร่งรีบแต่งตั้งเพียงนี้""อ้างว่า ไร้คนบัญชาการเรื่องราวต่างๆ ในวังหลวง จึงต้องมีการตัดสินใจในทันที มีทั้งตราประทับ และร่างอักษรในการแต่งตั้งไท่จือที่เป็นลายพระหัตถ์ของฝ่าบาทนัยว่าร่างไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้บัญชาออกไป"ซูหลานสบตากับเจี้ยนหลิง"เจ้าไปเสียก่อน เจี้ยนหลิงออกไปจากเขตวังหลวงเรื่องราวสงบลงเมื่อไหร่ค่อยกลับมา"ดึงตัวเจี้ยนหลิงให้ลุกขึ้น"เจ้ากังวลเก
เสน่หานางมารหน้าใส สวรรค์ลิขิตหรือบิดเบือน
เสี่ยวหลินยิ้มหยัน อยู่ตรงหน้า"ทานรองแม่ทัพ ยอมจำนนแล้วหรือเจี้ยนหลิง คนที่หมายปองนางสูงศักดิ์อีกทั้งยังเหนือกว่าไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ เกรงว่าจะต้องเป็นท่านที่ต้องยอมแพ้เสียก่อน ""ข้าไม่เคยยอมจำนนที่จะภักดีกับคุณหนูตลอดไป"เสี่ยวหลินสีหน้าสลดลงลงทันทีสิ่งที่ไม่อาจตัดทิ้งไปได้คือความรู้สึกที่มีต่อเพ่ยตง"เสี่ยวหลินเอาใจช่วย ให้ท่านสมหวังแม้ข้าจะไม่ชอบพี่สาวเท่าไหร่ก็ตาม"เพ่ยตงสาวเท้าจากไปไม่อยากมองภาพบาดตาตรงหน้า"ปล่อยข้านะ"เจี้ยนหลิงผลักร่างสูงออกห่างแต่กลับถูกแขนอุ่นดึงรั้งร่างบางเข้าหาตัว เจี้ยนหลิงเบือนหน้าหนีอีกคนเชยคางมนให้สบตาคม"เจ้า ถึงจะบอกว่าไม่ชอบข้ารังเกียจข้า แต่ให้รู้ไว้ว่าฟงเกาคนนี้ไม่มีทางยอมแพ้ง่ายดาย”“องค์ชาย เร่งรัดเจี้ยนหลิงมากไป”“เสด็จพ่อมีพระประสงค์ประทานงานแต่งงานให้เราสองคน แต่ข้าขอเวลากับเสด็จพ่อว่าไม่อยากหักหาญน้ำใจเจ้าให้เจ้ามายินยอมด้วยตัวเอง ในการที่จะแต่งกับข้า”เจี้ยนหลิงถอนหายใจยาว“อย่างที่บอกข้าไม่มีทางยอม แม้เจ้าจะบอกว่าไม่ชอบข้าก็ตามสักวันข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่า ข้าปรารถนาดีกับเจ้าที่สุด”ปล่อยมืออกช้าๆ เจี้ยนหลิงก้มหน้าด้วยภายในใจ ไม่อาจบรรยายออ
