Semua Bab เสน่หานางมารหน้าใส: Bab 31 - Bab 40

"เช่นนั้นกัวเปาเจ้าไปกับนางเพื่อคอยปกป้องไม่ให้เจี้ยนหลิงทำอะไรนาง นางงูพิษนั่นจะต้องส่งคนมาจับตาดูเราอยู่แน่ระหว่างทางไปบ้านหลินบางทีอาจมีคนลอบทำร้ายคนของเรา""ขอรับ คุณหนูรองเองอยู่ที่นี่ดูแลตัวเองด้วยคาดว่าคุณหนูใหญ่คงต้องหาทางส่งคนมาชิงตัวเพ่ยตง""เพ่ยตงบาดเจ็บเท่ากับตัดมือตัดตีนเจี้ยนหลิง ท่านพี่กับเสด็จย่าไม่ยอมให้ส่งตัวยังคุกหลวงเพราะกลัวว่าจะมีคนไปชิงตัว ที่นี่เป็นองครักษ์เกราะทองที่เป็นคนของเสด็จย่าคนคุ้มกันไว้ทั้งตำหนักแล้ว"“คุณหนูรองระวังตัวด้วย กัวเปาประสานมือจากไปทางเดินทอดยาว ไปยังบ้านตระกูลหลินที่รกครึ้มไปด้วยป่าไม้หนาทึบ กัวเปากับเสี่ยวจือ เดินลัดเลาะตามช่องทางที่ใช้เดินทางเป็นประจำในครั้งเก่าก่อนที่คุ้นเคย“เคร้งงงง”กระบี่ในมือของคนผู้หนึ่ง ตวัดเข้าใส่กัวเปาอย่างจังทว่าเขากลับไวไม่น้อย ยกกระบี่ในมือขึ้นกางกั้นไว้เสีย เสี่ยวจือหลบไปเสียอีกทาง ร่างเล็กของคนลอบทำร้ายทะยานขึ้นสู่ด้านบนพลิกตัวลงด้านหลังตวัดกระบี่คมกริบเข้าที่แผ่นหลังของกัวเปาแต่กัวเปากลับใช้ความเหนือกว่าด้านพละกำลัง ถีบร่างเล็กกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ ร่วงลงบนพื้นกัวเปาเดินเข้ามาใกล้ใช้กระบี่จี้ไปท

"ท่านแม่ขอบคุณท่านจริงๆ ""เจี้ยนหลิงข้ารู้ว่าเพ่ยตงสำคัญกับเจ้า ข้าก็เคยรักใคร่สมัครสมานกับบิดาของเพ่ยตงท่านอาเช่นเดียวกับเจ้าไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยให้เกิดความผิดพลาดขึ้นอีกครั้งข้าสัญญาจะปกป้องเพ่ยตงต่อหน้าท่านอา แม้ไม่ใช่เพื่อเจ้า ข้าก็ต้องช่วยเขาอยู่ดี""ท่านแม่ข้าเตรียมห้องให้องค์ชาย"ยิ้มน้อยๆ ก้าวขาออกไป"ท่านห้า ตบตาคนอื่นได้แต่ตบตาเพ่ยตงเห็นจะไม่สำเร็จ คงเป็นดั่งคำร่ำลือเรื่องที่ท่านเร้นกายออกจากวังหลวงเมื่อเกือบปีที่ผ่านมาเพื่อฝึกปรือวิทยายุทธ์ขอบคุณท่านห้ายิ่งนัก"เพ่ยตง ประสานมือก้มหัว ฟงเกาเลิกคิ้วสูงกระดกสุราลงคอ"คิดมากน่า เห็นไหมตัวข้าบอบบางเช่นนี้ อย่างไรจะเก่งเพียงนั้น""เก่งเพียงไหนข้ายังไม่ได้เอ่ย ออกมาว่าท่านช่วยข้าเรื่องไหน ข้าอาจหมายถึงเรื่องท่านมาคอยนอนค้างที่บ้านหลินยามที่ต้องการคน อีกทั้งยังพาท่านหมอมาช่วยดูอาการบาดเจ็บของข้า""นั่นสิ เจ้าบาดเจ็บเพียงนี้ข้าได้เวลาทำคะแนนแล้ว คุณหนูของเจ้ายิ่งมองยิ่งน่าเอ็นดู ยิ่งตอนที่นางมีสีหน้าห่วงใยเจ้า ข้านี้อยากเป็นเพ่ยตงมาเลย หากข้าป่วยไข้บ้างนางจะห่วงข้าแบบนี้บ้างไหม เจ้าไม่รีบฟื้นตัว มัวแต่บาดเจ็บป่วยไข้อยู่แบบนี้ เกรงว

“อ้าวท่านแม่ยาย ท่านก็มาอย่างนั้นหรือ ดูรึดูลูกสาวของท่านพอข้าไม่ได้เป็นไท่จือเข้าหน่อยนางก็เฉยชากับข้าไม่ยอมมาคอยปรนนิบัติข้ายิ่งเจ้ากัวเปานั่นตายนางเอาแต่ร้องไห้ โวยวาย ข้าเลยต้องออกไปหอสุริยันหาความสำราญข้าไม่ผิดใช่ไหม”“ปกติท่านพี่ก็ไปหอสุริยันบ่อยๆ อยู่แล้ว จะมาโทษว่าเป็นความผิดของข้าหรือไร”เสี่ยวหลินอดเถียงไม่ได้“ดูสิท่านแม่ยาย นางยังเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนไม่เคยโต้เถียงตอนนี้นางมักใช้คำพูดที่ทำให้ข้าโมโห”หลินลี่หลินส่ายหน้าไปมา“ข้าตั้งใจมาค้างที่นี่ แต่เห็นได้ชัดว่าองค์ชายไม่พร้อมต้อนรับ เช่นนั้นหลินลี่หลินทูลลา”“ไม่ไม่ไม่ท่านแม่ยาย ท่านก็อย่าเพิ่งใจร้อน เด็กๆ จัดห้องที่ดีที่สุดในตำหนักให้มารดาพระชายา”เสี่ยวหลินเบ้ปาก ด้วยความรู้สึกเบื่อระอาบ้านหลิน“หิวแล้ว”เพ่ยตงเอ่ยปากเบาๆ“หิว เสี่ยวจู ข้าวต้มของท่านรองแม่ทัพเล่า”เสี่ยวจูย่อกาย“ข้าน้อยจะไปยกมาเดี๋ยวนี้” เจี้ยนหลิงย่อกายนั่งข้างๆ เพ่ยตง“ดีขึ้นบ้างไหม”“ดีขึ้นมาก ก่อนหน้านั้นคิดว่าจะไม่ได้พบคุณหนูอีกแล้ว”“ข้าสังหารกัวเปา”เพ่ยตงอ้าปากค้าง แม้จะรู้ดีว่าเจี้ยนหลิงก็เป็นคนแบบนี้ แต่อดที่จะตกใจไม่ได้“คุณหนูอันตรายเหลือเกิน

ฟงฉานประสานมือตรงหน้าหยางฟงหยาง"เสด็จพ่อเรียกลูก""ฟงฉานได้ยินเรื่องราวในวันนี้หรือไม่""ลูกทราบแล้ว เสด็จพ่อต้องการพูดกับลูกเรื่องนี้""เจ้าคิดเห็นเช่นไร""เสด็จพ่อ ท่านน้าซูหลานด้วยวิสัยของนางไม่น่าสะเพร่าทำเรื่องเช่นนี้ ท่านน้าเป็นคนที่มองทุกสิ่งจากข้างนอกมิใช่ผู้ที่จะเข้าไปอยู่ข้างในแล้วมองออกมา""ข้าก็คิดเช่นนั้น ซูหลานนางแม้จะเป็นถึงองค์หญิงแต่ไม่เคยก้าวล่วงข้าแม้แต่น้อยครั้งนี้ซูหลานตั้งใจยั่วโทสะข้าเพื่อให้คุมขังนางและให้ข้าสืบหาเบาะแส นางต้องการส่งสัญญาณแบบนั้น""ลูกพร้อมรับบัญชาสืบหาเบาะแสตามบัญชา""ดีมาก เจ้าห้าตอนนี้ล่วงหน้าไปที่ตระกูลหลิน""ลูกนำคนไปที่ตระกูลหลินสืบหาเบาะแสอีกครั้ง”เพ่ยตงขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าฟงเกามาที่ตระกลูหลินพร้อมกับเจี้ยนหลิง"เพ่ยตงคารวะท่านห้า"ขยับกายน้อยๆ ด้วยอาการบาดเจ็บ"คุณหนูใหญ่เจ้าขาฮูหยินรอง ให้มาตามคุณหนูใหญ่"สาวใช้วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรนเจี้ยนหลิงฟงเกาและเพ่ยคงก้าวขาตามกันออกไปด้านนอก ภาพที่เห็นคือลี่หลิน นั่ง คุกเข่าข้างร่างโชกเลือดของเสี่ยวหยวนร้องไห้ น้ำตาเป็นเผาเต่า เจี้ยนหลิงถอนหายใจเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าเพ่ยตงขมวดคิ้ว“คุณห

ตำหนัก ไทเฮา“ซูหลานหลักแหลมยิ่งนัก ยอมเข้าไปนอนในคุกหลวงเพื่อให้ฮ่องเต้หาตัวคนผิดได้ง่ายขึ้นนางตั้งใจยั่วยุฮ่องเต้ ให้บังเกิดความสงสัยมารดาของเสี่ยวหลิน แม้จะ รอบคอบเพียงใดแต่ด้วยฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ทุกคนแวดล้อมจึงล้วนแต่ไม่มีใครกล้า ทำงานหละหลวม”“เสด็จย่า หลานกลัวเหลือเกินว่าตำแหน่งไท่จือจะไม่เป็นดังหวัง”“ยังหวังอีกหรือไร ชายาของเจ้าสร้างเรื่องไว้มากมายอีกทั้งลี่หลินก็เป็นมารดาของนาง สิ่งที่เจ้าสั่งสมมาก่อนหน้า ฮ่องเต้คงกำลังไขว้เขว้ไม่น้อยป่านนี้อาจกำลังคิดจะเปลี่ยนตัว ไท่จือไปแล้วก็ได้”“เสด็จย่าหลานควรทำอย่างไร”“ฟงฉี ตอนนี้ข้าบอกได้เพียงเจี้ยนหลิงกับชายาของเจ้า ต่างกันเหลือเกิน หากตอนนั้นเจ้าแต่งกับเจี้ยนหลิงเสีย ป่านนี้นางไม่ว่าอย่างไรก็คงจะต้องช่วยเจ้าอย่างเสียไม่ได้ บางทีซูหลานก็คงจะส่งเสริมเจ้าเพราะนาง ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าอยากคืนบัลลังก์แม้จะเป็นแค่บัลลังก์ฮองเฮาก็ยังดีกว่าแต่เจ้ากลับโง่งมเลือกเอา ก้อนกรวดแทนที่จะเป็นเพชรงาม”“เจี้ยนหลิงท่าทีแข็งกระด้าง หลานมิสู้ชอบใจนัก”ยังยืนยันคำเดิม เขามักชอบเป็นช้างเท้าหน้า หญิงที่เขาชื่นชมคือคนที่ยอมอ่อนข้อให้กับเขาเท่