ข้อตกลงระหว่างบุรุษ

ฟงเกาปิดปากหาวเข้าไปในห้องพักของเพ่ยตง

เจี้ยนหลิงนั่งดูหมอหลวงตรวจอาการบาดเจ็บของเพ่ยตงอย่างใจจดใจจ่อ

“เห็นจะ ...ยากหายเป็นแน่”

“ อย่างไร ท่านห้าเห็นว่าบาดแผลของข้าสาหัสหรือไร”เพ่ยตงถามซื่อๆ

“บาดแผลเล็กน้อยเพียงนี้ไม่ได้สาหัสอะไรในสายตาข้า แต่เห็นได้ชัดว่า คุณหนูของเจ้าแวะเวียนมาดูตั้งแต่เช้าเช่นนี้ เกรงว่าเจ้าเพ่ยตงคงจะหาทางยื้อไว้ให้นานแสนนานจนกว่าบาดแผลจะหาย” เพ่ยตงถอนหายใจ

“เพ่ยตงมิใช่ท่านห้าที่เรื่องล่อลวงหญิงงาม เก่งกาจยิ่งนัก”เหน็บเบาๆ

“พูดเช่นนี้ข้าเสียหายิ่ง เดี๋ยวคุณหนูของเจ้าเข้าใจข้าผิด เราสองคนไม่ต่างกันก่อนหน้านั้นกอดคอท่องราตรี เพ่ยตงเอ๊ยเพ่ยตงลืมแล้วหรือไร”

เพ่ยตงอมยิ้ม หากเป็นเรื่องนี้ล้วนปฏิเสธไม่ได้เขากับท่านห้าสนิทชิดเชื้อร่วมทุกข์ร่วมสุข ตั้งแต่ยังเล็กๆ แม้จะเติบใหญ่ก็ยังหาเวลาร่ำสุราด้วยกันเสมอ

“ท่านห้าลืมเรื่องที่เพ่ยตงขอร้องไว้แล้วหรืออย่างไร”

ฟงเกาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบบเฉย ยกมือขึ้นประสานกันที่ท้ายท้อยในท่าทีผ่อนคลายทั้งๆ ที่ในใจหนักอึ้งกับข้อแม้ของเพ่ยตงที่ขอร้องเขา กับเรื่องของเจี้ยนหลิง เพ่ยตงมบอกเขาว่า เจี้ยนหลิงเป็นสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับเพ่ยตง หากเขารักชอ