บททั้งหมดของ ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน: บทที่ 41 - บทที่ 50

“เจ้าว่าอย่างไรนะ เกิดอะไรขึ้นเหตุใดสกุลลู่ถึงถูกลอบโจมตีได้”“ตอนนี้ยังสืบไม่ทราบสาเหตุพ่ะย่ะค่ะ ทราบเพียงแต่ว่ารองแม่ทัพลู่ได้รับบาดเจ็บและฮูหยินลู่…เอ่อ”“มีอะไร”“ลู่ฮูหยินถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุพ่ะย่ะค่ะ”จื่อหรงหันมามองว่านเยว่เฟยที่ยืนฟังข่าวนี้ด้วยตัวที่เริ่มสั่น ไม่คิดว่าสกุลลู่จะถูกลอบโจมตี แต่เพราะวันนี้ใต้เท้าลู่และลู่ชิงอันเข้าวังทั้งสองจึงปลอดภัยแต่ลู่ฮูหยินกลับถูกฆ่า“เยว่เฟยเจ้ากลับจวนไปก่อน เสร็จธุระที่สกุลลู่แล้วข้าจะแวะไปหาเจ้าที่จวน”“แต่ว่าหม่อมฉัน…อยากไปดูด้วยเพคะ”“ไม่ได้ สถานที่พึ่งจะเกิดเหตุไปยังมีหลายอย่างที่ต้องสอบสวน ข้าจะไปหาลู่อี้เทียนดูว่าเขาพอจะรู้หรือไม่ว่ามันเกิดจากผู้ใด”“เช่นนั้นท่านก็ต้องระวังตัวให้มาก ๆ บางทีอาจจะเพราะข่าวลือของท่านกับลู่ชิงอัน…”“อย่าพึ่งด่วนสรุปอะไรทั้งนั้นข้าจะให้จางจิ้งคุ้มกันเจ้าไปถึงจวน อย่าปฏิเสธมิเช่นนั้นข้าจะไม่วางใจปล่อยเจ้ากลับไปได้”“แต่ว่า…”“เจ้าเลือกเอาว่าจะรอข้าอยู่ที่นี่หรือกลับไปรอที่จวน”“หม่อมฉัน…”ไม่ทันที่นางจะได้ตอบสิ่งใด ทหารองครักษ์ในวังก็รีบแจ้งข่าวมายังตำหนักขององค์ชาย เป็นรายงานจากเสนาบดีว่าน บิดาของเยว่

ประตูหน้าศาลปิดลงเพื่อมิให้คนข้างนอกได้เห็น ลู่ชิงอันกำลังจะหันไปมองแต่บางอย่างกลับสะกดนางเอาไว้ทำให้นางขยับตัวไม่ได้อีกทั้งยังไม่สามารถพูดออกมาได้เมื่อมีเดินเข้ามาในศาลและไปยืนตรงหน้าใต้เท้าหร่วนและคนร้าย “ว่านเยว่เฟยคำนับใต้เท้า ท่านเรียกข้ามาที่นี่ในวันนี้ต้องการสิ่งใดจากข้า”“มีคนกล่าวหาท่านหญิงว่าท่านเป็นผู้บงการพวกมันไปลอบสังหารคนสกุลลู่ ดังนั้นวันนี้ข้าน้อยจึงได้เชิญท่านมาเพื่อสอบสวน”“ข้างั้นหรือ มันผู้ใดที่กล้าพูดเช่นนั้น เจ้าหรือ”นางหันมามองนักฆ่าที่ถูกมัดอยู่ตรงหน้า นักฆ่าเห็นนางและสายตาที่ใช้เหยียดคนที่ว่านเยว่เฟยชอบทำมันจึงไม่รั้งรอที่จะกล่าวโทษนางทันที ลู่ชิงอันเมื่อเห็นใบหน้าสตรีที่พึ่งหันมาก็พยายามขยับตัวแต่นางกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งดูเหตุการณ์เฉย ๆ เมื่อเหลือบไปมองที่องค์ชายหกจึงรู้ว่านี่คงเป็นแผนการที่เขาเตรียมการมากแล้ว“ท่านหญิง…ท่านจะทำสิ่งใด”“ข้าก็กำลังจะถามอยู่นี่อย่างไร ว่าผู้ใดที่มันกล้ากล่าวโทษข้า”“ท่านอย่างไรเล่า!! ท่านนั่นแหละที่ว่าจ้างให้พวกข้าไปฆ่าคนสกุลลู่ ท่านยังบอกอีกว่าให้ฆ่าคุณหนูลู่ชิงอันแต่วันที่ข้าไปนางกลับไม่อยู่ที่จวนข้าเลยตามหาและไปพบกับ

“ท่าน…ท่าน...”“พูดมาสิ!! เจ้ามีหลักฐานหรือพยานรู้เห็นหรือไม่ถึงได้มาชี้หน้ากล่าวหาข้าว่าเป็นฆาตกร เจ้าสำคัญถึงขนาดไหนที่ข้าต้องให้ค่า ชีวิตเจ้าเองก็ไม่ได้สำคัญอีกอย่างมีอะไรที่คนอย่างเจ้าสู้ข้าได้!!”“ว่านเยว่เฟย!! ท่าน….”“ชิงอัน…พอเถอะ”“ท่านพ่อ…แต่ว่า...”“ข้าบอกให้เจ้าหยุดได้แล้ว!!”“ที่ข้ามาวันนี้เพื่อจะเคารพศพลู่ฮูหยิน แต่ดูจากการต้อนรับแขกของสกุลลู่แล้วทำให้ข้ารู้ถึงมารยาทจนต้องจดจำไปอีกนานเลยล่ะ”“ท่านหญิงข้าน้อยต้องขอโทษแทนนางด้วย ข้าน้อยสั่งสอนบุตรสาวไม่ดีขอท่านหญิงอย่าได้เอาความกับนาง…”“ใต้เท้าลู่ข้ามิได้อยากเอาความกับนางแต่นี่เป็นอีกครั้งที่นางไร้มารยาทกับข้า ครั้งแรกที่วังหลวงและในครั้งนี้ข้าเห็นแก่หน้าท่านและลู่ฮูหยินที่ล่วงลับหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกข้าขอตัวก่อน”“ใต้เท้าลู่ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาผิดนางเพราะเห็นว่าท่านหญิงไม่เอาความ”“พี่ใหญ่!!”“แต่หากมีครั้งต่อไปอย่าหาว่าข้าและท่านหญิงไม่เกรงใจสกุลลู่”“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ทรงเมตตาพ่ะย่ะค่ะ”“องค์ชายแปดเพคะ หม่อมฉัน….”ลู่ชิงอันหันไปมองฮ่าวจื่อหรงด้วยความหวังสุดท้ายแม้ว่าจะริบหรี่ก็ตาม แต่สายตาที่เขาหันก

“แต่ว่า…”“เจ้าไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ข้าหรอกหรือเยว่เฟย เหตุใดเจ้าเอาแต่หนีจนข้าเริ่มคิดเสียแล้วว่าเจ้ายังใช่คนเดิมที่เคยชื่นชอบข้ามากเหมือนดังเช่นแต่ก่อนอยู่หรือไม่”“ข้า…”“พักผ่อนเถอะ ข้าจะไม่ถามอะไรเจ้าอีกแล้ว”องค์ชายแปดค่อย ๆ ปล่อยนางและหันกลับไปนอนหงายพร้อมกับค่อย ๆ หลับตาลง ว่านเยว่เฟยเองก็หันไปมองเขาเช่นกัน มิใช่ว่านางไม่อยากอยู่กับเขาแต่นางจะอธิบายให้เขาฟังได้เช่นไรกันถึงเรื่องที่นางเองก็อยากจะรู้ว่าเหตุใดเจ้าของร่างถึงได้ถูกปองร้ายและทุก ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ดูเหมือนจะมีนางเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างเลี่ยงไม่ได้“องค์ชายท่านโกรธข้าหรือเพคะ”“นอนเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว”“จื่อหรง”เขายังนอนนิ่งและไม่ได้หันมามองนางเพียงแค่หลับตาแล้วพูดเท่านั้น“เจ้าคิดหรือไม่ว่าคนร้ายอาจจะรอวันที่เจ้ากลับไปที่จวนและลงมือกับเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้ไม่เชื่อว่าข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ การอยู่ที่ตำหนักของข้าทำให้เจ้าอึดอัดมากเลยงั้นหรือ”“มิ ใช่เช่นนั้นนะเพคะ ข้ามิได้คิดเช่นนั้นเพียงแต่ว่าที่นี่เป็นวังหลวง ข้าเป็นท่านหญิงที่ยังมิได้อภิเษก การที่มาพักอยู่ที่นี่จะทำให้ท่านและฝ่าบาทถูกว่าร้ายได้ข้าไม่อยากให้พวกท่าน…

จวนสกุลว่านฮ่าวจื่อหรงเดินทางมาส่งเยว่เฟยด้วยตนเอง เมื่อเดินเข้ามาในจวนก็พบกับซูหลิงและว่านหนิงลี่น้องสาวที่คอยท่าอยู่หน้าห้องโถงใหญ่“คิดไม่ถึงว่าองค์ชายแปดจะมาส่งคุณหนูใหญ่ด้วยตนเอง นางไปสร้างภาระให้พระองค์เสียหลายวันพร้อมกับเรื่องอื้อฉาวทั้งหลายนั่น ขอบพระทัยองค์ชายที่ทรงช่วยเหลือสกุลว่าน”“อนุซูเกรงใจไปแล้ว ข้ากับนางเป็นคู่หมั้นกัน มีสิ่งใดที่ถือเป็นภาระกัน หากว่าวันนี้เยว่เฟยไม่บ่นคิดถึงเสนาบดีว่านข้าคงไม่ยอมให้นางกลับจวนเป็นแน่”“อะไรนะเพคะ!! หมายความว่าอย่างไรกันพี่ใหญ่ท่าน…”ว่านหนิงลี่เผลอพูดออกมาด้วยความตกใจที่พึ่งทราบว่าทั้งคู่เป็นคู่หมั้นกันแล้ว อนุซูยังคงนิ่งเมื่อได้รับรู้เรื่องนี้“ลี่เอ๋อร์อย่าเสียมารยาท องค์ชายเพคะเรื่องนี้จะเอามาพูดเรื่อยเปื่อยไม่ได้ ลู่ฮูหยินถูกสังหารคดีความยังไม่ปิดคนร้ายก็ยังจับตัวไม่ได้อีกทั้งครั้งนี้…ยังมีชื่อของเยว่เฟยเข้าไปพัวพันเกรงว่าการหมั้นหมายนี้คงไม่ง่ายนัก”“อนุซูอย่าได้เป็นห่วงเรื่องนั้น ข้าย่อมมีวิธีการแก้ปัญหาแต่สำหรับข้าแล้วเยว่เฟยคือคู่หมั้นและจะเป็นพระชายาของข้าเพียงคนเดียว”“แต่ว่าก่อนหน้านี้พระองค์กับพี่ใหญ่…นางไม่มีอะไรคู่ควร”