All Chapters of ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน: Chapter 31 - Chapter 40

“นี่ท่าน…”“หากว่าเจ้ายอมกินยาถอนพิษที่ข้านำมาให้ตั้งแต่ครั้งแรกก็คงไม่ต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ข้าช่วยเจ้าเอาไว้นะ”ว่านเยว่เฟยไม่ตอบสิ่งใด การที่นางพูดน้อยเช่นนี้ทำให้ฮ่าวจื่อหรงทำตัวไม่ถูกจริง ๆ เพราะเขามักจะคุ้นเคยกับเยว่เฟยที่เอาแต่เถียงคำไม่ตกฟากและมักจะตีหน้าใสไร้เดียงสาตามที่นางชอบทำ แต่มาพักหลัง ๆ กลับไม่เป็นเช่นนั้นทำให้เขาเริ่มที่จะเกรงใจนางมากขึ้น“เอ่อ..ข้าหมายถึง…”“ช่างเถอะ ท่านรีบตรวจเถอะจะได้ไม่เสียเวลาเผื่อว่าท่านจะต้องไปทำธุระที่อื่น”“ข้าตั้งใจมาหาเจ้าโดยเฉพาะ ไม่ได้จะไปที่ใดต่อหากว่าเจ้าอยากจะถามเรื่องอื่นก็คงได้ยินที่ลู่อี้เทียนเผลอพูดออกมาแล้วมิใช่หรือ”เยว่เฟยหันหน้าหนีและค่อย ๆ ปลดชุดของนางออกและนั่งหันข้างให้เขา ผ้าที่ปิดแผลอยู่ที่ไหล่ซึ่งสาวใช้ของนางเป็นผู้ทำแผลเอาไว้ให้ถูกเขาแกะออกอย่างเบามือ แม้ว่าจะเคยเห็นตอนนางเปลือยมาแล้วแต่นั่นเป็นตอนที่นางไร้สติ“เอ่อ…แผลเริ่มแห้งแล้ว แสดงว่าเจ้าทายาและดื่มยาที่ข้าจัดอย่างเคร่งครัดสินะดีมากอีกสองสามวันก็ไม่ต้องใช้ผ้าปิดเอาไว้แล้วล่ะจะได้ขยับตัวสะดวกขึ้น ตอนนี้เจ้ายกแขนข้างขวาได้หรือไม่”“ยังไม่ถนัดนักแต่ก็ถือว่าดีกว่

สีหน้าของเขาทำเอาว่านเยว่เฟยใจอ่อนลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าเขาเริ่มซีดนางก็รีบเดินออกไปและเรียกคนเพื่อเตรียมของให้ ไม่นานก็มีคนยกน้ำและเครื่องมือทำแผลมาให้ นางจึงเริ่มล้างแผลให้เขาทันที“โชคดีที่บาดไม่ลึก เหตุใดท่านต้องเอาตัวเข้ามาบังเอาไว้ด้วย”“ข้าลืมตัวกลัวว่าเจ้าจะถูกนางทำร้ายก็เลยพุ่งตัวเข้าไป ใครจะนึกว่านางจะคว้ามีดมาด้วยล่ะ เจ็บชะมัดเลย”“ยังเจ็บอยู่หรือ ข้าจะทำเบา ๆ นะ”จื่อหรงมองใบหน้าที่ตั้งใจทำแผลด้วยความชำนาญซึ่งทำให้นึกแปลกใจไม่น้อยเพราะเขาไม่คิดว่าว่านเยว่เฟยจะมีทักษะในเรื่องนี้ด้วย“เจ้ามือเบาไม่ต่างกับหมอหลวงเลย อีกอย่างท่าทางที่จับเครื่องมือพวกนี้ดูคล่องตัวนักหรือว่าเจ้า…”“เหตุใดจึงถามมากความนัก ท่านไม่เจ็บแผลแล้วงั้นหรือ”“เจ็บสิ ทำไมจะไม่เจ็บ มันเจ็บมาถึงหัวใจของข้าเลยนะ”เยว่เฟยเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง นางพลาดเสียแล้วที่สบตากับเขาเพราะครั้งนี้นางไม่อาจจะหนีหัวใจตัวเองไปได้อีก องค์ชายแปดดึงตัวนางเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจ เรื่องในวันนี้เป็นสิ่งที่นางไม่ได้คิดเอาไว้“ว่านเยว่เฟย เจ้าคงไม่ลืมว่าข้ายังรอคำตอบของเจ้าอยู่”“มิใช่ว่าท่านเมินข้าก่อนแล้วหันไปเกี้ยวคุณหนูสกุลลู่

“เช่นนั้นก็อย่าได้ถามให้มากความสิเพคะ”“เจ้าช่างน่ารักยิ่งนักเยว่เฟย”จื่อหรงก้มลงมาจูบนางอีกครั้งพร้อมกับค่อย ๆ เบียดกายหนาเข้าไปใกล้ ๆ และเริ่มใช้มือจับมังกรยักษ์ด้านล่างถูไถไปมาเพื่อให้นางคุ้นเคย“อื้อ…ใหญ่ออกปานนี้….”“อย่ากลัว มันจะไม่ทำร้ายเจ้า”“แต่ว่ามันจะเจ็บถึงขั้นเลือดออก ข้าจะต้องหายใจเข้าลึก ๆ หรือไม่ท่านก็ต้อง…อื้อ….อ๊าา จื่อหรงคนบ้า!!”เขาจูบปิดปากนาง แม้ในตอนนี้ที่อยู่กับเขานางก็ยังเอาแต่พูดเรื่องวิชาแพทย์ซึ่งเขาเองก็ทราบดีว่าจะต้องทำเช่นไรนางจึงจะเจ็บปวดน้อยที่สุดแต่ตอนนี้เขาไม่อยากฟัง เขาต้องการนางและพยายามอดกลั้นและรอเวลามานานแล้วซึ่งตอนนี้นางก็พร้อมสำหรับครั้งแรกแล้ว กายของเขาเริ่มขยับเข้าไป เยว่เฟยพยายามจะไม่เกร็งเมื่อถูกเขารุกล้ำเข้ามา นางรู้สึกเจ็บเพียงเล็กน้อยแต่ก็เผลอที่จะจิกเล็บไปที่แผ่นหลังของเขาไม่ได้“อย่าเกร็ง อย่าตื่นเต้น…เยว่เฟย!!”“ท่านต่างหากที่กำลังตื่นเต้น ผ่อนลมหายใจเข้าออก และค่อย ๆ ขยับเข้ามา อ๊าา ท่าน!!”“ข้ารู้วิธีหรอกน่า กล้าสอนข้าเชียวหรือเห็นทีว่าชายาของข้าคงจต้องได้รับบทเรียนสอนรักเสียแล้ว”“อื้อ…. อ๊าา เร็วเกินไปแล้ว!!”“ข้าทนไม่ไหว ข้างใน

ลู่ชิงอันยังไม่ทราบข่าวการหมั้นหมายระหว่างทั้งคู่นางจึงยืนมองว่านเยว่เฟยด้วยความสงสัยและส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับองค์ชายแปดจนเยว่เฟยนึกขำกับท่าทีเช่นนี้“แม่นางลู่ ไม่จำเป็นต้องมากพิธีเช่นนี้ ครั้งก่อนเจ้าบาดเจ็บเพราะข้าเป็นต้นเหตุ ดังนั้น…”“หาได้ไม่เพคะ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ทราบว่าหม่อมฉันเอาตัวเข้าปกป้ององค์ชายและพระองค์ก็ทรงมีเมตตาส่งทั้งยาและหมอหลวงไปให้ที่จวนไม่ขาด หม่อมฉันและสกุลลู่ซาบซึ้งยิ่งนักดังนั้นจึงได้…”“น่าซาบซึ้งจนน้ำตาไหลเลยล่ะ”“เยว่เฟยข้า…”ว่านเยว่เฟยหันมามองเขาด้วยท่าทางไม่พอใจนิด ๆ และจะเดินหนีแต่องค์ชายแปดกลับดึงรั้งนางเอาไว้ต่อหน้าลู่ชิงอันที่หุบยิ้มเมื่อเห็นว่าจื่อหรงดึงแขนท่านหญิงว่านเอาไว้เดิมทีลู่ชิงอันคิดว่าข่าวที่ร่ำลือไปทั่วเมืองหลวงจะทำให้องค์ชายแปดตัดสินพระทัยเรื่องหมั้นหมายกับนางได้ แต่ดูจากภาพที่เห็นตรงหน้าแล้วคิดว่านางคงจะพลาดเรื่องบางอย่างไปเสียแล้ว“อย่าพึ่งไปสิ”“ปล่อยมือก่อนเพคะ คนมากมายเช่นนี้…”“ไม่เห็นจะเป็นอะไรไป เจ้ากับข้าเป็นคู่หมั้นกันแล้วนี่”“อะไรนะเพคะ!!” / ลู่ชิงอันลู่ชิงอันเผลอพูดออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ นางคิดไม่ถึงว่าจะเข้าว

“อ๊าา ท่านจะเกินไปแล้ว ไหนบอกว่า…อึ๊ยย!! จะอุ้มไปเฉย ๆ อาา…แฮก แฮก”“ข้าบอกจะอุ้มไปแต่ไม่ได้บอกว่าจะอุ้มไปอย่างเดียวนี่”ขานางเกี่ยวกับเอวเขาไว้แน่น เขาแวะทุกที่ที่อยากจะกินนาง เมื่อถึงหน้าห้องอาบน้ำด้านหลัง ร่างของนางก็ถูกพิงไปที่ผนังที่เป็นไม้ เขาเริ่มอัดแรงกระแทกตรงหน้าห้องนี้อีกครั้งและดูดดึงหน้าอกจนเยว่เฟยแทบไม่มีเสียงร้องออกมา นางไม่เคยคิดว่าคนนิ่ง ๆ บุคลิกสุขุมและมากวิชาความรู้เช่นองค์ชายแปดจะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ยาวนานขนาดนี้ “อ๊าา จื่อหรง…”“ข้ารู้แล้ว พร้อมกันเลยนะ อาา…. เยว่เฟย”เยว่เฟยแทบจะเป็นลมคาอกของเขาเมื่อน้ำรักที่ถูกพ่นเข้าไปเริ่มไหลย้อนออกมาจนไหลลงไปที่ขาของเขาเอง ในห้องอาบน้ำมีเพียงอ่างอาบน้ำใหญ่เพียงสระเดียวซึ่งดูแล้วน่าจะถูกสร้างขึ้นมาโดยเฉพาะ“น้ำเย็นจะทำให้ร่างกายฟื้นตัวเร็ว”“ฟื้นตัวเร็วงั้นหรือ ท่านหมายจะ อื้อ…อือ…”เขายังมีแรงเหลือเฟือในการรังแกนาง แต่ที่จริงแล้วทำเพื่อมิให้นางตกใจกับน้ำที่เย็นในสระเท่านั้นเมื่อเขาค่อย ๆ หย่อนกายลงพร้อม ๆ กับนางที่ถูกอุ้มอยู่“อ๊ะ!! เย็นจริงด้วย ว้าว…”“เอ่อ เจ้าชอบน้ำเย็นหรอกหรือ”“ใช่แล้วเพคะ แต่น้ำนี่เย็นต่างจากน้ำที่อ