All Chapters of ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน: Chapter 21 - Chapter 30

“แต่ว่า!!”“ข้าบอกให้เจ้าเงียบ”ฮ่าวจื่อหรงหยุดและหันมามองคนในอ้อมกอดที่หันมามองหน้าเขาอีกครั้งและรีบเบี่ยงหน้าหนี “ข้ามีเรื่องจะต้องคุยกับเจ้า ยาวสักหน่อยดังนั้นไม่สะดวกคุยข้างนอก”“ข้าอยากกินทับทิม”“ตอนนี้ยังกินไม่ได้”“ท่านโกหกใต้เท้าลู่ ผลไม้นั่นไม่ได้มีผลอะไรกับยาสักหน่อย”“เจ้ารู้ได้เช่นไรข้าเป็นหมอ บอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพก็คือไม่ดีเหตุใดต้องเถียง”“ข้าก็เป็น…. ช่างเถอะ”“เถียงคำไม่ตกฟาก”“ก็ท่านทำไม่ถูก”“เจ้ายังจะเถียงอีกงั้นหรือ”“….”นางไม่พูดกับเขา มือเรียวโอบรอบคอเขาเพราะกลัวตกลงไป เมื่อถึงหน้าห้องเสี่ยวชิงต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคุณหนูถูกองค์ชายแปดอุ้มกลับมา ภาพนี้เป็นสิ่งที่คนทั้งจวนไม่กล้าแม้แต่จะคิดแต่วันนี้กลับเกิดขึ้น“เปิดประตูแล้วรีบออกไปให้หมด”“เอ่อ….”“ข้าสั่งเจ้าไม่ฟังงั้นหรือ แม้แต่เสนาบดีว่านข้าก็แจ้งไปแล้วเจ้าเป็นผู้ใดกันถึงได้กล้าขัดคำสั่ง”“เพคะ”“เผด็จการ”“เจ้าว่าอย่างไรนะ”“ตามที่ได้ยินนั่นแหละ”“ได้ ตามที่ได้ยินเช่นนั้นข้าก็จะทำตามที่ข้าได้ยินเช่นกัน”“ท่านกล้าหรือ นี่ในจวนเสนาบดีนะ!!”ประตูห้องเปิดออกเมื่อเขาเดินเข้ามาและสาวใช้ก็ต้องรีบปิดตามคำสั่งทันที

เยว่เฟยถึงกับหลุดขำออกมาเมื่อรู้ว่าองค์ชายแปดส่งสิ่งใดมาให้นาง ที่แท้ที่เขาห้ามมิให้นางกินทับทิมนั่นเป็นเพราะใต้เท้าลู่นั่นเอง หาใช่เรื่องการรักษาไม่“ข้าจะกินเลย อี้ฝูปอกให้ข้าทีสิ”“เจ้าค่ะคุณหนู”“เช่นนั้นให้ข้านำชานี้ไปชงเลยนะเจ้าคะท่านจะได้ดื่มพร้อมกับขนมนี่หลังดื่มยา”“ขอบใจนะเสี่ยวชิง เสร็จแล้วก็ยกไปที่ศาลาก็แล้วกันกินเสร็จค่อยกลับมาทำครีมที่เหลือกัน ข้าจะต้องขอให้พวกเจ้าช่วย”""เจ้าค่ะ""ทับทิมที่องค์ชายแปดส่งมาทั้งหอมและหวานดังที่ว่านเยว่เฟยคาดเอาไว้ นางกินมากเสียจนสาวใช้นึกแปลกใจเพราะโดยปกติแล้วแม้ว่าจะชื่นชอบแต่เยว่เฟยมักจะกินแต่น้อยเพราะนางกลัวจะไม่สวย“วันนี้คุณหนูกินได้เยอะเลยนะเจ้าคะสงสัยว่าขนมที่องค์ชายแปดส่งมาให้คงจะอร่อยถูกปาก”“นั่นสิเจ้าคะ ขนมของใต้เท้าลู่เมื่อวานนี้แม้ว่าจะมาจากร้านชื่อดังในเมืองแต่ก็หาเทียบได้กับขนมแห่งรักที่ส่งตรงมาจากตำหนักขององค์ชายแปดไม่ ใช่หรือไม่เจ้าคะ”“พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกันช่างเหลวไหลยิ่งนัก ข้ายังมิได้รับปากเขาไปสักหน่อย”“คุณหนูเจ้าคะ แม้ว่าจะไม่รับปากแต่ท่านก็รับความจริงใจขององค์ชายไปแล้วนะเจ้าคะ” / เสี่ยวชิง“ใช่ที่ไหนกัน นี่ก็แค่….

ฮ่าวจื่อหรงหันเดินกลับออกมาจากตำหนักกลางโดยไม่ได้ทักทายนางอีกเลย แม้แต่ใบหน้าของนางเขาก็ไม่หันมามองด้วยซ้ำไปจนนางนึกย้อนกลับไปว่าไปทำสิ่งใดให้เขาไม่พอใจหรือไม่“เยว่เฟย!!”“เพคะ…”“เยว่เฟยเสด็จพ่อตรัสถามเจ้าว่ายังต้องให้ท่านหมอตรวจอาการโดยละเอียดอีกครั้งหรือไม่ เจ้าไม่ได้ยินหรือ”“ขะ ขออภัยเพคะฝ่าบาทหม่อมฉัน…”“ช่างเถอะ ๆ หยางลั่วเจ้าให้คนไปเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการนางอีกทีต่อหน้าข้า เยว่เฟยเจ้านั่งรอก่อน”“เพคะฝ่าบาท”องค์รัชทายาทเดินออกไปและสั่งให้กงกงเรียกหมอหลวงมาตรวจ ไม่นานหมอหลวงก็เดินเข้ามาพร้อมกับทูลรายงานหลังจากตรวจเสร็จแล้วว่าท่านหญิงหายเป็นปกติดีแล้วโดยที่ว่านเยว่เฟยนั้นแทบจะไม่ได้ฟังที่ท่านหมอพูดเลยสักนิดจนออกมาจากตำหนักและเดินกลับไปที่รถม้าเมื่อหันไปเห็นองค์ชายแปดที่หน้าตำหนักนางจึงรีบเรียกแต่สตรีอีกคนกำลังเดินไปหาเขา ซึ่งหากจำไม่ผิด นางคือ “ลู่ชิงอัน”“ถวายบังคมองค์ชายแปดเพคะ”“เจ้า…”จื่อหรงหันมาเห็นว่าเยว่เฟยเดินลงมาจากตำหนักของฝ่าบาทแล้ว เขาจึงได้หันมาคุยกับลู่ชิงอัน“ในเมื่อเจ้ามาแล้วก็เชิญเข้าไปคุยข้างในเถอะ”“ขอบพระทัยเพคะ”สิ่งที่เยว่เฟยเห็นตรงหน้า ฮ่าวจื่อหรงกำลัง

ฮ่าวจื่อหรงเดินเข้าไปใกล้นาง มีดปลายแหลมในมือของนางเริ่มสั่นจนต้องใช้สองมือประคองเอาไว้ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นจนขอบตาร้อนผ่าว นางไม่อยากสับสนในความรู้สึกนี้อีกขอแค่พบตัวฆาตกรที่ฆ่าเจ้าของร่างเดิมก็จะลาจากเขาไปตลอดกาล นางไม่อยากสับสนกับความรู้สึกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่อยากต้องรองรับอารมณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้“อย่าเข้ามานะ”“เยว่เฟย ข้าแค่อยากให้เจ้ารับฟังเหตุผลที่ข้าจะพูด...”“สายไปแล้วตอนนี้ข้าไม่อยากฟังสิ่งใดทั้งสิ้นท่านกลับไปดูแลคนของท่านเถอะ”“เยว่เฟย ฟังข้าก่อน”“ข้าบอกว่าอย่าเข้ามาอย่างไรเล่า!!”ขาของจื่อหรงก้าวมาข้างหน้าแต่ขาของนางกลับถอยไปจนสุดกำแพงห้อง มือที่ถือมีดอยู่ยังคงสั่นเพราะความรู้สึกที่สับสน ใจหนึ่งอยากทำร้ายเขาเพื่อระบายแค้นที่เขาเมินเฉยกับนางอย่างไร้เหตุผล อีกใจหนึ่งก็อยากฟังเหตุผลที่เขาเอ่ยอ้าง แต่หัวใจนางในตอนนี้กลับไม่พร้อมจะรับฟังสิ่งใดอีกแล้ว นางตัดสินใจจะตัดใจจากเขาแล้วก่อนที่มันจะเกินควบคุมมากไปกว่านี้“เยว่เฟย เจ้าฟังข้าก่อน”“ออกไป”“แต่ข้ามาเพื่ออธิบายและบาดแผลของเจ้าก็ต้องการยารักษานะเยว่เฟย ข้าขอร้องฟังข้าสักนิดแค่....”“ข้าบอกว่าไม่อยากฟังท่านฟังได้ยินหร

“อือ…หนาว….”“เยว่เฟย อดทนไว้ก่อนนะข้าจะต้องรีดพิษออกมาให้หมด”“คนใจร้าย อย่าเข้ามานะคนโกหกข้าไม่ต้องการท่าน อย่า….อย่าทิ้งข้า อย่าทิ้ง..”“เยว่เฟยข้าไม่เคยทิ้งเจ้า อดทนอีกนิดนะ”นางละเมอเพราะพิษ ฮ่าวจื่อหรงไม่เคยมือสั่นในการรักษาคนมาก่อนครั้งนี้เป็นครั้งที่เขากลัวมากที่สุด แม้ว่าเขาจะจัดการกับพิษเช่นนี้ได้แต่การที่จะรักษาให้นางนั้นกลับเป็นเรื่องยากสำหรับเขาในตอนนี้ยิ่งนักด้วยกลัวว่าจะเสียนางไปตลอดกาล“ไม่ได้ข้าต้องตั้งสติให้มากกว่านี้ ชีวิตของนางอยู่ในมือของข้า เหตุใดจึงไม่นึกเฉลียวใจให้เร็วกว่านี้กันนะบ้าเอ๊ย!!”เขาตัดสินใจฝังเข็มให้นางก่อนเพื่อระงับความเจ็บปวดและค่อย ๆ เจาะแผลและรีดเลือดพิษออกมาทีละนิดแต่เลือดที่เริ่มไหลออกมามากขึ้นทำให้เขาต้องถอดชุดของนางออกจนหมด“ขอโทษนะเยว่เฟยข้าจำเป็นจะต้องทำเช่นนี้ ข้าสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ปล่อยเจ้าไป ต่อให้เจ้าไปที่ใดข้าก็จะตามเจ้าไปทุกที่ ตามจนกว่าเราจะได้ครองคู่กัน เยว่เฟยเจ้าอย่าพึ่งทิ้งข้าไปนะ”เขาป้อนยาให้นางก่อนและค่อย ๆ ดูดซับเลือดพิษออกมา กว่าจะใช้เวลารีดเลือดที่เป็นพิษออกมาจนหมดก็ใช้เวลานานเกือบครึ่งชั่วยาม ใบหน้าของนางเริ่มมีสีเ