บททั้งหมดของ ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน: บทที่ 51 - บทที่ 60

“อะไรนะ มันพูดชื่อออกมางั้นหรือ”“ใช่ แต่ว่า…”“อะไร”“ข้าฟังไม่ชัด ในตอนนั้นทั้งข้าและตัวมันก็สู้กันอยู่นานพอมันตายคามือของข้าจำได้ว่าสติของข้าน้อยก็ดับวูบไปเช่นกัน”“แย่จริง แล้วเช่นนี้ท่านจะทำเช่นไรต่อ สืบหาคนร้ายเช่นไรได้อีก”“ที่รู้แน่ ๆ คือท่านมิใช่คนร้าย เพราะมันสารภาพแล้วว่าผู้บงการสั่งให้พวกมันพูดว่าท่านอยู่เบื้องหลัง แต่คนที่บงการตัวจริงไม่ใช่ท่านดังนั้นข้าน้อยจึงเชื่อว่าท่านถูกใส่ร้ายเพียงแต่วันนั้นที่ศาลเฟิ่งหลี่ ข้ายังไม่รู้สึกตัวจึงมิอาจ…”“ข้าไม่โทษท่านในเรื่องนี้ ท่านไม่ต้องกังวลใจไปหรอก”“เช่นนั้นข้าน้อยคงต้องขอตัวกลับไปทูลฝ่าบาทก่อนว่าการสืบค้นไม่พบสิ่งใดผิดปกติ”“ขอบคุณท่านมากลู่อี้เทียน”“ท่านหญิง….”“ท่านมีสิ่งใดจะถามข้างั้นหรือ”“คือว่า เรื่องข่าวลือ...เอ่อ ระหว่างท่านกับองค์ชายแปดหมั้นหมายกันแล้ว เป็นความจริงหรือไม่”เป็นครั้งแรกที่ว่านเยว่เฟยรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องตอบคำถามนี้ต่อหน้าลู่อี้เทียน แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้ความหวังกับเขาทั้ง ๆ ที่นางก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขามากกว่าคำว่าสหาย“ใช่ ข้าตอบรับคำขอหมั้นหมายกับองค์ชายแล้ว”แม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่เมื่อได้รับฟังต

ฮ่าวจื่อหรงค่อย ๆ ช่วยนางสวมชุดคลุมก่อนที่จะหันมาสวมชุดของตัวเอง เมื่อหันมาเยว่เฟยก็จับเข็มขัดของเขามาช่วยสวมให้ซึ่งทำให้เขายิ้มไปกับความน่ารักและเอาใจใส่นี้ของนางจนอดไม่ได้ที่จะดึงนางมากอดอีกครั้ง“เยว่เฟย ข้าอยากให้เรื่องคดีนี้คลี่คลายไปได้เร็ว ๆ จะได้จัดพิธีแต่งงานแล้วอยู่กับเจ้าจริง ๆ ทุกค่ำคืนเสียที”“ท่านเล่าให้ข้าฟังสิเพคะว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านไปพบลู่อี้เทียนมาเขาบอกอะไรกับท่านหรือไม่”“เจ้าเองก็พอดูออกสินะว่าสิ่งที่เขาบอกเจ้าไปเมื่อวันก่อนนั้นเขาพูดไม่หมด”“แม้ว่าข้าจะพอเดาออกแต่ก็ยอมรับในการตัดสินใจของเขา ขอเพียงเขาเชื่อว่าข้าไม่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ข้าก็พอใจแล้ว บางทีเขาอาจจะมีเหตุผลที่ยังไม่บอกข้าก็ได้”“วันนี้ข้ากับพี่หกรอสอบถามเขาที่สุสานสกุลลู่ ในตอนแรกอี้เทียนก็ลังเลแต่ในที่สุดก็ยอมพูด”“เขายอมบอกชื่อคนร้ายหรือเพคะ เช่นนั้น…”“ไม่ต้องรีบ ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”เขาพานางเดินออกมาที่ศาลาเพื่อจะคุยเรื่องนี้ แม้ว่าลู่อี้เทียนจะยอมบอกแต่เรื่องอื่น ๆ ก็ยังคลุมเครือและต้องรอข้อพิสูจน์อื่นมาประกอบกัน แต่จากเรื่องที่เขาเล่าก็พอจะทำให้ทั้งคู่มีแนวทางในการสืบเรื่องนี้ต่อ“เช่นนั้นแส

ข่าวว่าฝ่าบาทเสด็จมาเยี่ยมท่านหญิงว่านด้วยพระองค์เองเป็นที่เลื่องลือไปทั้งเมืองหลวงเพราะทุกคนลงความเห็นว่าหากว่านางอาการไม่ทรุดหนักฮ่องเต้คงไม่เสด็จมาเยี่ยมเช่นนี้จวนสกุลลู่ “นี่ท่านหญิงว่านอาการหนักถึงเพียงนั้นเลยหรือเทียนเอ๋อร์”“ขอรับท่านพ่อ ฝ่าบาทเสด็จมาเยี่ยมเมื่อช่วงบ่าย องค์ชายแปดใช้ยาและวิธีการทุกทางเพื่อยื้อชีวิตนางแต่เห็นว่าคงจะไม่ได้ผล นางคงจะมีเวลาเหลืออีกไม่นานแล้วขอรับ”“พี่ใหญ่ ข้าขอไปเยี่ยมนางได้หรือไม่”“อะไรนะ อันเอ๋อร์เจ้าจะไปเยี่ยมนางงั้นหรือ”“ท่านพ่อ ไหน ๆ ท่านแม่ก็เสียไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้นางก็…กำลังจะได้ชดใช้กรรมแล้วดังนั้น…”“ชิงอัน ท่านหญิงไม่เกี่ยวข้องกับการตายของท่านแม่ เหตุใดเจ้ายังเอาแต่กล่าวโทษนางไม่เลิก”“ข้าไม่เชื่อ!! ในเมื่อนางเองก็กำลังจะตายครั้งนี้ข้าจะไปเยี่ยมนาง เป็นครั้งสุดท้าย”“สุดท้ายตำแหน่งพระชายาองค์ชายแปดนี้เหมือนกับคำสาปจริง ๆ เฮ้อ…”“ท่านพ่อ มันก็มิใช่แบบนั้นเสมอไปหรอกเจ้าค่ะ ผู้ที่ไม่คู่ควรก็แค่ต้องหลีกทางให้คนที่คู่ควรต่างหาก บุตรสกุลว่านสองคน คนหนึ่งถูกพิษนอนเป็นผัก อีกคนก็กำลังจะตาย เช่นนั้นตำแหน่งนี้ก็คงไม่เหลือผู้ที่เหมาะสมแล้วนอก

เสนาบดีว่านถึงกับผงะตัวและเกือบจะล้มลงเมื่อฟังความจากลู่ชิงอันที่นั่งเผชิญหน้ากับซูหลิงที่ถูกมัดเอาไว้ ราวกับเรื่องราวทุกอย่างถูกบรรจบกันจนหมดสิ้น ความสงสัยทั้งหลายกำลังจะถูกคลี่คลายไปทีละเรื่อง“อะ อะไรนะ เจ้าว่าอย่างไรนะ”เหล่าองค์ชายและลู่อี้เทียนเองก็ไม่เคยทราบเรื่องนี้มาก่อน พวกเขามองหน้ากันด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น “แต่ว่านาง…เป็นคนของสกุลว่านมานาน…”“ใช่!! ท่านแม่เขียนเอาไว้ในจดหมาย ก่อนหน้าที่จะเข้าสกุลว่าน หญิงผู้นี้เคยลักลอบได้เสียกับท่านพ่อของข้าแต่เพราะนางมักใหญ่ใฝ่สูง พ่อข้าเป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อยเมื่อเทียบกับตำแหน่งมหาเสนาบดีของฝ่าบาท นางตีสนิทท่านแม่ข้าเพื่อเข้าหาองค์หญิงหยางเนี่ยเฟยจนองค์หญิงรับเข้าจวนสกุลว่าน สุดท้ายก็ตีตัวออกห่างฮูหยินขุนนางขั้นสองอย่างแม่ข้า และพอเข้าจวนได้ นางก็วางแผนวางยาท่านเสนาบดีเพื่อให้เข้าใจว่านางตั้งครรภ์กับท่านแต่ที่จริงในครรภ์ของนาง…เป็นบุตรของท่านพ่อข้ามาตั้งแต่แรกแล้ว”ว่านตงหันมามองหน้าซูหลิงและเริ่มน้ำตารื้น เขาเองก็ไม่เคยคิดว่านางจะทำเรื่องเช่นนี้แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น และครั้งนั้นทำใ

“ชิงอัน… ชิงอัน!! ไม่นะ”องค์ชายแปดจับชีพจรของลู่ชิงอันและค่อย ๆ จับไหล่ของลู่อี้เทียนเป็นเชิงปลอบ เขารู้ทันทีว่านางจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกแล้ว ลู่อี้เทียนกอดร่างน้องสาวเอาไว้แน่น ร่างของซูหลิงถูกยกออกมานอกห้อง บัดนี้เรื่องราวและคดีที่ต้องไขกระจ่างจนหมดสิ้นอีกทั้งตัวผู้บงการ ฆาตกรก็ล้วนแต่จบชีวิตลงที่นี่ในวันนี้จนหมดสิ้น“เยว่เฟย… เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“จื่อหรง…”“มันจบแล้วเยว่เฟย มันจบแล้ว”“ข้าส่งนางไปได้แล้ว…”ฮ่าวจื่อหรงกอดเยว่เฟยเอาไว้แน่น นางตัวสั่นไปทั้งตัวเพราะไม่เคยเห็นเรื่องเช่นนี้มาก่อนในชีวิตนี้หรือแม้แต่ชีวิตก่อนหน้านี้เองก็ตาม หลังจากข่าวการตายของซูหลิงแพร่ออกไปราวกับว่านหนิงลี่เองก็จะรับรู้ ไม่นานหลังจากนั้นนางเองก็จากไปอย่างสงบเช่นกันเพราะพิษที่นางได้รับนั้นกัดกินภายในจนมิอาจช่วยได้ อีกอย่างเมื่อไม่มีซูหลิงหนิงลี่ก็ไม่ต่างกับผู้ที่ไร้หลักยึด นางจึงไม่มีกำลังใจจะสู้ต่อ “ท่านพ่อเจ้าคะ”“พ่อดีใจที่จนถึงตอนนี้ พ่อไม่เคยทำผิดต่อท่านแม่ของเจ้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก่อนหน้านั้นพ่อรู้สึกผิดกับท่านแม่ของเจ้าและเจ้ามาโดยตลอด”“ท่านพ่อ เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปหมดแล้วนะเจ้าคะ ท่านก็อย่า