บททั้งหมดของ ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้…..ฮืออ…..”“คุณหนู!! ไหนคนร้ายเจ้าคะ เร็ว ๆ เข้ารีบตามหา คุณหนูท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”“เสี่ยวชิง….”เยว่เฟยหันไปคว้าตัวเสี่ยวชิงเอาไว้และกอดสาวใช้เอาไว้แน่น นางเริ่มร้องไห้ทันที องครักษ์สกุลว่านวิ่งไปทั่วจวนแต่กลับไม่พบผู้ใดที่น่าสงสัย“คุณหนูเจ้าคะ”“ข้า…. เข้ามาเห็นว่าห้องโดนรื้อก็เลย…”“เฮ้อ โชคดีนะเจ้าคะที่มันไม่ได้ทำร้ายท่าน….”“เสี่ยวชิง พาข้ากลับไปที่ห้อง”“เจ้าค่ะ ๆ ค่อย ๆ ลุกนะเจ้าคะ อี้ฝูมาเร็วมาช่วยกันหน่อย”“คุณหนูเจ้าคะ มาเจ้าค่ะ”ว่านเยว่เฟยไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่านางทนให้ผู้คนยืนด่า ทนให้ป้าจางโยนผักใส่หน้าได้อย่างหน้าตาเฉยและยังสามารถอธิบายทำความเข้าใจได้ แต่กลับฮ่าวจื่อหรงเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของเขากลับทำให้นางร้องไห้ได้เช่นนี้“คุณหนู ท่านทันเห็นตัวคนร้ายหรือไม่เจ้าคะ วันนี้นายท่านอยู่ในวังไม่ได้กลับจวน”“ไม่เห็น ช่างเถอะอาจจะเป็นหนูก็ได้ ในห้องนั้นยังไม่ได้วางกับดัก ข้าเข้าไปแล้วเห็นห้องที่ของตกก็เลยตกใจไปน่ะ ซูหลิงและหนิงลี่ไม่รู้เรื่องใช่หรือไม่”“คุณหนู แม้จะรู้แต่พวกนางก็ไม่ใส่ใจอยู่แล้วเจ้าค่ะ ท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าพวกนางอยากให้

“อะไรนะ!! น้องแปดไม่มีทางกล่าววาจาเหลวไหลเช่นนั้นเป็นอันขาด”“องค์ชายห้า พอเถอะเพคะ”เมื่อได้ยินเพียงนามของเขาเยว่เฟยก็รู้สึกจุกที่อกมากกว่าที่จะอยากรับรู้เรื่องราวต่อไป นางรู้แล้วว่าสิ่งที่ผุดขึ้นมาเป็นเรื่องที่เจ้าของร่างคงต้องการเตือนความจำนางเมื่อเยว่เฟยกวาดตามองจึงได้เห็นว่า “ลู่ชิงอัน” สวมชุดสีฉูดฉาดและประโคมเครื่องประดับเกือบจะทั้งตัว ไม่ต่างกับที่สาวใช้ของนางเตรียมให้ในจวนก่อนที่นางจะสั่งให้ถอดเลยสักนิด เยว่เฟยจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้“ขอโทษทีเจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว น้ำในสระนั่นมิได้ทำอันตรายข้าหรอก ข้าหายดีแล้วแต่ที่เมื่อครู่นี้เผลอสะดุดไปเพราะแสงของเครื่องประดับบนกายเจ้ามันสะท้อนเข้าตาข้ามากเกินไป ข้าไม่คิดว่าจะมีผู้ใดบ้าสมบัติจนไม่เก็บเอาไว้ในจวนและหอบมันมาสวมบนร่างกายได้มากเท่านี้มาก่อนจึงตกใจน่ะ”องค์ชายห้ากลั้นหัวเราะเมื่อสิ่งที่เยว่เฟยพูดมานั้นไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย ลู่ชิงอันเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวเพราะนางเองก็ทั้งหนักและเดินได้ช้าเพราะเครื่องประดับเหล่านี้แต่ที่นางแต่งตัวเช่นนี้ก็เพราะต้องการแข่งกับว่านเยว่เฟยเพราะนางมักจะชอบสวมเครื่องประดับมาก ๆ มาอวดผู้คน นางก็เลยทำบ้าง

""เยว่เฟย""เยว่เฟยเดิมทีไม่นึกอยากจะแข่งขันเท่าใดเพราะนางอยากจะเป็นว่านเยว่เฟยคนเดิมที่ไม่เอาไหน แต่เพราะคำพูดนั้นขององค์ชายแปดที่ไม่ต่างกับการดูถูกนางว่าไม่กล้าแข่งจึงทำให้นางตัดสินใจเดิมพันในการแข่งขันครั้งนี้“เยว่เฟยเจ้าจะไหวแน่หรือ เจ้าดีดพิณไม่เป็นนี่”“นั่นสิอย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่าเจ้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพิณนั่นมีกี่สายแล้วเจ้าจะดีดได้เช่นไรกัน นั่งลงเถอะให้น้องแปดจัดการไป”“ไม่!! ในเมื่อกล้าท้าเช่นนั้นข้าก็กล้ารับคำท้า มาสิเอาเลยว่าแต่ผู้ชนะได้เงินรางวัล แล้วผู้แพ้เล่าจะทำเช่นไร”ลู่ชิงอันเดินออกมาจากที่นั่งพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นต่อแต่สงวนท่าทางได้อย่างน่าหมั่นไส้เมื่อเดินมาประชันหน้ากับว่านเยว่เฟยที่ยืนนิ่งอยู่กลางโถงงานเลี้ยง“ตำแหน่งยอดหญิงแห่งต้าหยวน พร้อมกับคุกเข่าขอโทษผู้ชนะ”“อะไรนะ! เอาตำแหน่งสตรีอันดับหนึ่งมาเดิมพันงั้นหรือ การประลองครั้งนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก”องค์ชายแปดส่ายศีรษะช้า ๆ ให้กับความใจร้อนของเยว่เฟยที่ถูกลู่ชิงอันยั่วอารมณ์โกรธจนเสียท่า เขาพยายามจะช่วยนางแต่ว่านางกลับพาตัวเองกระโดดเข้ากองเพลิงด้วยตัวเอง“ช่างเป็นสตรีที่โง่ยิ่งนัก”“จื่อหรง ทำเช่นไรเล่าทีนี้”

“หากท่านรอท่านหมอ พิษได้เข้าหัวใจท่านเป็นแน่ อยู่เฉย ๆ!!”“เยว่เฟย…. อย่า!!…”เยว่เฟยก้มลงดูดพิษที่บาดแผลขององค์ชายแปดในทันทีโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากผู้อื่น ฮ่าวจื่อหรงทำตัวไม่ถูกแต่ริมฝีปากที่ดูดเลือดพิษออกจากแผลของเขานั้นช่างนิ่มนวลและทำให้เขารู้สึกบางอย่างที่ห่างไกลกับคำว่า “รังเกียจ” เมื่อเห็นนางที่ไม่ห่วงชีวิตของตัวเองและกำลังดูดพิษออกจากบาดแผลของเขา“คายออกมานี่เยว่เฟย”องค์ชายหกยื่นกระโถนให้นางคายเลือดพิษสีดำออกมา ไม่นานนางก็ดูพิษออกจนหมดและค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมององค์ชายแปดอีกครั้งด้วยลมหายใจที่เริ่มหอบถี่และโรยแรงลง“พิษออกมา…หมดแล้ว”“เยว่เฟยเจ้าไม่ควร…เยว่เฟย!! เร็วเข้าพี่ห้า พี่หกท่านหมอมาหรือยัง!!”""เยว่เฟย!!""ฮ่าวจื่อหรงพยุงนางและดึงเยว่เฟยเข้ามากอดเอาไว้แน่น เขาไม่คิดว่านางจะโง่ถึงเพียงนี้ กล้าแม้แต่จะดูดพิษออกจากบาดแผลของเขาทั้ง ๆ ที่ตัวนางอาจจะโดนพิษไปด้วยแต่กลับไม่สนใจ เมื่อเขาหันไปเห็นแผลที่แขนของนางก็เริ่มตกใจมากกว่าเดิม“พี่ห้า พี่หกเร็วเข้า เยว่เฟยก็ถูกลูกดอกนั่นด้วย นางถูกพิษ!!”“อะไรนะ!!”“พี่ห้าท่านหมอมาแล้ว เร็ว ๆ เข้าท่านหมอดูอาการให้…”“ดูอาการให้เยว่เฟยก่อน

“ข้าเปล่านะ เพียงแต่มัน…. ท่านรีดออกหมดหรือยัง”“หมดแล้ว รอเดี๋ยวก่อนข้าจะทายาให้อาจจะเจ็บนิดหน่อย”“ไม่เป็นไรข้าทนไหวเพคะ”“เหตุใดจึงได้กล้าทำเช่นนั้น เจ้าไม่ห่วงชีวิตเจ้าเลยงั้นหรือ”“แล้วท่านเล่าองค์ชาย เหตุใดท่านจึงได้เอาตัวเองมาบังอาวุธนั้นให้ข้าเพคะทั้ง ๆ ที่ท่านเกลียดข้าถึงเพียงนั้น”มือขององค์ชายแปดที่กำลังทายาให้นางชะงักไปเล็กน้อย นั่นสิเรื่องนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน หากตามปกติแล้วเขาคงไม่สนใจนางและปล่อยให้เป็นเรื่องขององครักษ์หลวงจัดการ แต่เหตุใดเพียงแค่เห็นนางที่กล้าหาญในการช่วยชีวิตฝ่าบาทเอาไว้เขาถึงกับพุ่งตัวออกไปปกป้องโดยไม่ได้คิดถึงชีวิตเช่นกัน“นั่นเพราะข้า…เป็นห่วงเสด็จพ่อ อีกอย่างหากเจ้าซึ่งเป็นบุตรขุนนางใหญ่ได้รับบาดเจ็บในวังหลวงเรื่องนี้เกรงว่าเสด็จพ่อและราชวงศ์คงจะถูกตำหนิไม่น้อย”“แต่ข้าเองก็เป็นหนึ่งในราชวงศ์ เราเป็นญาติกันมิใช่หรือ”จื่อหรงไม่ตอบ เขารู้สึกหงุดหงิดกับคำนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว เขาเห็นนางเรียกองค์ชายห้าและหกว่า “ญาติผู้พี่” ซึ่งเขาก็รู้สึกดีที่นางเรียกพวกเขาเช่นนั้นแต่กลับไม่อยากให้นางใช้กับเขา“ญาติผู้…”“เรียกข้าว่าองค์ชายแปด หรือไม่ก็…เรียกว่