All Chapters of น้องเมีย (Secret): Chapter 51 - Chapter 60

ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับแม้แต่ลมหายใจฉันยังแทบอยากจะกลั้นมันเอาไว้เลยตอนนี้ ทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้นะ“เอาโทรศัพท์เธอมา”“...” ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมายื่นให้พี่สิงห์บ้าจริง!! อยากจะไปจากเขาแต่พอเอาเข้าจริง ๆ โดนพี่สิงห์ขู่นิดหน่อยฉันก็กลัวจนหัวหดแล้วพี่สิงห์ทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์ของฉันแถมเขายังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มาให้ฉันอีกต่างหาก ฉันก็ไม่กล้าทวงคืนด้วยสิตอนนี้“อ่ะ !!” ร่างของฉันถูกพี่สิงห์อุ้มจนตัวลอย เขาอุ้มฉันไปวางบนโซฟา จากนั้นก็นั่งลงข้าง ๆ กับฉัน“เธอชอบดูหนังไหม?”“คะ?” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมเมื่อถูกคนที่นั่งข้าง ๆ ถามแบบนี้คือภาพในหัวของฉันคิดเอาไว้ว่า ยังไงพี่สิงห์ก็ต้องหัวเสียใส่ฉันมากแน่ ๆ บางทีฉันอาจจะเจ็บตัวเพิ่ม แต่กลับกัน พี่สิงห์ไม่แม้แต่จะโวยวายอะไรเลยสักคำ“คำถามของฉันมันตอบยากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”“เอ่อ ไม่เท่าไหร่ค่ะ” ปกติเราไม่ค่อยคุยอะไรกันมากมาย พวกคำถามแบบนี้ฉันไม่เคยได้ยินพี่สิงห์ถามเลยสักครั้งมันเลยทำให้ฉันรู้สึกไปไม่เป็น“เดี๋ยวฉันเปิดให้ดู เธอเผื่อเธอจะชอบ” พี่สิงห์ยกยิ้มมุมปากให้ฉัน เขาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมา

หลังจากที่พี่สิงห์กลับไปแล้ว และไม่ลืมที่จะคืน โทรศัพท์ให้ฉัน แถมยังย้ำบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับฉันพาฉันไปส่งที่มหาวิทยาลัยแล้วก็จะซื้อยาคุมมาให้ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรที่สำคัญมาก ๆ หรือเปล่า เพราะโทรศัพท์ของพี่สิงห์มีคนโทรเขามาถี่มาก ๆ ก่อนที่เขาจะรีบออกไปจากห้องของฉันเอาล่ะ ฉันควรเลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องนี้สักที ฉันต้องเลิกคิด เพียงเวลาแค่ไม่กี่วันที่เราใกล้ชิดกัน ทำไมถึงทำให้ความรู้สึกของฉันเพิ่มมากขึ้นขนาดนี้กันด้วยนะก๊อก ๆ ก๊อก ๆเสียงเคาะห้องดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากวังวนความคิดของตัวเอง คงจะเป็นสายธารที่มาเคาะ เพราะฉันบอกมันไปว่าฉันกลับมาที่ห้องแล้วฉันถอนหายใจออกมา เบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องให้เพื่อนเข้ามา“พริ้ง แกเป็นยังไงบ้างพี่สิงห์ทำอะไรแก เขาทำร้ายแกหรือเปล่า ทำไมฉันติดต่อแกไม่ได้เลย ทำไมแกถึงไม่ยอมไปเรียน แล้ว...”“สายธารฉันโอเค พี่สิงห์ไม่ได้ทำอะไร” ฉันขัดขึ้นเพราะสายธารสิ ยิงคำถามใส่รัว ๆ เลย“เฮ้ออแล้วไป แล้วทำไมแกถึงไม่ไปเรียน”“ข้อเท้าพลิกน่ะ เดินไม่ได้หลายวันเลย พี่สิงห์เลยให้ฉันอยู่กับเขาก่อน...”“ดูพี่สิงห์ก็เหมือนจะรัก จะสนใจแกมากเลยนะ อีกอย่างเขาก็ถอนหมั้นกับพ

เรามาที่ร้านอาหารหรู ขอบอกว่าร้านนี้อาหารแพงมาก สมัยที่ฉันยังพอมีเงินอยู่ฉันยังไม่กล้าเขาร้านหรูขนาดนี้เลย“สั่งสิ ฉันเลี้ยงเอง” พี่สิงห์ยื่นเมนูมาให้ฉันแต่เป็นสายธารที่ยื่นมือไปรับเมนูมาเองเพราะฉันไม่ยอมรับมาจากมือของพี่สิงห์สักที“แกสั่งเลยนะ ฉันเอาเหมือนแก” ฉันกระซิบบอกสายธาร“อื้อ พาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” สายธารขยิบตาให้ฉันคงมีเรื่องอยากจะคุย ฉันคงเดาไม่ยากว่าจะพูดเรื่องอะไร“เดี๋ยวพริ้งกับสายธารมานะคะขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” ฉันหันไปบอกพี่ม่อนก่อนจะเดินออกมาฉันมองพี่สิงห์แว่บหนึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พี่สิงห์ก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน ฉันรู้ตัวว่าเขามองฉันอยู่ตลอดเวลา เพราะแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันอึดอัดสายธารไม่ได้พาฉันมาเข้าห้องน้ำ แต่มันพาฉันกลับมาที่รถต่างหาก“แกจะกลับเหรอ เรายังไม่ได้บอกพี่ม่อนเลยนะ” ฉันถามสายธาร“เปล่า ฉันแค่พาแกมาสูดอากาศ”“ที่ลาดจอดรถเนี่ยนะ”“มันก็ดีกว่าในห้องน้ำไหมล่ะ”“นั่นสิเนอะ” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ“ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าพี่สิงห์เป็นอะไรมากปะ!! ทำไมต้องทำกับแกแบบนี้ด้วย หน้าตาก็ดีแต่ดูเขาทำสิ มันไม่ลูกผู้ชายเลยสักนิด” สายธารเหมือนระเบิดอ

2 อาทิตย์ผ่านไป... ช่วงนี้เริ่มเข้าช่วงหน้าฝนแล้ว ฝนตกแทบจะทุกวันเลย ฉันต้องกลับห้องค่ำ ๆ มืดเพราะต้องเทรนเรื่องประกวดดาวคณะ อีก 3 วันก็จะถึงวันประกวดจริงแล้ว ยอมรับว่าตื่นเต้นมาก แต่ที่ตื่นเต้นมากกว่าฉันก็ควจะเป็นเพื่อนสาวของฉัน ยัยสายธาร“แกต้องควบคุมอาหารนะ หุ่นจะได้สวย ๆ”“โอ้ยสายธารให้ฉันกินบ้างเถอะ ฉันผอมจนเหลือแค่กระดูกแล้วเนี่ย” ฉันบ่นสายธารเพราะมันไม่ยอมให้ฉันกินไก่ทอด บอกว่าหน้าจะบวม ก็คนมันหิวหนิยิ่งบังคับก็ยิ่งหงุดหงิดนะจริงไหม“อะ ๆๆ แค่ชิ้นเดียวนะ” สุดท้ายสายธารก็ใจอ่อนวันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกผ่อนคลายที่สุด รู้ไหมทำไม ก็เพราะว่ามันคือวันหยุดไงล่ะ ไม่ต้องไปเรียนจะตื่นเมื่อไหร่ก็ได้ วันนี้ฉันตื่นเกือบเที่ยงแน่ะเพราะความเพลีย พอตื่นแล้วฉันก็ออกมาหาอะไรกินกับสายธารนี่แหละฉันพยายามทำตัวเองให้ยุ่งจนบางครั้งฉันก็รู้สึกเหนื่อยที่ต้องมาพยายามไม่ให้ตัวเองคิดถึงเรื่องของพี่สิงห์ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วสองอาทิตย์แต่ความเจ็บปวดมันไม่ได้ลดหายไปเลยสักนิดครั้งนี้ถือว่าเราทั้งคู่จบกันแล้วจริง ๆ ฉันบล็อกทุกอย่างที่พี่สิงห์จะติดต่อฉันได้ และพี่สิงห์ก็ไม่ได้มาหาฉันตั้งแต่วันนั้น ส่วนเง

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลางดึกหลังจากที่หลับไปเพราะปวดหัวมาก หมอเข้ามาวัดไข้ก็ไม่มีท่าทีว่าไข้จะลดเลย ตอนนี้ฉันเป็นห่วงเจ้าสิงห์น้อยมากไม่รู้ว่าอาหารที่เทเอาไว้ให้จะหมดหรือยังไม่รู้ว่าทำไมต้องตื่นมากลางดึกแบบนี้ด้วย มันทั้งปวดหัว มันทั้งหนาวจนสั่นไปทั้งตัว ทำไมมันทรมานขนาดนี้กัน ฉันไม่อยากป่วยหนักแบบนี้เลย“สายธาร...” ภายในห้องตอนนี้มันมืดมาก ๆ“สายธารแกหลับงั้นเหรอ” ฉันลองเรียกอีกครั้งก็ไร้เสียงตอบกลับจากเพื่อน สงสัยจะหลับแล้ว“สายธาร ฉะ ฉันหนาว แกปิดพัดลมให้ฉันที”ตึก! ตึก! ตึก! จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเดินมาทางเตียงที่ฉันนอน“สายธารแกยังไม่หลับเหรอ แล้วทำไมไม่พูดล่ะ ปิดพัดลมหน่อย”ฉันรู้สึกว่าสายธารนั่งลง ข้าง ๆ เตียงที่ฉันนอนแต่มันก็ไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดี ทำไมนะสักพักผ้าห่มก็ถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวให้ฉัน จากนั้นเสียงฝีเท้าก็เดินห่างออกไปก่อนที่พัดลมเพดานจะถูกปิด ยัยเพื่อนคนนี้ทำเหมือนตัวเองเป็นใบ้อย่างไงอย่างงั้นภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความมืดและความเงียบสนิท เงียบมากซะจนฉันได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นอยู่ ที่สายธารมันไม่พูดคงจะเป็นเพราะมันง่วง ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วก็ไม่รู้ฉันก็ควร