บททั้งหมดของ น้องเมีย (Secret): บทที่ 61 - บทที่ 70

พี่มารีเดินมาหยุดตรงข้าง ๆ กับเตียงที่ฉันนอนอยู่ก่อนจะค่อย ๆ ยิ้มให้ฉัน ส่วนพี่สิงห์ก็แยกตัวไปนั่งตรงโซฟา “งั้นพี่กลับก่อนนะพริ้ง พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่มาเยี่ยมใหม่” พี่ม่อนยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่ได้เอ่ยทักทายอะไรกับพี่สิงห์เลยแม้แต่คำเดียว “พะ พริ้ง พริ้งขอโทษ... อึก” ยิ่งเห็นรอยยิ้มของพี่สาวตัวเองมันยิ่งตอกย้ำความผิดของฉัน“ร้องทำไมที่ฉันมาฉันไม่ได้อยากมานั่งดูแกร้องไห้หรอกนะ”“พี่มารีไม่โกรธพริ้งเหรอคะ พริ้งมันเลว พริ้งเป็นน้องสาวที่ อึก...”“โกรธสิ โกรธมาก”“อึก...” น้ำตาแห่งความเสียใจมันไหลออกมาไม่ยอมหยุด“โกรธที่แกไม่เคยบอกอะไรฉันเลย”“...”“ฉันท้องมันคือความจริง แต่ลูกในท้องของฉัน ฉันรู้ดีว่าไม่ใช่ลูกของเขา” พี่มารีหันไปมองพี่สิงห์ที่นั่งอยู่บนโซฟา ท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องที่เราสองพี่น้องคุยกันสักเท่าไหร่“ฉันเคยรักเขา แแลทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เขาสนใจ แต่ก็นะ เขาไม่เคยสนใจฉันเลย... หึ เย็นชาชะมัด”“ฉันอิจฉาแกนะพริ้ง แต่ฉันเป็นพี่สาวหนิเนาะอีกอย่างเราก็มีกันแค่สองพี่น้อง ในเมื่อเขาไม่เลือกฉันตั้งแต่แรก นั่นมันก็ชัดเจนที่สุดแล้ว”ฉันได้แต่ฟ

2 วันผ่านไป... อาการป่วยของฉันดีขึ้นเรื่อย ๆ จนหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว พี่สิงห์ยังคงเฝ้าฉันอยู่ทุกวันถึงแม้ว่าฉันจะไล่ยังไงเขาก็ไม่ยอมกลับแถมบางครั้งที่ฉันไล่ยังทำเป็นหูทวนลมอีกด้วยไม่รู้ว่าสายธารกับพี่สิงห์ไปแอบญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันดูท่าทางของสายธารมันยอมให้พี่สิงห์เฝ้าฉันโดยไม่ขัดอะไรเลยสักคำ ดูจะเปิดทางให้พี่สิงห์ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่ใช่แบบนี้สิพี่มารีมาเยี่ยมฉันทุกวันแต่ก็อยู่ได้ไม่นานเพราะต้องรีบไปจัดการเรื่องงานแต่ง ฉันพยายามเคล้นถามว่าจะแต่งกับใครก็ไม่ยอมบอกสักทีสองวันที่ผ่านมาพี่สิงห์เป็นคนคุมให้ฉันกินยา แถมยังบอกให้หมอเปลี่ยนยาตัวแรกที่เอาให้ฉันกินเป็นอีกตัวด้วยนะ ตอนแรกหมอไม่ยอมแต่พี่สิงห์เถียงหมอจนชนะ ทำราวกับตัวเองเป็นหมอซะเองงั้นแหละ“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เดี๋ยวไปส่ง”“ไม่เป็นไรค่ะพริ้งรอสายธารมารับดีกว่า” ฉันนั่งนิ่งไม่ยอมเปลี่ยนชุดของโรงพยาบาลออก“กว่าเพื่อนเธอจะมาคงอีกนาน”“พริ้งรอได้ค่ะ”พี่สิงห์พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ จากนั้นก็เดินมาหาฉันที่เตียง ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรพี่สิงห์สอดแขนเข้าไปใต้ร่างของฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นจนตัวลอย ฉันผงะโผล่กอดคอของพี่สิง

ฉันโดนพี่สิงห์ดึงตัวกลับเข้ามาในห้อง ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่เป็นแฟนเก่าของพี่สิงห์เธอตามมาไม่ทันเพราะพี่สิงห์รีบปิดประตูหนีเธอซะก่อน ตอนนี้เธอเอาแต่แหกปากเรียกพี่สิงห์แล้วก็เคาะห้องฉันรัว ๆ อยู่ด้านนอก“ดูสิ” มือหนายกขึ้นมาจับหน้าของฉันให้หันไปมองหน้าตัวเองก่อนจะลูบแก้มของฉันข้างที่โดนตบเบา ๆ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนเตียงส่วนพี่สิงห์ยืนอยู่แล้วโน้มตัวลงมาหาฉันฉันดันพี่สิงห์ออกพร้อมกับปัดมือของเขาแล้วเบือนหน้าหนี “ออกไปเคลียร์กันเถอะพริ้งรำคาญ”ฉันรำคาญจริง ๆ นะ เสียงผู้หญิงคนนั้นเคาะห้องดังมาก ๆ นี่ห้องอื่นเขาคงสาปแช่งห้องฉันกันใหญ่แล้ว“ไม่เปิดประตูเดี๋ยวพิมพ์ก็ไปเองนั่นแหละ” พี่สิงห์ยกมือมาประคองหน้าของฉันให้หันไปมองเขาอีกครั้ง“เจ็บมากไหม”“ไม่ค่ะ !!”“ขอโทษ...” พี่สิงห์พูดออกมาเบา ๆเขาปล่อยใบหน้าของฉันให้เป็นอิสระก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ กับฉัน ไม่แค่นั้นพี่สิงห์ยังคว้ามือมาอุ้มร่างฉันขึ้นจนตัวลอยก่อนจะวางฉันลงบนตักของตัวเองอีกต่างห่าง พอฉันเริ่มดิ้นพี่สิงห์ก็กอดรัดเอวฉันไว้แน่น“เป็นบ้าเหรอคะ” ฉันหันหน้าไปถามพี่สิงห์แล้วมองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจเอามาก ๆ“ยังไม่หายดีดิ้นแรงแบบนี้เ

พี่สิงห์เอื้อมมือมาจับมือฉันโดยที่ฉันไม่สามารถหนีหรือปัดมือเขาออกได้เลย คนอะไรก็ไม่รู้แรงเยอะเป็นบ้า“กลับห้อง” พี่สิงห์ไม่ได้ทำหน้าดุฉันนะ แต่เหมือนจะงอน ๆ มากกว่า“กลับเถอะแกมันดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกนะ” ดูเอาสิ สายธารกับพี่สิงห์เดี๋ยวนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย“ก็ได้ !!”ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องโดยมีพี่สิงห์ที่เดินตามหลังมาติด ๆพอฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องของตัวเองพี่สิงห์ก็รีบแทรกตัวเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว เหมือนเขารู้ทันว่าฉันจะรีบปิดประตูไม่ให้เขาเข้ามา“กินข้าวต้ม”“ไม่หิว”“ไม่หิวก็ต้องกิน เธอต้องกินยาด้วยนะ”ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบชามข้าวต้มอุ่นในไมโครเวฟ ต้องกินยาด้วยยังไงฉันก็ต้องกินข้าวก่อนอยู่ดี“ทำอะไรคะ !!” ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่น ก็พี่สิงห์น่ะสิ จู่ ๆ ก็ถอนเสื้อผ้าออกต่อหน้าต่อตาฉัน ไม่ใช่ไม่เคยเห็นนะ แต่ใครจะไปชินกันล่ะอีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยากจะเห็นสักหน่อย“จะอาบน้ำ” พี่สิงห์ตอบสั้น ๆ แต่ทำไมเสียงเขาถึงอยู่ใกล้ฉันจังฉันกลั้นใจหันกลับไปมองพี่สิงห์อีกครั้ง แต่!!! ใครจะไปคิดว่าหันกลับไปแล้วจะพบว่าใบหน้าของเราทั้งคู่มันใกล้กันแค่คืบเดียว พอเห

— Talk Singhaผมขับรถออกจากมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วราวกับกำลังขับอยู่บนสนามแข่ง พริ้งเธอนั่งเงียบไม่พูดไม่จา ดูก็รู้ว่าเธอกำลังกลัวแต่ไม่ยอมห้ามผม เธอคงจะโกรธมากที่ผมเอาของเธอไปทิ้ง หึ!! คิดแล้วแม่งก็หงุดหงิด มันน่าโกรธไหมล่ะ ใครจะไปชอบวะถามจริง ๆ เถอะ กับผมเธอเอาแต่ปฏิเสธ โอเคผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมชัดเจนไม่พอ ผมทำตัวไม่ดี แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่จะชัดเจนแล้ว แล้วผมก็ไม่ชอบให้เมียผมเห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม !!! “ละ ลดความเร็วลงหน่อยได้ไหมพี่สิงห์” หึ!! นึกว่าจะแน่สุดท้ายเธอก็ยอมปริปากพูดออกมา “พูดกับฉันเพราะ ๆ อ้อนฉัน แล้วฉันจะทำตามที่เธอขอ” ผมหันไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้าง ๆ ผมก็แค่อยากให้เธออ้อนผมบ้าง อยากให้เธอทำเหมือนว่าผมเป็นผัวเธอบ้าง ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนะ แม้กระทั่งพิมพ์คนรักเก่าของผมก็ตามแต่ดูสิ ขอแค่นี้เธอกลับเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรกับผมอีกเลย มันน่าไหมล่ะ ถ้าไม่ติดว่าผมต้องง้อเธอนะป่านนี้ผมจับเธอกระแทกในรถไปแล้ว!! “แค่นี้ก็ไม่ได้?” ผมหันไปถามคนตังเล็กอย่างหงุดหงิด แต่คำตอบของเธอก็คือความเงียบ หึ!! ดี ผมเหยียบคันเร่งรถเร็วกว่าเดิมเป็นเท่าตัว แถม