All Chapters of น้องเมีย (Secret): Chapter 71 - Chapter 80

ผมรู้ว่าเธอเมาเธออาจจะเลอะเลือนไปบ้าง แต่ก็ใช่ว่าคนเมาจะไม่พูดความจริง ถูกไหม“พี่คนนั้น พี่คนไหน?” ผมถามอีกครั้งเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสนใจคำถามของผม“พะ เพื่อนพี่สิงห์ไง คะ คนที่เป็นหมอ” อ่า! ไอ้เชี้ยกาย มันหล่อกว่าผมตรงไหนวะ ครั้งหน้าอย่าหวังว่าเธอจะได้เจอหน้ามันอีก“เธอชอบมัน?”“อะ อื้ม ชอบนิดหน่อย...” เหอะ!! ผมถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ่งแก้มอย่างหัวเสีย สายตายังคงมองที่ร่างของคนตัวเล็กอยู่ ตอนนี้เธอแม่งก็ไม่รับรู้อะไร ถึงเธอจะสร่างเมาแล้วก็คงไม่สนใจผมอีกอยู่ดีผมยกมือขึ้นไปประคองใบหน้าของเธอให้หันมาหาผมแล้วจับปลายคางของเธอให้เงยขึ้น พริ้งเธอค่อย ๆ ปลายสายตามามองใบหน้าของผมช้า ๆ จากนั้นผมกับเธอก็จ้องหน้ากันสักพักก่อนที่ผมจะเลื่อนหน้าขยับเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าของเธอ“ฉันกับมัน เธอชอบใคร” ผมยิงคำถามออกไปและรอฟังคำตอบอย่างจดจ่อ“ก็ ก็ พี่สิงห์...” จู่ ๆ เธอก็หลบสายตาของผมและกลับไปก้มหน้าอีกครั้งก่อนจะพูดคำตอบออกมาเบา ๆ“ทีตอนไม่เมาปากแข็งนักนะ”เมื่อได้ยินคำตอบผมก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจก่อนพูดค้อนเธอ ผมปล่อยมือออกจากแก้มเนียนแล้วขับรถกลับคอนโดผมรู้ว่ามันยัง

ฉันยืนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้อีกแล้วขืนยืนแบบนี้ต่อไปพี่สิงห์ต้องจับอาการเขินของฉันได้แน่ ๆ ดังนั้นฉันจึงต้องรีบเดินหนีพี่สิงห์อีกครั้ง“ปลดล็อกรถสิคะ” ฉันหันไปบอกพี่สิงห์ที่เดินตามหลังฉันมาติด ๆ ตอนนี้เราเดินมาถึงรถกันแล้วแต่แล้วพี่สิงห์ก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวฉัน เขารวบมือของฉันทั้งสองข้างขึ้นไปตึงเอาไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของเขา จากนั้นก็จ้องมองใบหน้าของฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา“พี่สิงห์เดี๋ยวมีคนมาเห็น ทำบ้าอะไรเนี่ย ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ” ฉันดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นแต่มันก็ไม่เป็นผล“ตรงนี้มีแค่เธอกับฉัน”“ก็นั่นแหละ ถ้าเกิดมีคนผ่านมาล่ะคะ”“แล้วยังไง?”“พี่สิงห์” ฉันเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าออกไปอย่างเหลืออด เขามันคนไม่มียางอายเลยจริง ๆ“พรุ่งนี้เธอไม่มีเรียน?”“...” รู้ดีไปอีก นี่แอบมีตารางเรียนของฉันแหงเลย หลายครั้งแล้วที่รู้เวลาเรียนของฉันแบบนี้“พ่อฉันมาซื้อบ้านที่กรุงเทพ”“แล้วยังไงต่อคะ” ฉันถามออกไปด้วยความแปลกใจ พ่อพี่สิงห์มาซื้อบ้านที่กรุงเทพมันก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉัน“ไปบ้านพ่อฉันไหม?” สายตาของพี่สิงห์ที่มองฉันมันเหมือนเขาไม่ได้ตั้งคำถามมาเพื่อให้ฉันตอบเลย เขาต้อ

ฉันก้าวขาเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้ถามอะไรพี่สิงห์อีก ส่วนพี่สิงห์ก็เดินขึ้นมาตามหลังของฉัน เขาจะประคองฉันเอาไว้เหมือกลัวฉันจะตกเมื่อเข้ามาในเครื่องแล้วฉันก็ต้องอึ้งตาค้างเพราะภายในมันตกแต่งได้สวยงามมาก ตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินมาฉันไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันเงยหน้าขึ้นมองบนเพดานของเครื่องบิน มันมีช่องที่ขนาดไม่ใหญ่มากและไม่เล็กมากตรงนั้นมันเป็นกระจกใสด้วย มีเตียงนอนขนาดที่นอนได้สองคนถูกจัดเอาไว้ตรงมุมนั้นพอดิบพอดี“คิดอะไรไม่ดีกับพริ้งอยู่ใช่ไหม” ฉันรีบหันควับไปจ้องหน้าพี่สิงห์ทันทีเมื่อเห็นเตียงนอน เขาต้องมีแผนแน่ ๆ ทำดีแบบนี้ยิ่งมีพิรุธ“เธอคิดไปเอง” พี่สิงห์ตอบก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ไม่ไกลเตียงสักเท่าไหร่ก่อนจะบอกฉันว่า “อยากดูดาวเธอก็นอนดูบนเตียงนั่น สวนฉันจะนั่งมองเธออยู่ตรงนี้”“เพราะฉันอยากดูเธอมากกว่า”คำพูดของพี่สิงห์กับสายตาของเขาที่เอาแต่มองฉันมันทำให้ฉันต้องก้มหน้าลงเพราะความเขิน ทำไมถึงพูดอะไรเลี่ยน ๆ แบบนี้ออกมา เมื่อก่อนไม่เคยจะพูดหรอก ฉันรีบเดินไปนั่งบนเตียงพร้อมกับเครื่องบินที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากโกดัง หลังบ้านเป็นลานกว้างมันมีพื้นที่มากพอใ

พอจบคำพูดของพี่สิงห์ฉันก็แสร้งทำเป็นหาวนอนยกมือขึ้นมาปิดปาก“พริ้งง่วงจังค่ะ อยากนอนแล้วเอาเครื่องลงได้แล้ว” ฉันพูดออกไปน้ำเสียงงัวเงียเพื่อให้มันดูสมจริงยิ่งขึ้น“ง่วง? นี่เธอล้อฉันเล่นหรือเปล่า” พี่สิงห์ขมวดคิ้วหนาเป็นปมพร้อมกับยืนเอามือท้าวเอวมองค้อนฉัน เขาดูจะไม่ค่อยเชื่อฉันสักเท่าไหร่“ง่วงจริง ๆ นะคะ ตาจะปิดแล้วเนี่ย”“งั้นเธอนอนไปเดี๋ยวทำเอง” พูดจบพี่สิงห์ก็ทำท่าเหมือนจะขึ้นมาคร่อมตัวฉัน เห็นแบบนั้นฉันรีบขยับหนีเขาทันทีพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ ไม่ชอบเลยที่มีเตียงนอนอยู่บนเครื่องแบบนี้ มันเข้าทางพี่สิงห์ไปหมดทุกอย่าง“ง่วงหรือไม่อยากให้ทำ?” พี่สิงห์เลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม ตอนนี้เขาอยู่ในท่าที่มือทั้งสองข้างวางค้ำยันกับที่นอนเอาไว้พร้อมจะคลานเข่าเข้ามาหาฉันตลอดเวลา“มะ ไม่อยากทำ” ฉันเม้มปากแน่น คือแบบฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงอะนะ คือก็คนมันยังไม่พร้อมจะให้ทำแบบนั้นนี่นา แต่แทนที่พี่สิงห์จะเข้าใจเปล่าเลยค่ะ เขาคลานเข่าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ“พี่สิงห์...” มันรู้สึกร้อนวูบวาบกับสายตาแบบนี้ของเขายังไงก็ไม่รู้ มันเหมือนกับว่าพี่สิงห์กำลังสื่อบอกฉันว่ายังไงครั้งนี้เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันไปแ

ฉันดันตัวพี่สิงห์ออกเพื่อที่จะให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา แต่พี่สิงห์กลับไม่ยอมปล่อยฉัน เขาเอาแต่จ้องไปหน้าของฉันไม่ละสายตา จนฉันต้องถอนหายใจออกมาเพราะความหนักใจกับอาการที่เหมือนเด็กของพี่สิงห์ ไม่สิ! เด็กบางคนยังพูดรู้เรื่องกว่าเขาอีกนะ“นานตรงไหนคะ แค่ไม่กี่ปีเอง”“สำหรับฉันหนึ่งเดือนก็ถือว่านานมาก” พี่สิงห์ยังคงงอแงไม่ยอมเลิก ฉันจะจัดการกับผู้ชายคนนี้ยังไงดี“เราเลิกคุยกันเรื่องนี้กันดีกว่าค่ะ”“ยังคุยไม่รู้เรื่อง” พี่สิงห์ขัดขึ้น เขาพ่นลมหายใจแรง ๆ รดใบหน้าของฉันด้วย“พริ้งรู้เรื่องแล้ว แต่พี่สิงห์น่ะไม่รู้เรื่อง” ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง“ถ้าพี่สิงห์ยังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้งั้นคืนนี้พริ้งขอกลับไปนอนที่คอนโดนะคะ” ฉันพูดตัดปัญหาไป เพราะขืนถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องแบบนี้แล้วต้องมานอนด้วยกันพี่สิงห์ก็คงต้องหยิบเรื่องหมั้นขึ้นมาพูดอีกแน่ ๆ“เธอทำไมใจร้ายแบบนี้วะพริ้ง แม่ง!!” นั่นไง!! พอไม่ได้ดั่งใจเขาก็โวยวาย ก็เขาพูดเองว่ารอได้แล้วจะมาอะไรเนี่ย งานหมั้นเชียวนะ มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยพี่สิงห์ปล่อยกอดออกจากฉันจากนั้นก็เดินหน้าบึ้งพร้อมกับกระแทกเท้ากลับไปน