บททั้งหมดของ น้องเมีย (Secret): บทที่ 31 - บทที่ 40

ร้านเนื้อย่าง...“เราสองคนน่ะกินเยอะ ๆ นะดูสิแขนเล็กอย่างกับตะเกียบ พี่ล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่าทำไมผู้หญิงสมัยนี้ถึงได้คลั่งผอมกันนัก”“ก็ผอมแล้วสวยไงคะ” สายธารรีบพูดแย้งพี่ม่อนทันที“อื้ม สวยจริง ๆ พี่ไม่เถียง” พี่ม่อนพูดตอบสายธารแต่สายตากลับเอาแต่มองใบหน้าของฉัน“มะ มองพริ้งทำไมคะ หรือที่หน้าพริ้งมีอะไรเลอะ” ฉันรีบเอามือมาถู ๆ หน้าของตัวเอง“ไม่มีอะไรเลอะหรอก พริ้งน่ารักขึ้นกว่าตอนเรียน ม.ปลาย เยอะเลยนะ ^_^”“...” ฉันทำหน้าไม่ถูกเลย จู่ ๆ มันก็รู้สึกเขินจนไม่กล้ามองหน้าพี่ม่อนฉันเคยแอบชอบพี่ม่อนมาก่อน ถึงตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว แต่บางเวลาที่พี่ม่อนมองฉันด้วยสายตาแบบนี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจอยู่เหมือนกันนะ“ยัยพริ้ง! พี่ม่อนชอบแกชัวร์”สายธารกระซิบพูด เบา ๆ ไม่รู้ว่าพี่ม่อนจะได้ยินหรือเปล่าเพราะเขาก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง ฉันมองเพื่อนสายตาดุ ๆ ก่อนจะเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินเนื้อย่าง อยากให้หมดเร็ว ๆ อยากกลับห้องแล้วเวลา 21:50 น.ตอนแรกฉันคิดว่าคงจะมากินเนื้อเสร็จแล้วก็คงจะกลับ แต่มันไม่ใช่แบบที่ฉันคิดน่ะสิเพราะพี่ชิม่อนดันชวนฉันกับสายธารไปเที่ยวกันต่อที่คลับแน่นอนว่าเ

“เพราะเป็นเธอ...”พี่สิงห์พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ เขากำลังหลอกล่ออะไรฉันอยู่กันอีกฉันรู้ว่าตัวเองกำลังจะยอมอ่อนให้เขา แต่อีกความคิดมันก็พยายามจะรั้งตัวเองเอาไว้ไม่กลับไปให้เขารังแกอีก“จะเก็บพริ้งไว้ทำไมคะ ในเมื่อสักวันเดี๋ยวพริ้งก็โดนพี่สิงห์เขี่ยทิ้งอยู่ดี...” ฉันถามออกไปน้ำเสียงปนเศร้า มันอึดอัดมากจริง ๆพี่สิงห์เงียบ ความเงียบของเขามันยิ่งทำให้ฉันเจ็บเพราะมันก็เหมือนพี่สิงห์กำลังตอบฉันอยู่ว่ามันมีวันนั้นแน่นอน วันที่เขาเขี่ยฉันทิ้ง... แค่มันไม่ใช่วันนี้แค่นั้นเอง“พริ้งอยากลงไปข้างล่างค่ะ”“ฉันไม่ให้ไป!!” พี่สิงห์รีบพูดห้าม แถมยังทำเสียงแข็งตะคอกใส่ฉันด้วย เมื่อกี๊ยังเงียบอยู่เลย“ทำไมคะ” มันมีเหตุผลอะไรกันที่เขาไม่ยอมให้ฉันลงไป เพราะพี่ม่อนหลานชายของตัวเองน่ะเหรอ“อยากลงไปอ่อยมันมากรึไง ไอ้ม่อนน่ะ ฮะ!!”ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีมาก ๆ สินะเลยในสายตาพี่สิงห์“พริ้งจะลงไปหาเพื่อนค่ะ ไม่ได้ไปหาพี่ม่อน”“เพื่อนหรือผัว?”พี่สิงห์จ้องหน้าฉันตาเขม่ง จะพูดคำหยาบคายพวกนี้ไปถึงไหนกัน ไม่คิดถึงใจคนฟังบ้างหรือไงฉันมองไปที่ประตูห้องจากนั้นก็มองพี่สิงห์ชั่ง

“จอดร้านข้างหน้าหน่อยค่ะ” เมื่อเห็นว่าคนที่โดนถามเอาแต่เงียบ ฉันเลยบอกให้พี่สิงห์จอดตรงร้านโจ๊ก มันเป็นร้านที่ขายอยู่ข้างหน้าคอนโคที่ฉันอยู่ ตอนนี้เวลาตี 4 กว่า ๆ แล้ว“จะกิน?”“ค่ะ จะซื้อไปกินบนห้อง” พอฉันบอกแบบนั้นพี่สิงห์ก็จอดรถให้“พี่สิงห์กลับเลยก็ได้นะคะ” ฉันหันไปบอกพี่สิงห์ก่อนจะเปิดประตู แต่ประตูรถมันกลับเปิดไม่ออก“พี่สิงห์พริ้งจะลงปลดล็อกประตูให้ด้วยค่ะ”“เธอจะให้ฉันกลับไปที่ไหน” พี่สิงห์ถามเสียงเรียบ“ก็เรื่องของพี่สิคะ ไม่เกี่ยวกับพริ้งสักหน่อย”“ไม่เกี่ยวได้ยังไง เพราะฉันจะนอนกับเธอ”“ไม่ค่ะ ไม่ให้นอน ทำไมไปนอนโรงแรมล่ะคะ” ฉันรีบปฏิเสธทันที“อื้มได้ งั้นเอาตามที่เธอบอกแล้วกัน” แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าพี่สิงห์ยอมง่ายขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้วแหละดีมากด้วย“ปลดล็อกประตูรถสิคะ พริ้งจะลง”“หึ!!”พี่สิงห์หัวเราะในลำคอจากนั้นเขาก็ขับรถออกไปจากหน้าคอนโดของฉัน โดยที่ฉันยังไม่ทันจะได้ลงจากรถเลย“พี่สิงห์!! จอดให้พริ้งลงก่อนสิ”ไร้การตอบกลับจากผู้ชายที่กำลังขับรถอยู่# โรงแรม ภายในห้องฉันต้องมาที่โรงแรมกับพี่สิงห์อย่างเลี่ยงไม่ได้ พอเข้ามาในห้องพี่สิงห์ก็พุ่งมาจูบฉัน ดันฉันไปติดกับกำแพงห

# มหาวิทยาลัยฉันมาถึงก่อนเวลาเข้าเรียน ไปนั่งรอสายธารแถวโต๊ะตรงโรงอาหาร“พริ้ง ^_^”พี่ม่อนเดินมาทางฉันใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มตอบเขาไปก็แค่นั้น“ขาเป็นไงบ้าง เมื่อคืนอาสิงห์พาไปหาหมอใช่ไหม” ฉันเห็นสีหน้าของพี่ม่อนดูแปลกไปพอพูดถึงพี่สิงห์ เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่“คะ คะ พี่สิงห์พาพริ้งไปหาหมอแล้วก็ไปส่งที่ห้อง”“อาสิงห์ก็รู้จักเป็นห่วงน้องสาวคู่หมั้นเหมือนกันนะเนี่ย ^_^”น้องสาวคู่หมั้น มันสะอึกไปกับคำคำนี้ยังไงก็ไม่รู้“เป็นอะไร ทำไมเงียบไปเลยหื้ม” พี่ม่อนยกมือขึ้นมาลูบผมฉันเบา ๆ แล้วก็นั่งลงข้าง ๆ กับฉันฉันสังเกตเห็นสายตาของผู้หญิงที่เดินผ่านไปมา พวกเธอมองมาทางฉันกับพี่ม่อนแบบไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่เลย“คืนนี้ไปปาร์ตี้ด้วยกันไหม ^_^”“เอ่อ คือ...” เอาละสิจะพูดปฏิเสธไปยังไงดี เพราะคืนนี้พี่สิงห์ก็จะให้ลูกน้องมารับฉัน“เป็นปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำน่ะ ไม่ใช่ที่คลับ ^_^”“เอ่อ พะ พริ้งไม่ถนัดเรื่องปาร์ตี้เท่าไหร่”“อ่า จะปฏิเสธงั้นสินะ” สีหน้าพี่ม่อนดูเฟล ๆ ไปเลยนะ แต่เขาก็ยังจะฝืนยิ้มให้ฉันอยู่ ส่วนฉันก็พยักหน้าตอบแล้วก็ยิ้มแห้ง ๆโชคดีที่สายธารมันเดินมา

ฉันรีบลากตัวพี่สิงห์ออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะรู้ดีดีกว่าขืนปล่อยให้อยู่ต่อพี่ม่อนคงได้ช็อคไปยิ่งกว่านี้แน่ ๆ“จะหยุดเดินเมื่อไหร่” พี่สิงห์ถามฉัน ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าลากเขามาที่ไหนมันเหมือนเป็นข้างหลังตึก แล้วบรรยากาศรอบ ๆ ก็มืดมากด้วย แต่ก็ยังพอมองเห็นจากแสงไฟที่สาดมาถึงมันจะไม่ถึงจุดที่ฉันยืนอยู่แต่ก็พอเห็นเป็นลาง ๆ“ทำไมต้องพูดเรื่องของเรา ไหนคุยกันแล้วว่าจะไม่บอกใครไงคะ”“แล้วทำไม ก็แค่หลานฉันรู้ ถ้าเธอกลัวว่ามันจะไปบอกพี่สาวเธอ ฉันเคลียร์ได้ !!”“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะไม่ใช่แค่พี่สาวพริ้ง แต่พี่สิงห์เข้าใจไหมว่าพริ้งไม่อยากให้ใครรู้”“เธอรู้ไหมว่ามีผู้หญิงตั้งมากมายอยากเปิดตัวกับฉัน”“แต่ไม่ใช่พริ้ง !!”“หึ!! จะเก็บหลานฉันเอาไว้กินสินะ ถึงได้แคร์มันกลัวว่ามันจะรู้ว่าเธอร่านขนาดไหน” ฟังจากน้ำเสียงของพี่สิงห์ในตอนนี้ บวกกับคำพูดของเขามันทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าตอนนี้พี่สิงห์ไม่พอใจขนาดไหนแต่ไม่ว่าเขาจะโกรธจะไม่พอใจแค่ไหน ยังไงก็ไม่ควรมาพูดดูถูกกันด้วยถ้อยคำหยาบคายพวกนี้ตอนนี้ฉันเริ่มอยากจะถอยออกหากจากเขามากขึ้นทุกที ถึงแม้ว่าใจของฉันมันยังมีความรู้สึกที่ขาดเขาไม่ได้ แต่อีกใจมันก็ไ