บททั้งหมดของ น้องเมีย (Secret): บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนนี้ฉันกำลังมองแผ่นหลังของพี่สิงห์ที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันรู้สึกผิด รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคู่หมั้นของพี่สาวฉัน แต่ฉันไม่อาจห้ามอะไรที่มันจะเกิดขึ้นได้ ฉันตัดไม่ได้ เขาก็เป็นผู้ชายคนแรกของฉันหนิ คงเป็นเพราะแบบนี้มันถึงทำให้ฉันติดอยู่ในวงวนที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง“ทำแบบนี้กับพี่มารีบ่อยไหมคะ” จริง ๆ มันไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามหรอก แต่ฉันอยากจะรู้ ไม่รู้ว่าจะอยากรู้ไปทำไมเหมือนกัน“แบบนี้ที่เธอหมายถึงคือแบบไหน” พี่สิงห์ถามฉันแล้วก็หยิบเสื้อขึ้นมาใส่“กะ ก็แบบเมื่อกี๊ที่เราทำไงคะ” ฉันก้มหน้าลงใบหน้าร้อนผ่าวทุกครั้งที่นึกเรื่องลีลาเร่าร้อนของพี่สิงห์ และก็หวงไม่อยากให้เขาไปทำแบบนี้กับใครนอกจากฉัน“เธอหมายถึง เอากันน่ะเหรอ?”“...” ฉันเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้พูดคำหยาบคายแบบนี้ออกมาด้วย คำอื่นก็ใช้แทนได้หนิ“คิดว่าไงล่ะ ฉันตามใจเธอ”“หมายความว่าไงคะ?” ฉันขมวดคิ้วเป็นปมพอได้ยินคำตอบของพี่สิงห์ เขาชอบพูดอะไรที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจอยู่ตลอดเลยจริง ๆพี่สิงห์ไม่ตอบอะไรเขาเดินดุ่ม ๆ ไปตรงประตูห้องทำท่าเหมือนจะเปิดประตูออก“พะ พี่สิงห์ถ้าพี่มารีเจอขึ้นมาจะทำยังไงค

— Talk Singha“เพราะพริ้งเป็นเมียพี่สิงห์ไงคะ อึก”“ใครอนุญาตให้เธอเป็นเมียฉัน?”คนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่บนตักผมเธอแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผมพูดจบจู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นแล้วหมุนตัวหันหน้ามาหาผมก่อนจะย่อนตัวนั่งลงบนตักผมเหมือนเดิม“มองหน้าฉันทำไม?”“ทำไมต้องขออนุญาตด้วยคะ” ดูก็รู้ว่าเธอเมาขนาดไหน ยังจะอวดดีดื่มไปตั้งหลายแก้ว แล้วดูสภาพเธอตอนนี้มันน่ามองที่ไหน น่าหงุดหงิดชะมัด“ไอ้สิงห์ มึงไม่กลัวคู่หมั้นมึงมาเห็นเหรอวะ นั่นน้องสาวเมียมึงนะเว้ย” ไอ้รามท้วงผมขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรมัน พริ้งเธอก็หันหน้าไปตอบแทนผมเรียบร้อยแล้ว“ไม่ใช่น้องเมีย พริ้งเป็นเมียพี่สิงห์ค่ะก่อนพี่มารีด้วย”“อะไรวะ ไอ้สิงห์...”“มึงไปดูมารีเอาไว้ เดี๋ยวค่อยมาเสือกเรื่องของกู ส่วนกูขอไปจัดการเด็กแสบก่อน”“อื้อ พี่สิงงง”ผมไม่สนใจอะไรถึงแม้เธอจะพยายามแกะมือผมออก ผมลากเธอขึ้นไปชั้นบน คงต้องอบรมกันสักหน่อยแต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้มันจะเข้าสมองเธอไหม เมาขนาดนั้น“โอ้ยยยเดินช้า ๆ หน่อยได้ไหมพี่สิงห์พริ้งจะอ้วก”ผมเปิดประตูแล้วยัดตัวเธอเข้าไปในห้องทำงานของผมเองจากนั้นก็ปิดประตู ผมจับเธอนั่งลงบนโซฟ

ยิ่งเข้าใกล้ผู้ชายตรงหน้ามากเท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกว่าเขาน่าค้นหา จากที่ฉันไม่เคยเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ฉันกลับเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน“แล้วต้องทำยังไงคะ พริ้งถึงจะเป็นคนได้คุมเกม”“มันคงไม่มีวันนั้น” พี่สิงห์โน้มใบหน้าลงมาตะโบมดูดดุนหน้าอกของฉัน เขาขยำมันอย่างรุนแรงจนฉันรู้สึกว่าหน้าอกของตัวเองมันคงจะหลุดติดไปกับมือของพี่สิงห์แล้วตอนนี้“อื้อ พริ้งเจ็บ อ๊า...”“อื้มม...” เสียงทุ้มของพี่สิงห์ครางออกมาในลำคอ เบา ๆ เขาพึงพอใจกับการกระทำของตัวเอง แต่สำหรับฉันมันเจ็บปวดเกินไป“พี่สิงห์ พะ พริ้งเจ็บ เบา ๆ หน่อยได้ไหม”“ลุกขึ้น” พี่สิงห์เงยหน้าขึ้นมาพูดออกคำสั่งฉันไม่ถามอะไร ลุกขึ้นตามที่พี่สิงห์บอก พอฉันลุกขึ้นพี่สิงห์ก็รูดซิบกางเกงของตัวเองควักท่อนเอ็นที่มันผงาดแข็งทื่อออกมา“ตะ ตรงนี้เหรอคะ” ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำตรงนี้จริง ๆพี่สิงห์กระตุกยิ้มมุมปาก เขาจับสะโพกของฉันในนั่งลงอีกครั้งก่อนจะแหวกกางเกงขาสั้นตัวบางของฉันออกแล้วสอดใส่เอ็นลำใหญ่เข้าไป ทั้งที่ฉันไม่ได้ถอดกางเกงออกแต่เพราะขากางเกงมันกว้างมันเลยไม่เป็นอุปสรรคอะไร“อะ อ๊าา... ซี๊ด”“อ๊า ความคับแน่นของเธอมันทำใ

วันต่อมา...ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะห้องที่ดังราวกับว่าคนที่เคาะกำลังมีเรื่องด่วนอะไร ฉันหอบสังขารร่างกายที่ยังสะลึมสะลือจากการที่เพิ่งจะตื่นนอนเดินไปเปิดประตูและคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันอึ้งทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับหัวใจที่มันหยุดเต้นไปชั่วขณะ“พะ พี่สิงห์” ใช่แล้วค่ะ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน คนที่มาเคาะห้องฉัน คนนั้นคือพี่สิงห์พี่สิงห์มองฉันสายตานิ่ง ๆ เขาไม่พูดอะไรและเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ“มะ มาทำไมคะ ละ แล้วทำไมไม่บอกพริ้งก่อนว่าจะมา” ฉันพูดกับแผ่นหลังกว้างที่เดินไปหยุดตรงกลางห้องของฉัน“ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องบอกให้เธอรู้ว่าฉันจะมา” พี่สิงห์หันหน้ามามองหน้าฉัน สายตาเขาที่กำลังมองฉันอยู่มันเหมือนกับว่าพี่สิงห์กำลังจับผิดฉัน“...”“หรือว่าเธอซ่อนใครเอาไว้?”“หื้อ! ไม่มีค่ะพริ้งจะกล้าทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง”พี่สิงห์ดูท่าว่าเขาจะไม่เชื่อที่ฉันบอกเลย เขาหันหลังกลับไปแล้วก็เดินสำรวจไปจนทั่วห้องของฉัน เปิดตู้เสื้อผ้าดู เปิดประตูระเบียงห้องดู เปิดทุกอย่างเลยก็ว่าได้อะไรกัน มาหาฉันแต่กลับเอาแต่ค้นห้อง เขาเป็นอะไรของเขากันเนี่ย ฉันไม่ได้แอบซ่อนใครไว้สักหน่อย“พี่สิงห์กำลังหาอ

เวลาผ่านมาจนถึงวันเปิดภาคเรียนวันแรกทั้งฉันแล้วก็สายธารต่างตื่นเต้นกันทั้งคู่ เราอยู่ในชุดนักศึกษากำลังเดินไปยังตึกคณะบริหาร ใจมันเต้น ตุบ! ตุบ! ตุบ! รัว ๆ เลยตอนนี้มหาวิทยาลัยนี้ไม่มีรับน้อง แต่จะมีเรียกรวมเพื่อให้ทุกคนในคณะแนะนำตัวไม่ว้าก ไม่โหด นี่แหละที่ฉันชอบ และเป็นอีกเหตุผลที่เลือกเรียนที่นี่วันแรกของการมาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยคิดเอาไว้เลย แล้ววันนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มเรียนแบบจริงจัง เหมือนมาซ้อมไว้มากกว่า จะได้ไม่หลงทางสำหรับนักศึกษาปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่“พริ้ง นั่น ๆๆๆๆ !!” สายธารเขย่าแขนฉันรัว ๆ แล้วก็พูดอะไรไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องเลย“อะไรของแกเนี่ยสายธาร”“พี่ชิม่อน พี่ชิม่อนที่แกเคยแอบชอบเดินมาทางนี้”ฉันหันไปมองสายตาของสายธาร ผู้ชายที่กำลังเดินตรงมาทางฉันกับสายธารคือพี่ม่อนจริง ๆ ด้วยแต่ฉันกลับไม่รู้สึกตื่นเต้น ไม่รู้สึกหัวใจเต้นแรงเหมือนสมัยแอบชอบเขาตอนอยู่ ม.ปลาย เลยสักนิดฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้ว...“น้องสายธารกับน้องพริ้งใช่ไหม?” พี่ม่อนเดินมาหยุดตรงโต๊ะที่ฉันนั่งแล้วก็ถามเราสองคน“ใช่ค่ะ สายธารเอง ^_^”“น้องพริ้งหรือเปล่าครับ?”“ค่ะ ^_^