บททั้งหมดของ รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: บทที่ 41 - บทที่ 50

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 41-เป็นห่วง...(ศิลา)สุดท้ายก็ไร้วี่แววเหมือนเดิม ผมกลับมาจากที่ทำงานของยอนมิน ด้วยความเศร้าเสียใจ ด็อจไม่ตอบรับการติดต่อของใคร ทิ้งไว้เพียงข้อความแค่นั้นว่าอยู่ต่างจังหวัด แล้วประเทศไทยมีตั้งหลายจังหวัด ผมจะไปตามหามันได้ที่ไหนกันล่ะผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน เดินผ่านหน้าริกะที่นั่งอยู่ด้านล่าง ผมไม่สนว่าเธอจะทำอะไร การที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านก็แค่การต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ผมทำ และก้อยคนที่เป็นคนคิดแผนการวางยาผม ตอนนี้รู้ข่าวจากไอ้เงินล้านว่าเธอกลับไปหาคนของเธอ โดยที่ไอ้เงินล้านก็ไม่ได้กิน ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงปล่อยให้หลุดมือทั้งที่ไม่ใช่สันดานของมัน ที่จะปล่อยของกินให้หลุดลอยไปได้ง่าย ๆ"ทำหน้าอย่างกับแบกโลกทั้งใบไว้งั้นแหละศิลา"ผมก้าวขากำลังจะขึ้นบันไดบ้าน ต้องหยุดเดินทันที เมื่อริกะเธอพูดขึ้น"ผมถามจริง ๆ นะ คุณมาอยู่ที่นี่ต้องการอะไรริกะ ผมว่าไม่ใช่แค่การให้ผมรับผิดชอบหรอกใช่ไหม?"ผมถามเธอออกไปตามสิ่งที่รู้สึก และการที่ผมให้เธอมาอยู่ลอยหน้าลอยตาในบ้านแบบนี้ เพราะว่าเธอมีคลิปที่เราร่วมรักกันในวันนั้น เธอขู่ว่าหากไม่รับผิดชอบเธอจะปล่อยคลิปนั้นลงเว็บ ในวัน

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 43-ใครใหญ่(ศิลา)เสียงรถยนต์ที่มาจอดหน้าบ้าน ทำให้ผมที่กำลังเดินลงมาสนใจมอง ผมเพิ่งสายตามองไปแล้วก็พบกับคนที่ผมแสนจะคิดถึงเดินลงมาจากรถ เท่านั้นแหละผมรีบวิ่งออกไปทันที โดยไม่คิดจะใส่แม้กระทั่งรองเท้า ผมเฝ้ารอมันมาหลายวัน ความดีใจทำให้ผมรีบปรี่เข้าไปมา แต่ผมต้องชะงักขาไว้ เมื่อผมจดจำใบหน้าคนที่ลงจากรถพร้อมกับด็อจได้ดี 'แฟนเก่า' ของด็อจผมยืนนิ่งชั่วครู่กำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีสิทธิ์จะโมโหหรือโวยวาย สิ่งที่ทำได้คือผมต้องกลั้นอารมณ์เอาไว้ เพราะแค่ด็อจมันกลับมาผมก็ดีใจมากแล้ว"จะยังไม่ถามนะว่าหายไปไหน มึงมาเหนื่อย ๆ ขึ้นไปอาบน้ำนอนพักก่อนนะ..." ผมเดินกอดคอด็อจพร้อมกับถือกระเป๋าให้แล้วพาเดินเข้าไปในบ้าน"........" ด็อจมันเงียบครับไม่ได้ตอบอะไรผม มันแค่หันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะสะบัดตัวหลุดจากผมแล้วเดินเข้าบ้านไป ผมโคตรหน้าเสียเลยครับกับสายตาของด็อจที่มองผม มันดูว่างเปล่าและเย็นชาจนผมเสียวสันหลังวาบ"เหนื่อยไหมเดี๋ยวเอาน้ำให้นะ" ผมรีบเสนอตัวเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน"......." ด็อจมันพยักหน้าให้ ผมรีบเลยครับวิ่งเข้าครัวเอาน้ำเย็น ๆ มาให้ไอ

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 45-อันดาไม่ปลื้ม(ด็อจ)"เอ๋?" ผมอุ้มอันดาเข้ามาในบ้าน ด้วยความที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงเอียงคอมองอย่างสงสัย กับการที่เห็นริกะนั่งทานข้าวอยู่"นี่เหรอคะพี่ด็อจ" ขนมปังเธอกระซิบเบา ๆ ข้างหลังผม เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นริกะ"อืม" ผมแค่นเสียงตอบรับในลำคอเป็นอันรู้กัน"หน้าแรงมากเลยค่ะ" ขนมปังเธอพาดพิงขึ้น ทำเอาผมแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวเลยล่ะ"ใครเหรอคะ?" ด้วยความเดียงสาน้องอันดาเธอเลยทักขึ้น หันหน้าถามผมด้วยสีหน้าสงสัย"แฟนพี่ศิลาครับ" ผมให้คำตอบน้องอันดา แต่สายตาผมมองหน้าริกะ ที่ตอนนี้เธอนั่งกินข้าวสบายใจ ไม่สนว่าใครจะเข้ามาในบ้าน คือท่าทางไม่เป็นมิตรนั่นแหละ"แฟนพี่ศิลาเหรอคะ""ครับ""ไม่เห็นจะสวยเลย น้องอันดายังสวยกว่า"ผมกับขนมปังมองหน้ากันเลยครับ คืออยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ด้วยความเป็นเด็กแล้วเห็นก็พูดออกมาตามจินตนาการ แต่จินตนาการของน้องอันดา ทำเอาผมกับขนมปังกลั้นขำแทบไม่ไหวส่วนริกะนะเหรอเธอหันควับมองหน้าน้องอันดาเลยครับ จ้องแบบไม่พอใจ ถ้าบีบคออันดาได้คงทำไปแล้ว"เด็กที่ไหนทำไมปล่อยให้พูดจาไม่น่ารักแบบนี้" ริกะเริ่มโวยแล้วครับ"ไม่ใช่เด็กที่ไหนนะคะ เ

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่47-ทนไม่ไหว...(ศิลา)สิ่งที่ได้ยินจากปากน้องอันดา ยอมรับเลยว่าผมโมโหและโกรธมาก เด็กที่เปรียบเสมือนผ้าขาว ย่อมไม่รู้เรื่องราวและความหมายของคำแรง ๆ แบบนั้น น้องอันดาเธอจึงถามผมตาใส ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้ ไม่คิดว่าริกะจะทำกับเด็กได้ขนาดนี้ ไม่ชอบอะไรน้องอันดานักหนา ทั้งที่เธอแสนจะน่ารัก"ริกะ!" ผมเดินตามหลังเข้ามาในบ้าน เห็นริกะนั่งขาไขว่ห้างดูไม่สะทกสะท้าน ผมจึงเรียกเธอเสียงแข็ง"ศิลา...น้องยังอยู่รอให้น้องกลับก่อนค่อยว่ากัน" ด็อจมันเดินเข้ามาตบบ่าผม แล้วผมย้ำเตือน ผมจึงมองไปทางน้องอันดาที่ตอนนี้มองหน้าผมอยู่ เธอคงตกใจกับเสียงแข็งของผมเมื่อกี้ด้วยละมั้ง ถึงได้จ้องหน้าขนาดนี้"อีกสักพักพี่ยอนมินคงมาแล้วค่ะ...โอ๊ะ! นั่นไงมาพอดีเลย" ขนมปังพูดแทรกขึ้น"ไง...ทำไมดูซีเรียสกันจัง" ยอนมินเดินมายืนข้างผม แล้วเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้สีหน้าทุกคนจ้องมองไปที่ริกะเป็นสายตาเดียว แต่เธอนั้นก็ไม่ได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร นั่งหน้าตายอยู่เหมือนเดิม"ไม่มีอะไรหรอกมูมู่ ปะ ๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า" ขนมปังเธอรีบเดินมาหายอนมิน ที่ตอนนี้ยืนมองหน้าพวกผมอยู่ มันไม่รู้เรื่องร

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 49-บานปลาย(ศิลา)ผมและยอนมินพาริกะมาโรงพยาบาล เธอมีสภาพสะบักสะบอมพอสมควร ใบหน้าของเธอช้ำ มุมปากแตกเพราะโดนขนมปังตบ และไม่รู้ว่าตามตัวมีจุดไหนบอบช้ำอีกบ้างตอนนี้ผมกับยอนมินและขนมปังก็นั่งรอหมออยู่หน้าห้อง แม้ว่าจะมาถึงโรงพยาบาลริกะก็ยังไม่รู้สึกตัว ก็ขนมปังเล่นจัดหนักไม่ออมมือขนาดนั้น"รอบนี้เล่นหนักไปนะขนมปัง...ควรมีสติกว่านี้ ทำไมต้องชอบมีเรื่องให้พี่ปวดหัว"เป็นเสียงของไอ้ยอนมินพูดขึ้นครับ การแทนชื่อแสดงว่ามันจริงจังกับสิ่งที่พูด ส่วนคนที่กระทำก็นั่งก้มหน้าเล่นนิ้วตัวเอง สงสัยคงเพิ่งจะสำนึกได้ว่าตัวเองทำรุนแรง"ก็มันทำน้องก่อน แถมยังด่าน้องอันดาอีก ใครจะไปทนได้ละมูมู่"ผมมองทั้งสองคนคุยกัน ขนมปังเธอแย้งขึ้นทันทีด้วยสีหน้าที่โมโหจัด แต่พอยอนมินมันจ้องเธอด้วยแววตาดุดัน ขนมปังแทบไม่กล้ามองหน้ายอนมินที่ตอนนี้วางสีหน้านิ่งขรึมจ้องเธออยู่ เธอทำเพียงปรายหางตามองเท่านั้น เมื่อเห็นว่ายอนมินจ้องไม่กะพริบตา เธอก็หลบสายตาเสียเอง"โตแล้วนะ ทำไมไม่รู้จักควบคุมอารมณ์บ้าง" โดนไอ้ยอนมินสวดแล้วครับ"นี่มูมู่เข้าข้างมันเหรอ...นี่แฟนนะ แฟนของมูมู่""ไม่ต้องมามูมู่! เพ