รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 42-ทวงคืน(ด็อจ)"คีเป็นห่วงด็อจจริง ๆ ไม่กล้าทิ้งให้อยู่คนเดียว"คีตั้นมันพูดขึ้นหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นมันก็เดินมานั่งลงข้างผม ผมมองหน้ามันอย่างไม่คิดเชื่อ จ้องมันอยู่แบบนั้นอย่างจับพิรุธ"...มึงทำอะไรกูคี" ผมขยับตัวหนีห่างคีตั้นอย่างหวาดระแวง"ไม่ได้ทำอะไร คีสาบานได้""แล้วทำไมสภาพกูอยู่แบบนี้""ก็......."ผมย้อนถามมันเพราะสภาพของผมที่ตื่นมา ไม่ต่างไปจากการมีอะไรกันสักนิด เสื้อผ้าผมก็หายไปจนหมด คีตั้นมันยกยิ้มจ้องมองหน้าผมอย่างผิดสังเกต เนี้ยมันทำให้ผมคิดว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ"ไอ้คีตั้น!!" ผมตวาดมันเลยครับ คนยิ่งกังวลอยู่กลัวจะพลาด"อะไรด็อจ ทำไมต้องเสียงดัง เมื่อคืนด็อจเมามาก แล้วก็อ้วกใส่เสื้อผ้า เลอะทั้งคีและด็อจ สภาพด็อจโคตรเหี้ยบอกเลย คีก็จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไง...นี่ไม่คิดจะสำนึกเลยว่างั้น""มึงไม่ได้ทำอะไรกูแน่นะ""แล้วมีอาการเจ็บตูดไหมล่ะ?"ผมฟังสิ่งที่คีตั้นมันเล่ามา ก็ไม่รู้ว่าเชื่อได้แค่ไหน แต่มันไม่น่าจะโกหกหรอกมั้ง สีหน้าตอนพูดมันก็ดูจริงจังไม่น่าบิดพลิ้ว ผมจึงย้อนถามย้ำอีกครั้ง คีตั้นมันยิ้มอ่อนมองหน้าผม สิ่งท
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 43-ใครใหญ่(ศิลา)เสียงรถยนต์ที่มาจอดหน้าบ้าน ทำให้ผมที่กำลังเดินลงมาสนใจมอง ผมเพิ่งสายตามองไปแล้วก็พบกับคนที่ผมแสนจะคิดถึงเดินลงมาจากรถ เท่านั้นแหละผมรีบวิ่งออกไปทันที โดยไม่คิดจะใส่แม้กระทั่งรองเท้า ผมเฝ้ารอมันมาหลายวัน ความดีใจทำให้ผมรีบปรี่เข้าไปมา แต่ผมต้องชะงักขาไว้ เมื่อผมจดจำใบหน้าคนที่ลงจากรถพร้อมกับด็อจได้ดี 'แฟนเก่า' ของด็อจผมยืนนิ่งชั่วครู่กำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีสิทธิ์จะโมโหหรือโวยวาย สิ่งที่ทำได้คือผมต้องกลั้นอารมณ์เอาไว้ เพราะแค่ด็อจมันกลับมาผมก็ดีใจมากแล้ว"จะยังไม่ถามนะว่าหายไปไหน มึงมาเหนื่อย ๆ ขึ้นไปอาบน้ำนอนพักก่อนนะ..." ผมเดินกอดคอด็อจพร้อมกับถือกระเป๋าให้แล้วพาเดินเข้าไปในบ้าน"........" ด็อจมันเงียบครับไม่ได้ตอบอะไรผม มันแค่หันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะสะบัดตัวหลุดจากผมแล้วเดินเข้าบ้านไป ผมโคตรหน้าเสียเลยครับกับสายตาของด็อจที่มองผม มันดูว่างเปล่าและเย็นชาจนผมเสียวสันหลังวาบ"เหนื่อยไหมเดี๋ยวเอาน้ำให้นะ" ผมรีบเสนอตัวเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน"......." ด็อจมันพยักหน้าให้ ผมรีบเลยครับวิ่งเข้าครัวเอาน้ำเย็น ๆ มาให้ไอ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 44 - สงสัย...(ด็อจ)"เงินทำงานวางอยู่บนโต๊ะ" ผมบอกเมื่อเห็นศิลามันแต่งตัวเสร็จแล้วผมกลับเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้นานร่วมเดือนแล้วตั้งแต่วันนั้น และผู้หญิงคนนั้นก็ย้ายลงไปอยู่ข้างล่าง ตามที่เราคุยตกลงกันวันนั้น แม้ว่าเธอจะมีโวยวายแต่ก็ยอม และเธอก็มักแขวะแซะผมประจำที่มีโอกาส"ขอเพิ่มอีกได้ไหมด็อจ" ศิลามันทำหน้าง้ำงอคอตกแล้วเดินมากอดผม"งั้นก็ไม่ต้องเอา!""เอาครับร้อยเดียวก็ได้....ผัวล้อเล่นเฉย ๆ อย่าทำหน้าบึ้งดิ" เมื่อผมตั้งท่าจะดึงเงินกลับ ศิลามันรีบเอาเงินใส่กระเป๋ากางเกงเลยครับ อยากขำนะแต่ต้องวางท่านิ่งผมมาอยู่ในบ้านนี้ โดยไม่สนใจอะไรยอมนอนห้องเดียวกันกับศิลา แต่ผมยังไม่ยอมมีอะไรด้วย ผมอยู่แบบเย็นชา พูดเท่าที่จำเป็น ศิลามันก็มีงอแงบ้าง แต่เมื่อผมใช้สายตาที่เด็ดขาดมันก็ไม่เร้าหรือส่วนคีตั้นตอนนี้มีคุยกันบ้าง ตั้งแต่ที่เจอกันมันก็มีทักมาหาซึ่งผมก็คุยตามประสาไม่มีอะไรเกินเลย"วุ่นวายว่ะ!" ผมสะบัดตัวออกห่าง ชักสีหน้าใส่เมื่อศิลามันมาวุ่นวายกอดผม"ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้วะด็อจ" ศิลามันหน้าเสียทำหน้าเศร้าแล้วพูดขึ้นอย่างคนน้อยใจ ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ"เปลี่
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 45-อันดาไม่ปลื้ม(ด็อจ)"เอ๋?" ผมอุ้มอันดาเข้ามาในบ้าน ด้วยความที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงเอียงคอมองอย่างสงสัย กับการที่เห็นริกะนั่งทานข้าวอยู่"นี่เหรอคะพี่ด็อจ" ขนมปังเธอกระซิบเบา ๆ ข้างหลังผม เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นริกะ"อืม" ผมแค่นเสียงตอบรับในลำคอเป็นอันรู้กัน"หน้าแรงมากเลยค่ะ" ขนมปังเธอพาดพิงขึ้น ทำเอาผมแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวเลยล่ะ"ใครเหรอคะ?" ด้วยความเดียงสาน้องอันดาเธอเลยทักขึ้น หันหน้าถามผมด้วยสีหน้าสงสัย"แฟนพี่ศิลาครับ" ผมให้คำตอบน้องอันดา แต่สายตาผมมองหน้าริกะ ที่ตอนนี้เธอนั่งกินข้าวสบายใจ ไม่สนว่าใครจะเข้ามาในบ้าน คือท่าทางไม่เป็นมิตรนั่นแหละ"แฟนพี่ศิลาเหรอคะ""ครับ""ไม่เห็นจะสวยเลย น้องอันดายังสวยกว่า"ผมกับขนมปังมองหน้ากันเลยครับ คืออยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ด้วยความเป็นเด็กแล้วเห็นก็พูดออกมาตามจินตนาการ แต่จินตนาการของน้องอันดา ทำเอาผมกับขนมปังกลั้นขำแทบไม่ไหวส่วนริกะนะเหรอเธอหันควับมองหน้าน้องอันดาเลยครับ จ้องแบบไม่พอใจ ถ้าบีบคออันดาได้คงทำไปแล้ว"เด็กที่ไหนทำไมปล่อยให้พูดจาไม่น่ารักแบบนี้" ริกะเริ่มโวยแล้วครับ"ไม่ใช่เด็กที่ไหนนะคะ เ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 46-เด็กนรก(ด็อจ)"อร่อยไหมครับ" ผมถามเด็กน้อยแก้มกลมที่นั่งเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อย่างเอร็ดอร่อย"อร่อยสุด ๆ ค่ะ" น้องอันดาเธอว่าขึ้น แต่ตานี่จ้องแต่ขนมอย่างเดียวเลยครับ"พี่ด็อจ อยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไงคะ เธอดูร้ายมากเลยนะ" เป็นขนมปังที่พูดขึ้น พฤติกรรมของริกะคงทำให้เธอรู้สึกว่าอันตราย"ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก แต่พี่ว่าริกะดูแปลก ๆ""ยังไงคะ?""เมื่อเช้าพี่ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ คำพูดของเธอเหมือนมีเงื่อนงำแอบแฝง แต่พี่ก็ไม่แน่ใจเพราะได้ยินแค่ริกะพูดคนเดียว"ผมเล่าให้ขนมปังฟังในสิ่งที่ได้ยินมา มันทำให้ขนมปังสนใจและตั้งใจฟัง ผมรู้ว่าน้องคงห่วงและหวังดี เพราะเธอรู้ดีว่าผมกับศิลาคบหากันมาพอสมควรในฐานะคนรักกัน"คุยอะไรกันเหรอคะ...น้องอันดาคุยด้วยสิ" ผมที่นั่งชิดกับขนมปังอยู่ต้องผละออกจากกันเร็วไว เพราะน้องอันดาเธอมาแทรกกลางจนผมตกใจ"อะไรของอันดา กินขนมอิ่มแล้วเหรอ" ขนมปังที่ถามน้องที่ตอนนี้อันดามองหน้าผมกับขนมปังสลับกันไปมาด้วยใบหน้าที่สงสัย เด็กหนอเด็กน้อย"อิ่มแล้วค่ะ เพราะขนมหมดจานแล้ว น้องอันดาเลยอิ่ม" น้องอันดาเงยหน้าตอบขนมปัง เธอน่ารักได้ตลอดเวลาจริง
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่47-ทนไม่ไหว...(ศิลา)สิ่งที่ได้ยินจากปากน้องอันดา ยอมรับเลยว่าผมโมโหและโกรธมาก เด็กที่เปรียบเสมือนผ้าขาว ย่อมไม่รู้เรื่องราวและความหมายของคำแรง ๆ แบบนั้น น้องอันดาเธอจึงถามผมตาใส ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้ ไม่คิดว่าริกะจะทำกับเด็กได้ขนาดนี้ ไม่ชอบอะไรน้องอันดานักหนา ทั้งที่เธอแสนจะน่ารัก"ริกะ!" ผมเดินตามหลังเข้ามาในบ้าน เห็นริกะนั่งขาไขว่ห้างดูไม่สะทกสะท้าน ผมจึงเรียกเธอเสียงแข็ง"ศิลา...น้องยังอยู่รอให้น้องกลับก่อนค่อยว่ากัน" ด็อจมันเดินเข้ามาตบบ่าผม แล้วผมย้ำเตือน ผมจึงมองไปทางน้องอันดาที่ตอนนี้มองหน้าผมอยู่ เธอคงตกใจกับเสียงแข็งของผมเมื่อกี้ด้วยละมั้ง ถึงได้จ้องหน้าขนาดนี้"อีกสักพักพี่ยอนมินคงมาแล้วค่ะ...โอ๊ะ! นั่นไงมาพอดีเลย" ขนมปังพูดแทรกขึ้น"ไง...ทำไมดูซีเรียสกันจัง" ยอนมินเดินมายืนข้างผม แล้วเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้สีหน้าทุกคนจ้องมองไปที่ริกะเป็นสายตาเดียว แต่เธอนั้นก็ไม่ได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร นั่งหน้าตายอยู่เหมือนเดิม"ไม่มีอะไรหรอกมูมู่ ปะ ๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า" ขนมปังเธอรีบเดินมาหายอนมิน ที่ตอนนี้ยืนมองหน้าพวกผมอยู่ มันไม่รู้เรื่องร
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 48-จัดหนัก(ด็อจ)((เฮ้ย!))"บังอาจมาว่าน้องฉันเหรอ อีป้าหน้ารีบ!!"เพี๊ยะ!! โป้ก! โป้ก!"กรี๊ด!!! นังบ้าปล่อยฉันนะ"ทุกคนร้องเสียงหลงพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อขนมปังเธอลุกพรวดพราว แล้วกระชากหัวของริกะ ก่อนจะตบเข้าหน้าของริกะเสียงดังฟังชัด แล้วผลักริกะจนนอนพับกับพื้น คาบคร่อมแล้วจับหัวริกะโขกกับพื้นกระเบื้อง"โตเป็นควายยังแกล้งเด็ก แกใช่ไหมหยิกแขนน้องฉัน" ขนมปังเธอจัดการหนักเลยครับ ไอ้ศิลากับยอนมินช่วยกันถึงออกมายังเอาไม่อยู่ ขนมปังเธอคงจะโมโหมาก ใบหน้าสีขาวละเอียดเปลี่ยนเป็นแดงก่ำอย่างโมโห"กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ อีบ้า อีประสาท ปล่อยฉัน!" ริกะก็กรีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ผมเห็นแล้วก็เจ็บแทนอยู่เหมือนกัน ขนมปังเล่นจัดหนักแบบไม่ออมมือเลยครับ ได้จังหวะเธอก็ดึงผมและตบหน้าริกะเพี๊ยะ เพี๊ยะ"แก่แล้วไม่อยู่ส่วนแก่ เบ้าหน้าแบบนี้ยังอยากจะแรดอีก วิ่งไล่จับผู้ชาย ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง!"เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!"พอแล้วปัง" เสียงของไอ้ยอนมินร้องห้าม และพยายามดึงแขนของขนมปังให้ออกห่าง"ปัง พอแล้ว หยุดก่อนปัง" ไอ้ศิลาก็ยังเอาขนมปังไม่อยู่เลยครับ"อย่ามายุ่ง!! .... แม่งต้องส
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 49-บานปลาย(ศิลา)ผมและยอนมินพาริกะมาโรงพยาบาล เธอมีสภาพสะบักสะบอมพอสมควร ใบหน้าของเธอช้ำ มุมปากแตกเพราะโดนขนมปังตบ และไม่รู้ว่าตามตัวมีจุดไหนบอบช้ำอีกบ้างตอนนี้ผมกับยอนมินและขนมปังก็นั่งรอหมออยู่หน้าห้อง แม้ว่าจะมาถึงโรงพยาบาลริกะก็ยังไม่รู้สึกตัว ก็ขนมปังเล่นจัดหนักไม่ออมมือขนาดนั้น"รอบนี้เล่นหนักไปนะขนมปัง...ควรมีสติกว่านี้ ทำไมต้องชอบมีเรื่องให้พี่ปวดหัว"เป็นเสียงของไอ้ยอนมินพูดขึ้นครับ การแทนชื่อแสดงว่ามันจริงจังกับสิ่งที่พูด ส่วนคนที่กระทำก็นั่งก้มหน้าเล่นนิ้วตัวเอง สงสัยคงเพิ่งจะสำนึกได้ว่าตัวเองทำรุนแรง"ก็มันทำน้องก่อน แถมยังด่าน้องอันดาอีก ใครจะไปทนได้ละมูมู่"ผมมองทั้งสองคนคุยกัน ขนมปังเธอแย้งขึ้นทันทีด้วยสีหน้าที่โมโหจัด แต่พอยอนมินมันจ้องเธอด้วยแววตาดุดัน ขนมปังแทบไม่กล้ามองหน้ายอนมินที่ตอนนี้วางสีหน้านิ่งขรึมจ้องเธออยู่ เธอทำเพียงปรายหางตามองเท่านั้น เมื่อเห็นว่ายอนมินจ้องไม่กะพริบตา เธอก็หลบสายตาเสียเอง"โตแล้วนะ ทำไมไม่รู้จักควบคุมอารมณ์บ้าง" โดนไอ้ยอนมินสวดแล้วครับ"นี่มูมู่เข้าข้างมันเหรอ...นี่แฟนนะ แฟนของมูมู่""ไม่ต้องมามูมู่! เพ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 16(ริวจิน)“ทำไมเงินในบัญชีหายไป 20,000” อีเมียคนที่หนึ่งของผมถาม ชำเลืองมองหางตา “เอาไปทำบุญเลี้ยงเด็กที่บ้านเด็กกำพร้า” ผมก้มหน้าตอบแบบขอทีไปที กดจิ้มเกมเล่นแบบไม่สบตา“แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรก” อีเมียคนที่สองก็แทรกต่อ ตอนนี้เหมือนผมกำลังอยู่ท่ามกลางขุมนรกยังไงไม่รู้ สายตาเมียทั้งคู่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวเลยครับ“บอกก็กลัวอะดิ” ผมตอบแบบหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ก็แอบหวั่น ๆ อยู่ข้างใน คือเกรงใจเมียนะครับไม่ได้กลัวเลยสักนิด“เอาเงินไปเลี้ยงเด็กหมดแล้วตัวเองจะกินอะไร” เมียคนที่สองถามอีกครั้ง คนนี้ไม่อ่อนหวานกับผมสักนิด “เดือนนี้จะกินอะไร แชตไม่ให้ยืมนะบอกก่อนเลย” เมียคนที่หนึ่งของผมพูดขึ้นอีกครั้ง คนนี้พูดเสียงหวานหน่อย เธอเป็นคนเรียบร้อยน่ารักครับ“ก็กินเด็กสิ ไม่เห็นจะยุ่งยากอะไรเลย”((ไอ้ริว!!))ให้คำตอบเมียทั้งสองจบ จากนั้นก็วิ่งสิครับ จะอยู่ทำไมให้โดนทุบ...เพราะเด็กที่ผมหมายถึงพวกเธอสองคนเข้าใจดีวันนี้ผมไม่ได้ไปไหน เพราะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ก็เลยนั่งกระดกเบียร์เย็น ๆ ให้เพลิดเพลินใจอยู่ในห้อง“ทำไมต้องกินมันทุกเย็นด้วยริว ไอ้เบียร์เนี้ยมันมีดีอะไร มันเปลืองรู้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 15"ป๊าอยากมีเมียน้อย" ผมพูดขึ้น ตอนนี้นั่งเล่นและคุยกันอยู่ห้องกระจกที่ป๊าทำไว้สำหรับดูหนัง ร้องเพลงคาราโอเกะหรือสังสรรค์"เดี๋ยวก็ได้โดนสองเมียมึงทุบหรอก" แล้วป๊าก็ทำสีหน้าเหมือนหนักอกหนักใจ แล้วผมพูดผิดตรงไหน แค่บอกอยากมีเมียน้อยเองนะ"ทุบทำไมริวแค่อยากมีเมียน้อย" แล้วผมก็ถามย้ำ"แค่คิดป๊าก็เห็นอนาคตมึงละริว" แล้วป๊าก็ตอบผมพร้อมกับจ้องหน้า"ริวผิดอะไร แค่บอกว่าอยากมีเมียน้อย" จากนั้นผมก็เริ่มถกเถียง ตอนนี้สีหน้าของป๊าคือแบบว่ากำลังด่าผมอยู่แน่ ๆ จะด่าทำไมผมว่าก็ไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย"ยัง ยังไม่รู้สึกอีก ริอาจจะมีเมียน้อย แค่เมียสองคนตอนนี้เลี้ยงให้รอดก่อนไหมไอ้ลูกชาย" ป๊าก็เริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่ แถมยังตบหัวผมแทบทิ่มกับโต๊ะอีก"ตบริวทำไมป๊า ก็ถึงบอกไงว่าอยากมีเมียน้อยเนี้ย ทำไมป๊าไม่เข้าใจริวเลย...แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง ไปหาแชตกับดอลลี่ดีกว่า" พอแล้วครับพูดยังไงก็ไม่เข้าใจผมเลย เดินขึ้นบ้านไปหาแชตกับดอลลี่สบายหูกว่าเยอะ ดีไม่ดีได้ออกกำลังกายเพิ่มความแข็งแรงให้ตัวเองอีกต่างหาก"ไอ้ริวมันด่ากูโง่ทางอ้อมปะวะด็อจ" เสียงของป๊าดังตามหลัง"ไม่รู้สินะ😁" อันนี้เสียงพ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 14“ลูกแบบริวนี่แหละ โคตรสีสันของชีวิต...เราขึ้นห้องกันดีกว่า ปล่อยป๊าไว้นี่แหละ” แล้วผมก็จับมือเมียทั้งสองขึ้นห้องกัน ส่วนป๊านั้นก็อีกเดี๋ยวคงขึ้นห้องไปหาพ่อละมั้งสองเดือนผ่านไป"มานี่สิทั้งสามคน" ป๊าเรียกเมื่อเห็นพวกผมเดินมาจากสวนหลังบ้าน พาสาว ๆ ไปเดินเล่นจะได้คุ้นเคยเวลามาอยู่ที่นี่ มองไปเห็นสีหน้าของพ่อที่ดูกังวล แม้กระทั่งป๊าก็ไม่ต่างกัน ผมเดาออกว่าพวกท่านคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องของผมกับเมียทั้งสอง ที่ได้มาครองคู่ใช้ชีวิตกันแบบบังเอิญสามคนผัวเมีย แม้ว่ามันจะผ่านมาร่วมสองเดือนแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้คลี่คลาย ทางบ้านของแชตกับดอลลี่ยังไม่รู้เรื่องราวของลูก มีเพียงป๊ากับพ่อเท่านั้นที่รับรู้ และตอนนี้เหมือนพวกผม จะต้องถูกเคลียร์เรื่องราวแล้วล่ะ จากท่าทางของป๊าที่เป็นตอนนี้มันบ่งบอก"มีอะไรเหรอคะป๊า" เป็นดอลลี่ที่ถามขึ้น สรรพนามเปลี่ยนไป เมื่อป๊ากับพ่อบอกให้เรียกตามผม เพราะยังไงก็ตัดสินใจอยู่ด้วยกันแล้ว"จะอยู่กันแบบนี้จริงเหรอ?" พ่อถามแทนครับ"อยู่ไม่ได้เหรอ?" ผมย้อนถามคืน ก็อยู่กันมาตั้งหลายเดือนแล้ว พ่อก็นะไม่น่าถาม"ไอ้ได้มันก็ได้ แต่แบบนี้มันมีใคร
สามรักสามหัวใจตอนที่ 13“ต้องมีฉันด้วย!”“เฮ้อ”ผมถึงกับถอนหายใจเลยครับ เมื่อดอลลี่เธอตะเบ็งเสียงแข็งข่มใส่ ยังไงก็ต้องไปแพ็คคู่ให้ได้ใช่ไหม?“เออ รับผิดชอบทั้งสองคนนั่นแหละ” ผมตบปากรับคำเสร็จ ก็เดินเข้าห้องน้ำเลยครับ แล้วจะบอกกับพ่อยังไงล่ะทีนี้ ลูกชายสุดหล่อแบบผม มีเมียทั้งทีได้มาแพ็คคู่ซะงั้น โคตรล้ำเลยครับเมื่อพวกเราเคลียร์อะไรกันลงตัว จากที่เหมือนจะยากแต่ก็ดันง่ายดาย แรก ๆ ผมโคตรจะวุ่นวายมาก ไม่กล้าที่จะบอกป๊ากับพ่อเรื่องที่ผมก่อขึ้น จนตอนนี้ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมกับแชตและดอลลี่เหมือนเราสามคนจะเข้ากันได้ดี แชตก็ไปทำงานกับผมอยู่แล้ว ส่วนดอลลี่แน่นอนว่าเธอเป็นลูกค้าของบริษัท ไม่ได้ยากเลยกับการที่จะทำงานหรือว่าติดต่อกันตอนนี้ผมกับพวกเธอเราตกลงคบกันเป็นที่เรียบร้อย อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือนแล้ว และวันนี้ผมคิดว่าคงต้องบอกให้ป๊ากับพ่อได้รับรู้ ไม่อยากจะอยู่แบบหลบซ่อนแล้วล่ะ เพราะยังไงสักวันป๊ากับพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี วันนี้ตอนเย็นเลยตั้งใจว่าจะพาไปแนะนำกับที่บ้าน ซึ่งผมก็ได้คุยกับพวกเธอไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นัดกันออกไปทำสวยอยู่ บางทีผมก็แอบคิดว่าพวกเธอจะไปแอบกินกันเองลับหลังผมไหม ซึ่งผมยอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 12“โอ๊ย!! โยนมาได้ หมาตัวไหนวะ” เสียงคนเมาทำเอาผมรีบดีดตัวลุกจากแชต แล้วยื่นมือให้เธอจับลุก“ดอลลี่เป็นไงบ้าง” แชตรีบวิ่งเข้าไปประคองดอลลี่ให้ลุกยืน ผมว่าแชตคงเอาดอลลี่ไม่ไหวหรอก เมาเละเทะซะขนาดนั้น งานนี้ต้องพระเอกมาแล้วล่ะ“มา ริวช่วยเพราะแชตคงพาดอลลี่กลับไม่ไหว ไปริวจะไปส่ง” ผมพูดอาสา“ดี!! ไปดวลกันที่ห้องเลยจะได้จบ ๆ ตัดสินกันไปเลย” คนเมาก็ยังพูดต่อ ชี้มั่วซั่วไปหมดหลงทิศทาง จนผมกับแชตต้องถอนหายใจแรงอย่างระอา“ขอบใจนะริว”“ได้เสมอแหละ ริวทำเพราะแชตหรอกนะ ไม่ใช่ทำเพราะใคร”“ปากหวานเชียวนะ”“เมื่อกี้ก็ลองแล้ว น่าจะรู้รสชาติดี”“ไม่คุยกับริวแล้ว...รถแชตอยู่ทางนั้น”แชตดูเขินอาย เพราะจากการอมยิ้มผมว่าใช่ เธอหลบสายตาที่ผมจ้องมอง ก่อนจะบ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่องอื่นจากนั้นผมก็อาสาขับรถพาพวกเธอมาส่งที่พัก มันเป็นคอนโดที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากร้านที่ผมนัดกับเพื่อน ประคองพาดอลลี่ขึ้นมายังชั้นที่พวกเธออยู่ เพราะถ้าให้แชตแบกมาคนเดียวมีหวังไม่รอด ผมสงสารแชตที่ต้องมาเจอตัวภาระแบบนี้จริง ๆ เลยครับ“ขอบใจนะริว ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา” แชตเธอพูดขึ้น เมื่อผมแบกดอลลี่มาส่งที่ห้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 11“รู้จักกันเหรอ?” ป๊าถามขึ้นเมื่อเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ที่แย่งผมอะ เพราะปกติผมจะนั่งทุกวัน แต่วันนี้เว้นให้ชั่วโมงหนึ่งละกัน“รู้จักสิป๊า รู้จักดีเลยล่ะ ใช่ไหมครับแชต” ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างแชต แล้วตอบป๊าไป สายตาจ้องมองแค่แชตเท่านั้น ส่วนป๊าผมไม่ได้สนใจมาก ไม่ได้พิศวาสเท่าผู้หญิงตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว“ให้มันน้อย ๆ หน่อยริว นี่ที่ทำงาน”“แล้วไง”ป๊าพูดขึ้นซึ่งผมก็ไม่รู้หรอก ป๊าจะมีสีหน้ายังไง เพราะตอนนี้ผมอยากมองแค่แชตคนเดียว“หน้าป๊าอยู่นี่ริว สนใจก็ที่เป็นพ่อบังเกิดเกล้ามึงสักแป๊บได้ไหม?” น้ำเสียงเริ่มจะกริ้วแล้ว ฉะนั้นผมควรจะทำตาม“ก็ได้ อย่าคุยนานนะริวอยากทำงานละ” มันก็แค่ข้ออ้างอะนะ ที่จริงอยากจะจีบสาวให้ติดมากกว่า อุตส่าห์ฟ้าเข้าข้างขนาดนี้ ต้องรีบทำคะแนน เพราะเดี๋ยวยัยดอลลี่ปากจัดจะแซงซะก่อน“แนะนำตัว” ป๊าสั่งเสียงเข้ม จากนั้นแชตก็เริ่มแนะนำตัวไปเรื่อย ๆ ส่วนผมก็นั่งมองเธอ ปากกระจับเล็ก ๆ ที่ขยับเวลาพูดมันดูน่าหลงใหล ยิ่งมองก็ยิ่งไม่อยากละสายตาไปไหน แชตดูน่ารักอ่อนหวาน ทั้งท่าทาง แววตา ทุกอย่างที่อยู่บนตัวเธอ มันทำให้ผมไม่อาจจะละสายตามองได้เลย
สามรักสามหัวใจตอนที่ 10วันนี้ผมตื่นแต่เช้าโดยที่ไม่ต้องให้พ่อปลุก อาบน้ำแต่งตัวอย่างรู้หน้าที่ บางทีการที่ได้เริ่มชอบใคร มันก็ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไม่ยาก เพราะว่าอยากจะทำให้คนที่เราชอบปลื้มใจก๊อก ก๊อก ก๊อก(ริวตื่นยัง)“เสร็จแล้วพ่อ” ผมยืนหน้ากระจกแล้วใส่สูท แล้วตะโกนตอบพ่อออกไป“พ่อฝันแน่เลยว่ะริว นี่ริวจริงปะ? หรือว่าตัวห่าอะไรสิงลูกพ่อกันแน่” ดูสิคำพูดคำจาร้ายกาจจริง ๆ แค่ผมตื่นเช้าและตื่นเอง มันน่าแปลกใจตรงไหนกัน“เยอะแล้วพ่อ ริวก็โตพอแล้วไหม ตื่นเองก็ได้เถอะ” แก้ตัวหน้าหล่อ ๆ ก็เท่าที่เหมือนจะรู้ตัว ก็มีแต่พ่อที่ปลุกตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า“เหรอริว ตื่นเองก็ได้งั้นเหรอ” เสียงแบบไม่เชื่อสักนิด ดูทำหน้าทำตาเข้า บางทีพ่อก็กวนเหมือนกันนะ“เออพ่อ ริวว่าริวกำลังมีความรัก” ผมคิดได้เลยพูดออกไป เพราะไม่เคยปิดบังสิ่งที่ผมเป็นกับป๊าและพ่อสักครั้ง ทุกอย่างผมจะเล่าและขอคำปรึกษาจากพ่อ เพราะบางอย่างผมก็คิดเองไม่ได้ มันคิดไม่ออก“หืม? ริวมีความรักเหรอ” พ่อมองหน้าผม แล้วทำสีหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ก็แหงแหละผมบอกตลอดว่าเกลียดผู้หญิง ก็ยากที่พ่อจะเชื่อจริงไหม?“จริงนะพ่อ ริวรู้สึกว่าริวช
สามรักสามหัวใจตอนที่ 9“ป๊า”“อะไร?”ผมกับป๊านั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะเผื่อเวลาเดินทางรถจะไม่ติดมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภาพเมื่อเช้ามันหวนเข้ามาในความคิด ภาพที่มันยังติดตาของผมอยู่ ใบหน้าของแม่ผู้ให้กำเนิดที่ผมได้เห็นชัดเจน เธอแตกต่างจากคนในรูปที่ผมเห็นอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก นึกอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เพราะสีหน้าและแววตาที่เธอมองก่อนจะเดินจากไป มันเหมือนมีอะไรที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ เหมือนเธอกำลังทุกข์ใจ มีเรื่องให้กังวล อะไรประมาณนั้น แววตาเธอมันดูเศร้าหมอง“ป๊าไม่เคยรู้ข่าวของคุณริกะบ้างเลยเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา” ผมเงยก้มหน้าถาม ไม่กล้าที่จะมองหน้าป๊า กลัวว่าสายตาที่ได้จ้องป๊าจะฉายแววอ่อนแอให้เห็น“ถามทำไม?” ป๊าทำหน้าเหมือนกังวล แล้วถามผมทันที“ริวก็แค่อยากรู้”“ถ้ารู้แล้วมันทำให้ริวเจ็บปวด ป๊าไม่โอเค”ผมบอกป๊าแต่ว่าเหมือนป๊าจะไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ รู้ดีว่าป๊าคงไม่อยากให้ผมเศร้า แค่ตอนนี้มันอยากรู้บ้าง ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แล้วก็ไม่เสียใจด้วย“ริวโอเค แค่อยากรู้เฉย ๆ”“ป๊าก็ไม่รู้มากหรอก รู้แค่ว่าเธอติดคุกตอนพ่อกับยอนมินมันสุมหัวกันแจ้งจับ ที่ตอนนั้นเธอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 8“งั้นสรุปตามนี้นะคะคุณศิลา ส่วนเรื่องสัญญาซื้อขายคุณร่างมาได้เลยค่ะ”“ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ยังวางใจในสินค้าของทางเรา”ผมได้ยินเสียงป๊ากับคุณวาสนา คุยกันเหมือนทุกอย่างเสร็จสิ้นดีแล้ว จึงละสายตาที่จ้องกับดอลลี่ไปมองทางผู้ใหญ่ทั้งสองคน ป๊าลุกยืนจับมือกับคุณวาสนา ผมก็เลยลุกตามและยิ้มให้คุณวาสนาเช่นกันตามมารยาท“งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”“ขอบคุณค่ะ”จากนั้นผมกับป๊าก็เดินลงไปส่งผู้หญิงทั้งสองคน ป๊ากับคุณวาสนาเดินคุยกัน ส่วนผมกับดอลลี่จ้องจะกัดกัน“หน้าอย่างนายเนี้ยนะลูกเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้” ดอลลี่เธอเอนตัวเข้าหาแล้วกัดฟันพูดใส่ผม หน้าอย่างผมนี่แหละ มันไม่เหมาะจะเป็นลูกเจ้าของโรงงานใหญ่แบบนี้เหรอไง“แล้วหน้าอย่างเธอเนี้ยเหรอเป็นลูกคุณวาสนา เจ้าของบริษัทส่งออก ท่าทางนอกคอกฉิบหาย” ได้ทีก็ต้องเอาคืนสิ จะให้เธอว่าผมฝ่ายเดียวได้ไง เก่งกับผู้หญิงมีใครให้มากกว่าผมไหม?“ไอ้โหยก!”“ยัยกะหรี่”“อยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“เธอสิอยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“ดอลลี่ไปกลับบ้านกัน...ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณศิลา” เสียงของคุณวาสนาทำให้ผมกับดอลลี่รีบปรับท่าทาง และสีหน้าให้เป็นป