รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 50-เจ็บซ้ำจนช้ำ(ด็อจ)"พี่ด็อจขา" ผมละสายตาจากหนังสือแล้วหันไปมองตามเสียงเรียกเล็ก ๆ"ตื่นแล้วเหรอ หิวไหมครับ"ผมเอ่ยปากถามทันที ด้วยความห่วงใย ก็น้องอันดาเธอเล่นนอนหลับตั้งแต่ที่ทั้งสามคนออกไปได้ไม่นาน จนตอนนี้ตกเย็นแล้วเพิ่งตื่น"หิวค่ะ ท้องร้องจ๊อก ๆ"น่าเอ็นดูจริง ๆ มือป้อมเล็ก ลูบท้องปอย ๆ สีหน้าแสดงความหิวออกมาชัดเจน"เดี๋ยวพี่ด็อจไปหาอะไรให้กินนะ น้องอันดากินไข่เจียวได้ไหมเอ่ย"ผมลูบหัวน้องเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามความเห็นถึงเมนูที่จะทำให้เธอทานรองท้องไปก่อน"ไข่เตียวเหรอคะ?" คำอื่นพูดชัดแจ๋ว แต่ทำไมไข่เจียวถึงพูดไม่ชัด เป็นคำเดียวที่น้องอันดาพูดไม่ชัดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วละครับ"ครับไข่เจียว""กินค่ะ พี่ด็อจทำอะไรก็อร่อย น้องอันดาปลื้มสุด ๆ" น้องอันดาเธอยิ้มจนตาเป็นสระอิ ปากหวานชมผมจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้เธออย่างรักใคร่"งั้นรอพี่ด็อจอยู่นี่นะ ถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็ตรงนั้น แต่น้องอันดาไม่ต้องปิดประตูนะ...โอเคไหม?ผมบอกน้องพร้อมกับสั่งไว้"ไม่โอเคค่ะ""ทำไมครับ""ไม่ปิดประตูได้ยังไงคะ เผื่อน้องอันดาโป้พี่ด็อจเข้ามาเจอ น้องอันดาก็อายสิคะ""ช่างพ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 51-คนละทาง...(ศิลา)ผมเดินคอตกเข้ามาในบ้าน เรื่องที่บานปลายที่ผมไม่รู้จะแก้ไขยังไง มันทำให้ผมกลุ้มใจจนแทบอกจะระเบิด ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก็หาทางแก้ไม่ได้ หากด็อจมันรู้เรื่องของริกะที่ท้อง ผมไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง ทุกอย่างมืดมนสนิทแทบมองไม่เห็นทาง ผมก้าวขาเข้ามาในบ้านได้ก็ต้องตกใจ เมื่อสายตาของผมมองเห็นคนที่ผมคุ้นเคย นั่งมือปิดหน้าร้องไห้ โดยมีขนมปังนั่งอยู่ข้าง ๆ"ด็อจ" ผมเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของด็อจ ขนมปังเธอแทบไม่มองหน้าผม ก่อนที่จะลุกออกไปจากจุดนั้น ผมนั่งยอง ๆ ลง เอื้อมมือจับไหล่ของด็อจ แต่ถูกมันปัดออกอย่างแรง"กูต้องเจ็บแบบนี้อีกนานไหมศิลา มึงไม่เห็นค่าความรักของกูเลยหรือไง ฮึก อึก" ด็อจมันเงยหน้ามองผมทั้งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นมองหน้าผมด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย"ด็อจ...กูขอโทษ" ผมไม่รู้จะพูดคำไหนให้ด็อจมันรู้สึกดี คำ ๆ เดียวที่ผมพูดได้ก็คือขอโทษเท่านั้น ผมรู้ว่ามันคงเยียวยาความรู้สึกของด็อจแทบไม่ได้ แต่มันไม่มีคำไหนที่จะพูดออกมาได้เลยนอกจากคำนี้"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...มึงพูดเป็นคำเดียวหรือไง กูต้องเจ็บแค่ไหนศิลา กูต้องเจ็บแค่ไหนมึงถึงจะเห็นความ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 52-ไร้ตัวตน(ด็อจ)สิ่งที่ผมเจอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเอาผมไปไม่เป็น ตั้งรับไม่ทันอีกระลอก ผมอยากจะเดินหนีออกไปจากจุดนี้ แต่ก็ขยับขาไปไหนไม่ได้ เมื่อศิลามันกอดผมแน่นจนแกะไม่ออก จากกอดกลายเป็นจูบ มันจับหน้าผมแน่นแล้วจูบผม โดยที่ผมไม่ได้เผยอปากอ้ารับ เม้มปากแน่นสนิทพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม อย่างไม่มีความอาย"มึงโคตรเหี้ยเลยศิลา! มึงทำร้ายจิตใจกูกี่ครั้งแล้ว...ขอโอกาสงั้นเหรอ โอกาสที่กูให้มันไม่ได้มีบ่อยหรอกนะ"ผมผลักศิลาออกแล้วพูดออกมาด้วยความอัดอั้น แต่มันก็ร้องไห้เข้ามากอดผมไว้เหมือนเดิม"ด็อจ...อึก ฮึก ฮือ"ศิลามันมันยังกอดผมไว้เหมือนเดิม ผมก็พยายามผลักมันออก ผลักจนผมเหนื่อยเลยปล่อยให้มันกอดอยู่แบบนั้น แต่ผมไม่กอดตอบ เรี่ยวแรงจะยกแขน ก้าวขาเดินออกไปตอนนี้ ก็แทบไม่มีมันเหนื่อย...เหนื่อยจนผมอยากหยุดกับที่ ปล่อยให้น้ำตาที่มีมันไหลออกมาตามแต่ใจของมัน"ปล่อยกูเถอะ""ฮือ ไม่ กูไม่ปล่อย""กูจะขึ้นห้อง ไอ้ควาย! กูเหนื่อย เหนื่อยทุกอย่างกับมึง""อย่าไปไหนนะด็อจนะ กูพาไปนะ...กูสำนึกแล้วจริง ๆ เรื่องริกะกู...""หยุดพูดเถอะ...แล้วอย่ามาจับกู!"เวลาผ่านไปนานแค่
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 53-ลมแทบจับ(ศิลา)ติ่งติ่งติ่งติ่งติ่งผมที่ยืนเหม่อมองออกไปด้านนอก คิดไปเรื่อยกับเรื่องริกะและด็อจ เสียงของข้อความมือถือดังขึ้น จึงทำให้ผมสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป แล้วเดินไปนั่งยังเก้าอี้ทำงาน หยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความทันที"เชี้ย!!" ผมต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อการแจ้งเตือนความเคลื่อนไหวของเงินมันมากมายนับเจ็ดหลัก มีเงินออกจากบัญชีห้าครั้งรวมแล้วหลักแสนต่อใบ เอทีเอ็มสี่ใบสี่แสน และยอดบัตรเครดิตสองล้านกว่าบาท"วันเดียวเป็นล้าน! เอทีเอ็มกูเหลือเท่าไหร่วะเนี้ย!" ผมรีบเช็กข้อความเงินเข้าออกเลยครับ ตาย ๆ ลมแทบจับเมื่อเห็นตัวเลขติ่งติ่งติ่งติ่ง"ยังมีอีกเหรอวะ!! ด็อจ~~ มึงใจร้ายกับผัวแบบกูมาก" ผมไล่เปิดข้อความดู จากที่เงินแต่ละบัญชีมีหลักแสน บางบัญชีเป็นล้าน ตอนนี้ค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ"พอแล้วใช่ไหม....ตัวเลขคงไม่ขยับอีกแล้วนะ" ผมนั่งลุ้นกับการที่ข้อความเด้งเข้ามาในมือถือ ตอนนี้มันหยุดแล้วครับ ผมคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ"1,284.88 บาท / 10,880.15 บาท / 00.95 บาท / 150,889.97 บาท....95 สตางค์มึงก็ยังใจดีค้างบัญชีไว้ให้กูเนาะ" ผมนั่งมองกล่องข้อค
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 54-มือบอลโดนใจ...(ด็อจ)ผมกลับเข้ามาในบ้านในตอนเย็นพร้อมกับน้องอันดาและขนมปัง และช่วยกันหิ้วของพะรุงพะรังเต็มมือ รถของศิลาจอดอยู่...คงมาแล้วสินะ😏"พี่ศิลากลับมาแล้วค่ะพี่ด็อจ" ขนมปังถามขึ้น"ครับ...เราเข้าบ้านกันเถอะ" ผมยิ้มให้พร้อมเอ่ยปากชวน"ใช่ค่ะ เข้าบ้านกันเถอะน้องอันดาเมื่อยขาสุด ๆ เดินทั้งวันเลย" แล้วเด็กหญิงแก้มกลมของผมก็เออออตาม ปากเล็ก ๆ ขยับพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาผมนั้นต้องอมยิ้มและหยิบแก้มเธออย่างมันเขี้ยวเลยครับ"เหรออันดา เดินทั้งวัน? พี่ด็อจสิเดินอุ้มเด็กอ้วนทั้งวัน" ขนมปังดึงผมจุกด้านหน้าของน้องอันดา แล้วพูดขึ้นอย่างกับแสนระอาในคำพูดคำจาของน้อง เถียงกันได้ทั้งวันเลยครับ แต่ก็ชอบชวนและถามความเห็นกันตลอด"ไม่คุยกับพี่เฌอละ เข้าบ้านดีกว่า" น้องอันดาเธอเหมือนจะพูดต่อไม่ออก จึงเลี่ยงและเดินนำต๊อกแต๊กเข้าบ้าน พร้อมกับของเล่นที่ผมซื้อให้เต็มสองมือ"แล้วนี่ยัยริกะอะไรนั่นออกจากโรงบาลหรือยังคะพี่ด็อจ" ระหว่างที่เดินเข้าบ้านขนมปังก็กระซิบถามผมเบา ๆ"พี่ก็ไม่รู้ แต่วันนี้ศิลามันบอกจะแวะไปหาริกะ" ผมบอกด้วยรอยยิ้มฝืน แม้จะรู้สึกเจ็บในใจ แต่ก็ไม่อยากให
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 55-อย่าโง่!(ศิลา)"ทำไมน้องอันดาไปเล่นมือถือของพี่ริกะละคะ?" ผมถามน้องอันดาที่ตอนนี้เธอกำลังนั่งดูการ์ตูนในมือถือของผมอยู่ตรงห้องรับแขก"น้องอันดาอยากดูการ์ตูนเฉย ๆ ค่ะ แต่ว่าไม่รู้เข้าตรงไหน เลยจิ้ม ๆ พี่ศิลาอย่าดุน้องอันดาเลยนะคะ"ดวงตากลมแป๋วเงยมองผม ก็ได้แต่ลูบหัวปลอบเท่านั้นเพราะสีหน้าของน้องอันดาทำเอาผมดุไม่ลงหรอกครับ แค่อยากรู้น้องไปเล่นทำไม"แต่มันไม่ใช่มือถือคุณป๊านะคะ" ผมบอกน้อง"น้องอันดานึกว่าของพี่ศิลาหรือของพี่ด็อจนี่คะเลยเอามาเล่น" แล้วน้องอันดาเธอก็อธิบายตามที่เธอเข้าใจ"แล้วไปกดลบอะไรบ้างคะ" ผมย้อนถามน้องอีกครั้ง แต่ในใจคือยิ้มแล้วล่ะครับ ไม่ได้โทษน้องหรอกกับเรื่องนี้"ไม่รู้หรอกค่ะ ป้าริกะบอกว่าหายหมดเลย" น้องอันดาเธอตอบผมตาใส ไม่ได้ติดขัดอะไรในการพูดจา"ต่อไปอย่าไปเล่นของคนอื่นอีกนะคะรู้ไหม?" ผมบอกน้องด้วยความเอ็นดู มือก็ลูบผมของเธอเบา ๆ"ค่ะ แต่น้องอันดาเห็นพี่ศิลาอยู่ในมือถือป้าริกะน้องอันดาไม่ชอบ เลยกดปุ่มที่คุณป๊าเคยสอน แล้วภาพก็หายไปค่ะ 😁..." ยังมีความทะเล้นอีกนะครับ เธอตอบผมแล้วยิ้มให้จนตาแทบปิดเชียวล่ะ"ต่อไปไม่หยิบของคนอื่น
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 56-ความคืบหน้า(ด็อจ)สามเดือนผ่านไป(เมื่อไหร่ฉันจะได้ไปหาคุณ ฉันโคตรรังเกียจพวกมันมากเลยรู้ไหมเนี้ย)".........."(ท้องก็โต เดินก็ลำบาก ไอ้เด็กเวรนี่ก็ไม่รู้จะมาเกิดทำไม?)".........."(เงินอะไรล่ะหลัง ๆ มา ศิลามันให้ฉันแค่นิดเดียว ดีนะวันนี้บอกจะไปหาหมอเลยให้มาเยอะหน่อย)".........."(อะไรเพิ่งจะโอนไปให้ ทำไมใช้หมดเร็วนักล่ะ เมื่อไหร่จะให้ฉันไปจากที่นี่สักที...ถ้าฉันรู้ว่ามันเป็นไบนะไม่มาให้ล่อหรอก)".........."(อืม ๆ เดี๋ยวจะโอนไปให้...ดีนะเดือนที่แล้วเอามาได้แสนนึง)"ได้เป็นแสนเลยเหรอวะ?" ผมที่บังเอิญมาได้ยินสิ่งที่ริกะพูดออกมา ไม่รู้ว่าเธอคุยกับใคร แต่ผมแน่ใจแล้วล่ะว่าเธอไม่ได้หวังดีหรือว่ารักศิลาอย่างที่ปากว่า เรื่องนี้ผมต้องรู้ให้ได้ผมรีบเดินออกมาจากมุมที่หลบอยู่ แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง เรื่องนี้ต้องรีบบอกให้ยอนมินรับรู้ เพราะตอนนี้ผมกับมันกำลังจ้างนักสืบให้สืบเรื่องของริกะอยู่ มีความคืบหน้าต้องรีบบอกให้ยอนมินรู้...ทำไมผมถึงมีผัวเป็นควายแบบนี้นะ บทจะโง่ก็โคตรโง่ขึ้นมาซะงั้น น่าตบให้กะโหลกร้าวจริง ๆ ไอ้ผัวเวร!(มีเรื่องด่วนอยากคุยด้วยออกมาเจอกันไ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 57-จบเกม!(ด็อจ)ผมออกมาตามนัดของยอนมินเร็วกว่าเวลาที่นัดกัน เพราะแอบตามริกะมา เธอบอกผมว่าจะมาโรงพยาบาลตรวจครรภ์ ตามที่หมอนัดไว้ ซึ่งปกติไอ้ศิลาจะเป็นคนพามาประจำ แต่วันนี้มันต้องทำงานด่วนที่สำคัญมาก จึงไม่สามารถพาริกะไปได้ขับรถตามแท็กซี่ที่ริกะนั่งมาเรื่อย ๆ จนเธอลงจากรถแท็กซี่ ผมที่จอดรถหลบอยู่ตรงด้านข้างของโรงพยาบาลที่สามารถจอดรถได้ รีบวิ่งตามเธอไปห่าง ๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว แอบแฝงตัวใส่หน้ากากปกปิดไว้ นั่งอยู่ด้านหลังของเธอเว้นระยะห่างสามแถวที่นั่ง คอยสังเกตกิริยาและอาการของเธอเรื่อย ๆ"บ่นอะไร?"ผมเห็นปากของเธอบ่นขมุบขมิบคนเดียวด้วยสีหน้ายุ่ง ชี้นิ้วไปที่ท้องกลมโตของเธอ จิ้มย้ำบ้างก็กดปลายนิ้วไปมาลงผิวท้องเหมือนกับต่อว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้อง"เป็นประสาทหรือไงวะ ตัวเองทำให้เด็กเกิดมาแท้ ๆ"ผมได้แต่บ่นในใจอย่างเอือมระอา กับการกระทำของริกะ ที่แทบไม่มีคุณสมบัติให้ใครเรียกว่าแม่สักนิด"สงสารลูกของเธอจริง ๆ ริกะ"ผมก็คงทำได้แค่บ่นให้และสงสารเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเท่านั้นแหละเสียงของพยาบาลเรียกคิวของริกะ เธอเดินเข้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 16(ริวจิน)“ทำไมเงินในบัญชีหายไป 20,000” อีเมียคนที่หนึ่งของผมถาม ชำเลืองมองหางตา “เอาไปทำบุญเลี้ยงเด็กที่บ้านเด็กกำพร้า” ผมก้มหน้าตอบแบบขอทีไปที กดจิ้มเกมเล่นแบบไม่สบตา“แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรก” อีเมียคนที่สองก็แทรกต่อ ตอนนี้เหมือนผมกำลังอยู่ท่ามกลางขุมนรกยังไงไม่รู้ สายตาเมียทั้งคู่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวเลยครับ“บอกก็กลัวอะดิ” ผมตอบแบบหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ก็แอบหวั่น ๆ อยู่ข้างใน คือเกรงใจเมียนะครับไม่ได้กลัวเลยสักนิด“เอาเงินไปเลี้ยงเด็กหมดแล้วตัวเองจะกินอะไร” เมียคนที่สองถามอีกครั้ง คนนี้ไม่อ่อนหวานกับผมสักนิด “เดือนนี้จะกินอะไร แชตไม่ให้ยืมนะบอกก่อนเลย” เมียคนที่หนึ่งของผมพูดขึ้นอีกครั้ง คนนี้พูดเสียงหวานหน่อย เธอเป็นคนเรียบร้อยน่ารักครับ“ก็กินเด็กสิ ไม่เห็นจะยุ่งยากอะไรเลย”((ไอ้ริว!!))ให้คำตอบเมียทั้งสองจบ จากนั้นก็วิ่งสิครับ จะอยู่ทำไมให้โดนทุบ...เพราะเด็กที่ผมหมายถึงพวกเธอสองคนเข้าใจดีวันนี้ผมไม่ได้ไปไหน เพราะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ก็เลยนั่งกระดกเบียร์เย็น ๆ ให้เพลิดเพลินใจอยู่ในห้อง“ทำไมต้องกินมันทุกเย็นด้วยริว ไอ้เบียร์เนี้ยมันมีดีอะไร มันเปลืองรู้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 15"ป๊าอยากมีเมียน้อย" ผมพูดขึ้น ตอนนี้นั่งเล่นและคุยกันอยู่ห้องกระจกที่ป๊าทำไว้สำหรับดูหนัง ร้องเพลงคาราโอเกะหรือสังสรรค์"เดี๋ยวก็ได้โดนสองเมียมึงทุบหรอก" แล้วป๊าก็ทำสีหน้าเหมือนหนักอกหนักใจ แล้วผมพูดผิดตรงไหน แค่บอกอยากมีเมียน้อยเองนะ"ทุบทำไมริวแค่อยากมีเมียน้อย" แล้วผมก็ถามย้ำ"แค่คิดป๊าก็เห็นอนาคตมึงละริว" แล้วป๊าก็ตอบผมพร้อมกับจ้องหน้า"ริวผิดอะไร แค่บอกว่าอยากมีเมียน้อย" จากนั้นผมก็เริ่มถกเถียง ตอนนี้สีหน้าของป๊าคือแบบว่ากำลังด่าผมอยู่แน่ ๆ จะด่าทำไมผมว่าก็ไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย"ยัง ยังไม่รู้สึกอีก ริอาจจะมีเมียน้อย แค่เมียสองคนตอนนี้เลี้ยงให้รอดก่อนไหมไอ้ลูกชาย" ป๊าก็เริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่ แถมยังตบหัวผมแทบทิ่มกับโต๊ะอีก"ตบริวทำไมป๊า ก็ถึงบอกไงว่าอยากมีเมียน้อยเนี้ย ทำไมป๊าไม่เข้าใจริวเลย...แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง ไปหาแชตกับดอลลี่ดีกว่า" พอแล้วครับพูดยังไงก็ไม่เข้าใจผมเลย เดินขึ้นบ้านไปหาแชตกับดอลลี่สบายหูกว่าเยอะ ดีไม่ดีได้ออกกำลังกายเพิ่มความแข็งแรงให้ตัวเองอีกต่างหาก"ไอ้ริวมันด่ากูโง่ทางอ้อมปะวะด็อจ" เสียงของป๊าดังตามหลัง"ไม่รู้สินะ😁" อันนี้เสียงพ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 14“ลูกแบบริวนี่แหละ โคตรสีสันของชีวิต...เราขึ้นห้องกันดีกว่า ปล่อยป๊าไว้นี่แหละ” แล้วผมก็จับมือเมียทั้งสองขึ้นห้องกัน ส่วนป๊านั้นก็อีกเดี๋ยวคงขึ้นห้องไปหาพ่อละมั้งสองเดือนผ่านไป"มานี่สิทั้งสามคน" ป๊าเรียกเมื่อเห็นพวกผมเดินมาจากสวนหลังบ้าน พาสาว ๆ ไปเดินเล่นจะได้คุ้นเคยเวลามาอยู่ที่นี่ มองไปเห็นสีหน้าของพ่อที่ดูกังวล แม้กระทั่งป๊าก็ไม่ต่างกัน ผมเดาออกว่าพวกท่านคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องของผมกับเมียทั้งสอง ที่ได้มาครองคู่ใช้ชีวิตกันแบบบังเอิญสามคนผัวเมีย แม้ว่ามันจะผ่านมาร่วมสองเดือนแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้คลี่คลาย ทางบ้านของแชตกับดอลลี่ยังไม่รู้เรื่องราวของลูก มีเพียงป๊ากับพ่อเท่านั้นที่รับรู้ และตอนนี้เหมือนพวกผม จะต้องถูกเคลียร์เรื่องราวแล้วล่ะ จากท่าทางของป๊าที่เป็นตอนนี้มันบ่งบอก"มีอะไรเหรอคะป๊า" เป็นดอลลี่ที่ถามขึ้น สรรพนามเปลี่ยนไป เมื่อป๊ากับพ่อบอกให้เรียกตามผม เพราะยังไงก็ตัดสินใจอยู่ด้วยกันแล้ว"จะอยู่กันแบบนี้จริงเหรอ?" พ่อถามแทนครับ"อยู่ไม่ได้เหรอ?" ผมย้อนถามคืน ก็อยู่กันมาตั้งหลายเดือนแล้ว พ่อก็นะไม่น่าถาม"ไอ้ได้มันก็ได้ แต่แบบนี้มันมีใคร
สามรักสามหัวใจตอนที่ 13“ต้องมีฉันด้วย!”“เฮ้อ”ผมถึงกับถอนหายใจเลยครับ เมื่อดอลลี่เธอตะเบ็งเสียงแข็งข่มใส่ ยังไงก็ต้องไปแพ็คคู่ให้ได้ใช่ไหม?“เออ รับผิดชอบทั้งสองคนนั่นแหละ” ผมตบปากรับคำเสร็จ ก็เดินเข้าห้องน้ำเลยครับ แล้วจะบอกกับพ่อยังไงล่ะทีนี้ ลูกชายสุดหล่อแบบผม มีเมียทั้งทีได้มาแพ็คคู่ซะงั้น โคตรล้ำเลยครับเมื่อพวกเราเคลียร์อะไรกันลงตัว จากที่เหมือนจะยากแต่ก็ดันง่ายดาย แรก ๆ ผมโคตรจะวุ่นวายมาก ไม่กล้าที่จะบอกป๊ากับพ่อเรื่องที่ผมก่อขึ้น จนตอนนี้ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมกับแชตและดอลลี่เหมือนเราสามคนจะเข้ากันได้ดี แชตก็ไปทำงานกับผมอยู่แล้ว ส่วนดอลลี่แน่นอนว่าเธอเป็นลูกค้าของบริษัท ไม่ได้ยากเลยกับการที่จะทำงานหรือว่าติดต่อกันตอนนี้ผมกับพวกเธอเราตกลงคบกันเป็นที่เรียบร้อย อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือนแล้ว และวันนี้ผมคิดว่าคงต้องบอกให้ป๊ากับพ่อได้รับรู้ ไม่อยากจะอยู่แบบหลบซ่อนแล้วล่ะ เพราะยังไงสักวันป๊ากับพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี วันนี้ตอนเย็นเลยตั้งใจว่าจะพาไปแนะนำกับที่บ้าน ซึ่งผมก็ได้คุยกับพวกเธอไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นัดกันออกไปทำสวยอยู่ บางทีผมก็แอบคิดว่าพวกเธอจะไปแอบกินกันเองลับหลังผมไหม ซึ่งผมยอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 12“โอ๊ย!! โยนมาได้ หมาตัวไหนวะ” เสียงคนเมาทำเอาผมรีบดีดตัวลุกจากแชต แล้วยื่นมือให้เธอจับลุก“ดอลลี่เป็นไงบ้าง” แชตรีบวิ่งเข้าไปประคองดอลลี่ให้ลุกยืน ผมว่าแชตคงเอาดอลลี่ไม่ไหวหรอก เมาเละเทะซะขนาดนั้น งานนี้ต้องพระเอกมาแล้วล่ะ“มา ริวช่วยเพราะแชตคงพาดอลลี่กลับไม่ไหว ไปริวจะไปส่ง” ผมพูดอาสา“ดี!! ไปดวลกันที่ห้องเลยจะได้จบ ๆ ตัดสินกันไปเลย” คนเมาก็ยังพูดต่อ ชี้มั่วซั่วไปหมดหลงทิศทาง จนผมกับแชตต้องถอนหายใจแรงอย่างระอา“ขอบใจนะริว”“ได้เสมอแหละ ริวทำเพราะแชตหรอกนะ ไม่ใช่ทำเพราะใคร”“ปากหวานเชียวนะ”“เมื่อกี้ก็ลองแล้ว น่าจะรู้รสชาติดี”“ไม่คุยกับริวแล้ว...รถแชตอยู่ทางนั้น”แชตดูเขินอาย เพราะจากการอมยิ้มผมว่าใช่ เธอหลบสายตาที่ผมจ้องมอง ก่อนจะบ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่องอื่นจากนั้นผมก็อาสาขับรถพาพวกเธอมาส่งที่พัก มันเป็นคอนโดที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากร้านที่ผมนัดกับเพื่อน ประคองพาดอลลี่ขึ้นมายังชั้นที่พวกเธออยู่ เพราะถ้าให้แชตแบกมาคนเดียวมีหวังไม่รอด ผมสงสารแชตที่ต้องมาเจอตัวภาระแบบนี้จริง ๆ เลยครับ“ขอบใจนะริว ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา” แชตเธอพูดขึ้น เมื่อผมแบกดอลลี่มาส่งที่ห้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 11“รู้จักกันเหรอ?” ป๊าถามขึ้นเมื่อเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ที่แย่งผมอะ เพราะปกติผมจะนั่งทุกวัน แต่วันนี้เว้นให้ชั่วโมงหนึ่งละกัน“รู้จักสิป๊า รู้จักดีเลยล่ะ ใช่ไหมครับแชต” ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างแชต แล้วตอบป๊าไป สายตาจ้องมองแค่แชตเท่านั้น ส่วนป๊าผมไม่ได้สนใจมาก ไม่ได้พิศวาสเท่าผู้หญิงตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว“ให้มันน้อย ๆ หน่อยริว นี่ที่ทำงาน”“แล้วไง”ป๊าพูดขึ้นซึ่งผมก็ไม่รู้หรอก ป๊าจะมีสีหน้ายังไง เพราะตอนนี้ผมอยากมองแค่แชตคนเดียว“หน้าป๊าอยู่นี่ริว สนใจก็ที่เป็นพ่อบังเกิดเกล้ามึงสักแป๊บได้ไหม?” น้ำเสียงเริ่มจะกริ้วแล้ว ฉะนั้นผมควรจะทำตาม“ก็ได้ อย่าคุยนานนะริวอยากทำงานละ” มันก็แค่ข้ออ้างอะนะ ที่จริงอยากจะจีบสาวให้ติดมากกว่า อุตส่าห์ฟ้าเข้าข้างขนาดนี้ ต้องรีบทำคะแนน เพราะเดี๋ยวยัยดอลลี่ปากจัดจะแซงซะก่อน“แนะนำตัว” ป๊าสั่งเสียงเข้ม จากนั้นแชตก็เริ่มแนะนำตัวไปเรื่อย ๆ ส่วนผมก็นั่งมองเธอ ปากกระจับเล็ก ๆ ที่ขยับเวลาพูดมันดูน่าหลงใหล ยิ่งมองก็ยิ่งไม่อยากละสายตาไปไหน แชตดูน่ารักอ่อนหวาน ทั้งท่าทาง แววตา ทุกอย่างที่อยู่บนตัวเธอ มันทำให้ผมไม่อาจจะละสายตามองได้เลย
สามรักสามหัวใจตอนที่ 10วันนี้ผมตื่นแต่เช้าโดยที่ไม่ต้องให้พ่อปลุก อาบน้ำแต่งตัวอย่างรู้หน้าที่ บางทีการที่ได้เริ่มชอบใคร มันก็ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไม่ยาก เพราะว่าอยากจะทำให้คนที่เราชอบปลื้มใจก๊อก ก๊อก ก๊อก(ริวตื่นยัง)“เสร็จแล้วพ่อ” ผมยืนหน้ากระจกแล้วใส่สูท แล้วตะโกนตอบพ่อออกไป“พ่อฝันแน่เลยว่ะริว นี่ริวจริงปะ? หรือว่าตัวห่าอะไรสิงลูกพ่อกันแน่” ดูสิคำพูดคำจาร้ายกาจจริง ๆ แค่ผมตื่นเช้าและตื่นเอง มันน่าแปลกใจตรงไหนกัน“เยอะแล้วพ่อ ริวก็โตพอแล้วไหม ตื่นเองก็ได้เถอะ” แก้ตัวหน้าหล่อ ๆ ก็เท่าที่เหมือนจะรู้ตัว ก็มีแต่พ่อที่ปลุกตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า“เหรอริว ตื่นเองก็ได้งั้นเหรอ” เสียงแบบไม่เชื่อสักนิด ดูทำหน้าทำตาเข้า บางทีพ่อก็กวนเหมือนกันนะ“เออพ่อ ริวว่าริวกำลังมีความรัก” ผมคิดได้เลยพูดออกไป เพราะไม่เคยปิดบังสิ่งที่ผมเป็นกับป๊าและพ่อสักครั้ง ทุกอย่างผมจะเล่าและขอคำปรึกษาจากพ่อ เพราะบางอย่างผมก็คิดเองไม่ได้ มันคิดไม่ออก“หืม? ริวมีความรักเหรอ” พ่อมองหน้าผม แล้วทำสีหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ก็แหงแหละผมบอกตลอดว่าเกลียดผู้หญิง ก็ยากที่พ่อจะเชื่อจริงไหม?“จริงนะพ่อ ริวรู้สึกว่าริวช
สามรักสามหัวใจตอนที่ 9“ป๊า”“อะไร?”ผมกับป๊านั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะเผื่อเวลาเดินทางรถจะไม่ติดมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภาพเมื่อเช้ามันหวนเข้ามาในความคิด ภาพที่มันยังติดตาของผมอยู่ ใบหน้าของแม่ผู้ให้กำเนิดที่ผมได้เห็นชัดเจน เธอแตกต่างจากคนในรูปที่ผมเห็นอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก นึกอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เพราะสีหน้าและแววตาที่เธอมองก่อนจะเดินจากไป มันเหมือนมีอะไรที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ เหมือนเธอกำลังทุกข์ใจ มีเรื่องให้กังวล อะไรประมาณนั้น แววตาเธอมันดูเศร้าหมอง“ป๊าไม่เคยรู้ข่าวของคุณริกะบ้างเลยเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา” ผมเงยก้มหน้าถาม ไม่กล้าที่จะมองหน้าป๊า กลัวว่าสายตาที่ได้จ้องป๊าจะฉายแววอ่อนแอให้เห็น“ถามทำไม?” ป๊าทำหน้าเหมือนกังวล แล้วถามผมทันที“ริวก็แค่อยากรู้”“ถ้ารู้แล้วมันทำให้ริวเจ็บปวด ป๊าไม่โอเค”ผมบอกป๊าแต่ว่าเหมือนป๊าจะไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ รู้ดีว่าป๊าคงไม่อยากให้ผมเศร้า แค่ตอนนี้มันอยากรู้บ้าง ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แล้วก็ไม่เสียใจด้วย“ริวโอเค แค่อยากรู้เฉย ๆ”“ป๊าก็ไม่รู้มากหรอก รู้แค่ว่าเธอติดคุกตอนพ่อกับยอนมินมันสุมหัวกันแจ้งจับ ที่ตอนนั้นเธอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 8“งั้นสรุปตามนี้นะคะคุณศิลา ส่วนเรื่องสัญญาซื้อขายคุณร่างมาได้เลยค่ะ”“ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ยังวางใจในสินค้าของทางเรา”ผมได้ยินเสียงป๊ากับคุณวาสนา คุยกันเหมือนทุกอย่างเสร็จสิ้นดีแล้ว จึงละสายตาที่จ้องกับดอลลี่ไปมองทางผู้ใหญ่ทั้งสองคน ป๊าลุกยืนจับมือกับคุณวาสนา ผมก็เลยลุกตามและยิ้มให้คุณวาสนาเช่นกันตามมารยาท“งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”“ขอบคุณค่ะ”จากนั้นผมกับป๊าก็เดินลงไปส่งผู้หญิงทั้งสองคน ป๊ากับคุณวาสนาเดินคุยกัน ส่วนผมกับดอลลี่จ้องจะกัดกัน“หน้าอย่างนายเนี้ยนะลูกเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้” ดอลลี่เธอเอนตัวเข้าหาแล้วกัดฟันพูดใส่ผม หน้าอย่างผมนี่แหละ มันไม่เหมาะจะเป็นลูกเจ้าของโรงงานใหญ่แบบนี้เหรอไง“แล้วหน้าอย่างเธอเนี้ยเหรอเป็นลูกคุณวาสนา เจ้าของบริษัทส่งออก ท่าทางนอกคอกฉิบหาย” ได้ทีก็ต้องเอาคืนสิ จะให้เธอว่าผมฝ่ายเดียวได้ไง เก่งกับผู้หญิงมีใครให้มากกว่าผมไหม?“ไอ้โหยก!”“ยัยกะหรี่”“อยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“เธอสิอยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“ดอลลี่ไปกลับบ้านกัน...ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณศิลา” เสียงของคุณวาสนาทำให้ผมกับดอลลี่รีบปรับท่าทาง และสีหน้าให้เป็นป