รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 41-เป็นห่วง...(ศิลา)สุดท้ายก็ไร้วี่แววเหมือนเดิม ผมกลับมาจากที่ทำงานของยอนมิน ด้วยความเศร้าเสียใจ ด็อจไม่ตอบรับการติดต่อของใคร ทิ้งไว้เพียงข้อความแค่นั้นว่าอยู่ต่างจังหวัด แล้วประเทศไทยมีตั้งหลายจังหวัด ผมจะไปตามหามันได้ที่ไหนกันล่ะผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน เดินผ่านหน้าริกะที่นั่งอยู่ด้านล่าง ผมไม่สนว่าเธอจะทำอะไร การที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านก็แค่การต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ผมทำ และก้อยคนที่เป็นคนคิดแผนการวางยาผม ตอนนี้รู้ข่าวจากไอ้เงินล้านว่าเธอกลับไปหาคนของเธอ โดยที่ไอ้เงินล้านก็ไม่ได้กิน ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงปล่อยให้หลุดมือทั้งที่ไม่ใช่สันดานของมัน ที่จะปล่อยของกินให้หลุดลอยไปได้ง่าย ๆ"ทำหน้าอย่างกับแบกโลกทั้งใบไว้งั้นแหละศิลา"ผมก้าวขากำลังจะขึ้นบันไดบ้าน ต้องหยุดเดินทันที เมื่อริกะเธอพูดขึ้น"ผมถามจริง ๆ นะ คุณมาอยู่ที่นี่ต้องการอะไรริกะ ผมว่าไม่ใช่แค่การให้ผมรับผิดชอบหรอกใช่ไหม?"ผมถามเธอออกไปตามสิ่งที่รู้สึก และการที่ผมให้เธอมาอยู่ลอยหน้าลอยตาในบ้านแบบนี้ เพราะว่าเธอมีคลิปที่เราร่วมรักกันในวันนั้น เธอขู่ว่าหากไม่รับผิดชอบเธอจะปล่อยคลิปนั้นลงเว็บ ในวัน
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 42-ทวงคืน(ด็อจ)"คีเป็นห่วงด็อจจริง ๆ ไม่กล้าทิ้งให้อยู่คนเดียว"คีตั้นมันพูดขึ้นหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นมันก็เดินมานั่งลงข้างผม ผมมองหน้ามันอย่างไม่คิดเชื่อ จ้องมันอยู่แบบนั้นอย่างจับพิรุธ"...มึงทำอะไรกูคี" ผมขยับตัวหนีห่างคีตั้นอย่างหวาดระแวง"ไม่ได้ทำอะไร คีสาบานได้""แล้วทำไมสภาพกูอยู่แบบนี้""ก็......."ผมย้อนถามมันเพราะสภาพของผมที่ตื่นมา ไม่ต่างไปจากการมีอะไรกันสักนิด เสื้อผ้าผมก็หายไปจนหมด คีตั้นมันยกยิ้มจ้องมองหน้าผมอย่างผิดสังเกต เนี้ยมันทำให้ผมคิดว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ"ไอ้คีตั้น!!" ผมตวาดมันเลยครับ คนยิ่งกังวลอยู่กลัวจะพลาด"อะไรด็อจ ทำไมต้องเสียงดัง เมื่อคืนด็อจเมามาก แล้วก็อ้วกใส่เสื้อผ้า เลอะทั้งคีและด็อจ สภาพด็อจโคตรเหี้ยบอกเลย คีก็จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไง...นี่ไม่คิดจะสำนึกเลยว่างั้น""มึงไม่ได้ทำอะไรกูแน่นะ""แล้วมีอาการเจ็บตูดไหมล่ะ?"ผมฟังสิ่งที่คีตั้นมันเล่ามา ก็ไม่รู้ว่าเชื่อได้แค่ไหน แต่มันไม่น่าจะโกหกหรอกมั้ง สีหน้าตอนพูดมันก็ดูจริงจังไม่น่าบิดพลิ้ว ผมจึงย้อนถามย้ำอีกครั้ง คีตั้นมันยิ้มอ่อนมองหน้าผม สิ่งท
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 43-ใครใหญ่(ศิลา)เสียงรถยนต์ที่มาจอดหน้าบ้าน ทำให้ผมที่กำลังเดินลงมาสนใจมอง ผมเพิ่งสายตามองไปแล้วก็พบกับคนที่ผมแสนจะคิดถึงเดินลงมาจากรถ เท่านั้นแหละผมรีบวิ่งออกไปทันที โดยไม่คิดจะใส่แม้กระทั่งรองเท้า ผมเฝ้ารอมันมาหลายวัน ความดีใจทำให้ผมรีบปรี่เข้าไปมา แต่ผมต้องชะงักขาไว้ เมื่อผมจดจำใบหน้าคนที่ลงจากรถพร้อมกับด็อจได้ดี 'แฟนเก่า' ของด็อจผมยืนนิ่งชั่วครู่กำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีสิทธิ์จะโมโหหรือโวยวาย สิ่งที่ทำได้คือผมต้องกลั้นอารมณ์เอาไว้ เพราะแค่ด็อจมันกลับมาผมก็ดีใจมากแล้ว"จะยังไม่ถามนะว่าหายไปไหน มึงมาเหนื่อย ๆ ขึ้นไปอาบน้ำนอนพักก่อนนะ..." ผมเดินกอดคอด็อจพร้อมกับถือกระเป๋าให้แล้วพาเดินเข้าไปในบ้าน"........" ด็อจมันเงียบครับไม่ได้ตอบอะไรผม มันแค่หันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะสะบัดตัวหลุดจากผมแล้วเดินเข้าบ้านไป ผมโคตรหน้าเสียเลยครับกับสายตาของด็อจที่มองผม มันดูว่างเปล่าและเย็นชาจนผมเสียวสันหลังวาบ"เหนื่อยไหมเดี๋ยวเอาน้ำให้นะ" ผมรีบเสนอตัวเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน"......." ด็อจมันพยักหน้าให้ ผมรีบเลยครับวิ่งเข้าครัวเอาน้ำเย็น ๆ มาให้ไอ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 44 - สงสัย...(ด็อจ)"เงินทำงานวางอยู่บนโต๊ะ" ผมบอกเมื่อเห็นศิลามันแต่งตัวเสร็จแล้วผมกลับเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้นานร่วมเดือนแล้วตั้งแต่วันนั้น และผู้หญิงคนนั้นก็ย้ายลงไปอยู่ข้างล่าง ตามที่เราคุยตกลงกันวันนั้น แม้ว่าเธอจะมีโวยวายแต่ก็ยอม และเธอก็มักแขวะแซะผมประจำที่มีโอกาส"ขอเพิ่มอีกได้ไหมด็อจ" ศิลามันทำหน้าง้ำงอคอตกแล้วเดินมากอดผม"งั้นก็ไม่ต้องเอา!""เอาครับร้อยเดียวก็ได้....ผัวล้อเล่นเฉย ๆ อย่าทำหน้าบึ้งดิ" เมื่อผมตั้งท่าจะดึงเงินกลับ ศิลามันรีบเอาเงินใส่กระเป๋ากางเกงเลยครับ อยากขำนะแต่ต้องวางท่านิ่งผมมาอยู่ในบ้านนี้ โดยไม่สนใจอะไรยอมนอนห้องเดียวกันกับศิลา แต่ผมยังไม่ยอมมีอะไรด้วย ผมอยู่แบบเย็นชา พูดเท่าที่จำเป็น ศิลามันก็มีงอแงบ้าง แต่เมื่อผมใช้สายตาที่เด็ดขาดมันก็ไม่เร้าหรือส่วนคีตั้นตอนนี้มีคุยกันบ้าง ตั้งแต่ที่เจอกันมันก็มีทักมาหาซึ่งผมก็คุยตามประสาไม่มีอะไรเกินเลย"วุ่นวายว่ะ!" ผมสะบัดตัวออกห่าง ชักสีหน้าใส่เมื่อศิลามันมาวุ่นวายกอดผม"ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้วะด็อจ" ศิลามันหน้าเสียทำหน้าเศร้าแล้วพูดขึ้นอย่างคนน้อยใจ ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ"เปลี่
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 45-อันดาไม่ปลื้ม(ด็อจ)"เอ๋?" ผมอุ้มอันดาเข้ามาในบ้าน ด้วยความที่ไม่คุ้นเคย เธอจึงเอียงคอมองอย่างสงสัย กับการที่เห็นริกะนั่งทานข้าวอยู่"นี่เหรอคะพี่ด็อจ" ขนมปังเธอกระซิบเบา ๆ ข้างหลังผม เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นริกะ"อืม" ผมแค่นเสียงตอบรับในลำคอเป็นอันรู้กัน"หน้าแรงมากเลยค่ะ" ขนมปังเธอพาดพิงขึ้น ทำเอาผมแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวเลยล่ะ"ใครเหรอคะ?" ด้วยความเดียงสาน้องอันดาเธอเลยทักขึ้น หันหน้าถามผมด้วยสีหน้าสงสัย"แฟนพี่ศิลาครับ" ผมให้คำตอบน้องอันดา แต่สายตาผมมองหน้าริกะ ที่ตอนนี้เธอนั่งกินข้าวสบายใจ ไม่สนว่าใครจะเข้ามาในบ้าน คือท่าทางไม่เป็นมิตรนั่นแหละ"แฟนพี่ศิลาเหรอคะ""ครับ""ไม่เห็นจะสวยเลย น้องอันดายังสวยกว่า"ผมกับขนมปังมองหน้ากันเลยครับ คืออยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ด้วยความเป็นเด็กแล้วเห็นก็พูดออกมาตามจินตนาการ แต่จินตนาการของน้องอันดา ทำเอาผมกับขนมปังกลั้นขำแทบไม่ไหวส่วนริกะนะเหรอเธอหันควับมองหน้าน้องอันดาเลยครับ จ้องแบบไม่พอใจ ถ้าบีบคออันดาได้คงทำไปแล้ว"เด็กที่ไหนทำไมปล่อยให้พูดจาไม่น่ารักแบบนี้" ริกะเริ่มโวยแล้วครับ"ไม่ใช่เด็กที่ไหนนะคะ เ
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 46-เด็กนรก(ด็อจ)"อร่อยไหมครับ" ผมถามเด็กน้อยแก้มกลมที่นั่งเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อย่างเอร็ดอร่อย"อร่อยสุด ๆ ค่ะ" น้องอันดาเธอว่าขึ้น แต่ตานี่จ้องแต่ขนมอย่างเดียวเลยครับ"พี่ด็อจ อยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไงคะ เธอดูร้ายมากเลยนะ" เป็นขนมปังที่พูดขึ้น พฤติกรรมของริกะคงทำให้เธอรู้สึกว่าอันตราย"ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก แต่พี่ว่าริกะดูแปลก ๆ""ยังไงคะ?""เมื่อเช้าพี่ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ คำพูดของเธอเหมือนมีเงื่อนงำแอบแฝง แต่พี่ก็ไม่แน่ใจเพราะได้ยินแค่ริกะพูดคนเดียว"ผมเล่าให้ขนมปังฟังในสิ่งที่ได้ยินมา มันทำให้ขนมปังสนใจและตั้งใจฟัง ผมรู้ว่าน้องคงห่วงและหวังดี เพราะเธอรู้ดีว่าผมกับศิลาคบหากันมาพอสมควรในฐานะคนรักกัน"คุยอะไรกันเหรอคะ...น้องอันดาคุยด้วยสิ" ผมที่นั่งชิดกับขนมปังอยู่ต้องผละออกจากกันเร็วไว เพราะน้องอันดาเธอมาแทรกกลางจนผมตกใจ"อะไรของอันดา กินขนมอิ่มแล้วเหรอ" ขนมปังที่ถามน้องที่ตอนนี้อันดามองหน้าผมกับขนมปังสลับกันไปมาด้วยใบหน้าที่สงสัย เด็กหนอเด็กน้อย"อิ่มแล้วค่ะ เพราะขนมหมดจานแล้ว น้องอันดาเลยอิ่ม" น้องอันดาเงยหน้าตอบขนมปัง เธอน่ารักได้ตลอดเวลาจริง
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่47-ทนไม่ไหว...(ศิลา)สิ่งที่ได้ยินจากปากน้องอันดา ยอมรับเลยว่าผมโมโหและโกรธมาก เด็กที่เปรียบเสมือนผ้าขาว ย่อมไม่รู้เรื่องราวและความหมายของคำแรง ๆ แบบนั้น น้องอันดาเธอจึงถามผมตาใส ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้ ไม่คิดว่าริกะจะทำกับเด็กได้ขนาดนี้ ไม่ชอบอะไรน้องอันดานักหนา ทั้งที่เธอแสนจะน่ารัก"ริกะ!" ผมเดินตามหลังเข้ามาในบ้าน เห็นริกะนั่งขาไขว่ห้างดูไม่สะทกสะท้าน ผมจึงเรียกเธอเสียงแข็ง"ศิลา...น้องยังอยู่รอให้น้องกลับก่อนค่อยว่ากัน" ด็อจมันเดินเข้ามาตบบ่าผม แล้วผมย้ำเตือน ผมจึงมองไปทางน้องอันดาที่ตอนนี้มองหน้าผมอยู่ เธอคงตกใจกับเสียงแข็งของผมเมื่อกี้ด้วยละมั้ง ถึงได้จ้องหน้าขนาดนี้"อีกสักพักพี่ยอนมินคงมาแล้วค่ะ...โอ๊ะ! นั่นไงมาพอดีเลย" ขนมปังพูดแทรกขึ้น"ไง...ทำไมดูซีเรียสกันจัง" ยอนมินเดินมายืนข้างผม แล้วเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้สีหน้าทุกคนจ้องมองไปที่ริกะเป็นสายตาเดียว แต่เธอนั้นก็ไม่ได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร นั่งหน้าตายอยู่เหมือนเดิม"ไม่มีอะไรหรอกมูมู่ ปะ ๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า" ขนมปังเธอรีบเดินมาหายอนมิน ที่ตอนนี้ยืนมองหน้าพวกผมอยู่ มันไม่รู้เรื่องร
รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 48-จัดหนัก(ด็อจ)((เฮ้ย!))"บังอาจมาว่าน้องฉันเหรอ อีป้าหน้ารีบ!!"เพี๊ยะ!! โป้ก! โป้ก!"กรี๊ด!!! นังบ้าปล่อยฉันนะ"ทุกคนร้องเสียงหลงพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อขนมปังเธอลุกพรวดพราว แล้วกระชากหัวของริกะ ก่อนจะตบเข้าหน้าของริกะเสียงดังฟังชัด แล้วผลักริกะจนนอนพับกับพื้น คาบคร่อมแล้วจับหัวริกะโขกกับพื้นกระเบื้อง"โตเป็นควายยังแกล้งเด็ก แกใช่ไหมหยิกแขนน้องฉัน" ขนมปังเธอจัดการหนักเลยครับ ไอ้ศิลากับยอนมินช่วยกันถึงออกมายังเอาไม่อยู่ ขนมปังเธอคงจะโมโหมาก ใบหน้าสีขาวละเอียดเปลี่ยนเป็นแดงก่ำอย่างโมโห"กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ อีบ้า อีประสาท ปล่อยฉัน!" ริกะก็กรีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ผมเห็นแล้วก็เจ็บแทนอยู่เหมือนกัน ขนมปังเล่นจัดหนักแบบไม่ออมมือเลยครับ ได้จังหวะเธอก็ดึงผมและตบหน้าริกะเพี๊ยะ เพี๊ยะ"แก่แล้วไม่อยู่ส่วนแก่ เบ้าหน้าแบบนี้ยังอยากจะแรดอีก วิ่งไล่จับผู้ชาย ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง!"เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!"พอแล้วปัง" เสียงของไอ้ยอนมินร้องห้าม และพยายามดึงแขนของขนมปังให้ออกห่าง"ปัง พอแล้ว หยุดก่อนปัง" ไอ้ศิลาก็ยังเอาขนมปังไม่อยู่เลยครับ"อย่ามายุ่ง!! .... แม่งต้องส
สามรักสามหัวใจตอนที่ 16(ริวจิน)“ทำไมเงินในบัญชีหายไป 20,000” อีเมียคนที่หนึ่งของผมถาม ชำเลืองมองหางตา “เอาไปทำบุญเลี้ยงเด็กที่บ้านเด็กกำพร้า” ผมก้มหน้าตอบแบบขอทีไปที กดจิ้มเกมเล่นแบบไม่สบตา“แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรก” อีเมียคนที่สองก็แทรกต่อ ตอนนี้เหมือนผมกำลังอยู่ท่ามกลางขุมนรกยังไงไม่รู้ สายตาเมียทั้งคู่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียวเลยครับ“บอกก็กลัวอะดิ” ผมตอบแบบหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ก็แอบหวั่น ๆ อยู่ข้างใน คือเกรงใจเมียนะครับไม่ได้กลัวเลยสักนิด“เอาเงินไปเลี้ยงเด็กหมดแล้วตัวเองจะกินอะไร” เมียคนที่สองถามอีกครั้ง คนนี้ไม่อ่อนหวานกับผมสักนิด “เดือนนี้จะกินอะไร แชตไม่ให้ยืมนะบอกก่อนเลย” เมียคนที่หนึ่งของผมพูดขึ้นอีกครั้ง คนนี้พูดเสียงหวานหน่อย เธอเป็นคนเรียบร้อยน่ารักครับ“ก็กินเด็กสิ ไม่เห็นจะยุ่งยากอะไรเลย”((ไอ้ริว!!))ให้คำตอบเมียทั้งสองจบ จากนั้นก็วิ่งสิครับ จะอยู่ทำไมให้โดนทุบ...เพราะเด็กที่ผมหมายถึงพวกเธอสองคนเข้าใจดีวันนี้ผมไม่ได้ไปไหน เพราะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ก็เลยนั่งกระดกเบียร์เย็น ๆ ให้เพลิดเพลินใจอยู่ในห้อง“ทำไมต้องกินมันทุกเย็นด้วยริว ไอ้เบียร์เนี้ยมันมีดีอะไร มันเปลืองรู้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 15"ป๊าอยากมีเมียน้อย" ผมพูดขึ้น ตอนนี้นั่งเล่นและคุยกันอยู่ห้องกระจกที่ป๊าทำไว้สำหรับดูหนัง ร้องเพลงคาราโอเกะหรือสังสรรค์"เดี๋ยวก็ได้โดนสองเมียมึงทุบหรอก" แล้วป๊าก็ทำสีหน้าเหมือนหนักอกหนักใจ แล้วผมพูดผิดตรงไหน แค่บอกอยากมีเมียน้อยเองนะ"ทุบทำไมริวแค่อยากมีเมียน้อย" แล้วผมก็ถามย้ำ"แค่คิดป๊าก็เห็นอนาคตมึงละริว" แล้วป๊าก็ตอบผมพร้อมกับจ้องหน้า"ริวผิดอะไร แค่บอกว่าอยากมีเมียน้อย" จากนั้นผมก็เริ่มถกเถียง ตอนนี้สีหน้าของป๊าคือแบบว่ากำลังด่าผมอยู่แน่ ๆ จะด่าทำไมผมว่าก็ไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย"ยัง ยังไม่รู้สึกอีก ริอาจจะมีเมียน้อย แค่เมียสองคนตอนนี้เลี้ยงให้รอดก่อนไหมไอ้ลูกชาย" ป๊าก็เริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่ แถมยังตบหัวผมแทบทิ่มกับโต๊ะอีก"ตบริวทำไมป๊า ก็ถึงบอกไงว่าอยากมีเมียน้อยเนี้ย ทำไมป๊าไม่เข้าใจริวเลย...แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง ไปหาแชตกับดอลลี่ดีกว่า" พอแล้วครับพูดยังไงก็ไม่เข้าใจผมเลย เดินขึ้นบ้านไปหาแชตกับดอลลี่สบายหูกว่าเยอะ ดีไม่ดีได้ออกกำลังกายเพิ่มความแข็งแรงให้ตัวเองอีกต่างหาก"ไอ้ริวมันด่ากูโง่ทางอ้อมปะวะด็อจ" เสียงของป๊าดังตามหลัง"ไม่รู้สินะ😁" อันนี้เสียงพ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 14“ลูกแบบริวนี่แหละ โคตรสีสันของชีวิต...เราขึ้นห้องกันดีกว่า ปล่อยป๊าไว้นี่แหละ” แล้วผมก็จับมือเมียทั้งสองขึ้นห้องกัน ส่วนป๊านั้นก็อีกเดี๋ยวคงขึ้นห้องไปหาพ่อละมั้งสองเดือนผ่านไป"มานี่สิทั้งสามคน" ป๊าเรียกเมื่อเห็นพวกผมเดินมาจากสวนหลังบ้าน พาสาว ๆ ไปเดินเล่นจะได้คุ้นเคยเวลามาอยู่ที่นี่ มองไปเห็นสีหน้าของพ่อที่ดูกังวล แม้กระทั่งป๊าก็ไม่ต่างกัน ผมเดาออกว่าพวกท่านคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องของผมกับเมียทั้งสอง ที่ได้มาครองคู่ใช้ชีวิตกันแบบบังเอิญสามคนผัวเมีย แม้ว่ามันจะผ่านมาร่วมสองเดือนแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้คลี่คลาย ทางบ้านของแชตกับดอลลี่ยังไม่รู้เรื่องราวของลูก มีเพียงป๊ากับพ่อเท่านั้นที่รับรู้ และตอนนี้เหมือนพวกผม จะต้องถูกเคลียร์เรื่องราวแล้วล่ะ จากท่าทางของป๊าที่เป็นตอนนี้มันบ่งบอก"มีอะไรเหรอคะป๊า" เป็นดอลลี่ที่ถามขึ้น สรรพนามเปลี่ยนไป เมื่อป๊ากับพ่อบอกให้เรียกตามผม เพราะยังไงก็ตัดสินใจอยู่ด้วยกันแล้ว"จะอยู่กันแบบนี้จริงเหรอ?" พ่อถามแทนครับ"อยู่ไม่ได้เหรอ?" ผมย้อนถามคืน ก็อยู่กันมาตั้งหลายเดือนแล้ว พ่อก็นะไม่น่าถาม"ไอ้ได้มันก็ได้ แต่แบบนี้มันมีใคร
สามรักสามหัวใจตอนที่ 13“ต้องมีฉันด้วย!”“เฮ้อ”ผมถึงกับถอนหายใจเลยครับ เมื่อดอลลี่เธอตะเบ็งเสียงแข็งข่มใส่ ยังไงก็ต้องไปแพ็คคู่ให้ได้ใช่ไหม?“เออ รับผิดชอบทั้งสองคนนั่นแหละ” ผมตบปากรับคำเสร็จ ก็เดินเข้าห้องน้ำเลยครับ แล้วจะบอกกับพ่อยังไงล่ะทีนี้ ลูกชายสุดหล่อแบบผม มีเมียทั้งทีได้มาแพ็คคู่ซะงั้น โคตรล้ำเลยครับเมื่อพวกเราเคลียร์อะไรกันลงตัว จากที่เหมือนจะยากแต่ก็ดันง่ายดาย แรก ๆ ผมโคตรจะวุ่นวายมาก ไม่กล้าที่จะบอกป๊ากับพ่อเรื่องที่ผมก่อขึ้น จนตอนนี้ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมกับแชตและดอลลี่เหมือนเราสามคนจะเข้ากันได้ดี แชตก็ไปทำงานกับผมอยู่แล้ว ส่วนดอลลี่แน่นอนว่าเธอเป็นลูกค้าของบริษัท ไม่ได้ยากเลยกับการที่จะทำงานหรือว่าติดต่อกันตอนนี้ผมกับพวกเธอเราตกลงคบกันเป็นที่เรียบร้อย อยู่ด้วยกันมาเกือบเดือนแล้ว และวันนี้ผมคิดว่าคงต้องบอกให้ป๊ากับพ่อได้รับรู้ ไม่อยากจะอยู่แบบหลบซ่อนแล้วล่ะ เพราะยังไงสักวันป๊ากับพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี วันนี้ตอนเย็นเลยตั้งใจว่าจะพาไปแนะนำกับที่บ้าน ซึ่งผมก็ได้คุยกับพวกเธอไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นัดกันออกไปทำสวยอยู่ บางทีผมก็แอบคิดว่าพวกเธอจะไปแอบกินกันเองลับหลังผมไหม ซึ่งผมยอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 12“โอ๊ย!! โยนมาได้ หมาตัวไหนวะ” เสียงคนเมาทำเอาผมรีบดีดตัวลุกจากแชต แล้วยื่นมือให้เธอจับลุก“ดอลลี่เป็นไงบ้าง” แชตรีบวิ่งเข้าไปประคองดอลลี่ให้ลุกยืน ผมว่าแชตคงเอาดอลลี่ไม่ไหวหรอก เมาเละเทะซะขนาดนั้น งานนี้ต้องพระเอกมาแล้วล่ะ“มา ริวช่วยเพราะแชตคงพาดอลลี่กลับไม่ไหว ไปริวจะไปส่ง” ผมพูดอาสา“ดี!! ไปดวลกันที่ห้องเลยจะได้จบ ๆ ตัดสินกันไปเลย” คนเมาก็ยังพูดต่อ ชี้มั่วซั่วไปหมดหลงทิศทาง จนผมกับแชตต้องถอนหายใจแรงอย่างระอา“ขอบใจนะริว”“ได้เสมอแหละ ริวทำเพราะแชตหรอกนะ ไม่ใช่ทำเพราะใคร”“ปากหวานเชียวนะ”“เมื่อกี้ก็ลองแล้ว น่าจะรู้รสชาติดี”“ไม่คุยกับริวแล้ว...รถแชตอยู่ทางนั้น”แชตดูเขินอาย เพราะจากการอมยิ้มผมว่าใช่ เธอหลบสายตาที่ผมจ้องมอง ก่อนจะบ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่องอื่นจากนั้นผมก็อาสาขับรถพาพวกเธอมาส่งที่พัก มันเป็นคอนโดที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากร้านที่ผมนัดกับเพื่อน ประคองพาดอลลี่ขึ้นมายังชั้นที่พวกเธออยู่ เพราะถ้าให้แชตแบกมาคนเดียวมีหวังไม่รอด ผมสงสารแชตที่ต้องมาเจอตัวภาระแบบนี้จริง ๆ เลยครับ“ขอบใจนะริว ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา” แชตเธอพูดขึ้น เมื่อผมแบกดอลลี่มาส่งที่ห้
สามรักสามหัวใจตอนที่ 11“รู้จักกันเหรอ?” ป๊าถามขึ้นเมื่อเดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ที่แย่งผมอะ เพราะปกติผมจะนั่งทุกวัน แต่วันนี้เว้นให้ชั่วโมงหนึ่งละกัน“รู้จักสิป๊า รู้จักดีเลยล่ะ ใช่ไหมครับแชต” ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างแชต แล้วตอบป๊าไป สายตาจ้องมองแค่แชตเท่านั้น ส่วนป๊าผมไม่ได้สนใจมาก ไม่ได้พิศวาสเท่าผู้หญิงตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว“ให้มันน้อย ๆ หน่อยริว นี่ที่ทำงาน”“แล้วไง”ป๊าพูดขึ้นซึ่งผมก็ไม่รู้หรอก ป๊าจะมีสีหน้ายังไง เพราะตอนนี้ผมอยากมองแค่แชตคนเดียว“หน้าป๊าอยู่นี่ริว สนใจก็ที่เป็นพ่อบังเกิดเกล้ามึงสักแป๊บได้ไหม?” น้ำเสียงเริ่มจะกริ้วแล้ว ฉะนั้นผมควรจะทำตาม“ก็ได้ อย่าคุยนานนะริวอยากทำงานละ” มันก็แค่ข้ออ้างอะนะ ที่จริงอยากจะจีบสาวให้ติดมากกว่า อุตส่าห์ฟ้าเข้าข้างขนาดนี้ ต้องรีบทำคะแนน เพราะเดี๋ยวยัยดอลลี่ปากจัดจะแซงซะก่อน“แนะนำตัว” ป๊าสั่งเสียงเข้ม จากนั้นแชตก็เริ่มแนะนำตัวไปเรื่อย ๆ ส่วนผมก็นั่งมองเธอ ปากกระจับเล็ก ๆ ที่ขยับเวลาพูดมันดูน่าหลงใหล ยิ่งมองก็ยิ่งไม่อยากละสายตาไปไหน แชตดูน่ารักอ่อนหวาน ทั้งท่าทาง แววตา ทุกอย่างที่อยู่บนตัวเธอ มันทำให้ผมไม่อาจจะละสายตามองได้เลย
สามรักสามหัวใจตอนที่ 10วันนี้ผมตื่นแต่เช้าโดยที่ไม่ต้องให้พ่อปลุก อาบน้ำแต่งตัวอย่างรู้หน้าที่ บางทีการที่ได้เริ่มชอบใคร มันก็ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไม่ยาก เพราะว่าอยากจะทำให้คนที่เราชอบปลื้มใจก๊อก ก๊อก ก๊อก(ริวตื่นยัง)“เสร็จแล้วพ่อ” ผมยืนหน้ากระจกแล้วใส่สูท แล้วตะโกนตอบพ่อออกไป“พ่อฝันแน่เลยว่ะริว นี่ริวจริงปะ? หรือว่าตัวห่าอะไรสิงลูกพ่อกันแน่” ดูสิคำพูดคำจาร้ายกาจจริง ๆ แค่ผมตื่นเช้าและตื่นเอง มันน่าแปลกใจตรงไหนกัน“เยอะแล้วพ่อ ริวก็โตพอแล้วไหม ตื่นเองก็ได้เถอะ” แก้ตัวหน้าหล่อ ๆ ก็เท่าที่เหมือนจะรู้ตัว ก็มีแต่พ่อที่ปลุกตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า“เหรอริว ตื่นเองก็ได้งั้นเหรอ” เสียงแบบไม่เชื่อสักนิด ดูทำหน้าทำตาเข้า บางทีพ่อก็กวนเหมือนกันนะ“เออพ่อ ริวว่าริวกำลังมีความรัก” ผมคิดได้เลยพูดออกไป เพราะไม่เคยปิดบังสิ่งที่ผมเป็นกับป๊าและพ่อสักครั้ง ทุกอย่างผมจะเล่าและขอคำปรึกษาจากพ่อ เพราะบางอย่างผมก็คิดเองไม่ได้ มันคิดไม่ออก“หืม? ริวมีความรักเหรอ” พ่อมองหน้าผม แล้วทำสีหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ก็แหงแหละผมบอกตลอดว่าเกลียดผู้หญิง ก็ยากที่พ่อจะเชื่อจริงไหม?“จริงนะพ่อ ริวรู้สึกว่าริวช
สามรักสามหัวใจตอนที่ 9“ป๊า”“อะไร?”ผมกับป๊านั่งทานมื้อเที่ยงกันที่ร้านไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะเผื่อเวลาเดินทางรถจะไม่ติดมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภาพเมื่อเช้ามันหวนเข้ามาในความคิด ภาพที่มันยังติดตาของผมอยู่ ใบหน้าของแม่ผู้ให้กำเนิดที่ผมได้เห็นชัดเจน เธอแตกต่างจากคนในรูปที่ผมเห็นอยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนเด็ก นึกอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ เพราะสีหน้าและแววตาที่เธอมองก่อนจะเดินจากไป มันเหมือนมีอะไรที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้ เหมือนเธอกำลังทุกข์ใจ มีเรื่องให้กังวล อะไรประมาณนั้น แววตาเธอมันดูเศร้าหมอง“ป๊าไม่เคยรู้ข่าวของคุณริกะบ้างเลยเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา” ผมเงยก้มหน้าถาม ไม่กล้าที่จะมองหน้าป๊า กลัวว่าสายตาที่ได้จ้องป๊าจะฉายแววอ่อนแอให้เห็น“ถามทำไม?” ป๊าทำหน้าเหมือนกังวล แล้วถามผมทันที“ริวก็แค่อยากรู้”“ถ้ารู้แล้วมันทำให้ริวเจ็บปวด ป๊าไม่โอเค”ผมบอกป๊าแต่ว่าเหมือนป๊าจะไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ รู้ดีว่าป๊าคงไม่อยากให้ผมเศร้า แค่ตอนนี้มันอยากรู้บ้าง ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แล้วก็ไม่เสียใจด้วย“ริวโอเค แค่อยากรู้เฉย ๆ”“ป๊าก็ไม่รู้มากหรอก รู้แค่ว่าเธอติดคุกตอนพ่อกับยอนมินมันสุมหัวกันแจ้งจับ ที่ตอนนั้นเธอ
สามรักสามหัวใจตอนที่ 8“งั้นสรุปตามนี้นะคะคุณศิลา ส่วนเรื่องสัญญาซื้อขายคุณร่างมาได้เลยค่ะ”“ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ยังวางใจในสินค้าของทางเรา”ผมได้ยินเสียงป๊ากับคุณวาสนา คุยกันเหมือนทุกอย่างเสร็จสิ้นดีแล้ว จึงละสายตาที่จ้องกับดอลลี่ไปมองทางผู้ใหญ่ทั้งสองคน ป๊าลุกยืนจับมือกับคุณวาสนา ผมก็เลยลุกตามและยิ้มให้คุณวาสนาเช่นกันตามมารยาท“งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”“ขอบคุณค่ะ”จากนั้นผมกับป๊าก็เดินลงไปส่งผู้หญิงทั้งสองคน ป๊ากับคุณวาสนาเดินคุยกัน ส่วนผมกับดอลลี่จ้องจะกัดกัน“หน้าอย่างนายเนี้ยนะลูกเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้” ดอลลี่เธอเอนตัวเข้าหาแล้วกัดฟันพูดใส่ผม หน้าอย่างผมนี่แหละ มันไม่เหมาะจะเป็นลูกเจ้าของโรงงานใหญ่แบบนี้เหรอไง“แล้วหน้าอย่างเธอเนี้ยเหรอเป็นลูกคุณวาสนา เจ้าของบริษัทส่งออก ท่าทางนอกคอกฉิบหาย” ได้ทีก็ต้องเอาคืนสิ จะให้เธอว่าผมฝ่ายเดียวได้ไง เก่งกับผู้หญิงมีใครให้มากกว่าผมไหม?“ไอ้โหยก!”“ยัยกะหรี่”“อยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“เธอสิอยากตายจริง ๆ ใช่ไหม?”“ดอลลี่ไปกลับบ้านกัน...ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณศิลา” เสียงของคุณวาสนาทำให้ผมกับดอลลี่รีบปรับท่าทาง และสีหน้าให้เป็นป