บททั้งหมดของ รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

(ยังไม่ตื่น)(ด็อจ)วันต่อมาเวลา 11.15 น.ผมมากับพ่อตามที่นัดกันไว้ ทั้งที่ก็ไม่ได้เต็มใจมา แต่รับปากพ่อไว้แล้วไงเลยต้องแบกสังขารมา พ่อพาผมเดินเข้ามาในร้านอาหารจีน เมื่อบอกกับพนักงานเสร็จก็เดินตามมายังอีกห้องหนึ่งที่ค่อนข้างส่วนตัว"ผมไปห้องน้ำแป๊บนะพ่อ" "อืม อย่านานนะด็อจ เดี๋ยวเพื่อนพ่อมา" "ครับ"ผมบอกไว้ทั้งที่ก็ไม่ได้ปวดฉี่หรืออะไรหรอก แค่รู้สึกอยากเดินให้ผ่อนคลายเท่านั้นเดินไปตามทางเดินออกมาทางเดิม แต่เลี้ยวซ้ายตามป้ายที่ชี้ไปยังห้องน้ำ ผมเข้ามานั่งคุดคู้อยู่ในห้องน้ำด้วยหัวใจที่คิดถึงใครอีกคน ที่ผมไม่ได้นอนกอดนอนดม “จะเป็นยังไงบ้างวะ ไม่โทรหากูเลยนะมึง ไอ้ผัวเวร”ผมปิดฝาชักโครกไว้แล้วนั่งลง ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเข้าแอปพลิเคชันสีเขียว เข้าแชทของไอ้ศิลา“ส่งมาตอนไหนวะ ตาย ๆ มันจะฆ่าเอาไหมวะเนี้ย ไม่ได้ตอบไลน์มันเลยตั้งแต่เมื่อวาน”ผมถึงกับเบิกตาโตเลยครับเมื่อเห็นว่าศิลามันส่งข้อความมาขอกำลังใจ มันบอกจะลงแข่งรถครั้งแรก แต่ผมแม่งดันไม่ได้จับโทรศัพท์มือถือเลยเมื่อวาน เพราะมัวอยู่แต่กับพ่อจนลืมไปสนิท เข้ามาในห้องนอนก็ดึกเข้านอนเลยผมรีบต่อสายหามันทันที นั่งรออยู่นานจ

(ยอมเพราะรัก...)(ด็อจ)ผมเดินกลับเข้ามาหาพ่อที่นั่งรออยู่ เปิดประตูเข้ามาก็เห็นคนมานั่งจนเต็มโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เดินไปนั่งลงข้างพ่อ ตรงข้ามของผมมีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เธอส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร"ด็อจมาพอดี" พ่อพูดขึ้น"โตเป็นหนุ่มแล้ว แต่ก่อนยังตัวเล็ก ๆ อยู่เลย เวลามันเดินเร็วเนาะ" ใครก็ไม่รู้พูดขึ้น ผมจำไม่ได้แต่ท่านพูดเหมือนรู้จักผมเลยครับ ผมได้แต่ยิ้มอ่อนให้ พยายามตั้งสติที่มีทั้งที่ตอนนี้ในใจของผมว้าวุ่นมาก เพราะเรื่องที่เจอ ปลายสายที่รับแล้วไม่ใช่เสียงของเจ้าของเครื่อง"ด็อจนี่เพื่อนพ่อ อาไม้กับอาบี แล้วนี่ก็น้องเฟรนด์ ด็อจจำได้ไหม?" พ่อของผมแนะนำทีละคน ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่ส่งยิ้มให้ แล้วก็ยิ้มทักทายน้องเฟรนด์ที่นั่งตรงข้าม"จำไม่ได้...ผมขอโทษนะครับคุณอา” ก็ผมจำไม่ได้จริง ๆ แล้วตอนนี้ก็ไม่อยากจะคิดจะนึกอะไรเลย คงไม่ผิดถ้าผมตอบออกไปตรง ๆ"ไม่เป็นไร ๆ ด็อจเจออาแค่ครั้งสองครั้ง แล้วตอนนั้นก็เด็กมากด้วย คงไม่แปลกที่จะจำไม่ได้" อาไม้พูดขึ้น"เฟรนด์จำพี่ด็อจได้ไหมลูก" เป็นอาบีพูดขึ้น"จำได้ค่ะ" น้องเฟรนด์เธอพูดตอบ เธอยิ้มได้น่ารักมาก จ้องมองมาทางผม รอยยิ้มของ

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 36 - พูดไม่ออก(ด็อจ)คำว่า รับผิดชอบ ดังก้องอยู่วนเวียนอยู่ในหัวของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมเจ็บจนจุก มันพูดอะไรไม่ออก นอกจากปล่อยให้ความเจ็บรินไหลออกมาเป็นธารน้ำตา ความมักง่ายของคนที่ผมรัก มันมีผลกระทบต่อผมอย่างมาก ผมไม่รู้จะต้องเจ็บไปอีกแค่ไหน ผมรักศิลา ทุ่มใจที่มีให้ไปจนหมด แต่ตอนนี้สิ่งที่ได้กลับคืนมา คือ ความเจ็บปวด"กูยังคงเจ็บไม่พอสินะ" ผมพูดออกมาทั้งที่ยืนหลับตาตากฝนอยู่แบบนั้น ผมก้าวขาให้เดินต่อไปข้างหน้าไม่ไหว ผมเจ็บเกินจะบรรยายแล้วจริง ๆ มันเอากับผู้หญิงมา ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่สุดท้ายมันก็ทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบยืนไม่ไหว"ด็อจ..." ศิลามันขยับขาเข้ามาใกล้ผม แต่ผมถอยหนีแล้วมันก็ไม่ยอมปล่อยมือผมออกห่าง"อย่ายุ่งกับกู!!" ผมพยายามสะบัดมือออกจากการกอบกุมของศิลา ตอนนี้ผมห้ามน้ำตาไม่ได้จริง ๆ ผมโคตรจะเจ็บเลยครับ การรับผิดชอบผู้หญิงของผัว ที่คนอย่างผมต้องรองรับความเจ็บปวดไว้แต่เพียงผู้เดียว...ทำไมโชคชะตาเล่นตลกกับผมได้ถึงเพียงนี้"มีรูเดียวทำเป็นเล่นตัว" ผู้หญิงของมันพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน ผมรีบหันไปมองหน้าเธอทันทีด้วยแววตาที่ตึงตัง"ผู้หญิงกูก็ตบ!"

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 38-พักใจ(ด็อจ)"จะไปไหนด็อจ" พ่อถามผมทันทีเมื่อเห็นผมเดินลงมาจากบนชั้นสองของบ้าน"พ่อ..." ผมเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟาตรงข้ามกับพ่อแล้วเอ่ยขึ้น"แกมีอะไรไม่สบายใจไหม เล่าให้พ่อฟังได้นะ" ผมเห็นสีหน้าและแววตาของพ่อที่มองมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับศิลาพ่อยังไม่รู้ สีหน้าของพ่อมองผมด้วยความห่วงใย ผมมันลูกที่ไม่ได้เรื่องสักนิด เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวแต่กลับทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง แล้วเรื่องที่ผมเป็นก็ไม่อยากปิดบังพ่อแล้ว ผมอึดอัด!ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมพยายามเลี่ยงการพบเจอของศิลา ซึ่งพ่อจะช่วยทุกครั้งแต่แค่ยังไม่รู้ว่าผมกับศิลาคบกันแบบคนรัก ผมแค่บอกว่าเราทะเลาะกันตามแบบเพื่อนปกติ"พ่อครับ""ทำอะไรด็อจ!"ผมขยับตัวลงไปนั่งกับพื้นแล้วก้มกราบเท้าของพ่ออย่างรู้สึกผิด พ่อคงตกใจกับสิ่งที่ผมทำตอนนี้ ผมทำไปเพราะตอนนี้ไม่ไหวจะปิดกลั้นไว้ได้ ผมไม่อยากปิดพ่ออีกต่อไป แต่ไม่รู้พ่อจะรับได้ไหม ผมก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะ"ถ้าผมไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อหวัง พ่อจะเสียใจไหมครับ" ผมเงยหน้าถามพ่อออกไป"แล้วทำไมพ่อต้องเสียใจ แกทำอะไรผิดงั้นเหรอ" พ่อวางสีหน้านิ่ง ซึ่งผมคาดเดาไม่

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 40-ยังไม่พร้อม(ด็อจ)ติ่งติ่งติ่งเสียงข้อความดังขึ้นรัวติดกัน ทำให้ผมรีบหันไปสนใจกับหน้าจอมือถือที่วางอยู่ด้านข้าง ผมหยิบมันขึ้นมาดูก็เป็นข้อความของเพื่อนที่ทักมา เดาได้ไม่ยากเลยว่าต้องเป็นศิลาไหว้วานแน่นอน("อยู่ไหนด็อจ...คืนนี้ไปดื่มหน่อยไหม")("ขนมปังบ่นคิดถึง")("บอกอยากเจอ")((กูอยู่ต่างจังหวัดคงไม่สะดวก))หลังจากที่ผมอ่านข้อความของยอนมิน จึงพิมพ์ตอบกลับไป แล้วจากนั้นก็ปิดเครื่องไว้ทันที ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดคุยหรือติดต่อกับใครทั้งนั้น ผมโยนโทรศัพท์มือถือลงหมอน จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างคนอ่อนแรง"ไอ้งัว ไอ้ตัวสำส่อน ไอ้กะล่อน...หักหลังกู"ผมนอนมือก่ายหน้าผากมองเพดานของห้องพัก ผมหนีหลบมาพักใจที่กาญจบุรี ผมอยากอยู่กับธรรมชาติที่เงียบสงบ ผมเลยเลือกที่นี่เป็นที่พักอาศัยชั่วคราว ไม่ต่างไปจากการอยู่มัลดีฟ เพราะเขาตกแต่งให้มีความคล้ายคลึงมัลดีฟที่สุด ผมนอนโง่ ๆ คิดเรื่องราวที่ผ่านมา คิดไปคิดมาแม่งก็จะร้องไห้ ทำไมคนที่ผมรักถึงทำลับหลังผมได้ขนาดนี้ หรือที่ผ่านมาผมยังเป็นคนรักที่ไม่ดีพอ คิดไปคิดมาก็เหมือนตาจะปิดจนในที่สุดผมก็ปิดตาสนิทลง20.15 น.ผมรู้สึ