บททั้งหมดของ รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ: บทที่ 51 - บทที่ 60

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 51-คนละทาง...(ศิลา)ผมเดินคอตกเข้ามาในบ้าน เรื่องที่บานปลายที่ผมไม่รู้จะแก้ไขยังไง มันทำให้ผมกลุ้มใจจนแทบอกจะระเบิด ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก็หาทางแก้ไม่ได้ หากด็อจมันรู้เรื่องของริกะที่ท้อง ผมไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง ทุกอย่างมืดมนสนิทแทบมองไม่เห็นทาง ผมก้าวขาเข้ามาในบ้านได้ก็ต้องตกใจ เมื่อสายตาของผมมองเห็นคนที่ผมคุ้นเคย นั่งมือปิดหน้าร้องไห้ โดยมีขนมปังนั่งอยู่ข้าง ๆ"ด็อจ" ผมเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของด็อจ ขนมปังเธอแทบไม่มองหน้าผม ก่อนที่จะลุกออกไปจากจุดนั้น ผมนั่งยอง ๆ ลง เอื้อมมือจับไหล่ของด็อจ แต่ถูกมันปัดออกอย่างแรง"กูต้องเจ็บแบบนี้อีกนานไหมศิลา มึงไม่เห็นค่าความรักของกูเลยหรือไง ฮึก อึก" ด็อจมันเงยหน้ามองผมทั้งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นมองหน้าผมด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย"ด็อจ...กูขอโทษ" ผมไม่รู้จะพูดคำไหนให้ด็อจมันรู้สึกดี คำ ๆ เดียวที่ผมพูดได้ก็คือขอโทษเท่านั้น ผมรู้ว่ามันคงเยียวยาความรู้สึกของด็อจแทบไม่ได้ แต่มันไม่มีคำไหนที่จะพูดออกมาได้เลยนอกจากคำนี้"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...มึงพูดเป็นคำเดียวหรือไง กูต้องเจ็บแค่ไหนศิลา กูต้องเจ็บแค่ไหนมึงถึงจะเห็นความ

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 53-ลมแทบจับ(ศิลา)ติ่งติ่งติ่งติ่งติ่งผมที่ยืนเหม่อมองออกไปด้านนอก คิดไปเรื่อยกับเรื่องริกะและด็อจ เสียงของข้อความมือถือดังขึ้น จึงทำให้ผมสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป แล้วเดินไปนั่งยังเก้าอี้ทำงาน หยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความทันที"เชี้ย!!" ผมต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อการแจ้งเตือนความเคลื่อนไหวของเงินมันมากมายนับเจ็ดหลัก มีเงินออกจากบัญชีห้าครั้งรวมแล้วหลักแสนต่อใบ เอทีเอ็มสี่ใบสี่แสน และยอดบัตรเครดิตสองล้านกว่าบาท"วันเดียวเป็นล้าน! เอทีเอ็มกูเหลือเท่าไหร่วะเนี้ย!" ผมรีบเช็กข้อความเงินเข้าออกเลยครับ ตาย ๆ ลมแทบจับเมื่อเห็นตัวเลขติ่งติ่งติ่งติ่ง"ยังมีอีกเหรอวะ!! ด็อจ~~ มึงใจร้ายกับผัวแบบกูมาก" ผมไล่เปิดข้อความดู จากที่เงินแต่ละบัญชีมีหลักแสน บางบัญชีเป็นล้าน ตอนนี้ค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ"พอแล้วใช่ไหม....ตัวเลขคงไม่ขยับอีกแล้วนะ" ผมนั่งลุ้นกับการที่ข้อความเด้งเข้ามาในมือถือ ตอนนี้มันหยุดแล้วครับ ผมคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ"1,284.88 บาท / 10,880.15 บาท / 00.95 บาท / 150,889.97 บาท....95 สตางค์มึงก็ยังใจดีค้างบัญชีไว้ให้กูเนาะ" ผมนั่งมองกล่องข้อค

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 55-อย่าโง่!(ศิลา)"ทำไมน้องอันดาไปเล่นมือถือของพี่ริกะละคะ?" ผมถามน้องอันดาที่ตอนนี้เธอกำลังนั่งดูการ์ตูนในมือถือของผมอยู่ตรงห้องรับแขก"น้องอันดาอยากดูการ์ตูนเฉย ๆ ค่ะ แต่ว่าไม่รู้เข้าตรงไหน เลยจิ้ม ๆ พี่ศิลาอย่าดุน้องอันดาเลยนะคะ"ดวงตากลมแป๋วเงยมองผม ก็ได้แต่ลูบหัวปลอบเท่านั้นเพราะสีหน้าของน้องอันดาทำเอาผมดุไม่ลงหรอกครับ แค่อยากรู้น้องไปเล่นทำไม"แต่มันไม่ใช่มือถือคุณป๊านะคะ" ผมบอกน้อง"น้องอันดานึกว่าของพี่ศิลาหรือของพี่ด็อจนี่คะเลยเอามาเล่น" แล้วน้องอันดาเธอก็อธิบายตามที่เธอเข้าใจ"แล้วไปกดลบอะไรบ้างคะ" ผมย้อนถามน้องอีกครั้ง แต่ในใจคือยิ้มแล้วล่ะครับ ไม่ได้โทษน้องหรอกกับเรื่องนี้"ไม่รู้หรอกค่ะ ป้าริกะบอกว่าหายหมดเลย" น้องอันดาเธอตอบผมตาใส ไม่ได้ติดขัดอะไรในการพูดจา"ต่อไปอย่าไปเล่นของคนอื่นอีกนะคะรู้ไหม?" ผมบอกน้องด้วยความเอ็นดู มือก็ลูบผมของเธอเบา ๆ"ค่ะ แต่น้องอันดาเห็นพี่ศิลาอยู่ในมือถือป้าริกะน้องอันดาไม่ชอบ เลยกดปุ่มที่คุณป๊าเคยสอน แล้วภาพก็หายไปค่ะ 😁..." ยังมีความทะเล้นอีกนะครับ เธอตอบผมแล้วยิ้มให้จนตาแทบปิดเชียวล่ะ"ต่อไปไม่หยิบของคนอื่น

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 57-จบเกม!(ด็อจ)ผมออกมาตามนัดของยอนมินเร็วกว่าเวลาที่นัดกัน เพราะแอบตามริกะมา เธอบอกผมว่าจะมาโรงพยาบาลตรวจครรภ์ ตามที่หมอนัดไว้ ซึ่งปกติไอ้ศิลาจะเป็นคนพามาประจำ แต่วันนี้มันต้องทำงานด่วนที่สำคัญมาก จึงไม่สามารถพาริกะไปได้ขับรถตามแท็กซี่ที่ริกะนั่งมาเรื่อย ๆ จนเธอลงจากรถแท็กซี่ ผมที่จอดรถหลบอยู่ตรงด้านข้างของโรงพยาบาลที่สามารถจอดรถได้ รีบวิ่งตามเธอไปห่าง ๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว แอบแฝงตัวใส่หน้ากากปกปิดไว้ นั่งอยู่ด้านหลังของเธอเว้นระยะห่างสามแถวที่นั่ง คอยสังเกตกิริยาและอาการของเธอเรื่อย ๆ"บ่นอะไร?"ผมเห็นปากของเธอบ่นขมุบขมิบคนเดียวด้วยสีหน้ายุ่ง ชี้นิ้วไปที่ท้องกลมโตของเธอ จิ้มย้ำบ้างก็กดปลายนิ้วไปมาลงผิวท้องเหมือนกับต่อว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้อง"เป็นประสาทหรือไงวะ ตัวเองทำให้เด็กเกิดมาแท้ ๆ"ผมได้แต่บ่นในใจอย่างเอือมระอา กับการกระทำของริกะ ที่แทบไม่มีคุณสมบัติให้ใครเรียกว่าแม่สักนิด"สงสารลูกของเธอจริง ๆ ริกะ"ผมก็คงทำได้แค่บ่นให้และสงสารเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเท่านั้นแหละเสียงของพยาบาลเรียกคิวของริกะ เธอเดินเข้

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจตอนที่ 59 - เงื่อนไขแลกเปลี่ยน(ศิลา)ปัญหามากมายยังคงวนเวียนไม่จบสิ้น เมื่อไหร่มันจะจบลง ตอนนี้ผมนอนมือก่ายหน้าผากในความมืด ค่ำคืนแรกที่ผมมานอนข้างล่างในห้องของริกะ ท้องของเธอใหญ่มากขึ้น อีกไม่กี่วันเด็กน้อยก็จะเกิดมา สิ่งที่เธอบอกเล่าเมื่อเย็นทำให้ผมนึกห่วง แล้วก็พ่วงมาด้วยความเคลือบแคลงใจของด็อจ มันไม่คุยกับผมสักคำตั้งแต่มีปากเสียงกันกับริกะเมื่อเย็น...และอีกไม่นานก็จะรู้แล้วว่าเด็กคนนี้ใช่ลูกผมจริง ๆ หรือเปล่า"ศิลา หลับหรือยัง" ริกะถามขึ้นนั่นจึงทำให้ผมสลัดความคิดทิ้งไป"มีอะไร" ผมย้อนถามเสียงห้วน"นอนโซฟาแบบนั้นไม่สบายหรอก มานอนบนเตียงก็ได้" ริกะเธอพูดขึ้นเสียงหวาน"ไม่เคยหลับสบายตั้งแต่คุณเข้ามาในชีวิตผม และผมบอกไว้ตรงนี้ย้ำชัด ๆ อีกครั้งว่า เมื่อเด็กคลอดออกมาจะต้องตรวจดีเอ็นเอ!"พรึ่บ! เสียงสว่างจากหลอดไฟเจิดจ้า ทำให้ผมหยัดตัวลุกนั่งแล้วมองไปยังริกะ ที่ตอนนี้เธออมยิ้มมองหน้าผม สีหน้าของเธอดูมีความมั่นใจแววตาที่เธอมองว่า เหมือนกำลังเย้ยผมอยู่"ได้อยู่แล้วศิลา เพราะริกะมั่นใจมากว่าเด็กคนนี้ลูกของคุณร้อยเปอร์เซ็น" ริกะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น"ดูมั่นใ